Το παγκόσμιο ποδόσφαιρο θρήνησε την 24η Μαρτίου του 2016, όταν έγινε γνωστός ο θάνατος του Ολλανδού ποδοσφαιριστή που άφησε τρομερή κληρονομιά και ουδέποτε, όσο κι αν προσπάθησαν να τον πιέσουν οι καταστάσεις, δεν άλλαξε τις ιδέες του και τα ποδοσφαιρικά του ήθη για χάρη των ανθρώπων για τους οποίους εργάστηκε, τόσο ως ποδοσφαιριστής, όσο και ως προπονητής.

Ουδέποτε ξέχασε τις αρχές του ως άνθρωπος και δεν άφησε στην άκρη τον τρόπο με τον οποίο έμαθε εκείνος το ποδόσφαιρο για να κάνει κάτι που ήθελαν οι άλλοι. Πάντοτε το... πλήρωνε, αλλά πάντοτε έμενε ασυμβίβαστος και ακολουθούσε τον δικό του δρόμο.

Ήθελε να βλέπει τον Άγιαξ να διαπρέπει και το ολλανδικό ποδόσφαιρο ν' ανθίζει. Πονούσε η καρδιά του βλέποντας τον Αίαντα να παραπαίει στα νεότερα χρόνια, ενώ απορούσε γιατί δεν μπορούσαν να βρεθούν άνθρωποι να πάνε ένα βήμα παρακάτω και να κάνουν βασικά πράγματα για να βελτιωθεί το επίπεδο του ποδοσφαίρου της πατρίδας του.

Ο Ολλανδός θρύλος, ο τρεις φορές καλύτερος ποδοσφαιριστής της χρονιάς, ο άνθρωπος που οδήγησε τους «οράνιε» του Ρίνους Μίχελς στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1974, τίμησε τη φανέλα του Άγιαξ κατακτώντας τρία ευρωπαϊκά τρόπαια και πέρασε οχτώ χρόνια στη Μπαρτσελόνα κάνοντας... πράγματα και θαύματα.

Η δήλωση «γιατί να μην μπορείς να νικήσεις μια πλούσια ομάδα; Δεν έχω δει ποτέ τα λεφτά να βάζουν γκολ...» έχει αποδειχθεί... διαχρονική (και τη θυμήθηκαν όλοι έπειτα από το έπος του φετινού Άγιαξ απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης στη φάση των «16» του Champions League), ενώ, όντας μέλος του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου της εθνικής ομάδας της Ολλανδίας, έχει τονίσει πως: «Το να παίξεις ποδόσφαιρο είναι πολύ απλό πράγμα, αλλά το να παίξεις απλό ποδόσφαιρο είναι ένα από τα δυσκολότερα που μπορείς να κάνεις»!

Κατέκτησε τη Χρυσή Μπάλα το 1971, το 1973 και το 1974, ήταν κομμάτι του εκπληκτικού Άγιαξ των μεγάλων επιτυχιών στις αρχές εκείνης της δεκαετίας και μαζί με αρκετούς ακόμα από τον «Αίαντα», απάρτισαν την φοβερή και τρομερή εθνική Ολλανδίας που έπαιζε το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο...

Η μεταγραφή του στη Μπαρτσελόνα σημειώθηκε το 1973 και από την πρώτη του σεζόν στους «μπλαουγκράνα» πανηγύρισε την κατάκτηση του τίτλου. Το 1974, έφτασε και στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Δυτικής Γερμανίας.

Πέρασε και από τις ΗΠΑ όπου γνώρισε το ποδόσφαιρο της Αμερικής (αντικρίζοντας τη διαφορά στην νοοτροπία των ανθρώπων που ασχολούνταν τότε με το άθλημα στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, «τρέχοντας» έναν οργανισμό που βασιζόταν τρομερά στο marketing) και αγωνίστηκε με τη φανέλα των Los Angeles Aztecs και των Washington Diplomats, προτού ολοκληρώσει την ποδοσφαιρική του καριέρα παίζοντας δύο επιπλέον χρονιές στον Άγιαξ και μια στη Φέγενορντ (τολμώντας να κάνει το βήμα στο Ρότερνταμ), αποφασίζοντας να κρεμάσει τα παπούτσια του, το 1984.

Όταν αποφάσισε να μπει στην προπονητική, ο Άγιαξ ήταν το ιδανικό σενάριο για εκείνον στην έναρξη μιας νέας επαγγελματικής σελίδας στον σύλλογο που αγάπησε όσο τίποτα άλλο, ωστόσο, δεν πέρασε καθόλου καλά εκεί. Όσο κι αν προσπαθούσε να βρει λύσεις και να βοηθήσει σε πολλά επίπεδα, αισθανόταν ότι δεν έβρισκε καμία ανταπόκριση, μέχρι σιγά – σιγά να τον ωθήσουν στην έξοδο.

Μετακομίζοντας στην Ισπανία για να βρεθεί γι' ακόμα μια φορά στη Μπαρτσελόνα, αλλά με την ιδιότητα του προπονητή, οι «μπλαουγκράνα», μ' εκείνον στον πάγκο, χαρακτηρίστηκαν η «Dream Team» στα τέλη της δεκαετίας του '80 μέχρι και τα μέσα της επόμενης. Με τέσσερα πρωταθλήματα, ένα ευρωπαϊκό και ένα Κύπελλο Ισπανίας. Έβαλε τη σφραγίδα του, όμως κι εκεί αντίκρισε καταστάσεις στις οποίες δεν ήθελε να συμμετέχει βρέθηκε μπλεγμένος με την όλη πολιτική επιρροή που είχε το θέμα της Καταλονίας και των τότε επικεφαλής του κλαμπ στον τρόπο με τον οποίο γινόταν η διαχείριση της ομάδας.

Αποχωρώντας από το ... ενεργό κομμάτι του ποδοσφαίρου το 1996, ανέλαβε διοικητικούς ρόλους όπως αυτόν του συμβούλου στον Άγιαξ, σημειώνοντας τη μεγάλη – όπως χαρακτηρίστηκε πολύ αργότερα αφού στην αρχή τον κακολόγησαν για τις κινήσεις του – επιτυχία του μπλοκαρίσματος της πρόσληψης του Λουίς Φαν Χάαλ. Αισθανόταν πως εκείνος δεν ήταν κατάλληλος και δεν ταίριαζε με τη γενικότερη φιλοσοφία της αναδιάρθρωσης του συλλόγου.

Στη Βαρκελώνη, θα του είναι αιώνια ευγνώμονες για την ανάπτυξη και τη λειτουργία της «Masia», στην οποία πλέον υπάρχει προπονητικό γήπεδο με τ' όνομά του και από την οποία έχουν βγει... αστέρια κι αστέρια του σύγχρονου ποδοσφαίρου και ως προπονητής, κατέκτησε πέντε φορές τον τίτλο του κορυφαίου της χρονιάς.

​

Η πασίγνωστη, κοφτή ντρίμπλα που πήρε τ' όνομά του, «Cruyff turn», ήταν το σήμα κατατεθέν του.

Το 1991 είχε υποβληθεί σε επέμβαση στην καρδιά, αποτέλεσμα του πάθους του για το κάπνισμα και φυσικά, ο καρκίνος στον πνεύμονα ήρθε ως συνέπεια του εθισμού του στην κατάχρηση αυτή.

Ο κόσμος, ποδοσφαιρικός και μη, θα τον θυμάται για τη θρυλική του παρουσία στα γήπεδα κι όχι για το μεγάλο λάθος που τον πήρε ψηλά, σε ηλικία 68 ετών...

April 25th, 1947 - March 24th, 2016.

It's been 3 years since Johan passed away. We will always remember him. #CruyffLegacy pic.twitter.com/fikBYZxtIv

— Johan Cruyff (@JohanCruyff) March 24, 2019

It’s been three years since Johan Cruyff passed away.

But his legacy will always continue pic.twitter.com/z6FQoibj8w

— B/R Football (@brfootball) March 24, 2019