Με πιο... καθαρό μυαλό και με πιο ψύχραιμη προσέγγιση και ματιά αυτό που μπορεί να παρατηρήσει εύκολα κάποιος είναι πως ο Ολυμπιακός έχασε την πρόκριση με τη Ντιναμό Κιέβου κυρίως στο πρώτο ματς και περισσότερο από την έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης και αμυντικής προσήλωσης που οδήγησαν στα γκολ των Ουκρανών. Τη ρεβάνς την έχασε κυρίως από τους επιθετικούς του όμως. Εκεί που πέτυχε ο Σολ απέτυχαν οι Χασάν και Γκερέρο που κάλλιστα θα μπορούσαν να στείλουν το ματς έστω στην παράταση. Προφανώς και δεδομένα ο Ολυμπιακός είχε μία μεγάλη ευκαιρία να προχωρήσει στην Ευρώπη και δεν τα κατάφερε.

Σε αυτήν την περίπτωση το πιο εύκολο... ανάθεμα πάντα πάει στον προπονητή. Σε μία ασύλληπτη δόση ελληνικής υπερβολής ο Πέδρο Μαρτίνς ήταν πρώτος μάγκας μετά τα ματς με Μίλαν και ΑΕΚ αλλά μετά τον ΠΑΟΚ και τη Ντιναμό Κιέβου αποκαθηλώθηκε και απαξιώθηκε με μεγάλη ευκολία από τον μέσο Έλληνα φίλαθλο ή οπαδό. Σαν να είναι ένα χόμπι. Μία... λατρεία. Δεν ισχύει για όλους τους φιλάθλους και τους οπαδούς αλλά υπάρχει μία τέτοια μερίδα κόσμου. Και τα δύο για μένα συνιστούν μεγάλη υπερβολή. Δεν γίνεται να χαρακτηρίζεται ένας τεχνικός την μία ημέρα προπονηταράς και την άλλη ότι δεν κάνει για μία ομάδα. Ποτέ ένας προπονητής δεν πετυχαίνει κάτι μόνος του και ποτέ δεν αποτυγχάνει μόνος του. Πάντα αυτό έρχεται μέσα από την ομάδα. Το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό άθλημα και άπαντες σε ένα τμήμα έχουν το μερίδιο ευθύνης ή συμμετοχής που τους αναλογεί. Και στο Κίεβο λοιπόν ο Μαρτίνς κατακρίθηκε για τις επιλογές του και την διαχείριση που έκανε ή ακόμα και τις αλλαγές των Φορτούνη και Μπουχαλάκη.

Είχε όντως επιλογές που δεν του βγήκαν όπως του Ζιλ Ντίας. Δεν μπορείς όμως να... χρεώσεις έναν προπονητή για μεγάλες χαμένες και κλασικές ευκαιρίες όπως αυτές με τα τετ α τετ των Χασάν και Γκερέρο. Πέραν της δουλειάς είναι και θέμα ικανότητας και εκτελεστικής δεινότητας ενός επιθετικού. Ο Ολυμπιακός μέχρι και στις καθυστερήσεις είχε χαμένες φάσεις και αυτό προφανώς και πιστώνεται στους παίκτες του.

Από εκεί και πέρα η... ανθρωποφαγία δεν βοήθησε ποτέ κανέναν. Το πιο εύκολο σήμερα είναι να κάνεις μία ανάρτηση στα Social Media ή να γράψεις ένα σχόλιο σε ένα άρθρο εναντίον ενός προπονητή. Το δύσκολο είναι ο δρόμος της υπομονής και της κατάρτισης ενός σωστού πλάνου και πρότζεκτ. Ανεξάρτητα από την αξιολόγηση που θα επιλέξουν να κάνουν στον Ολυμπιακό (σ.σ. νωρίτερα ή λίγο πιο μετά για την χρονιά) για τον Μαρτίνς και την σεζόν ο Πορτογάλος έφτιαξε ένα σύνολο σχεδόν από το... μηδέν και με τόσους νέους παίκτες που μέχρι και προς τα τέλη Φλεβάρη έπαιζε Ευρώπη, που απέκλεισε την Μίλαν και που πέτυχε την πρώτη εμφατική νίκη σε ντέρμπι με την ΑΕΚ μετά το 2015.

Εννοείται ότι όποιος δουλεύει κάνει λάθη και δεν εξαιρείται ο Πέδρο Μαρτίνς από αυτό. Ωστόσο όλα θέλουν την σωστή και την ανάλογη προσέγγιση και όχι απλά... κραυγές και... ισοπέδωση. Φτάσαμε στο σημείο να... κατηγορείται ο Ίβηρας επειδή έκανε παραμονές του ματς με τη Ντιναμό Κιέβου το σχόλιο πως θεωρούσε ότι η ομάδα του μπορεί να περάσει. Ξέρετε εσείς κανέναν προπονητή που να λέει ποτέ πάμε να... χάσουμε; Που να μην δείχνει εμπιστοσύνη στην ομάδα του; Επίσης παρότι στάθηκε σε απουσίες βασικών στελεχών όπως των Λάζαρου, Ομάρ, Βούκοβιτς και Καμαρά έσπευσε να ξεκαθαρίσει πως αυτό δεν συνιστά δικαιολογία για τον Ολυμπιακό. Κοινώς δεν... κρύφτηκε.

Ο Μαρτίνς λοιπόν πρέπει να κριθεί στο τέλος της χρονιάς και να κριθεί δίκαια και σωστά. Εάν δε μπορέσει να συνδυάσει την παρουσία του στον πάγκο του Ολυμπιακού με μία ενδεχόμενη κατάκτηση του Κυπέλλου θα είναι ακόμα πιο θετικό το πρόσημο.