Με τον ενθουσιασμό των Ελπίδων, και το ποδόσφαιρο των Ολλανδών

Με τον ενθουσιασμό των Ελπίδων, και το ποδόσφαιρο των Ολλανδών

Βασίλης Σαμπράκος Βασίλης Σαμπράκος
Με τον ενθουσιασμό των Ελπίδων, και το ποδόσφαιρο των Ολλανδών

bet365

Ο Βασίλης Σαμπράκος γράφει για την πρόοδο, την βελτιστοποίηση της απόδοσης της Εθνικής στο ματς με τη Βοσνία, και την προοπτική που δημιούργησε ο Φαν'τ Σιπ για να φτιάξει μια ομάδα που θα συμπεριφέρεται όπως οι ομάδες της πατρίδας του.

Οπως η Εθνική, θα ξεκινήσω το επόμενο από εκεί που σταμάτησα τη σκέψη μου σχετικά με την εικόνα της στο ματς του περασμένου Σαββάτου στη Ρώμη. Οπως η Εθνική, θα δώσω συνέχεια στην ανάλυση της συμπεριφοράς της. “...η Ελλάδα είχε, μετά από καιρό, σφυγμό. Εκανε μια αρχή. Το πείραμα πήγε καλύτερα ενδεχομένως και από όσο θα μπορούσε να ονειρεύεται αυτός που το επιχείρησε. Αυτό που έγινε στο “Ολίμπικο” της Ρώμης όμως θα είναι μια τρύπα στο νερό αν το βράδυ της ερχόμενης Τρίτης, απέναντι στη Βοσνία στο ΟΑΚΑ, επιστρέψουμε εκεί που ήμασταν πριν από το Σάββατο, δηλαδή στις προβληματικές εμφανίσεις και τις βαριές ήττες από ισοϋψείς ή υποδεέστερους αντιπάλους. Γι' αυτό και σε εμάς, τους παρατηρητές, αναλογεί να περιμένουμε μέχρι το βράδυ της Τρίτης για να δούμε την εικόνα προτού βιαστούμε να αναθαρρήσουμε”. Ο επίλογος του σημειώματός μου την περασμένη Κυριακή είναι η αρχή του προλόγου μου σε αυτό εδώ το σημείωμα. Ισως στο πιο αισιόδοξο σημείωμα που έχω γράψει στη διάρκεια της τελευταίας 2ετίας ως μόνιμος παρατηρητής της συμπεριφοράς της Εθνικής ομάδας, και σίγουρα το πιο αισιόδοξο κείμενο που έχω γράψει εντός του 2019. Διότι ναι, αυτό που μας έδειξε το βράδυ της Τρίτης η Εθνική του Τζον Φαν'τ Σιπ και των συνεργατών του ήταν μια συνέχεια αυτού που μας είχε δείξει το Σάββατο στο “Ολίμπικο”. Για την ακρίβεια ήταν μια πρόοδος, μια εξέλιξη, η βελτιστοποίηση της απόδοσής της, διότι τώρα είχε και ισορροπία στο παιχνίδι της, δηλαδή πρόσθεσε και πολύ παιχνίδι στη φάση κατοχής της μπάλας. Κι επειδή αυτό συνέβη απέναντι σε μια θεωρητικώς υπολογίσιμη αντίπαλο, η οποία μάλιστα είχε μεγαλύτερα – βαθμολογικά – κίνητρα συγκριτικά με την Ελλάδα, αυτή την εικόνα θα πρέπει να την πάρουμε στα σοβαρά· κι ας έχουμε αμφιβολίες σχετικά με το κατά πόσο η μαχητικότητα (;) της Βοσνίας μπορεί να μας οδηγήσει στο λάθος να υπερεκτιμήσουμε την αξία της ελληνικής απόδοσης στο ΟΑΚΑ. Είναι μια τόσο νέα ομάδα αυτή που έβαλε στο τερέν ο Ολλανδός προπονητής, που ακόμη και αν πράγματι η Βοσνία ήταν χαμηλότερο εμπόδιο από όσο δείχνει το όνομά της και η ατομική ποιότητά της, τα όσα μας έδειξε η Ελλάδα για την νοοτροπία, την οργάνωση και τις δυνατότητές της αφήνουν πολύ καλές υποσχέσεις για το μέλλον.

Η νοοτροπία ήταν το ίδιο καλή με αυτή του περασμένου Σαββάτου. Ο ενθουσιασμός, η προσήλωση, η διάθεση που έδειχναν όλοι από την προθέρμανση μέχρι την λήξη, η αγαθή συλλογικότητα ήταν στοιχεία που μου δημιουργούσαν, την ώρα που παρατηρούσα όλα αυτά από το τερέν ή την εξέδρα, την αίσθηση ότι παρακολουθώ την Εθνική Ελπίδων. “Είμαστε οι περισσότεροι μικρά παιδιά που δεν έχουμε κάνει ακόμη μεγάλη καριέρα και διψάμε για διάκριση και επιτυχίες”, ήταν η εξήγηση που μου έδωσε εκ των υστέρων ο Δημήτρης Λημνιός στην κουβέντα που κάναμε στην CosmoteTV μετά τη λήξη του παιχνιδιού. Και ναι, έχει βάση ο λόγος του. Στα μάτια μου ο δικός του ενθουσιασμός, όπως και του Γιαννούλη, του Γαλανόπουλου, του Παυλίδη, του Χατζηδιάκου, αλλά ακόμη και του Κουρμπέλη ή και του Μπακάκη και του Μπακασέτα, που είναι μεγαλύτερα παιδιά ήταν τέτοιος ενθουσιασμός· της δίψας για διάκριση, για επιτυχίες. Και σε αυτό το πνεύμα ήταν η προσπάθεια του συνόλου των ποδοσφαιριστών. Και αυτό το πνεύμα έγινε φανερό στο τερέν από τις πρώτες στιγμές της προθέρμανσης. Το δημιουργούσαν ο Αρον Βίντερ, ο Μιχάλης Βαλκάνης, μαζί με τον γυμναστή της ομάδας Γιάννη Κωτσή. Ή πιο σωστά το δημιουργούσε η αλληλεπίδραση μεταξύ των συνεργατών του προπονητή και των ποδοσφαιριστών, που αντιδρούσαν με τον ενθουσιασμό – διαχρονικό γνώρισμα των μελών μιας Εθνικής Ελπίδων.

Αυτό το πνεύμα είναι το ένα από τα δύο καλύτερα μαντάτα της βραδιάς απέναντι στη Βοσνία. Το δεύτερο είναι το σχετικό με την αξιοποίηση του χρόνου κατοχής της μπάλας. Μέχρι το 70' λεπτό η Ελλάδα άφηνε την – οριακή – υπεροχή στον χρόνο κατοχής της μπάλας στον αντίπαλό της. Στη φάση μη κατοχής της μπάλας, η Ελλάδα στηνόταν στον χώρο της μεσαίας γραμμής για να ξεκινήσει την πίεση προς τον αντίπαλο. Κι αυτή η στάση της έδωσε το δικαίωμα στους Βόσνιους να βρουν χώρο, δηλαδή να περνούν με άνεση στο δεύτερο στάδιο εκδήλωσης της επίθεσής τους, να φτάνουν ελεύθερα μέχρι τη σέντρα και να παίζουν με μακρινές μεταβιβάσεις στον χώρο τους επιθετικούς τους. Το ημίχρονο ολοκληρώθηκε με 43%-57%, κι αυτή η σχέση ήταν διαμορφωμένη από το πρώτο 20'λεπτο του παιχνιδιού. Στο 70' η κατοχή ήταν 49%-51%. Στο τελευταίο 20'λεπτο όμως η Ελλάδα ανέβηκε περισσότερο στο τερέν, κράτησε περισσότερο τη μπάλα, κυνήγησε ψηλότερα την επανάκτηση της κατοχής και τις δεύτερες μπάλες, εμπόδισε το άμεσο παιχνίδι της Βοσνίας, και κάπως έτσι έκλεισε το ματς με 51%-49%.

Με ίδιο χρόνο κατοχής, με ίδιο όγκο από ολοκληρωμένες πάσες (448-452), η Ελλάδα έφτιαξε 39 επιθέσεις περισσότερες συγκριτικά με τη Βοσνία (58-19), και έφτασε σε 20 παραπάνω τελικές προσπάθειες (25-5). Εκλεψε 9 φορές περισσότερες την μπάλα, και είχε παρόμοια υπεροχή σε κάθε μέτρο σύγκρισης της ανασταλτικής λειτουργίας της με αυτή της Βοσνίας, ειδικά κατά τη διάρκεια του δευτέρου ημιχρόνου. Ναι, όλοι το είδαμε, η Βοσνία ήταν μια σκοτωμένη ψυχολογικά ομάδα, η οποία επηρεάστηκε πολύ από το μαντάτο της νίκης των Φινλανδών επί της Αρμενίας. Και ναι, αυτή είναι μια εξήγηση για την πολύ υψηλή ακρίβεια της Ελλάδας στις μεταβιβάσεις (ολοκλήρωσε το ματς με 86%, έκλεισε το ημίχρονο με 89%). Η Ελλάδα όμως δεν κατάφερνε να γίνεται απειλητική μόνο επειδή ήταν παθητική η στάση των Βόσνιων· το κατάφερνε και επειδή έπαιζε γρήγορα, δηλαδή κατάφερνε να ελέγχει και να αλλάζει τον ρυθμό του παιχνιδιού και να διεισδύει με ποικιλία στις αμυντικές γραμμές της Βοσνίας. Αλλοτε το έκανε γρήγορα και κάθετα, με ανάπτυξη της μιας επαφής της μπάλας – κυρίως από τον Μπακασέτα και τον Μάνταλο. Αλλοτε με διαγώνιες σέντρες για να εκμεταλλευτεί τις κάθετες κινήσεις των πλάγιων επιθετικών. Αλλοτε κατάφερνε να φέρει τον Λημνιό σε 1 εναντίον 1 κατάσταση παιχνιδιού, ποντάροντας στην ντρίμπλα του και την πιθανότητα άλλοτε να πλαγιοκοπήσει και άλλοτε να συγκλίνει προς τον κεντρικό άξονα και να ψάξει τον συνδυασμό. Αλλοτε έφερνε παίκτες κοντά στον Παυλίδη για συνεργασίες, και άλλοτε (στο β' ημίχρονο) επιχειρούσε με άμεσο ποδόσφαιρο, δηλαδή με τις μακρινές μεταβιβάσεις του Σταφυλίδη ή του Κουρμπέλη να επιτεθεί άμεσα ή/και να ψάξει τη δεύτερη μπάλα.

Στο β' ημίχρονο που η Ελλάδα βρήκε ακόμη υψηλότερο ρυθμό κυκλοφορίας και ανάπτυξης και η Βοσνία δεν ακολούθησε, η ομάδα του Φαν'τ Σιπ έφτιαξε 34 επιθέσεις και η αντίπαλός της 8. Η Ελλάδα έκανε 16 τελικές προσπάθειες, και η Βοσνία 1. Ολα αυτά έγιναν επειδή οι Ελληνες κουβάλησαν στο ΟΑΚΑ την νοοτροπία και την οργάνωση που είχαν στο “Ολίμπικο”, αλλά και επειδή η δουλειά που έκαναν ο Φαν'τ Σιπ και οι συνεργάτες του σε μια προπονητική μονάδα, της Δευτέρας, στο τακτικό κομμάτι, βάζοντας τα στοιχεία που είχαν κρίνει ως κατάλληλα λαμβάνοντας υπόψη την ανάλυση της συμπεριφοράς της Βοσνίας, ήταν, όπως αποδείχθηκε, αποτελεσματική.

Το βράδυ της Τρίτης στο ΟΑΚΑ η Εθνική κατάφερε να κρατήσει τα καλά της Ρώμης (νοοτροπία, οργάνωση, ταχύτητα στην ανάπτυξη, ανθεκτικότητα όταν “στραβώνει” το παιχνίδι) και να προσθέσει σε αυτά τα νέα στοιχεία που είχε αυτό το αγωνιστικό σχέδιο: πιο επιθετική στάση στο τερέν στη φάση της άμυνας, μεγαλύτερος χρόνος κατοχής, καλύτερη και πιο ποιοτική κατοχή της μπάλας που οδήγησε σε μεγάλο αριθμό επιθέσεων και τελικών προσπαθειών.

Ολα τα παραπάνω είναι σημαντικά οφέλη και εφόδια για τον Φαν'τ Σιπ και τους συνεργάτες του, που στο σφύριγμα της λήξης είχαν μια έκρηξη αγκαλιασμένοι για να εκτονώσουν όλα τα συσσωρευμένα αρνητικά συναισθήματα που τους είχε δημιουργήσει η τοξικότητα του περιβάλλοντος που επικρατούσε μέχρι το περασμένο Σάββατο στην Εθνική. Και τώρα περιμένουμε όλοι με ενδιαφέρον, έως και ανυπομονησία, τη συνέχεια της 15ης Νοεμβρίου στο Γερεβάν απέναντι στην Αρμενία. Μέχρι εκείνο το βράδυ θα έχουμε προηγουμένως διαπιστώσει πώς θα έχει χειριστεί, στις προσκλήσεις, ο Φαν'τ Σιπ όλο αυτό το πρότζεκτ της ανανέωσης, δηλαδή αν θα έχει ή όχι προσκαλέσει ξανά τους “παλιούς” ποδοσφαιριστές, που απουσίασαν από τα δύο τελευταία παιχνίδια – και ποιους. Στη σχετική ερώτηση που του έκανα το βράδυ της Τρίτης, ο Ολλανδός απάντησε διπλωματικά. Εκείνο το βράδυ θα πάρουμε ακόμη ένα δείγμα σχετικό με την αποτελεσματικότητα της μεθόδου που χρησιμοποιεί ο Ολλανδός προκειμένου να βάλει τους ποδοσφαιριστές στην δική του ποδοσφαιρική φιλοσοφία και θα αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε ποια είναι τα βασικά στοιχεία της αγωνιστικής ταυτότητας της ομάδας που δημιουργεί. Μέχρι εδώ, υποψιαζόμαστε ότι θέλει να δει μια ομάδα που θα επιτίθεται στον αντίπαλο και θα ψάχνει τη μπάλα σαν να της ανήκει και όχι σαν να θέλει να την κλέψει από τον αντίπαλο. Δηλαδή Ολλανδός, κανονικός. Η συνέχεια, χωρίς υπερβολές, στην Αρμενία. Με την ευχή να αναγκαστώ να συνεχίσω εκείνο το κείμενο από εδώ που σταματώ τούτο. :)

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Βασίλης Σαμπράκος
Βασίλης Σαμπράκος

Έχει συμπληρώσει 3 δεκαετίες στην αθλητική δημοσιογραφία. Μετά από τόσα χρόνια και τόσα διαφορετικά έργα, δεν λειτουργεί στην δημοσιογραφία για να εκφράζει οπαδικά αισθήματα ή συλλογικές προτιμήσεις. Γράφει και μιλάει για όλους, απευθυνόμενος προς όλους. Και τρελαίνεται στην ιδέα ότι υπάρχει κάπου ένας άνθρωπος, μια μέθοδος ή ένα εργαλείο που θα τον βοηθήσει να κατανοήσει καλύτερα και βαθύτερα το ποδόσφαιρο. Πάνω από όλα, ο Βασίλης Σαμπράκος συστήνεται ως ο συγγραφέας του “Εξηγώντας το θαύμα” ή “The Miracle 2004”, ενός βιβλίου που έφτασε να σταθεί ανάμεσα στα καλύτερα ποδοσφαιρικά βιβλία του 2022 στην Αγγλία.