Ακόμη μια ζαριά στο τάβλι, το εθνικό μας σπορ

Στα 34 του, περίπου μια διετία μετά την απόσυρσή του από την ενεργό δράση, ο Τζον Φαν'τ Σιπ ξεκίνησε το 1997 την εκπαίδευσή του στην προπονητική, με αφετηρία την ακαδημία του Αγιαξ. Τα πρώτα επτά χρόνια της πορείας του στην προπονητική δεν κέρδισαν καμιά ιστορική αναφορά, μέχρι να έρθει η στιγμή που βρέθηκε, το 2004, στο πλευρό του Μάρκο Φαν Μπάστεν στην Εθνική Ολλανδίας. Τον ακολούθησε και το 2008, όταν ο Φαν Μπάστεν επιχείρησε την δεύτερη προσπάθειά του για καριέρα στην προπονητική, στον Αγιαξ. Εκτοτε, από το 2009 που αποχώρησε από τον Αγιαξ, άρχισε την περιπλάνησή του ανά τον πλανήτη. Πέρασε μια τριετία στη Μελβούρνη, ύστερα του προέκυψε το Μεξικό, μετά από μια σύσταση του Γιόχαν Κρόιφ προς την Γκουανταλαχάρα να τον προσλάβει, και προτού κλείσει χρόνο επέστρεψε στη Μελβούρνη για μια άλλη ομάδα, στην οποία πέρασε κοντά μια τριετία. Μέχρι το καλοκαίρι του 2017 που η Τσβόλε του έδωσε την πρώτη ευκαιρία για να λειτουργήσει ως πρώτος προπονητής στην Ευρώπη. Η έκδοση που δημιούργησε όμως πέρασε κάτω από τον πήχη των προσδοκιών, με συνέπεια να αποχωρήσει με ρεκόρ 21 νίκες – 11 ισοπαλίες – 25 ήττες. Στη διάρκεια του τελευταίου έτους έμεινε εκτός ποδοσφαίρου, μέχρι την 31η Ιουλίου 2019 που η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία του έδωσε την καλύτερη θέση που έχει πάρει στην προπονητική ζωή του και του παρέδωσε την διεύθυνση της Εθνικής Ελλάδας.

Στα μάτια των Ολλανδών αυτή είναι μια ακόμη περιπέτεια για έναν πρώην διεθνή Ολλανδό ποδοσφαιριστή, με σημαντική καριέρα στον Αγιαξ, που δεν κατάφερε μέχρι σήμερα να κάνει αξιόλογη προπονητική καριέρα και να δικαιώσει τις προσδοκίες της “παιδί του Κρόιφ” φήμης που προσπαθούσε να καλλιεργήσει και να συντηρήσει. Οι Ολλανδοί, που τον θυμούνται ως έναν σκεπτόμενο ποδοσφαιριστή με ροπή προς την προπονητική, τέτοια που κατά την μεταγραφή του στη Τζένοα, πίσω στη δεκαετία του '90, τον είχε αναγκάσει να μείνει για 5 εβδομάδες εκτός ομάδας επειδή διαφώνησε ανοιχτά με τον προπονητή του σε θέματα τακτικής, δεν θα τον παρακολουθούν στενά, διότι το πέρασμά του από την Τσβόλε δεν τους έδωσε λόγο να τον παρακολουθούν στενά.

Οι τακτικές του Φαν'τ Σιπ και η ικανότητά του να εκπαιδεύει τις ομάδες του να αποδίδουν την φιλοσοφία του στο τερέν δεν είναι αδιάφορα στοιχεία. Σε μια σεζόν η Τσβόλε άλλαζε με άνεση ανάμεσα σε μια αμυντικογενή εκδοχή του 4-3-3, στο 4-1-4-1, σε μια επιθετικογενή εκδοχή του 4-3-3, στο 4-4-2 με ρόμβο στο κέντρο, σε 4-2-3-1, σε 5-4-1. Στον καιρό του στη Μελβούρνη η ομάδα του άλλαζε με άνεση κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού από το 4-3-3 στο 3-4-3. Για όλα αυτά όμως ο Φαν'τ Σιπ είχε πάντοτε χρόνο, δηλαδή εβδομάδες και όχι μερικές ημέρες προπόνησης.

Παρακολουθώντας χθες, ανάμεσα σε 180 άλλους viewers του YouTube channel της ΕΠΟ την παρουσίαση του Ολλανδού από τον πρόεδρο της ΕΠΟ, άκουγα τον Βαγγέλη Γραμμένο να μιλά αφηρημένα για τα μεγάλα σχέδια που πρόλαβε να κάνει η Ομοσπονδία επιλέγοντας για ακόμη μια φορά στο πόδι έναν προπονητή, και δεν είχα καμιά διάθεση να γελάσω με τα χάλια. Διότι αυτά τα χάλια έχουν καταστρέψει την Εθνική στη διάρκεια της τελευταίας 5ετίας. Τον άκουγα να μιλά για την φιλοσοφία της Επιτροπής Εθνικών Ομάδων, της οποίας πρόεδρος είναι ο πρόεδρος μιας Ενωσης ποδοσφαιρικών σωματείων, της Αιτωλοακαρνανίας, ο Παναγιώτης Παπαχρήστου, για του οποίου τον ποδοσφαιρικό βίο δεν έχει κανείς ιδέα, και έχει απασχολήσει τα media μόνο με επικαιρότητα σχετική με τις εκλογές στην Ενωσή του, με τις εκλογές στην ΕΠΟ, και με μια ποινή απαγόρευσης ενασχόλησης με το ποδόσφαιρο για δύο μήνες, και προσπαθούσα να καταλάβω πώς είναι δυνατόν ακόμη και σήμερα στην Ελλάδα να ορίζει το μέλλον της Εθνικής Ομάδας ένας πρόεδρος μιας ΕΠΣ, δηλαδή ένας ερασιτέχνης παράγοντας - διότι τέτοιοι, ερασιτέχνες και μόνο, είναι οι πρόεδροι των Ενώσεων.

Μια χαρά μου φαίνεται ο Αρον Βίντερ, που συνοδεύει τον Φαν'τ Σιπ. Μια χαρά μου φαίνεται και ο Μιχάλης Βαλκάνης, ο έτερος συνεργάτης του Ολλανδού προπονητή. Μια χαρά μου φαίνεται η επιστροφή του Τάκη Φύσσα στις εθνικές ομάδες. Μπορεί να αποδειχθεί μια χαρά και ο Κώστας Κωνσταντινίδης, που δεν έχει εργαστεί ποτέ στο παρελθόν ως τεχνικός διευθυντής. Ολο αυτό το σχήμα όμως είναι με μια ακόμη ζαριά, την οποία ρίχνουν άνθρωποι των οποίων η επάρκεια δεν θα μπορούσε να φέρει τίποτε άλλο από ακόμη μια ζαριά. Ολα αυτά τα “φύγε εσύ, έλα εσύ” από το καλοκαίρι του 2014 μέχρι σήμερα, που έχουν δημιουργήσει μια λίστα προπονητών και στελεχών που μοιάζει με πυκνογραμμένη σελίδα του παλιού “χρυσού οδηγού” έχουν διαλύσει τα πάντα στο εθνικό ποδόσφαιρο. Και ουδείς βάζει μυαλό, διότι για να βάλεις μυαλό και να διορθώσεις ένα πρόβλημα πρέπει προηγουμένως να το αναγνωρίσεις. Πώς να αναγνωρίσει ο Γραμμένος, ο οποίος την ημέρα του Ελλάδα – Αρμενία δήλωνε ότι θα στηρίξει σε οποιοδήποτε αποτέλεσμα τον προπονητή που προσέλαβε και ύστερα τον απέλυσε, το λάθος του; Πώς να αναγνωρίσει το λάθος ένας πρόεδρος μιας ΕΠΟ που πληρώνει σήμερα τρεις προπονητές – εκτός κι αν έχει προλάβει να ξεχρεώσει τον Σκίμπε, και ένα σωρό συνεργάτες και τεχνικούς διευθυντές; Αν κάποιο λάθος μπορεί να “είδε” στις πράξεις του ήταν το υψηλό κόστος αποζημίωσης, και γι' αυτό τώρα προσέλαβε ένα σχετικά “χαμηλόμισθο” σχήμα. Για την ακρίβεια, οι “Ολλανδοί” δεν είναι τόσο φτηνοί, δεδομένου ότι οι εξασφαλισμένες αποδοχές τους ξεπερνούν τα 500.000 ετησίως και η ΕΠΟ δεσμεύτηκε μαζί τους με τριετές συμβόλαιο, δηλαδή με μια μεγάλη αποζημίωση αν απολυθούν. Συμφώνησαν πάντως με λιγότερα “σίγουρα” χρήματα από αυτά που “προέβλεπε” το κασέ τους, και έβαλαν υψηλά μπόνους ώστε να ανταμειφθούν πλουσιοπάροχα μόνο σε περίπτωση επιτυχίας. Κάτι είναι κι αυτό...

Μια ακόμη ζαριά είναι ο Τζον Φαν'τ Σιπ. Για εκείνον η φάση είναι μια χαρά. Βγαίνει από την αφάνεια, μπαίνει στα European Qualifiers, θα στέλνει χαιρετίσματα στην πατρίδα ως προπονητής της Euro 2004 Champions Ελλάδας, θα επικοινωνεί προς Αυστραλία, Καναδά, Μεξικό και οπουδήποτε αλλού ανά τον πλανήτη το “είμαι επαρκής, με προσέλαβε μια Εθνική” μήνυμα που θα του φέρει εισιτήριο για ακόμη μια περιπέτεια ανά την υφήλιο. Κι αν του κάτσει το λαχείο και προκριθεί στην τελική φάση του Euro 2020, ποιος τη χάρη του;

Ναι, για τον Φαν'τ Σιπ και τους συνεργάτες του όλα καλά. Για την Ελλάδα, που πάει την Πέμπτη στον τελικό της Φινλανδίας με έναν προπονητή που γνωρίζεται μόλις σήμερα – τρεις μέρες πριν από το ματς – με τους ποδοσφαιριστές, πώς είναι η φάση;

Η Εθνική είναι ο καθρέφτης του ποδοσφαίρου. Ετσι δεν λέει το κλισέ; Στην πραγματικότητα το κλισέ είναι εδώ και πέντε χρόνια πιο ταιριαστό από ποτέ. Επί μια ολόκληρη δεκαετία η Εθνική είχε καταφέρει να γίνει, να νιώσει και να λειτουργήσει σαν ξένη με το εθνικό ποδόσφαιρο. Τόσο άντεξε, και ήταν και πολύ. Πότε θα ξαναγίνει ξένη; Μπορεί να ξαναγίνει ξένη; Θα μας το απαντήσει αυτό η νέα, ολλανδική, ζαριά. Κι αν αντί για “εξάρες” μας φέρει “ασσόδυο”, η ΕΠΟ την ξέρει καλά τη δουλειά: σπάσ' τα και ξαναρίχ' τα. Ποιος νοιάζεται; Και ποιος ελέγχεται; Και από ποιους;