Μωρέ δεν μπορούν τα παλικάρια!

Οι περισσότεροι από τους διεθνείς μας αγωνίζονται σε κλαμπ του εξωτερικού.

Ευχή και κατάρα!

Ευχή για όσους ξέφυγαν από την μίζερη αθάνατη ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα, χωρίς διάθεση να επιστρέψουν!

Ευχή γιατί έχουν την δυνατότητα σε αγωνιστικό επίπεδο-και όχι μόνο- να βελτιώνονται, να εκπαιδεύονται σε πραγματικά σύγχρονες συνθήκες.

Να συλλέγουν εμπειρίες και παραστάσεις , να επιμορφώνονται για τις εξελίξεις στο άθλημα που αγωνίζονται, στον πυρήνα μάλιστα αυτών των εξελίξεων και όχι στο περιθώριο, αφού οι ομάδες που τους επέλεξαν θεωρούνται και δικαίως πρώτης γραμμής.

Ομάδες που πρωταγωνιστούν όχι μόνο στα πρωταθλήματα των χωρών τους αλλά γενικότερα στο ευρωπαϊκό στερέωμα.

Σ’ αυτό το περιβάλλον δουλεύουν σκληρά και επίμονα ρίχνουν τσουβάλια ιδρώτα ώστε να παραμείνουν ανταγωνιστικοί , να συνεχίσουν να έχουν τον ρόλο του πρωταγωνιστή.

Οι περισσότεροι-προς τιμή τους- το έχουν καταφέρει.

Είναι βασικοί και αναντικατάστατοι, δικαίως στελεχώνουν την αρχική ενδεκάδα στις ομάδες που αγωνίζονται γεγονός που πιστοποιεί –σε άλλο επίπεδο από το δικό μας- τις ποδοσφαιρικές τους ικανότητες αλλά και την προσωπικότητα τους.

Κατάρα από την άλλη για όλους αυτούς τους περιβόητους θεσμικούς του ελληνικού ποδοσφαίρου και της Ομοσπονδίας οι οποίοι έχουν το θράσος και την απαίτηση ΝΑ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ στα μάτια αυτών των παιδιών, που προκόβουν στα υψηλά κλιμάκια του ποδοσφαίρου , κάτι διαφορετικό πιο σημαντικό και πιο σπουδαίο από αυτό που είναι πραγματικά και από αυτό που εκπροσωπούν.

Βλαχοδήμαρχοι τοπικών ενώσεων που ανελίχθηκαν όχι εξαιτίας των ικανοτήτων και των γνώσεων τους στο άθλημα αλλά στην ίντριγκα.

Υπόγειοι διαδρομιστές, με ένα κλεφτοφάναρο στο χέρι περιδιαβαίνουν εδώ και χρόνια στα σκοτεινά λαγούμια έχοντας κάνει το ποδόσφαιρο σαν τα μούτρα τους.

Αποκρουστικό και αντιπαθές.

Σπαθόλουρα και υποτακτικοί του κάθε δραγουμάνου μεγαλοπαράγοντα διαβιώνουν και επιβιώνουν σε ρόλο βρικόλακα ξεδιψώντας με το αίμα του ελληνικού ποδοσφαιρικού οργανισμού.

Και θέλουμε αυτά τα παιδιά που ξέφυγαν από τον καρκίνωμα του ποδοσφαίρου μας , τα παιδιά που θαυμάζουμε στο εξωτερικό για τις επιδόσεις και τις ικανότητες τους να μη μιλάνε , να μη τοποθετούνται!

Όχι με αλαζονεία και ναρκισσισμό, ούτε με ύφος βεντέτας , αλλά με σεμνότητα και ειλικρίνεια.

Να μην κρίνουν οι πραγματικοί επαγγελματίες του αθλήματος τους επαγγελματίες παρασιτικούς της ενδοχώρας!

Να μη μιλάνε για το επάγγελμα τους για το άθλημα τους και να εκτίθενται οι ίδιοι φορώντας την φανέλα της Εθνικής για τις συνθήκες που δημιούργησαν οι …άλλοι , οι ειδικοί , οι μεγαλόσχημοι που δεν τους ξέρει ούτε ο παράγοντας που τους ανέδειξε!!!

Ο κόουτς Αναστασιάδης έχει το δικαίωμα να διατηρεί και να πρεσβεύει την δικιά του φιλοσοφία για την μπάλα! Για την μπάλα, γιατί το ποδόσφαιρο απαιτεί άλλη κατάρτιση!

Δικαίωμα του να πιστεύει ,όπως πίστευε άλλωστε σε όλη του την καριέρα όταν πήγαινε κάτι στραβά, ότι τα παλικάρια δεν μπορούν!

Ότι οι καλύτεροι άνθρωποι κερδίζουν τα παιχνίδια και εμείς δεν είμαστε τόσο καλοί άνθρωποι!

Δικαίωμα του να πιστεύει ότι τα επουράνια παρακολουθούν εποπτεύουν και κατευθύνουν τα πάντα!

Ότι η Santa Mandonna di Trastevere έκανε τα πάντα και υπερίσχυσε της Παντάνασσας Παναγιάς , ότι οι Κόπτες Αρμένιοι πίστεψαν στο θαύμα περισσότερο από τους Ορθόδοξους αδελφούς.

Το θέμα είναι ότι ακόμα και αν εξάντλησε όλες τις γνωριμίες του για την ανάληψη του Ομοσπονδιακού προπονητή κάποιοι αποδέχθηκαν το …διάταγμα από τα ύπατα αξιώματα και το ενέκριναν προσυπογράφοντας το.

Δεν άνοιξε την πόρτα της Εθνικής με αντικλείδι μπήκε μέσα και έκανε κατάληψη.

Τον κάλεσαν και αποδέχθηκε.

Οι ίδιοι , που σφράγισαν όλες τις επιλογές στην Εθνική από το 2014 και μετά. Οι ίδιοι «μωροθάχματοι και αμαθείς» σύμφωνα με τον ποιητή που ταλανίζουν το άθλημα εδώ και χρόνια εδώ και δεκαετίες.

Γιατί τα πρόσωπα αλλάζουν αλλά στον βάλτο του ποδοσφαίρου μας οι νοοτροπίες , οι τακτικές και οι πρακτικές ανεξαρτήτως προσώπων παραμένουν ίδιες και απαράλλαχτες.

Και λίγα είπε ο Παπασταθόπουλος και ακόμα λιγότερα-αν είπε- ο Μανωλάς και ο κάθε Μανωλάς.

Γιατί αν δεν μιλήσουν ανοικτά οι αθλητές –να μιλήσουν και όχι να επιβάλλουν γιατί δεν είναι αυτή η δουλειά τους- αν δεν μιλήσουν τώρα που είναι ενεργοί κι όχι εκ τους ασφαλούς όταν θα είναι βετεράνοι, αν δεν πιέσουν αυτά τα παιδιά προς την σωστή κατεύθυνση, αυτοί που μας εκπροσωπούν στα υψηλά κλιμάκια του αθλήματος εκτός συνόρων , τότε όλοι μας θα πιστεύαμε ότι αυτή η κατάσταση δεν αλλάζει με τίποτα και όλοι όσοι συμμετέχουν είναι βολεμένοι, απαθείς ή λοβοτομημένοι.

Και αν δεν έπαιρναν θέση αυτοί ποιοι θα έπαιρναν δηλαδή; Οι χαρτογιακάδες της ΕΠΟ;

Η σύγκρουση εμπεριέχει μια νομοτέλεια. Φυσικό κι επόμενο ήταν να συγκρουστούν κάποτε οι δυο πραγματικότητες, οι δυο διαφορετικοί κόσμοι, που συγκατοικούν πλέον στο οικοδόμημα της Εθνικής.

Η μίζερη , η ιντριγκαδόρικη, η κλικαδόρικη πραγματικότητα της ενδοχώρας, της τσαπατσουλιάς και της προχειρότητας που πρεσβεύουν οι ανίκανοι θεσμικοί παράγοντες με την εξέχουσα , την παραγωγική και ανταγωνιστική του εξωτερικού που πρεσβεύουν οι αθλητές καριέρας!