Να χάσεις από την ανώτερη Ιταλία, αλλά να εμφανίσεις ομάδα στο χόρτο...

Από την Ιταλία κατά πάσα πιθανότητα θα χάναμε ακόμη κι' αν εμφανίζαμε μία ομάδα με αρχή μέση και τέλος στο χόρτο. Αυτή η Ιταλία είναι η καλύτερη εκδοχή της τα τελευταία χρόνια και αυτό θα φανεί όχι τώρα στα προκριματικά, αλλά και στην τελική φάση. Από αυτήν την Ιταλία λοιπόν το πιθανότερο ήταν ότι θα χάναμε όπως κι' αν παίζαμε. Και για να πούμε και την αλήθεια σε ότι έχει να κάνει με τον στόχο δεν τρέχει και τίποτα που χάσαμε. Αν πάρουμε τέσσερις βαθμούς στα δύο ματς με τους Φινλανδούς και κάνουμε νίκες με Βοσνία εντός αλλά και στα διπλά ματς με Αρμενία και Λιχτενστάιν τη δεύτερη θέση εμείς θα την πάρουμε κι ας χάσουμε και στην Ιταλία.

Πώς θα τα κάνουμε όλα αυτά όμως; Για την ακρίβεια ακόμη και την Αρμενία την ερχόμενη Τρίτη πως θα την νικήσουμε με την εικόνα που έχουμε;

Η ομάδα το τελευταίο διάστημα βαδίζει από το κακό στο χειρότερο σε ότι έχει να κάνει με την εικόνα της και όχι με τα αποτελέσματά της. Σε κάθε ματς η Εθνική ομάδα μπαίνει τόσο αδιάβαστη, τόσο απρόσεχτη και τόσο πρόχειρα στο χορτάρι που πριν το καταλάβει έχει δεχτεί δύο ή τρία γκολ. Με την Βοσνία, με την Τουρκία με την Ιταλία. Είτε εντός, είτε εκτός, είτε σε επίσημο, είτε σε φιλικό ξεκινούν τα ματς και η ταρίφα με το καλημέρα έχει γράψει δύο ή τρία γκολ και τρέχουμε. Και φυσικά υπάρχει εξήγηση.

Στο γήπεδο μπαίνουν παίκτες και σχήματα πειραματικά. Η ενδεκάδα που έπαιξε κόντρα στην Ιταλία είχε μέσα της μόνο πειράματα. Τίποτα άλλο εκτός από πειράματα. Πειράματα στο δεξί άκρο της άμυνας, στον άξονα της μεσαίας γραμμής, στα άκρα της επίθεσης, στην κορυφή αυτής. Το ίδιο έγινε και με την Τουρκία, το ίδια έγινε και με την Βοσνία κι' ας επιστρέψαμε από την κόλαση του 2-0 στο 2-2.

Σε έναν όμιλο που μας “φωνάζει” να προκριθούμε, με αντιπάλους για τη δεύτερη θέση τη χειρότερη Βοσνία των τελευταίων ετών, τη Φινλανδία, την Αρμενία και το Λιχτενστάιν, ο αποκλεισμός δεν θα είναι απλώς αποτυχία, αλλά καταστροφή. Αυτή εδώ η προκριματική σειρά είναι η τελευταία ευκαιρία της Ελλάδας να πάει σε μία μεγάλη διοργάνωση. Αν για τρίτη συνεχόμενη φορά δεν δώσουμε το παρόν σε μία μεγάλη διοργάνωση, η θέση της Εθνικής θα πέσει τόσο χαμηλά που οι επόμενες κληρώσεις θα είναι τόσο δύσκολες που θα αναζητούμε θαύματα για να προκριθούμε.

Για να τα καταφέρουμε όμως θα πρέπει να ξεκινήσουμε από τα βασικά. Να κάνουμε τα βασικά μέσα στο γήπεδο, να έχουμε μία ποδοσφαιρική λογική, η οποία καταργήθηκε πλήρως στο ματς με την Ιταλία, όπου όλα σχεδιάστηκαν λάθος. Είπαμε δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα με την Ιταλία και είναι πιθανό να χάναμε έτσι κι' αλλιώς, αλλά η κατάργηση της λογικής δεν μπορεί να μένει ασχολίαστη. Δεν υπήρχε καν σχέδιο, δεν ήταν ένα κακό σχέδιο ή ένα σχέδιο που δεν λειτούργησε, γιατί τίποτα δεν μπορούσε να λειτουργήσει.

Να κρατήσουμε μπάλα με χαφ τους Σιόβα - Κουρμπέλη και τον Φορτούνη σέντερ φορ ήταν αδύνατον. Να βγάλουμε τα μαρκαρίσματα στον άξονα με τους γρήγορους Ιταλούς κεντρικούς χαφ όταν εμείς απέναντι βάλαμε Σιόβα (αμυντικό χαφ για πρώτη φορά στην καριέρα του μετά από 7 χρόνια) και Κουρμπέλη ήταν επίσης αδύνατον. Να βγάλουμε κόντρα επιθέσεις με Φορτούνη στην κορυφή και Κολοβό στα άκρα της μεσαίας γραμμής επίσης αδύνατο. Με αυτή την διάταξη και αυτές τις επιλογές προσώπων, ήταν πρακτικά αδύνατο να εξυπηρετήσουμε οποιοδήποτε σχέδιο. Δεν κατανοώ αν υπήρχε τέτοιο, εικάζω ότι κάτι θα είχε σκεφτεί ο Αγγελος Αναστασιάδης, αλλά αδυνατώ να φανταστώ πως πίστευε ότι θα εξυπηρετηθεί. Ακόμη περισσότερο δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί κάτι τόσο πειραματικό δεν δουλεύτηκε έστω σε μία προπόνηση αν όχι σε φιλικό.

Είναι αστείο πλέον να στεκόμαστε στην... Παναγία και στον έτσι κι' αλλιώς ξεπερασμένο ποδοσφαιρικά ομοσπονδιακό τεχνικό. Οτι έχει μείνει 20 χρόνια πίσω το ξέραμε το συζητήσαμε και το τονίσαμε από την ημέρα της πρόσληψής του. Πάει τέλειωσε, δεν έχει νόημα να στεκόμαστε σε αυτό μετά από κάθε ματς. Οτι επιλέχθηκε γιατί μπορούσε με την ψυχολογία του και το πάθος του να εμπνεύσει τους παίκτες είναι κάτι που το ακούς, έστω κι' αν δεν συμφωνείς όπως εγώ. Αλλά εδώ πλέον δεν έχουμε να κάνουμε με τίποτα από όλα αυτά. Εδώ μιλάμε για την κατάργηση της ποδοσφαιρικής λογικής. Πρέπει επειγόντως να επανέλθουν τα βασικά στην ομάδα, διότι την ερχόμενη Τρίτη μία αποτυχία κόντρα στην Αρμενία που δεν είναι ούτε του χεριού μας ούτε εύκολη, θα σημάνει και την καταστροφή. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να το σκεφτεί και ο προπονητής και οι παίκτες. Κι' αν οι τελευταίοι έχουν κάτι να πουν, πρέπει να το κάνουν τώρα, μόνοι τους, εντός της ομάδας, με ανθρώπους που είναι εκεί, ξέρουν, κατανοούν και μπορούν να βοηθήσουν, όπως ο Αγγελος Μπασινάς και ο Στέλιος Γιαννακόπουλος. Από την Τρίτη το βράδυ και μετά μπορεί να είναι αργά...