Η Εθνική γνώρισε σήμερα την ήττα (3-0) με... κάτω τα χέρια, αλλά πριν περάσουμε από «ακτίνες» τους παίκτες της, ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε και τι θέλησε να παίξει σήμερα η Εθνική. Είδαμε ορισμένους σε θέσεις που ξέρουν λίγο ή και καθόλου (π.χ. Ζέκα δεξί μπακ, Σιόβα «κόφτη», Φορτούνη φορ), κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης παρατηρήθηκαν πολλές εσωτερικές αλλαγές (π.χ. μετά το 2-0 ο Φορτούνης έβγαινε έξω από την περιοχή σε ρόλο, τρόπο τινά, «οργανωτή», ο Κολοβός πέρναγε στο «9» και επί της ουσίας δεν υπήρχε αριστερό εξτρέμ, ο Ζέκα στο δεύτερο μισό πέρασε στον άξονα), όπως και διαφοροποίηση συστήματος (π.χ. μετά το 3-0 το «γυρίσαμε» σε τριάδα στα στόπερ). Ολα τα παραπάνω ήταν λογικό να επηρεάσουν την εικόνα των παικτών, να μην αποκτήσουμε ρυθμό, ενώ το μεγάλο πρόβλημα της Εθνικής ήταν πως δεν μπορούσε να κρατήσει μπάλα.

Το ερώτημα είναι πώς θα συνέβαινε αυτό, όταν για 77' είχε μόνο 1 δημιουργικό χαφ στο γήπεδο, ο οποίος για αρκετή ώρα έπαιζε φορ, μόνος του ή με παρτενέρ (Φορτούνης). Παράλληλα με το σκορ 3-0 στο 33', γίνεται εύκολα αντιληπτό πως το δεύτερο ημίχρονο ήταν επί της ουσίας διαδικαστικού χαρακτήρα, παρόλα αυτά και πάλι η Ελλάδα δεν φάνηκε απειλητική (οι συνολικές τελικές ήταν 16-4 υπέρ των Ιταλών).

Δεν ευθύνεται σε κάποιο γκολ, ενώ στο 43', 75' και 88' είχε καλές επεμβάσεις/αντιδράσεις στις προσπάθειες των Μπαρέλα, Ινσίνιε και Μπερναντέρσκι αντίστοιχα. Παράλληλα κατέγραψε και ορισμένες σωστές εξόδους.

Ξεκίνησε καλά ως δεξί μπακ, στο 5' είχε ένα κομβικό stop, αλλά στη συνέχεια αντιμετώπισε πολλά προβλήματα από τον Εμερσον. Οι Ιταλοί απειλούσαν συνεχώς από την πλευρά του. Στο δεύτερο μισό πέρασε στη φυσική του θέση (άξονα), αλλά τα πάντα είχαν κριθεί.

Στη φάση του πρώτου γκολ «έχασε» τον Μπελότι, που το «έφτιαξε» για τον σκόρερ Μπαρέλα. Κινήθηκε στα επίπεδα όλης της ομάδας.

Ο Κιελίνι βρήκε δίχτυα στο 33', αφού τον «κέρδισε» στη μεταξύ τους εναέρια «μονομαχία». Ο αρχηγός δεν έπιασε τα στάνταρ απόδοσης που μας έχει συνηθίσει.

Η δική του πλευρά (αριστερή) δεν είχε προβλήματα ανάλογα της δεξιάς, αλλά και εκείνος πήρε κάτω από τη βάση. Δεν βοήθησε δημιουργικά.

Ξεκίνησε ως «6αρι» σε 4-3-3 και μετά το 3-0 πλαισίωσε τους Παπασταθόπουλο, Μανωλά στα στόπερ. Στο 19' είχε ένα καλό σουτ, αλλά όταν χάνεις 3-0 στο 33', φταίνε όλοι.

Στο κακό πρώτο ημίχρονο όλης της «γαλανόλευκης», κινήθηκε και εκείνος σε ρηχά νερά. Δεν βοήθησε ανασταλτικά και δημιουργικά και αντικαταστάθηκε στην ανάπαυλα, χωρίς όμως να είναι ο χειρότερος. Κινήθηκε σε ανάλογα, με της ομάδας, επίπεδα.

Στη φάση του 3-0 «έχασε» τον Ινσίνιε και στο πρώτο ημίχρονο πήρε και εκείνος κάτω από τη βάση, όπως άλλωστε όλη η ομάδα. Στο δεύτερο, που πάντως όλα είχαν κριθεί, παρουσιάστηκε καλύτερος. Αντικαταστάθηκε στο 77'.

Σε διάταξη 4-3-3 (μέχρι το 3-0) έπαιζε στο δεξί άκρο και στο 23' «διάβασε» σωστά τη φάση, πήρε κατοχή και θέλησε να βρει έξυπνα τον Κολοβό με τη μία. Ανασταλτικά είχε «θέματα» όπως όλη η ομάδα. Μετά την αλλαγή συστήματος (3-5-2), πέρασε σε θέση φορ. Ετρεξε και πρέσαρε.

Στα πρώτα λεπτά ήταν... άφαντος, όχι γιατί δεν είχε διάθεση, αλλά ως μοναδικός προωθημένος σε 4-3-3 «χάθηκε» στην άμυνα της Ιταλίας. Μετά το 2-0 το είδαμε να γυρίζει πίσω και να προσπαθεί να φτιάξει παιχνίδι, ενώ στο 3-5-2 βρέθηκε σε ρόλο επιθετικού. Στα επίπεδα όλης της ομάδας. Μάλιστα στο 69' είχε και ένα καλό σουτ.

Αγωνίστηκε στο πρώτο ημίχρονο, που ήταν το κακό της Εθνικής. Ως επί το πλείστον τον είδαμε στο αριστερό «φτερό», δεν φάνηκε και αντικαταστάθηκε στην ανάπαυλα.

Πέρασε ως αλλαγή στο 46' και ανέλαβε τον ρόλο του δεξιού μπακ-χαφ, σε διάταξη 3-5-2. Είχε και εκείνος «θέματα» με τον Εμερσον, αλλά επειδή έπεσε ο ρυθμός, δεν αποτυπώθηκαν σε φάσεις και στο γκολ.

Αγωνίστηκε στο δεύτερο μισό ως «κλασικός κόφτης», όταν ουσιαστικά είχαν όλα κριθεί και η Εθνική δεν δέχθηκε ανάλογη πίεση. Στο 77' θα μπορούσε να σκοράρει, όταν από καλή θέση σούταρε άουτ.

Πέρασε στο ματς στο 77', όταν όλα είχαν κριθεί.