Τα πώς και τα γιατί της... επιστροφής στη Ζένιτσα (vid)

Ο Κουρμπέλης να προσπαθεί να κατανοήσει που παίζει με το βάρος του 1-0 στην πλάτη της ομάδας. Και εκεί ακριβώς μετά το 1-0 η απόλυτη σύγχυση. Ο προπονητής αλλάζει μετά από 10 λεπτά το 3-5-1-1 (μία όχι κακή συνταγή λέω εγώ, αλλά σίγουρα άσχημα εκτελεσμένη) σε κάτι σαν 4-4-2. Πώς όμως 4-4-2 με τέσσερα κεντρικά χαφ, εκ των οποίων οι τρεις ανασταλτικοί;

Μπέρδεμα και αποσυντονισμός για τρία τέσσερα λεπτά και με το 1-0 στην πλάτη μας. Το 1-0 το οποίο προήλθε παρεμπιπτόντως επίσης από παιδικό λάθος. Ο Μπουχαλάκης κάτι σαν δεξί χαφ. Δυσκολεύεται να το πιστέψει και ακόμη περισσότερο να ανταπεξέλθει. Ο Κουρμπέλης να επιμένει να ρωτά “εγώ δεν παίζω πλέον στόπερ...”, ο Ζέκα να αναρωτιέται αν αυτός είναι το αριστερό χαφ και όλοι μαζί να εκνευρίζονται και να χάνουν τη συγκέντρωσή τους. Την ώρα που ο Πιάνιτς “κλέβει” δύο φορές στην εκτέλεση του φάουλ. Την πρώτη δοκιμάζει να εκτελέσει χωρίς το σφύριγμα του διαιτητή, στα μουλωχτά. Δεν τον σταματούν οι διεθνείς, αλλά ο διαιτητής. Ο οποίος του λέει να ξαναστήσει την μπάλα.

Πάνω στην αναμπουμπούλα ο Πιάνιτς χωρίς να τον πάρει μυρωδιά ο διαιτητής και χωρίς οι παίκτες της Εθνικής Ελλάδας να το καταλάβουν και να γκρινιάξουν πάει την μπάλα εκεί που τον βολεύει. Επτά - οκτώ μέτρα μετρημένα (όπως μπορείτε να δείτε και στο βίντεο από τη σχετική ψηφιακή ανάλυση που κάναμε στην COSMOTE TV) πιο μπροστά και δύο τρία μέτρα πιο πλάγια, για να τον βολεύει για απευθείας εκτέλεση.

Και οι Ελληνες διεθνείς ακόμη να ρωτάνε ο ένας τον άλλον τι παίζουμε και ποιός παίζει που. Ξεχνούν να φτιάξουν τείχος απέναντι στον Πιάνιτς. “Τρεις θέλω στο τείχος, τρεις...” ουρλιάζει ο Βλαχοδήμος, αλλά ο Ζέκα δεν βρίσκει άλλον πρόθυμο και στέκεται μόνος του, απέναντι στον... θάνατο να τον κοιτά κατάματα. Μα με Πιάνιτς, τον δεύτερο καλύτερο εκτελεστή φάουλ στον κόσμο (πίσω μόνο από τον Μέσι) σύμφωνα με τις στατιστικές επιδόσεις του στις απευθείας εκτελέσεις φάουλ, η Εθνική Ελλάδας έβαλε έναν, μόνο έναν παίκτη, στο τείχος. Μοιάζει με ανέκδοτο, καταλήγει σε φιάσκο και 2-0.

Ποιος να πιστέψει ότι αυτό το ματς μπορεί να γυρίσει σε εκείνο το χρονικό σημείο; Η λογική λέει κανείς. Οι Βόσνιοι είναι οι πρώτοι που το... πιστεύουν. Αντί να μυρίσουν το αίμα και να ορμήξουν να κατασπαράξουν την Εθνική Ελλάδος, αποφασίζουν ότι το 2-0 αρκεί. Μας δίνουν την μπάλα και μας περιμένουν για να μας χτυπήσουν στην κόντρα, την οποία όμως δεν μοιάζει ότι ξέρουν να παίζουν και δεν έχουν και τα καταλληλότερα εργαλεία στο χόρτο στη δεδομένη χρονική στιγμή.

Η αντεπίθεση της Εθνικής ξεκινά από την αυτοπεποίθηση που χτίζεται σιγά σιγά, λεπτό με το λεπτό. Μία πρώτη ευκαιρία (κλασική) με τον Φορτούνη για να καταλάβουν οι διεθνείς ότι γίνεται σε αυτή την άμυνα των Βόσνιων να βάλουν γκολ. Η ηρεμία που αποκτούν μετά από λίγο ο Σωκράτης με τον Σιόβα, ηρεμία που μετατρέπεται σε ασφάλεια στα μετόπισθεν. Μία ασφάλεια που οι υπόλοιποι την αντιλαμβάνονται αμέσως, και χτίζουν επάνω της. Μαζί τους αρχίζει να “χτίζει” και ο πάγκος που ψάχνει τις λύσεις για να γίνει πιο λειτουργικό αυτό το κάτι σαν 4-4-2.

Πριν την ανάπαυλα του ημιχρόνου δεν έρχεται το γκολ που χρειάζονταν η Εθνική. Ούτε καλά παίζει, ας μην γελιόμαστε. Απλώς έχει διορθώσει την εικόνα της σε σχέση με το πρώτο 20λεπτο, έχει βρει την ηρεμία της και έχει καταλάβει ότι η ομάδα που έχει απέναντί της δεν είναι σπουδαία και έχει πολλά τρωτά σημεία. Εξίσου χρήσιμο όσο και το ένα γκολ που ήθελαν οι διεθνείς πριν την ανάπαυλα. Δεν βρήκαν το γκολ, αλλά βρήκαν το κουράγιο να σκεφτούν ότι γίνεται, γιατί το είδαν στο χόρτο, ότι μπορούν να κάνουν φάσεις στους Βόσνιους.

Στα αποδυτήρια σύμφωνα με το ρεπορτάζ τους το λέει και ο Αναστασιάδης και μάλιστα στον υπερθετικό βαθμό. “Οχι απλώς γίνεται να φτάσουμε στην ισοφάριση, αλλά και στη νίκη...” είναι μία από τις φράσεις του και χωρίς πανικό (όπως στην αρχή του ματς δηλαδή, όπου και αυτός τα έχασε μαζί με τους παίκτες), αρχίζει να χτίζει την αντεπίθεση. Πρώτη διορθωτική κίνηση με Μπουχαλάκη έξω και Μασούρα μέσα. Απαραίτητο για το κάτι σαν 4-4-2 να έχουμε τουλάχιστον έναν εξτρέμ στο τερέν.

Το δεύτερο ημίχρονο ξεκινά η Εθνική Ελλάδας δεν σκίζει, αλλά το καταλαβαίνεις ότι το δύσκολο κομμάτι είναι να βρει το πρώτο γκολ. Αν το βρει τα άλλα θα ακολουθήσουν σαν φυσική ροή των πραγμάτων. Φάσεις δεν κάνουμε πολλές, αλλά ο Φορτούνης βρίσκει το πέναλτι. Αυτό ήταν. Από εκείνο το σημείο και μετά η Ελλάδα παίζει πραγματικά καλά. Βοηθούν και οι δύο επόμενες αλλαγές του Αναστασιάδη και φυσικά ο Πιάνιτς με την απερισκεψία του.

Πρώτα μπήκε στο ματς ο Κολοβός και μετά η επόμενη κίνηση ματ. Εξω ο Μπακάκης μέσα ο Κουλούρης και δεξί μπακ ο Ζέκα. Αυτός κάνει την πρώτη πραγματικά καλή σέντρα και ο Κολοβός που όταν μπήκε έπαιξε αριστερό χαφ και στη συνέχεια δεύτερος φορ (ενιαμισάρι) κάνει την κίνηση φορ που του αρέσει και εκτελεί με το κεφάλι.

Αυτή είναι η αγαπημένη θέση του Κολοβού χρόνια τώρα. “Ναι και αριστερά παίζω δεν έχω πρόβλημα, αλλά κυρίως μου αρέσει να παίζει στον άξονα πίσω από το φορ, εκεί αποδίδω καλύτερα...” μου είπε στο ραδιόφωνο του ΣΠΟΡ FM και όποιος θυμάται τα σπουδαία ματς του στον Πανιώνιο ξέρει τι ακριβώς εννοεί. Ο Κολοβός είχε προειδοποιήσει και λίγο νωρίτερα με διαγώνιο σουτ μέσα από την μεγάλη περιοχή. Το 2-2 ήρθε εν τέλει λίγο αργότερα με την κεφαλιά του, κι' αν ο Φορτούνης δεν είχε σκάσει στο τρέξιμο στο φινάλε του ματς, από την Ζένιτσα θα είχαμε φύγει με το τρίποντο, που θα είχε ήδη την ομάδα σε θέση φαβορί για την πρόκριση μαζί με τους Ιταλούς. Ας είναι και η ισοπαλία έτσι όπως ήρθε, ψυχολογικά είναι σαν νίκη.

Το κακό ξεκίνημα οφείλεται σε συγκεκριμένα πράγματα που διορθώνονται. Η έλλειψη αυτοπεποίθησης στην αρχή του ματς επίσης διορθώνεται, η καλύτερη συνεννόηση και η μεγαλύτερη συγκέντρωση όταν κατά τη διάρκεια του ματς αλλάζεις πράγματα και τακτική επίσης. Η πίστη ότι μπορώ να τα καταφέρω, να επιστρέψω, δεν διορθώνεται, ούτε χτίζεται αν δεν το κάνεις, αν δεν το δεις να συμβαίνει, αν δεν πειστείς στην πράξη και όχι στην θεωρία ότι μπορείς. Αυτό είναι το δεύτερο μεγάλο κέρδος, εκτός από τον βαθμό για την Εθνική ομάδα από το ματς στη Ζένιτσα. Οτι οι Έλληνες διεθνείς είδαν ότι μπορούν. Οχι στην θεωρία, αλλά στην πράξη και όχι κάτω από ιδανικές συνθήκες, αλλά κάτω από τις χειρότερες, με 2-0 στην πλάτη τους από τα αποδυτήρια.

Η επόμενη φορά θα είναι πιο δύσκολη. Στο ΟΑΚΑ με την Ιταλία στις 8 του Ιουνίου. Το είπε και ο Αναστασιάδης “τα έκτος έδρας είναι πιο εύκολα, τα εντός είναι τα δύσκολα...”. Σωστά μιλά σε γενικές γραμμές γιατί στα εντός έχεις την υποχρέωση να νικήσεις και να παίξεις. Οχι όμως με την Ιταλία, όχι απαραίτητα. Καλοκαιράκι θα είναι, στο ΟΑΚΑ (αν δεν την διώξει και αυτό την Εθνική ομάδα ως τότε), ένα πράγμα σαν μια καλή συναυλία, με τις... μουσικές από την εμφάνιση στη Ζένιτσα να ηχούν στα αυτιά μας και στα αυτιά σας.

Να σας δω στο γήπεδο ελπίζω, μαζί με τα παιδιά σας, εκείνο το Σαββατόβραδο του Ιούνη. Τα άλλα θα τα βρει η υπηρεσία...