Οταν η συνέχεια γίνεται ζόρικη, οι ζόρικοι συνεχίζουν...

Αυτό που έχει συμβεί στο εφετινό Τσάμπιονς Λιγκ είναι ένα ταξίδι που οι σταθμοί του είναι τόσο μεγάλοι και τόσο σπουδαίοι, που είναι απίθανο όταν θα φτάσουμε στο τέρμα να μην τους θυμόμαστε. Είναι ένα μία αλυσίδα όπου ο κάθε κρίκος είναι μοναδικός, ανεπανάληπτος.

Ακόμη και αυτοί που έφυγαν νωρίς μας χάρισαν μοναδικές στιγμές, όπως η Γιουβέντους στον επαναληπτικό με την Ατλέτικο Μαδρίτης, όπως η Μάντσεστερ Σίτι στη ρεβάνς με την Τότεναμ. Και τι να πεις για αυτούς που πήγαν μακριά, αλλά όχι μέχρι το τέρμα. Πως να ξεχάσεις το 4-1 του Αγιαξ στη Μαδρίτη που γκρέμισε την τρις πρωταθλήτρια Ευρώπης Ρεάλ. Πως να μην έχουν το απεριόριστο σεβασμό σου οι πιτσιρικάδες του Τεν Χάαγκ όχι για τον τρόπο που κέρδιζαν, αλλά για τον τρόπο που έχασαν. Να έχουν την πρόκριση στα χέρια τους στις καθυστερήσεις της ρεβάνς και να παίζουν ρε φίλε. Να παίζουν, να παίζουν, να παίζουν, για να βάλουν ένα ακόμη γκολ. Δεν πήγαν στο σημαιάκι του κόρνερ, δεν έπεσαν κάτω τραυματίες, δεν κλότσησαν την μπάλα μακριά, ακόμη και στο 90+3 έψαχναν το γκολ, ζητούσαν να παίξουν, να νικήσουν... Αν δεν είχε υπάρξει αυτός ο Αγιαξ δεν θα είχε υπάρξει αυτή η Τότεναμ και αυτό το γκολ του Λούκας Μόουρα στο 90+5+κάτι...

Αλλά όπως συμβαίνει πάντα, στο τέλος της διαδρομής, στο τέλος του ταξιδιού, θα φτάσουν μόνο δύο. Και περισσότερο από κάθε άλλη φορά, νομίζω ότι οι δύο που φτάνουν στο τέλος είναι αυτοί που άντεξαν στην τρέλα, στις αναποδιές, στο ταξίδι της επιβίωσης, ήταν οι πιο δυνατοί.

Στο πιο ζόρικο Τσάμπιονς Λιγκ της ιστορίας του, οι πιο ζόρικοι είναι τελικά αυτοί που έφτασαν μέχρι το τέρμα του...

Ο Γιούργκεν Κλοπ την ημέρα που ανέλαβε την Λίβερπουλ, δεν υποσχέθηκε πολλά. Για την ακρίβεια χαρακτήρισε τον εαυτό του “The normal one” και υποσχέθηκε ένα μόνο πράγμα: “Ηρθα για να μετατρέψω αυτή την ομάδα, από ομάδα που αμφιβάλλει σε ομάδα που πιστεύει...”. Ποιος δεν τον πιστεύει σήμερα; Η Λίβερπουλ εξακολουθεί να μην έχει τίποτα στα χέρια της και εξακολουθεί να είναι ολοζώντανο το σενάριο να μην πάρει και τίποτα μέχρι το τέλος της σεζόν. Ακόμη και έτσι όμως, ακόμη κι' αν δεν πάρει τίποτα, η φετινή είναι η σεζόν που θα μνημονεύεται τα επόμενα χρόνια, όταν είναι βέβαιο ότι θα πάρει αρκετά τρόπαια, ως αυτή που άλλαξε την ροή των πραγμάτων σε αυτή την ομάδα.

Η Λίβερπουλ σήμερα στα χέρια του Κλοπ, εκτός από καλύτερη Λίβερπουλ των πολλών τελευταίων ετών, είναι και μία ομάδα που πιστεύει. Πιστεύει στα πάντα και ακόμη κι' αν κλονιστεί αυτή η πίστη γιατί θα χάσει το πρωτάθλημα με 97 βαθμούς, ακόμη κι' αν κλονιστεί αυτή η πίστη ακόμη περισσότερο γιατί θα χάσει το Τσάμπιονς Λιγκ από την Τότεναμ, νομίζω ότι έχει τέτοιες βάσεις που θα παραμείνει σίγουρη ότι μπορεί πλέον να πετύχει τα πάντα. Η Λίβερπουλ στα χέρια του Κλοπ έγινε ζόρικη, δεν είναι πλέον ένας μπελάς για όλους, αλλά ίση με όλους τους κορυφαίους στον πλανήτη ποδόσφαιρο. Ο Πεπ είπε ότι αυτή η Λίβερπουλ και η Μπαρτσελόνα των Μέσι, Σουάρες, Νεϊμάρ είναι οι δύσκολότερες ομάδες που αντιμετώπισε ποτέ. Ο Βεγκέρ είπε ότι δεν θες να πας στο “Ανφιλντ” να παίξεις ρεβάνς μαζί τους”, η αλήθεια είναι ότι και αυτό ξεπεράστηκε. Στην πραγματικότητα τη Λίβερπουλ δεν θες πλέον να τη βρεις στο δρόμο σου, γιατί θα στον κόψει. Στην Μπαρτσελόνα τον έκοψε στο “Ανφιλντ”, στη Μπάγερν στο Μόναχο. Δεν έχει τέτοια ζητήματα...

Στο μεγάλο ραντεβού θα βρει απέναντι της, τους ζόρικους του Λονδίνου. Αυτούς που έφτασαν μέχρι εδώ με την ιστορία να λέει ότι τα κατάφεραν στο και πέντε και όχι στο παρά πέντε. Στο και πέντε που ο VAR ακύρωσε το γκολ του Στέρλινγκ, στο και πέντε που ο Μόουρα χτύπησε για τρίτη φορά στο Άμστερνταμ. Είναι πολλοί αυτοί που θα καταλήξουν στο εύκολο συμπέρασμα ότι η Τότεναμ είναι η τυχερή της χρονιάς. Οσο πιο πολύ δουλεύεις τόσο πιο τυχερός γίνεσαι στην πραγματικότητα. Με την Τότεναμ όμως αυτό που ξεκάθαρα ισχύει είναι ότι δεν υπάρχει ευνοϊκός άνεμος για εκείνον που δεν ξέρει που πηγαίνει. Και η Τότεναμ στα χέρια του Ποκετίνο το μόνο σίγουρο είναι ότι ξέρει που πηγαίνει. “Ολα αυτά τα χρόνια δεν έχει πάρει κάτι...”, είναι το μόνιμο παράπονο των φίλων της και η προφανέστατη μπηχτή των εχθρών. Αλήθεια είναι και αυτό κάνει ακόμη πιο σπουδαίο το κατόρθωμα του Ποκετίνο. Η Τότεναμ μεγαλώνει αφάνταστα στα χέρια του χωρίς καν να έχει πάρει έναν τίτλο. Που να πάρει κιόλας. Κι' αν ο πρώτος είναι ο μεγαλύτερος, αυτός του Τσάμπιονς Λιγκ; Κι αν ακόμη δεν είναι, έτσι κι αλλιώς μεγάλωσε... Και τα κατάφερε γιατί ήξερε που πηγαίνει και δεν άφησε τίποτα να της χαλάσει τη διαδρομή και την πορεία. Η απάντηση στο “δεν πήρε κανέναν παίκτη εδώ και 1,5 χρόνο, δεν έκανε μία μεταγραφή...” είναι εύκολη “ναι, αλλά δεν πώλησε και κανέναν από τους σημαντικούς. Ολοι εκεί είναι...”.

Για την Τότεναμ δεν υπήρχε χειρότερος αντίπαλος για τον τελικό από την Λίβερπουλ. Το πλεονέκτημα που θα είχε με οποιονδήποτε άλλον του τελικού, τον ρυθμό, τα τρεξίματα, το physical game, το έχει χάσει πριν τη σέντρα. Μήπως όμως υπήρχε χειρότερος αντίπαλος για την Λίβερπουλ στον τελικό. Το πρόσφατο μεταξύ τους ματς για το πρωτάθλημα στο “Ανφιλντ” κρίθηκε στην λεπτομέρεια της λεπτομέρειας και στις καθυστερήσεις. Δεν υπήρξε καλύτερη η Λίβερπουλ σε εκείνο το ματς κι' ας νίκησε. Και τώρα στον τελικό, κανείς από τους έξω δεν θα αναγνωρίσουν στους “κόκκινους” το δικαίωμα του λάθους. Ηδη το κλίμα δημιουργείται. “Είναι δυνατόν να χάσουν το Τσάμπιονς Λιγκ από την Τότεναμ...”. Γι' αυτό και μόνο, δεν υπήρχε χειρότερος αντίπαλος για την Λίβερπουλ από την Τότεναμ στον τελικό.

Είπαμε όμως, όταν η συνέχεια γίνεται ζόρικη, τα καταφέρνει ο πιο ζόρικος...