Το βράδυ που η Μπαρτσελόνα θριάμβευσε με τον τρόπο της Λίβερπουλ...

Πάντα η κουβέντα στο ποδόσφαιρο θα καταλήγει στο τέλος της ημέρας στο αποτέλεσμα. Είναι η φύση του τέτοια, που δεν μπορεί να γίνει αλλιώς... Ολοι οι επαγγελματίες στο ποδόσφαιρο την καριέρα την κάνουν με το αποτέλεσμα, μικρό ή μεγάλο, καθημερινό ή μακροπρόθεσμο, σε διάρκεια ή στην μία βραδιά, το αποτέλεσμα πάντα είναι αυτό που κάνει τον ήρωα, το αποτέλεσμα είναι αυτό που σε κάνει να γράψεις ιστορία και να μείνεις στην ιστορία.

Κανείς δεν ξέρει να πει την αθλητική ιστορία, την επαγγελματική επάρκεια και την ικανότητα του συνολικά ως τερματοφύλακα, για τον Ντουκαντάμ. Ολοι τον ξέρουν γιατί ένα βράδυ έπιασε τόσα πέναλτι όσα χρειάζονταν η Στεάουα Βουκουρεστίου για να πάρει το πρωταθλητριών από την Μπαρτσελόνα. Αυτή η στιγμή, αυτή η βραδιά, αυτό το αποτέλεσμα, τον έκανε γνωστό σε όλο τον πλανήτη. Κανείς δεν θα ήξερε σήμερα τον Ντουκαντάμ αν δεν είχε υπάρξει εκείνη η απίθανα αποτελεσματική βραδιά για αυτόν. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο λοιπόν, αυτό ήταν και αυτό θα συνεχίσει να είναι. Στο τέλος της ημέρας θα μετρά το αποτέλεσμα.

Για να έρθω λοιπόν και στο σήμερα, όλα τα “αν” τα ακούω, τα βάζω και μπροστά αν θέλετε, αλλά στο τέλος το αποτέλεσμα θα μετρήσει. Αν ο Μίλνερ είχε σκοράρει, αν ο Τερ Στέγκεν δεν έκανε τρεις φοβερές επεμβάσεις, αν ο Σαλάχ δεν σημάδευε το δοκάρι, αν η Λίβερπουλ έβρισκε το ένα ή τα δύο γκολ που δικαιούταν, όλα αυτά τα αν όχι απλώς έχουν βάση, αλλά περιγράφουν και ανάγλυφα την εικόνα του ματς. Στο τέλος της ημέρας όμως το ταμπλό έγραψε 3-0 και δεν το έγραψε τυχαία. Ποιoς είπε άλλωστε ότι ο τερματοφύλακας της Μπαρτσελόνα δεν είναι μέρος του παιχνιδιού. Οχι απλώς είναι, αλλά είναι και τόσο καθοριστικός γιατί κατά την άποψή μου είναι ένας από τους δύο τρεις καλύτερους τερματοφύλακες στον κόσμο αυτή τη στιγμή.

Βεβαίως και το αποτέλεσμα δεν μπορεί να κρύψει όλα τα υπόλοιπα. Οτι η Λίβερπουλ είναι μία υπέροχη ομάδα, των ίδιων πάνω κάτω κυβικών με την Μάντσεστερ Σίτι που είναι πιθανό να της πάρει το πρωτάθλημα στον πόντο και των ίδιων πάνω κάτω κυβικών με την Μπαρτσελόνα που είναι πιθανό να την αποκλείσει από τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ, είναι δεδομένο. Υπάρχει εκεί όλη τη χρονιά, κάθε Σαββατοκύριακο της Πρέμιερ και κάθε Τρίτη ή Τετάρτη του Τσάμπιονς Λιγκ για να το βλέπει μέχρι και ο τελευταίος που δεν έχει πειστεί. Και στο “Καμπ Νόου” εκεί ήταν παρά το 3-0. Η Λίβερπουλ δεν ήταν μία υποδεέστερη ομάδα στη λειτουργία της, δεν ήταν μία κατώτερη ομάδα που προσπαθούσε με τον τρόπο της να κλέψει το ματς ή το αποτέλεσμα, ήταν ένα ανάλογου μεγέθους της Μπαρτσελόνα, αγωνιστικό σύνολο, το οποίο προσπαθούσε με το ποδόσφαιρο του να πάρει τα πράγματα που του αναλογούσαν. Δεν τα πήρε εν τέλει και παρά το γεγονός ότι αυτό είναι που μετράει στο τέλος, δεν είναι αυτό που σβήνει και όλα τα υπόλοιπα.

Η Λίβερπουλ δεν πήρε όσα της αναλογούσαν γιατί στο ποδόσφαιρο παίζουν και οι άλλοι. Και οι άλλοι εκτός από τον Τερ Στέγκεν έχουν και τον τηλεκατευθυνόμενο Μέσι. Ποτέ όμως ένα ομαδικό άθλημα δεν ήταν του ενός. Ποτέ. Ο Μέσι είναι κάθε χρόνο εκεί, αλλά δεν το παίρνει κάθε χρόνο. Ο Κριστιάνο είναι κάθε χρόνο εκεί, αλλά δεν το παίρνει κάθε χρόνο... Για να φτάσει ο Μέσι να γίνει καθοριστικός στο τελευταίο τέταρτο του αγώνα με τη Λίβερπουλ είχε δουλέψει μία ολόκληρη ομάδα για 75 λεπτά, είχε εκπονήσει ένα σχέδιο ένας προπονητής που είχε διαβάσει το ματς όσο καλύτερα γίνονταν.

Ο θρίαμβος της Μπαρτσελόνα λοιπόν ήρθε και λόγω του Ερνέστο Βαλβέρδε. Η Μπαρτσελόνα έτρεχε σαν Λίβερπουλ, έκανε τάκλιν καλύτερα και από τη Λίβερπουλ, έκλεβε μπάλες περισσότερο και από την Λίβερπουλ, έβαζε στοπ και μπλοκ περισσότερο και από την Λίβερπουλ. Αυτό λέει η στατιστική του ματς και δεν το λέει τυχαία. Αυτό ήταν το σχέδιο του Ερνέστο. Να μην χάσει η Μπαρτσελόνα στο “γήπεδο”, στο “παιχνίδι”, στους “τομείς” που η Λίβερπουλ υπερτερεί. Να μην χάσει από τον ρυθμό των Αγγλων, να μην χάσει από το aggressive παιχνίδι των Αγγλων, να βγάλει τα δικά της μούσκουλα απέναντι σε αυτά των Αγγλων. Οχι απλώς δεν έχασε, αλλά όπως λέει η στατιστική κέρδισε. Ναι, για να συμβεί αυτό, για να πάρει αυτές τις νίκες σε αυτούς τους τομείς η Μπαρτσελόνα θα έπρεπε να χάσει αλλού... Εχασε την κατοχή της μπάλας γιατί στην ενδεκάδα δεν υπήρχε το κομπιούτερ Αρτουρ, αλλά ο τσαμπουκάς Βιδάλ, έχασε την αίσθηση της υπεροχής, έδωσε στη Λίβερπουλ τις περισσότερες επιθέσεις, τις περισσότερες τελικές. Αλλά το έκανε συνειδητά. Ας έχει περισσότερες τελικές ο Μανέ, ο Σαλάχ και ο Βαινάλντουμ από τον Μέσι και τον Σουάρες και θα δούμε στο τέλος ποιος θα έχει τα περισσότερα γκολ;

Ηταν ένα ρίσκο που ο Βαλβέρδε ήξερε ότι μπορούσε να το πάρει και να μην του κοστίσει, αυτό που δεν μπορούσε να αντέξει ο ίδιος και η Μπαρτσελόνα ήταν να εμφανιστεί κόντρα στην πεινασμένη και aggressive Λίβερπουλ μία soft ομάδα που θα κρατούσε την μπάλα στα πόδια ασταμάτητα και θα έπαιζε κάτι σαν τίκι τάκα. Το σενάριο η Μπάρτσα να είχε τη μπάλα και η Λίβερπουλ τους χώρους ήξερε ότι ήταν καταστροφή και δεν το επέτρεψε να συμβεί.

Και όταν η ώρα έφτασε να παρέμβει για να σταματήσει η ομάδα του να υποφέρει, το έκανε με υποδειγματικό τρόπο. Η είσοδος του Σεμέδο και η μετατόπιση του Σέρζι Ρομπέρτο στα χαφ έδωσε τη δυνατότητα στην Μπάρτσα να αναπνεύσει, να ανακτήσει μέτρα και λίγο μπάλα, να δει ξανά από τη μέση και μπρος του γηπέδου. Και όταν άρχισε να βλέπει ξανά από τη μέση και μπρος ο Μέσι έκανε την υπόλοιπη δουλειά όπως κανείς άλλος δεν μπορεί να κάνει...

Κάπως έτσι ο Ερνέστο έπλασε τη βραδιά του θριάμβου του, κάπως έτσι πήρε πέρυσι το νταμπλ, κάπως έτσι πήρε το φετινό πρωτάθλημα, κάπως έτσι είναι στο φετινό τελικό του Κυπέλλου και κάπως έτσι απέχει ένα βήμα και από τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Και κάπως έτσι μπορεί να γράψει ιστορία. Νταμπλ την πρώτη χρονιά και τρεμπλ την δεύτερη στην καριέρα του στην Μπαρτσελόνα. Αλλά ακόμη απέχει πολύ. Γιατί το αποτέλεσμα μετράει στο ποδόσφαιρο καλώς ή κακώς στο τέλος της ημέρας. Και στο τέλος της εφετινής σεζόν μπορεί να έχει τρεμπλ, αλλά μπορεί και να έχει δύο χαμένους τελικούς ή ακόμη χειρότερα έναν αποκλεισμό μετά από 3-0 στο πρώτο ματς. Και όσο μάγκας και ήρωας είναι σήμερα, άλλο τόσο “λίγος” να μοιάζει την ερχόμενη Τρίτη το βράδυ μετά τη ρεβάνς στο “Ανφιλντ” ή την 1η Ιουνίου μετά το τέλος του τελικού...