Όταν ο άνθρωπος ξεπερνά τα όρια του και ο χρόνος χάνει την σημασία του. Όταν η στιγμή γίνεται μια ολόκληρη ζωή, μια λεπτή κόκκινη γραμμή όπου τα πάντα ενώνονται και το τέλος συναντά την αρχή. Αυτός είναι ο Κόκκινος Κύκλος. Κάπως έτσι έφτασε αυτή η κόκκινη γραμμή να συναντήσει την αρχή
και να σχηματίσει τον κόκκινο κύκλο που έκλεισε, τον κύκλο του Τσόλο Σιμεόνε στην Ατλέτικο. Ίσως να ακούγεται βαρύ αλλά μπορεί να είναι και η απλή πραγματικότητα.

Η Marca έκανε λόγο για pesadilla (για εφιάλτη) και η λέξη αυτή δεν θα μπορούσε να περιγράψει καλύτερα αυτό που έπαθε η Ατλέτικο Μαδρίτης το βράδυ της Τρίτης στο Τορίνο. Ένα ταξίδι που προμηνυόταν αλλιώς, κατέληξε να αποτελέσει το Βατερλό του Ντιέγκο Σιμεόνε και των παικτών του και να σημαδέψει την φετινή σεζόν.

Όταν δεν ακολουθείς ελεύθερα την ροή της ζωής, αυτό σημαίνει ότι μένεις προσκολλημένος σε κάποια στιγμή του παρελθόντος. Και δυστυχώς για τους «ροχιμπλάνκος» το παρελθόν τους σημαδεύει ακόμα και δεν τους αφήνει να προχωρήσουν.

Η αλήθεια είναι ότι η σημερινή Ατλέτικο Μαδρίτης δεν έχει καμία σχέση με αυτή της τριετίας 2013-16, την περίοδο εκείνη που ο Σιμεόνε μετέτρεψε μια καλή ομάδα σε ένα Top παγκοσμίου επιπέδου σύλλογο. Την βραδιά της 20ης Φεβρουαρίου στο Wanda Metropolitano ο κόσμος είδε ξανά μια Ατλέτικο εκείνης της εποχής. Πάθος, τσαμπουκάς κι ένα πλάνο από τον Τσόλο και τους παίκτες του που έφερε ένα σκορ πρόκρισης για τον επαναληπτικό.

Όλα αυτά τα όμως έμειναν στην Μαδρίτη, γιατί στο «Juventus Stadium» εμφανίστηκε μια άλλη Ατλέτικο. Οι «ροχιμπλάνκος» ταξίδεψαν στην Ιταλία ήρεμοι, ίσως υπερβολικά θα έλεγε κανείς, με ορισμένους μάλιστα να πιστεύουν, συνεπικουρούμενοι και από την διαρκή γκρίνια που υπήρχε στην Γιουβέντους για το μέλλον του Αλέγκρι. Αυτό που έπαθε η ομάδα του Τσόλο δεν μπορεί να περιγραφεί διαφορετικά από κατραπακιά. Και υπεύθυνοι σε αυτό είναι όλοι, από τον προπονητή μέχρι και τον τελευταίο παίκτη.

Στο πρώτο ματς της Μαδρίτης είδαμε μια ομάδα να τρώει σίδερα, να προκαλεί τον αντίπαλο φτάνοντας πολλές φορές στο όριο του αντιαθλητικού. Από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία των ομάδων του Σιμεόνε. Ε στο Τορίνο τα στοιχεία αυτά δεν εμφανίστηκαν ποτέ. Μηδέν επιθετικότητα στον τρόπο παιχνιδιού της κάτι που παραδέχτηκε και ο ίδιος ο Αργεντινός τεχνικός στην συνέντευξη Τύπου. «Δυστυχώς δεν καταφέραμε να βγάλουμε τα στοιχεία που μας διακρίνουν ως ομάδα, να είμαστε aggressive όπως στο πρώτο ματς». Το να χάσεις από την Γιουβέντους δεν είναι ντροπή, αλλά να χάνεις με τον αντίπαλό σου να χρησιμοποιεί τα στοιχεία που σε χαρακτηρίζουν ως ομάδα να είναι κακό. Όποιος είδε το ματς από το πρώτο λεπτό οι «μπιανκονέρι» μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο με το μαχαίρι στα δόντια.

Ένα άλλο στοιχείο που δεν εμφάνισε ποτέ η Ατλέτικο ήταν η επιθετική ανάπτυξη. Μπορεί το κοντέρ να έγραψε τέσσερις τελικές εκτός εστίας, αλλά με εξαίρεση την κεφαλιά του Μοράτα στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου δεν υπήρξε ουσιαστικά καμία πρόθεση και κανένα πλάνο για να απειλήσει την εστία του Σέζνι. Από την πρώτη στιγμή φάνηκε πως δύσκολα θα κρατούσε το μηδέν πίσω και για να έρθει η πρόκριση χρειαζόταν να σκοράρει. Ο Σιμεόνε τόνισε πως το πλάνο ήταν να αποφύγει την όποια πίεση χρησιμοποιώντας ως όπλο τα μακρινά βολέ του Όμπλακ ώστε η μπάλα να βρίσκεται συνεχώς στο επιθετικό τρίτο της ομάδας του μην δίνοντας την ευκαιρία στην Γιουβέντους να αυξήσει την πίεση ανεβάζοντας τις γραμμές της. Πλάνο όμως που απέτυχε οικτρά με τους Κιελίνι και Μπονούτσι να ανεβαίνουν συνεχώς και πολλές φορές να ξεπερνάνε την μεσαία γραμμή.

Η χειρότερη εμφάνιση στο σημαντικότερο παιχνίδι της σεζόν. Η Ατλέτικο στο πιο κρίσιμο ματς της χρονιάς εμφανίστηκε εντελώς άδεια, είτε σωματικά είτε ψυχικά. Με παίκτες εξαφανισμένους (Γκριεζμάν και Λεμάρ δεν υπήρχαν στον αγωνιστικό χώρο) με άλλους να επιδίδονται σε κοκορομαχίες (Μοράτα) και ανύπαρκτη βοήθεια από όσους ήρθαν από τον πάγκο (ο Κορέα ήταν αυτός που υπέπεσε στο χαζό πέναλτι στον Μπερναρντέσκι) η Ατλέτικο το μόνο που έκανε ήταν να αμύνεται θυμίζοντας ομάδα επιπέδου Κιέβο ή Κάλιαρι που γνώριζε εξαρχής την μοίρα της.

Με αυτά και με αυτά για μια ομάδα που η σεζόν ξεκίνησε ονειρικά με την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Σούπερ Καπ κόντρα στην αιώνιο αντίπαλο Ρεάλ, το να αποκλείεσαι στην φάση των 16 σε μια χρονιά που ο τελικός γίνεται στο σπίτι σου αποκηρύσσοντας μάλιστα τις ίδιες σου τις ποδοσφαιρικές σου αρχές, αποτελεί έναν πραγματικό εφιάλτη τον οποίο δεν είναι καθόλου εύκολο να τον ξεπεράσεις, ειδικά αν δεν αποφασίσει πως χάνει πολύ χρόνο προσκολλημένη στο παρελθόν της.