Δεν υπάρχει κρίμα, υπάρχουν γιατί...

Αν θέλουμε οι ελληνικές ομάδες να μεγαλώνουν, αν θέλουμε οι ευρωπαϊκές διοργανώσεις να είναι για τις ελληνικές ομάδες πεδίο για να αποδείξουν πράγματα και όχι διοργανώσεις που απλώς συμμετέχουν, αν θέλουμε ο Έλληνας ποδοσφαιριστής να βελτιωθεί, ή ακόμη πιο σωστά αν θέλουμε ο ποδοσφαιριστής της ελληνικής ομάδας να βελτιωθεί και μαζί του και η ομάδα συνολικά, πρέπει να έχουμε απαιτήσεις από όλους. Διαφορετικά θα είναι η κάθε ελληνική ομάδα όχι απλώς ο φτωχός συγγενής, αλλά που και που ο φτωχός συγγενής.

Αν το ματς με την Μπενφίκα μας έδειχνε ότι η ΑΕΚ δεν μπορούσε, όπως πάνω κάτω μας έδειξε το παιχνίδι με τον Αγιαξ, όπου όταν δέχτηκε το πρώτο γκολ το ματς τελείωσε, θα μπορούσα να ασπαστώ οποιαδήποτε επιχειρηματολογία για “μάθημα που πήρε η ΑΕΚ” ή οποιαδήποτε εκτίμηση του τύπου “κρίμα και άδικο...”. Αλλά η ΑΕΚ μας έδειξε κόντρα στην Μπενφίκα ότι μπορούσε. Για την ακρίβεια ότι είχε τη νίκη στα χέρια της και την Μπενφίκα έτοιμη να πέσει σαν ώριμο φρούτο. Και όμως η ΑΕΚ αυτή την σπάνια ευκαιρία την πέταξε στα σκουπίδια. Δεν θα την κολακέψω λοιπόν γιατί μας έδειξε ότι μπορούσε, θα την ψέξω γιατί ενώ μας έδειξε ότι μπορούσε, ότι ήταν στο χέρι της, τελικά δεν μπόρεσε...

Το Τσάμπιονς Λιγκ δεν είναι διοργάνωση για να βγάζεις συμπεράσματα, για να λες δεν πειράζει την επόμενη φορά, για να παίρνεις μαθήματα και να πηγαίνεις παρακάτω. Ποια θα είναι η επόμενη φορά που η ΑΕΚ σε αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ θα χάνει 2-0 και θα καταφέρει να έχει την τύχη στα χέρια της; Κανείς δεν ξέρει όχι ποια θα είναι, αλλά ούτε καν αν θα υπάρξει τέτοια επόμενη φορά... Ποια ελληνική ομάδα γύρισε αγώνα του Τσάμπιονς Λιγκ που έχανε με 2-0 σε 3-2; Καμία είναι η απάντηση. Η ΑΕΚ λοιπόν αυτή την ευκαιρία έχασε, την ευκαιρία να κάνει αυτό που δεν είχε κάνει κανείς. Την ευκαιρία να πάρει τρίποντο και να γίνει φαβορί για την τρίτη θέση και να διατηρήσει ελπίδες για την δεύτερη. Η ΑΕΚ έχασε μέσα από τα χέρια της την ευκαιρία να βάλει στα ταμεία της σχεδόν 3 εκατ. ευρώ, δηλαδή έναν Λιβάγια ακόμη. Τόσο ήταν το πριμ της νίκης. Η ΑΕΚ έχασε την ευκαιρία να διεκδικήσει ακόμη 10 εκατ. ευρώ και να αλλάξει ακόμη περισσότερο το status της, η ΑΕΚ έχασε την ευκαιρία να κάνει τη ζωή της ευκολότερη σε σχέση με τους αντιπάλους που θα αντιμετωπίσει το ερχόμενο καλοκαίρι είτε ως πρωταθλήτρια, είτε ως δευτεραθλήτρια, είτε ως τρίτη και με συμμετοχή στο Europa League. Η ΑΕΚ έχασε την ευκαιρία να παίξει ξανά, δεύτερη συνεχόμενη χρονιά άνοιξη στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις, η ΑΕΚ έχασε ένα σωρό πράγματα, επειδή έχασε ένα δικό της ματς. Αυτό λοιπόν δεν είναι κρίμα, είναι γιατί; Ενα σωρό από γιατί που εξηγούν γιατί η ΑΕΚ δεν έκανε αυτό που μπορούσε.

Γιατί ο Κλωναρίδης δεν γύρισε την μπάλα στον Γιακουμάκη;

Γιατί κανείς δεν έκλεισε το σουτ του Αλφα Σεμέδο;

Γιατί ο Μπάρκας έφαγε γκολ από τα 35 μέτρα με σουτ που δεν ήταν καν δυνατό;

Γιατί η ΑΕΚ δεν βρήκε τα κουράγια να παίξει το τελευταίο εικοσάλεπτο, έστω και μετά το 2-3;

Γιατί το καλοκαίρι δεν έγιναν οι δύο απαραίτητες κινήσεις για την απόκτηση ενός κεντρικού χαφ και ενός εξτρέμ;

Γιατί ο Λιβάγια σε ματς που είχε τελειώσει και η ΑΕΚ γιόρταζε την πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, πλακώθηκε άνευ λόγου και αιτίας με αντίπαλο;

θα μπορούσα να βάλω κι' άλλα “γιατί”, ένα σωρό από αμέτρητα “γιατί”, που ένα από αυτά να είχε διαφορετική απάντηση, τότε σήμερα η ΑΕΚ θα γιόρταζε μία μεγάλη νίκη και μία μεγάλη ανατροπή. Ενα απ' όλα. Αν κάποιος είχε σταματήσει τον Σεμέδο, αν ο Μπάρκας είχε κάνει επέμβαση, αν ο Κλωναρίδης την είχε γυρίσει στον Γιακουμάκη, αν ο Λιβάγια δεν είχε συμπεριφερθεί ανόητα και ο Ουζουνίδης είχε μία καλή επιλογή στον πάγκο, αν η ΑΕΚ είχε πάρει έναν ακόμη κεντρικό χαφ και δεν χρειάζονταν ο Ουζουνίδης να σηκώσει για προθέρμανση τρεις φορές τον Μοράν, να τον κοιτάξει και τις τρεις και να του πει “κάτσε ξανά στον πάγκο...”.

Ολα αυτά ήταν εύκολο να έχουν γίνει, ήταν στο χέρι της ΑΕΚ και μόνο της ΑΕΚ να έχουν γίνει και θα είχαν αλλάξει το κάθε ένα από αυτά την ιστορία. Δεν είμαι λοιπόν από αυτούς που σήμερα θα πουν “κρίμα” ή “μπράβο ΑΕΚ που το έφτασες μέχρι εκεί...”. Διότι επαναλαμβάνω η ΑΕΚ μπορούσε και δεν έκανε αυτό που μπορούσε να κάνει. Και την ΑΕΚ πρέπει να την μετράμε ως αυτό που η ίδια μας έχει δείξει ότι είναι. Ως πρωταθλήτρια Ελλάδας που είχε 13 ματς αήττητη στην Ευρώπη, που δεν έχασε δύο φορές από τη Μίλαν, δύο από την Σέλτικ, δύο από την Ντινάμο Κιέβου. Αυτή την ΑΕΚ έχουμε μπροστά μας και όχι την ΑΕΚ της Γ' Εθνικής και με αυτά τα μέτρα και σταθμά που η ίδια με την προσπάθειά της έφτιαξε, πρέπει να την κρίνουμε.

Και για να γίνω πιο παραστατικός θα χρησιμοποιήσω το εξής παράδειγμα.

Αν ερχόταν ο κολλητός μου και μου έλεγε ότι γνώρισε την Μόνικα Μπελούτσι και σκοπεύει να της την πέσει, προφανώς και δεν θα τον έκραζα αν δεν τα κατάφερνε και έτρωγε πόρτα. Αν όμως ερχόταν και μου έλεγε “της την έπεσα, την έριξα, την πήγα σπίτι, την ξάπλωσα στο κρεβάτι, άρχιζα να της βγάζω τα ρούχα, αλλά όταν μου είπε μήπως δεν είναι σωστό, της απάντησα όπως νομίζει και την άφησα να φύγει...” δεν θα του έλεγα “μπράβο ρε μάγκα που το έφτασες μέχρι εκεί...”, αλλά θα τον γέμιζα με φάσκελα και θα τον στόλιζα με μπινελίκια για μία ζωή...