Το κέφι, η βελτίωση και η πρόκριση που είναι απαραίτητη...

Είχε 5 στους 11 Ελληνες. Για τον Ολυμπιακό αυτό είναι είδηση τα τελευταία χρόνια. Εδειξε ότι διαθέτει dna ομάδας Ολυμπιακού, που της αρέσει τουλάχιστον στα εντός έδρας να παίζει επιθετικά (τρία επίσημα ματς δέκα γκολ), έχει παίκτες που παίζουν με κέφι (και αυτό είχε εκλείψει πέρυσι) και έχει έναν προπονητή που μοιάζει δίκαιος και εμπιστεύεται αυτούς που δουλεύουν. Αυτό το τελευταίο κρατήστε το γιατί μπορεί να αποδειχτεί πολύ σημαντικό. Τι εννοώ; Οτι ο Μαρτίνς στο ματς με την Μπέρνλι πήρε το πρώτο μεγάλο ρίσκο της σεζόν. Πολύ μεγάλο. Αν έχανε αυτό το ματς με την ενδεκάδα που παρέταξε η γκρίνια θα είχε ξεκινήσει. Εκτός ενδεκάδας ο Νάτχο, ο Μεριά και ο Τοροσίδης, εκτός αποστολής ο Γκιγιέρμε και ο Χασάν, δηλαδή “εκτός ενδεκάδας όλες οι ακριβές μεταγραφές του... προέδρου”, όπως θα έγραφαν την επόμενη κιόλας ώρα τα... παπαγαλάκια αν κάτι δεν πήγαινε καλά.

Ο Μαρτίνς δεν το ζύγισε, πήρε το ρίσκο γιατί δεν το θεώρησε ως τέτοιο. Εβαλε αυτούς που δούλεψαν όλο το καλοκαίρι, που τράβηξαν το κουπί, που είχαν δώσει εξαιρετικά δείγματα γραφής με Λουκέρνη. Ο Μαρτίνς πριν κερδίσει τα... παπαγαλάκια και την διοίκηση, πρέπει να κερδίσει τους παίκτες και αυτό ξέρει ότι μπορεί να συμβεί μόνο με έναν τρόπο. Να είναι δίκαιος. Ηταν δίκαιος και (π.χ) ο Μπουχαλάκης τώρα το ξέρει. Την πρώτη φορά που θα του πει λοιπόν κάτσε στον πάγκο, ή κάτσε στην κερκίδα θα το κάνει χωρίς δεύτερη κουβέντα. Αυτό είναι το πρώτο μεγάλο κέρδος του Μαρτίνς. Το δεύτερο είναι το κοινό. Και στο ματς με τη Λουκέρνη στο Καραϊσκάκη και σε αυτό με την Μπέρνλι, οι φίλοι του Ολυμπιακού ενθουσιάστηκαν με το ποδόσφαιρο που είδαν και αυτό έχει αντίκτυπο στον Μαρτίνς ασφαλώς. Το τρίτο μεγάλο κέρδος του Πορτογάλου είναι ότι αγοράζει χρόνο, χρόνο που τα τελευταία χρόνια οι προπονητές του Ολυμπιακού δεν είχαν ούτε κατά διάνοια.

Εκτός από τον Μαρτίνς όμως κέρδη υπάρχουν ασφαλώς συνολικά για την ομάδα. Είναι φανερό ότι τέσσερις Ελληνες πάνε για τον βασικό κορμό (Γιαννιώτης, Τσιμίκας, Φορτούνης, Λάζαρος) και άλλοι τρεις τέσσερις θα είναι γερά μέσα στο ροτέισον (Τοροσίδης, Μπουχαλάκης, Φετφατζίδης, Κούτρης), ενώ υπάρχουν και τα τρία τέσσερα παιδιά που έμειναν και φαίνεται πως θα πάρουν ευκαιρίες (Μασούρας, Βρουσάι, Ανδρούτσος, Νικολάου). Τέσσερις βασικοί, άλλοι τέσσερις για την 18άδα και άλλοι τέσσερις ταλαντούχοι Ελληνες στην 25άδα του Ολυμπιακού έχει να συμβεί χρόνια. Ασφαλώς δεν χρειάζεται να εξηγήσω τα οφέλη που θα έχει αυτή η παρουσία για τα αποδυτήρια και την ψυχολογία της ομάδας.

Οσο για τα ποδοσφαιρικά χαρακτηριστικά του νέου Ολυμπιακού και εδώ υπάρχουν λόγοι για αισιοδοξία. Είναι πολλά τα σημάδια που δείχνουν ότι ο Ολυμπιακός θα είναι βελτιωμένος σε σχέση με πέρυσι. Πόσο βελτιωμένος θα δούμε, αλλά βελτιωμένος. Μετά από χρόνια έχει παίκτες στα άκρα της επίθεσης που μπορούν να πάνε στο ένας εναντίον ενός, να δημιουργήσουν φάσεις από μόνοι τους, να τελειώσουν φάσεις μόνοι τους. Ο Λάζαρος θα σκοράρει περισσότερο, ο Ποντένσε θα δημιουργήσει περισσότερο και σε αυτό φαίνεται να υπάρχει αρμονία. Αντίθετα με πολλούς εγώ δεν θεωρούσα τον Σεμπά κακό παίκτη, το αντίθετο. Αλλά ο Σεμπά ήθελε μία ομάδα να δουλεύει τέλεια για να δείχνει πόσο καλός παίκτης είναι, ο Λάζαρος και ο Ποντένσε ακόμη και στην κακή ημέρα της ομάδας μπορούν να κάνουν πράγματα.

Ο Γκερέρο δεν είναι από άποψη προσόντων σπουδαίος φορ. Δεν έχει καν καλύτερα χαρακτηριστικά από τον Καρίμ Ανσαριρφάντ. Αλλά, ο Γκερέρο είναι ο σέντερ φορ που θέλει κάθε προπονητής. Τακτικά υπέροχος ποδοσφαιριστής. Στα τρία επίσημα ματς και σε ένα δύο φιλικά που τον είδα, η τακτική παιδεία του είναι εντυπωσιακή. Δεν συναντάς εύκολα φορ που να παίζει τόσο πολύ και τόσο καλά για την ομάδα και όχι για τον εαυτό του. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο πρέσινγκ του ψηλά που είναι καταπληκτικό, ασταμάτητο και παρακινεί και τους υπόλοιπους, αλλά αναφέρομαι σε όλα. Στην κίνησή του στους χώρους, στην υποδοχή της μπάλας, στο πως τραβάει τους αντιπάλους αμυντικούς μαζί του για να δημιουργούνται χώροι για Φορτούνη και Λάζαρο. Ο τύπος είναι η χαρά των εξτρέμ και των επιθετικών χαφ. Γενικά ο Γκερέρο όσο καλός και αν είναι ο Χασάν ή ο Ανσαριρφάρντ (αν ο Ιρανός μείνει), δύσκολα θα βγαίνει από την ενδεκάδα, αφού και τα γκολάκια του τα βάζει...

Ο Ολυμπιακός έχει και ωραία νιάτα στην ενδεκάδα του. Ο Τσιμίκας και ο Καμαρά είναι πολύ ωραίοι παίκτες για να τους πιστέψεις, στηρίξεις και εξελίξεις. Είναι όμως άγουροι. Και θα κάνουν λάθη. Πρέπει να στηριχτούν. Σήμερα ο Καμαρά αν δεν είχε νικήσει ο Ολυμπιακός την Μπέρνλι θα ήταν αυτός που έκανε το χαζό πέναλτι, ένα μαρκάρισμα καθαρά απειρίας. Θα ξανακάνει τέτοια λάθη, θα χάσει μπάλα σε πάσες με ρίσκο που επιχειρεί και ο Ολυμπιακός θα φάει γκολ, θα του φύγει παίκτης στην πλάτη σε φάση που θα βγει με χίλια να κλέψει και δεν θα προλάβει, αλλά δεν γίνεται διαφορετικά να ωριμάσει. Το ίδιο ισχύει και για τον Τσιμίκα. Τα δικά του λάθη θα φανούν ενδεχομένως λιγότερο λόγω θέσης, αλλά θα είναι σημαντικά. Στο ματς με την Μπέρνλι θα έπρεπε σε δύο τρεις περιπτώσεις οι επιλογές του να είναι καλύτερες. Να μην σουτάρει, να μην δοκιμάσει την ντρίπλα, αλλά την πάσα και δύο τρεις σέντρες που έβγαλε χωρίς πίεση θα έπρεπε να ήταν καλύτερες. Οπως επίσης θα πρέπει να μάθει να διαχειρίζεται καλύτερα τις δυνάμεις του και στα 90 λεπτά του ματς. Στον αγώνα με την Μπέρνλι κουράστηκε τόσο πολύ στο φινάλε από τα συνεχόμενα ανεβάσματα, που δύο φορές του έφυγε η μπάλα σε εύκολα κοντρόλ. Ολα αυτά όμως βελτιώνονται με έναν τρόπο. Με παιχνίδια και με στήριξη όταν θα έρθει το μεγάλο, το κρίσιμο λάθος, που θα κοστίσει. Βεβαίως βελτιώνονται και με δουλειά και ο Τσιμίκας είναι φανερό ότι πρέπει να βελτιώσει πολλά πράγματα όπως η σέντρα του.

Ενα ακόμη θετικό στοιχείο είναι η φυσική κατάσταση του Ολυμπιακού που τώρα στην αρχή της σεζόν δείχνει να είναι σε εξαιρετικά επίπεδα. Το να παίζεις με Αγγλους και να μην υπάρχει διαφορά στα τρεξίματα, στις αντοχές, ακόμη και στη δύναμη είναι πολύ σπουδαίο, είναι μεγάλο credit για τον Μαρτίνς και τους συνεργάτες του, οι οποίοι παρεμπιπτόντως σε αυτόν τον τομέα είναι Ελληνες.

Βεβαίως υπάρχουν και αρνητικά σημάδια. Ο Βούκοβιτς είναι σταθερός, αλλά είναι αργός και ο Ολυμπιακός χρειάζεται δίπλα του έναν γρήγορο παρτενέρ. Είναι ο Μεριά τέτοιος, θα δούμε, ο Μιράντα πάντως δείχνει πολύ επιπόλαιος. Εκανε τόσες μεταγραφές ο Ολυμπιακός αλλά μήπως χρειάζεται οπωσδήποτε μία ακόμη σε περίπτωση που συνεχίσει στην Ευρώπη. Αναφέρομαι σε έναν εξτρέμ. Καλώς ή κακώς ο Μαρτίνς τον Πάρντο δεν τον πιστεύει, ούτε για να τον βάλει έστω για πέντε λεπτά. Αλλος εξτρέμ στο ρόστερ πλην των δύο βασικών και του Βρουσάι δεν υπάρχει και ο Φέτφα εκεί παίζει κατ' ανάγκη. Ισως να είναι μία τρύπα στο ρόστερ αυτή.

Ολα αυτά όμως είναι λεπτομέρειες μπροστά στον μεγάλο κίνδυνο που δεν είναι άλλος από τον αυτοκαταστροφικό Ολυμπιακό. Αυτή η ομάδα είναι καλύτερη από την περσινή, αλλά και ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ είναι πολύ ισχυρές. Το καλύτερος Ολυμπιακός από πέρυσι δεν σημαίνει πρωταθλητής κατ΄ανάγκη κι' αν ο Ολυμπιακός μπει στο τριπάκι ή πρωτάθλημα ή ξήλωμα, ότι φτιάχνεται τώρα πάλι θα πάει στον κάλαθο των αχρήστων. Η ηλικία των περισσοτέρων παικτών του Ολυμπιακού είναι για να στηριχτείς επάνω τους μακροπρόθεσμα και να χτίσεις μία ομάδα γύρω τους που πιθανόν θα χρειαστεί συμπληρώματα στο μέλλον, αλλά συμπληρώματα και όχι ξήλωμα. Πριν όμως φτάσουμε στην διεκδίκηση του πρωταθλήματος για τον Ολυμπιακό υπάρχει μία δύσκολη ρεβάνς για να δούμε αν θα παίξει στους ομίλους του Europa League, που είναι απολύτως απαραίτητο και για την οικονομία και για την βαθμολογία του club. Και το 3-1 εντός ήταν δίκαιο και καθαρό σκορ, αλλά δεν εξασφαλίζει την πρόκριση. Στην Αγγλία ο Ολυμπιακός θα υποφέρει πολύ περισσότερο και θα χρειαστεί πολύ περισσότερη προσπάθεια από αυτήν στον Πειραιά. Μέχρι τότε θα έχει μεσολαβήσει και ένα ματς πρωταθλήματος με τον Λεβαδειακό και θα έχουμε και το πρώτο δείγμα γραφής για το πως βλέπει το ροτέισον και ποιοι είναι οι επόμενοι στους οποίους ποντάρει ο Μαρτίνς.