Για να κατανοήσει κανείς πλήρως το πόσο τεράστια ποδοσφαιρική προσωπικότητα θεωρείται ο Κριστιάν Καρεμπέ σε κύκλους της UEFA και γενικώς στην Ευρώπη, χρειάζεται να δει πώς τον αντιμετωπίζει η κοινωνία του ποδοσφαίρου εκτός Ελλάδας. Ο Γάλλος, μαζί με τον Φερνάντο Μοριέντες ήταν οι επίσημοι καλεσμένοι στο event «City of Champions» που διοργάνωσε η Heineken για τον τελικό του Champions League και κάποιες ώρες πριν το ματς, βρέθηκε τετ-α-τετ με δημοσιογράφους από μεγάλα ευρωπαϊκά ΜΜΕ, τα οποία τον αντιμετώπιζαν με πραγματικό δέος. Σαν ένα θρύλο του ποδοσφαίρου.

Το gazzetta.gr μίλησε μαζί του για το Champions League, τη Ρεάλ Μαδρίτης και τον Ζινεντίν Ζιντάν, όμως δεν έμεινε εκεί. Ο Καρεμπέ δεν διστάζει να μιλήσει ανοιχτά για ζητήματα ρατσισμού και πρόσφατα αποκάλυψε ότι μέλη της οικογένειάς του είχαν εκτεθεί σε ανθρώπινο ζωολογικό κήπο στο Παρίσσι το 1931, στο πλαίσιο έκθεσης για την αποικιακή ιστορία. Απόλυτα ενεργός σε ζητήματα που αφορούν την κοινωνία, ο νυν τεχνικός σύμβουλος του Ολυμπιακού εξέφρασε στο gazzetta.gr τις απόψεις του περί συστημικού ρατσισμού και στάθηκε στην παιδεία.

Πώς είναι να παίζεις σε τελικό Champions League;

«Είναι σπουδαίο συναίσθημα. Όταν μπαίνεις στον τελικό το μόνο που σκέφτεσαι είναι η νίκη.Το σχέδιο έχει ήδη δουλευτεί, τόσο ατομικά όσο και με τους συμπαίκτες σου, στις προπονήσεις και τις αναλύσεις με τον προπονητή. Μπαίνεις απλά για να φέρεις εις πέρας μια όσο το δυνατόν πιο άρτια απόδοση. Οι αντίπαλοι θέλουν το ίδιο, οπότε πρέπει να είσαι έτοιμος για να ανταποκριθείς στην ατμόσφαιρα, στην πίεση και φυσικά με τον βασικό στόχο του συλλόγου, την κατάκτηση του τίτλου. Εγώ έμπαινα στο γήπεδο έχοντας στο μυαλό μου ότι πρέπει απλά να κάνω αυτό για το οποίο έχω προετοιμαστεί απόλυτα».

Υπάρχει κάποια στιγμή που θυμάσαι περισσότερο από τις δύο κούπες σου;

«Ναι, το πρώτο παιχνίδι μου παιχνίδι με την Ρεάλ Μαδρίτη και το πρώτο που παιχνίδι που σκόραρα. Ήταν το εκτός έδρας ματς με τη Λεβερκούζεν, στο οποίο ισοφάρισα και ήταν πανέμορφο να γίνω αποδεκτός από τους οπαδούς και τους συμπαίκτες. Όταν κάνεις τέτοιες εμφανίσεις γίνεσαι ένας από αυτούς, γιατί εγώ ήμουν νέος στην ομάδα, δεν είχα παίξει μαζί τους και ήταν δύσκολο για μένα να γίνω μέλος του οργανισμού. Έφτασα τον Δεκέμβριο, είχαν ήδη παίξει στους ομίλους και έπρεπε να δείξω ότι αξίζω να είμαι μέλος της ομάδας. Δόξα τω Θεώ τα κατάφερα και φτάσαμε στον τελικό, όπου πήραμε τον τίτλο απέναντι στον Ζιζού, στον Ντεσάν, στο Άμστερνταμ. Οπότε για μένα ναι, ήταν πανέμορφη σεζόν και στη συνέχεια, το 1998, κατακτήσαμε και το Μουντιάλ».

Δυνατότερο το συναίσθημα της κατάκτησης του Champions League ή του Μουντιάλ;

«Του Champions League! Πάντα το πρώτο τρόπαιο. Κατέκτησα τον πρώτο τίτλο για παράδειγμα στη Γαλλία, όταν ήμουν στη Ναντ και δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Σπάσαμε όλα τα ρεκόρ τότε. Η κατάκτηση του Champions League με τη Ρεάλ Μαδρίτης ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Αυτή η νίκη μου έδωσε την δυνατότητα να με επιλέξουν για το Παγκόσμιο Κύπελλο, οπότε αν δεν υπήρχε η πρώτη κατάκτηση δεν θα υπήρχε και το Μουντιάλ».

Πώς ο Ζιντάν έχει καταφέρει αυτό το θαύμα με τη Ρεάλ Μαδρίτης;

Είναι στο αίμα του, όπως και στο DNA της Ρεάλ Μαδρίτης. Σκληρή δουλειά, συνεχείς θυσίες, καθημερινή προσπάθεια. Ξέρω ότι ο Ζιντένιν ζητά πάντα την τελειότητα. Θέλει το τέλειο για την ομάδα, τον ίδιο και τον σύλλογο. Και είχε τον τρόπο να πιέσει στο μάξιμουμ την ομάδα για την κατάκτηση του τρίτου σερί τροπαίου».

O Καρεμπέ μιλάει στο gazzetta.gr από την οροφή του Hlton, με τη συνοδεία της Heineken

Ας περάσουμε σε ένα άλλο θέμα. Έχεις μιλήσει ανοιχτά για τον ρατσισμό και τα όσα πέρασαν μέλη της οικογένειάς σου στο παρελθόν. Αισθάνεσαι ότι υπάρχει ακόμα ρατσισμός στις σύγχρονες κοινωνίες;

«Φυσικά υπάρχουν κάποιες συμπεριφορές, δράσεις ή συνήθειες που παραμένουν, αλλά μπορούμε πλέον να δώσουμε μάχη απέναντί τους, να διαφωνήσουμε. Νομίζω όμως ότι πλέον είναι μέρος του συστήματος. Όταν μιλάμε γι αυτό, πρέπει να έχουμε κατά νου για την ιστορία του κόσμου. Στα περισσότερα βιβλία λοιπόν που υπάρχουν διαθέσιμα και στις περισσότερες καταγραφές υπάρχουν εκτενείς αναφορές για την Ευρώπη και για πολλούς άλλους πολιτισμούς. Αλλά ποτέ δεν σκεφτόμαστε την Αφρική. τους πολιτισμούς, τα βασίλεια της Αφρικής. Είναι το σύστημα έτσι. Είναι ζήτημα παιδείας».

Όταν λες για σύστημα, μου έρχεται στο μυαλό η κατάχρηση αστυνομικής βίας κατά των μαύρων στις ΗΠΑ, με πρόσφατο παράδειγμα τον ΝΒΑer Στέρλινγκ Μπράουν. Πώς μπορεί να καταπολεμηθεί κάτι που μοιάζει ριζωμένο;

«Ναι, ακριβώς, αυτό. Πρέπει να στείλουμε ένα άλλο μήνυμα. Πρέπει να δούμε γιατί εδώ και πάρα πολλά χρόνια υπάρχουν τόσες λίγες αναφορές στα βιβλία για μια τόσο μεγάλη ήπειρο όπως η Αφρική. Ξέρουμε για παράδειγμα για την κινεζική αυτοκρατορία βήμα-βήμα, μπορούμε να βρούμε πολλά βιβλία, αλλά γιατί όμως αυτό δεν συμβαίνει για τις αυτοκρατορίες στην Αφρική; Γιατί όταν ακούμε για την Αφρική, το πρώτο που μας έρχεται στο μυαλό είναι το χρώμα; Δεν είναι σωστό αυτό. Αυτή η προσέγγιση, του πως καθορίζεις τους ανθρώπους. Και μέχρι στιγμής ο αθλητισμός μπορεί να δώσει αυτή τη λύση, το μήνυμα ότι είμαστε ίδιοι. Το ταλέντο, η ικανότητα είναι διαφορετικά, αλλά είμαστε όλοι ίσοι».

Ο αθλητισμός και το ποδόσφαιρο απαιτούν τη συνεργασία μεταξύ διαφορετικών πολιτισμών, εθνικοτήτων κτλπ. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν στους κόλπους του να υπάρχει ρατσισμός;

«Νομίζω ότι έχει να κάνει με την παρερμηνεία που υπάρχει μεταξύ πάθους και διαφορών. Γιατί μερικές φορές το ακραίο πάθος σε οδηγεί σε βία. Και η βία εκφράζεται με βάση την παιδεία σου και τα δόγματα που ακούς και πιστεύεις».

Ο Καρεμπέ με τον Μοριέντες παρακολοθούν τον τελικό του Champions League από το Ζάππειο, στο event "City of Champions" της Heineken

Στην παιδική σου ηλικία αντιμετώπισες τέτοια κρούσματα;

«Όχι, γιατί ως παιδί ήμουν στη χώρα μου, τη Νέα Καληδονία, όπου ποτέ δεν είχαμε τέτοιου είδους διαφορές. Και αυτό γιατί εκπαιδευόμασταν με αυτόν τον τρόπο, να σεβόμαστε τον άνθρωπο χωρίς να βλέπουμε διαφορές».

Όταν πρωτοπήγες στη Γαλλία;

«Όταν ήρθα στην Γαλλία φυσικά και άκουσα πολλά. Σκεφτόμουν όμως ότι δεν είναι φυσιολογικό οι άνθρωποι να σκέφτονται έτσι. Και στη συνέχεια ύψωσα ανάστημα απέναντι στον Ζαν Μαρί Λεπέν, που έλεγε ότι δεν ανήκουμε στους Γάλλους και μόνος λόγος που θεωρούμαστε Γάλλοι είναι λόγω των αποικιών. Ήταν ξεκάθαρο πως κάτι πάει στραβά. Και όταν σκέφτομαι την οικογένειά μου που απελάθηκε και τους συμπεριφέρθηκαν σαν ζώα, κάνοντάς τους εκθέματα, δεν το δέχομαι. Μπορούμε τώρα να λέμε ότι έτσι ήταν η αποικιοκρατία και δεν μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να το δεχόμαστε. Τώρα όμως, επειδή είμαστε στη Δημοκρατία μπορούμε να μιλήσουμε για πάντα, αν και δεν είναι φυσιολογικό ακόμα και σήμερα να κάνουμε κουβέντα για ρατσισμό».

Στην εθνική Γαλλίας υπήρχε ρατσισμός;

«Θα ακούσεις να το λένε, αλλά αυτό έχει πάντα να κάνει με την ερμηνεία. Τι είδους λεξιλόγιο χρησιμοποιείς και το περιεχόμενό του. Για παράδειγμα αν εσείς οι δημοσιογράφοι απομονώσετε κάποιες λέξεις, το νόημα είναι διαφορετικό. Στο τέλος μπορείς να σκεφτείς ότι έγινε ένα λάθος στο λεξιλόγιο που χρησιμοποιείται λόγω του τρόπου που έχει μάθει κάποια πράγματα κάθε κοινότητα. Γιατί μέχρι και σήμερα, τι είναι μαύρο για σένα; ίσως κάποιος απαντήσει ο διάβολος. Γιατί; Το μαύρο είναι ταυτισμένο με τον διάβολο, το λευκό με τον άγγελο. Γιατί το λευκό είναι ταυτισμένο με τους αγγέλους; Ποιος το λέει αυτό; Έχει να κάνει με το σύστημα, σε αυτό υπάρχουν αυτές οι έννοιες παγιωμένες με αυτόν τον τρόπο. Οπότε τι περιμένεις; Είναι αδύνατο να το ανατρέψεις, ελπίζω να μπορέσουμε κάποια στιγμή να το κάνουμε, αλλά και πάλι πρέπει να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον ανεξάρτητα από αυτό. Αυτό είναι το βασικό. Ο αλληλοσεβασμός, η αλληλοκατανόηση, η επικοινωνία. Και στο τέλος έτσι θα πεις πως είμαστε όλοι το ίδιο».

Μίλησες ποτέ με τους συγγενείς σου για τα όσα τράβηξαν ως εκθέματα σε ανθρώπινους ζωολογικούς κήπους. Πώς ξεπερνάς αυτό το τραύμα;

«Στην οικογένεια μου ήταν σαν αρχηγοί ας πούμε, οπότε όταν γύριζαν δεν μπορούσαν να πουν ότι τους είχαν σαν ζώα στον ζωολογικό κήπο. Δεν έλεγαν την αλήθεια γιατί αφενός ήθελαν να τους σέβονται, αλλά και επίσης επειδή ήθελαν να γίνουμε εμείς καλοί, διαφορετικοί από αυτούς που τους βασάνισαν. Να μην κάνουμε τα ίδια. Ήθελαν αυτά που συνέβησαν σε εκείνους να μην συμβούν στη νέα γενιά ή να μην τα κάνει η νέα γενιά. Οπότε αποφάσισαν να κρατήσουν κρυφά τα όσα πέρασαν, γιατί αν τότε αυτή ιστορία γινόταν γνωστή θα ξεσπούσε πόλεμος. Μας έδειχναν λοιπόν κάποιες πανέμορφες εικόνες σε φωτογραφίες, όπως πχ. τον Πύργο του Άιφελ κι όχι τα άσχημα».