Ο Μάριο Γκέτσε έκανε κατάθεση ψυχής, αποκαλύπτοντας το πώς έφτασε κοντά στην κατάθλιψη πριν σκοράρει στον τελικό του Μουντιάλ μέχρι το πώς ευχαριστιέται ξανά το ποδόσφαιρο μετά την επιστροφή του στην Ντόρτμουντ. Αναφέρθηκε στην απόφασή του να πάει στην Μπάγερν, στους Κλοπ και Γκουαρδιόλα, αλλά και στην περιπέτεια υγείας, που παραλίγο να τον αναγκάσει να αποσυρθεί από το ποδόσφαιρο.

«Για μένα, κόλαση δεν είναι να μπορείς να παίζεις ποδόσφαιρο. Αυτό είναι πολύ απλό. Για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου δεν αντιμετώπισα μεγάλες δυσκολίες. Τα πάντα κυλούσαν ομαλά και πέτυχα το όνειρό μου από πολύ μικρή ηλικία. Βρέθηκα μπροστά στο Κίτρινο Τείχος στα 17. Έπαιξα υπό τις οδηγίες δύο εκ των κορυφαίων προπονητών στον κόσμο. Σκόραρα στον τελικού του Μουντιάλ στα 22.

Για να είμαι ειλικρινής ήμουν πολύ νέος για να κατανοήσω πλήρως αυτό που ζούσα. Δεν το απόλαυσα όπως φαντάζεστε. Και στη συνέχεια αρρώστησα. Και παραλίγο να τα χάσω όλα. Ας ας μην ξεκινήσουμε από αυτό. Ας ξεκινήσουμε με μία καλή ανάμνηση. Ας ξεκινήσουμε με τον κύριο Κλοπ. Ήταν ο πρώτος μου προπονητής και ο πρώτος που πίστεψε σε μένα και μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω το ντεμπούτο στα 17 μου. Είναι παράξενο να τον βλέπω τώρα στην Λίβερπουλ, καθώς είναι πολύ χαλαρός μπροστά στα μίντια.

​

Είναι τόσο αυθεντικός και λέει αυτό που σκέφτεται. Πιστεύω, όμως, ότι οι περισσότεροι άνθρωποι βλέπουν απλά την εκδοχή του στους πάγκους. Υπάρχει και η σοβαρή του πλευρά. Όταν ήμουν 17 ή 18 και δεν έδινα το 100% στην προπόνηση μπορούσε να γίνει πολύ τρομακτικός. Ερχόταν τρέχοντας στο μέρος μου και μου κολλούσε το πρόσωπο, φωνάζοντας. Δεν μπορώ να το μεταφράσω τέλεια από τα γερμανικά, αλλά ξέρετε πώς μιλάει. Τα δόντια του τρίζουν: «Θα πρέπει να δείχνεις μεγαλύτερο πάθος! Θα πρέπει να δίνεις τα πάντα! F***! Έλα!».

Στη συνέχεια, μετά την προπόνηση, ήταν ξανά απόλυτα ήρεμος. Με έπαιρνε στην άκρη και μου έλεγε: «Μάριο, πώς είσαι; Ας μιλήσουμε για τη ζωή σου. Τι συμβαίνει;». Ήξερε πώς να με χειριστεί. Ήταν εκπληκτικός προπονητής, αλλά η προσωπικότητά του ήταν το σημαντικότερο πράγμα για μένα ως νεαρός παίκτης. Δεν έχω συναντήσει άλλον προπονητή που να είναι τόσο φυσικά αστείος. Δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω όταν τον πέτυχα στο Ντίσελντορφ το καλοκαίρι. Πήγαινε να δει έναν ειδικό εκεί για να ολοκληρώσει τη μεταμόσχευση μαλλιών του.

Αυτό είχε γίνει μεγάλο νέο στη Γερμανία, αλλά ήταν πολύ αστείο. Χαμογελούσε, μου έλεγε τα πάντα γύρω από αυτό: πόσο ωραίο θα έδειχνε όταν ολοκληρωνόταν. Και φεύγοντας απλά μου έκανε νόημα και μου είπε: «Μάριο μην ανησυχείς, θα σώσω το νούμερό σου». Του είπα: «τι εννοείς;». Μου απάντησε: «το νούμερο του γιατρού. Θα το σώσω για σένα. Σε λίγα χρόνια ίσως το χρειαστείς».

Γέλασε και έφυγε. Οι περισσότεροι άνθρωποι είτε θα ντρέπονταν είτε δεν θα έλεγαν τίποτα, αλλά δεν τον ένοιαζε καθόλου. Πάντα είναι θετικός με όσα συμβαίνουν γύρω του. Θέλω να τον ευχαριστήσω γιατί μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω το ξεκίνημα και μαζί πετύχαμε μεγάλα πράγματα στο Ντόρτμουντ. Από 10 ετών έως 20 έμενα στο ίδιο σπίτι με τους γονείς μου, έπαιζα για την ομάδα της πόλης μου και δεν είχα πραγματικά προβλήματα. Και όταν έγινα 20 αποφάσισα να φύγω.

Αυτό είναι κάτι που ξέρω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν. Δεν είναι κάτι που έγινε μέσα σε μία νύχτα. Ήταν η πιο δύσκολη απόφαση της ζωής μου και χρειάστηκε χρόνο. Η Μπάγερν με είχε προσεγγίσει ένα χρόνο νωρίτερα και είχα αποφασίσει να μην πάω. Όταν, όμως, ο Πεπ Γκουαρδιόλα ανακοινώθηκε ως προπονητής της και με προσέγγισε και πάλι δεν ήξερα τι να κάνω. Θα πρέπει να καταλάβετε πώς σκέφτεται ένας 20χρονος. Θυμάστε όταν ήσασταν 20 χρονών; Δεν καταλαβαίνεις πώς λειτουργεί ο κόσμος. Προσωπικά, δεν είχα την ευκαιρία να πάω σε κάποιο πανεπιστήμιο. Δεν είχα μείνει ποτέ μόνος μου. Έτσι, ένιωθα ότι μία αλλαγή στη ζωή μου είναι απαραίτητη και, μιλώντας καθαρά ποδοσφαιρικά, ένιωσα ότι παίζοντας υπό τις οδηγίες του Πεπ θα με βοηθούσε πολύ να εξελιχθώ ως παίκτης.

Πήρα την απόφαση να φύγω, αλλά δεν είχα καταλάβει τις συνέπειες. Λίγες εβδομάδες αργότερα είχαμε την αστυνομία να βρίσκεται έξω από το σπίτι των γονιών μου για προστασία. Αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που ήθελα. Φυσικά, το timing δεν θα μπορούσε να είναι χειρότερο. Δύο μέρες πριν το παιχνίδι με τη Ρεάλ για τα ημιτελικά του Champions League ήρθαν τα νέα ότι φεύγω το καλοκαίρι.

Τώρα, καταλαβαίνω τις αντιδράσεις. Τις καταλαβαίνω. Για πολλούς ανθρώπους το ποδόσφαιρο είναι κάτι παραπάνω από ένα παιχνίδι. Την ίδια στιγμή, όμως, ήταν και σοκαριστικό. Οι αποδοκιμασίες και τα πανό των οπαδών της Μπορούσια ήταν κάτι που προσωπικά μπορούσα να αντέξω. Ο νεαρός αδερφός μου, όμως, που ήταν 14 είχε προβλήματα στο σχολείο. Αυτό ήταν απίστευτο για να μπορείς να το ζήσεις, ειδικά επειδή εκεί ήταν το σπίτι μας. Εγώ μπορεί να έφευγα το καλοκαίρι, όμως η οικογένειά μου θα συνέχιζε να μένει εκεί. Ήταν χειρότερα για εκείνους. Ήταν η πιο δύσκολη περίοδος στις ζωές μας, αλλά είναι δύσκολο να πω ότι το έχω μετανιώσει.

pic.twitter.com/xg4GLA94CH

— Mario Götze (@MarioGoetze) September 5, 2018

Ένα πράγμα που έχω μάθει στη ζωή μου είναι ότι δεν μπορείς να προβλέψεις αυτό που θα ακολουθήσει. Κάποιες από τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής μου στο ποδόσφαιρο έχουν έρθει ύστερα από σκοτεινές περιόδους. Και αυτό ισχύει και αντίστροφα. Αν είχες ακούσει τα μίντια, ήμουν ένας Ιούδας, μετά ήρωας, στη συνέχεια μία απογοήτευση, μετά σχεδόν εκτός από το ποδόσφαιρο. Όλα αυτά μέσα σε 4 χρόνια.

Είναι δύσκολο για μένα να πω ότι ήταν λάθος να πάω στη Μπάγερν γιατί έμαθα πολύ ποδόσφαιρο από τον Πεπ. Μπορούσε κυριολεκτικά να σου μιλάει για τακτική για ώρες και έμαθα να βλέπω το παιχνίδι από άλλη προοπτική. Το επίπεδο της προπόνησης ήταν το πιο έντονο και μεθοδικό που έχω δει. Ήταν μία πολύ ιδιαίτερη εμπειρία να τον γνωρίσεις και ως προπονητή και ως άνθρωπο, όπως ήταν και με τον Κλοπ. Έτσι, είμαι διχασμένος όταν σκέφτομαι εκείνη την περίοδο. Ήταν πολύ δύσκολο να αφήσω τη Ντόρτμουντ, αλλά αν δεν έκανα εκείνη την αλλαγή, αν δεν είχα πάει στη Bayern, θα είχε συμβεί το ίδιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο;

Η ζωή είναι παράξενη. Οι άνθρωποι μιλάνε για εκείνο το Μουντιάλ, το γκολ μου στον τελικό και πιστεύω ότι ξεχνάνε πόσο χάλια είχε πάει εκείνο το τουρνουά για μένα μέχρι εκείνον τον τελικό. Τώρα, όλοι ξεχνάνε ότι είχα γίνει αλλαγή στο ημίχρονο με την Αλγερία στη φάση των «16». Αλλά εγώ δεν ξεχνάω. Δεν ξεκίνησα στα προημιτελικά με τη Γαλλία. Δεν έπαιξα στα ημιτελικά με τη Βραζιλία. Εύχομαι να μπορούσα να πω ότι είχα αντιμετωπίσει με ωριμότητα, αλλά ήταν πιθανότερα η πιο θλιβερή περίοδος της ζωής μου. Δεν μπορούσα να βρω τίποτα θετικό. Πριν τον τελικό είχα πάθει κατάθλιψη.

Δεν μπορούσα να προβλέψω αυτό που θα έρθει. Ξέρετε, όλοι μιλάνε για το γκολ, το γκολ, το γκολ. Για μένα, το γκολ είναι το λιγότερο σημαντικό σε αυτό. Να κλωτσάς τη μπάλα... Το έχω κάνει χίλιες φορές. Το γκολ ήταν απλά η συνέπεια μίας απόφασης που πήρα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου για να σταματήσω να έχω κατάθλιψη για το πώς πάνε τα πράγματα και να αφοσιωθώ στην προπόνηση όσο πιο πολύ μπορώ πριν τον τελικό.

Το γκολ ήταν και θέμα τύχης. Ο προπονητής θα μπορούσε να είχε αποφασίσει να μην βάλει ως αλλαγή. Θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει άλλους παίκτες. Ο Σίρλε θα μπορούσε να είχε πάρει την απόφαση να μην βγάλει σε μένα τη σέντρα. Ίσα που με έβλεπε. Η μπάλα θα μπορούσε να είχε φτάσει διαφορετικά. Ένα μέτρο δεξιά, ένα αριστερά. Ο τερματοφύλακας θα μπορούσε να το είχε αποκρούσει. Όταν η μπάλα έφτασε στο στήθος μου ίσως να είχα αρνητική ενέργεια. Ίσως να μην το πίστευα. Ίσως αυτό να μην συνέβη ποτέ. Υπάρχουν χίλια διαφορετικά σενάρια που δεν είμαι εγώ εκείνος που σκοράρει το νικητήριο γκολ του Μουντιάλ στο Μαρακανά.

Εκείνο το γκολ είναι κάτι περισσότερο από όνειρο. Αυτό που μου έδωσε μεγαλύτερη χαρά είναι το πώς αντιμετώπισα τις ημέρες πριν το παιχνίδι. Βρισκόμουν στο χαμηλότερο σημείο της καριέρας μου και τρεις μέρες αργότερα ξαφνικά είμαι ήρωας και είμαστε παγκόσμιοι πρωταθλητές. Αυτή η διαδικασία με ενέπνευσε τόσο, ειδικά μετά τα όσα είχα ζήσει μέχρι εκείνο το σημείο.

Δεν ήμουν προετοιμασμένος για τις προσδοκίες. Γράφτηκαν τόσα πολλά στον Τύπο για εκείνη την ατάκα του Λεβ περί «Μέσι». Όταν με φώναξε από τον πάγκο στον τελικό, μου είπε: «δείξε στον κόσμο ότι είσαι καλύτερος του Μέσι». Ειλικρινά, όμως, δεν πρόλαβα καν να το επεξεργαστώ. Ήμουν πολύ συγκεντρωμένος στην τακτική και στο τι πρέπει να κάνω. Αλήθεια, δεν το άκουσα. Όταν το επανέλαβε στη συνέντευξη τύπου μετά το παιχνίδι πήρε έκταση. Υπήρχε ήδη μεγάλη πίεση στη Μπάγερν. Αυτή η σύγκριση δεν ήταν και το καλύτερο πράγμα για μένα στα 22 μου χρόνια. Οι άνθρωποι περίμεναν από μένα εκπληκτικά πράγματα και ψυχολογικά δεν ήταν εύκολο για μένα.

Να θυμάστε ότι είμαστε άνθρωποι. Ξέρω πόσο εύκολο είναι να ξεχαστεί αυτό. Μετά το Μουντιάλ το θυμήθηκα για τα καλά. Μέσα στα δύο επόμενα χρόνια πονούσα πολύ. Δεν καταλάβαινα τι γινόταν. Ένιωθα συνέχεια κουρασμένος και το σώμα μου ήταν διαλυμένο. Τελικά, διαγνώσθηκα με διαταραχή στο μεταβολισμό και πολλοί έλεγαν ότι αυτό θα είναι το τέλος της καριέρας μου.

Έπρεπε να ξεκινήσω αποθεραπεία και να κάνω ένα διάλλειμα από το ποδόσφαιρο για λίγους μήνες, προκειμένου να αναρρώσω. Κατά κάποιον τρόπο μου έκανε καλό. Ποτέ δεν θέλεις να περάσεις ένα πρόβλημα υγείας, αλλά από την άλλη όλη μου η ζωή περιφερόταν γύρω από το ποδόσφαιρο από όταν ήμουν 8 ετών. Ακόμη και όταν κατακτήσαμε το Παγκόσμιο Κύπελλο, θα ακουστεί παράξενο, αλλά δεν το «χώνεψα». Πήγαμε τρεις εβδομάδες διακοπές μετά το Μουντιάλ και όταν επέστρεψα στη Μπάγερν ήταν σαν να μην συνέβη ποτέ. Όλα ήταν για μεγαλύτερες προσδοκίες, περισσότερους τίτλους, περισσότερα γκολ. Στη Μπάγερν αυτά ήταν ασταμάτητα.

Έτσι, όταν το ποδόσφαιρο βγήκε από τη ζωή μου, μπορούσα να δω καθαρά για πρώτη φορά. Άρχισα να επεξεργάζομαι όλα όσα πέρασα, και τα αρνητικά και τα θετικά. Η καλύτερη απόφαση που πήραν ήταν η επιστροφή στη Ντόρτμουντ. Όταν έφυγα, ήμουν 20 ετών και δεν είχα κάποια προοπτική για τη ζωή. Μπορεί να ακούγεται γελοίο, αλλά έβλεπα το ποδόσφαιρο σαν ένα παιδικό παιχνίδι. Τρέχεις με μία μπάλα στα πόδια. Ήταν απλά ένα σπορ για μένα. Αυτό. Όταν, όμως, αρχίζεις να περνάς τόσα σκαμπανεβάσματα βλέπεις τι σημαίνει για τον κόσμο. Βλέπεις το μίσος, την αγάπη, την πίεση, όλα. Και το βλέπεις με άλλο μάτι.

Βέβαια, το μίσος είναι μία πτυχή που ακόμα δεν καταλαβαίνω. Έχω επαφές με παίκτες από τη Μπάγερν, που μου φέρθηκαν πολύ καλά όσο ήμουν εκεί. Δεν πιστεύω ότι πρέπει να μισούμε ο ένας τον άλλον με βάση τα χρώματα, ειδικά ότι κάποιοι μαζί φέραμε το Παγκόσμιο Κύπελλο στη Γερμανία. Αυτός είναι ένας δεσμός που θα κρατήσει για πάντα. Τώρα, έχω διαφορετική προοπτική για τη Ντόρτμουντ. Πολλοί από τους ανθρώπους που ήταν θυμωμένοι μαζί μου όταν έφυγα με έχουν καλωσορίσει πίσω τώρα και το εκτιμώ πάρα πολύ.

21 Νοεμβρίου 2009. Ξέρω ότι πολλοί δεν θα θυμούνται εκείνη τη μέρα. Δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο. Μία ισοπαλία 0-0 με τη Μάιντς. Αλλά εγώ ποτέ δεν θα την ξεχάσω, καθώς ο Κλοπ με φώναξε από τον πάγκο στο 88’ και έκανα το ντεμπούτο μου. Σκεφτείτε, ήμουν 17 ετών. Ωριμάζεις πολύ. Ήταν τρελό. Σηκώθηκα από τον πάγκο και άρχισα το τρέξιμο. Κοίταξα το Κίτρινο Τείχος και όλους τους οπαδούς και ειλικρινά είχα τόσο άγχος που σκεφτόμουν ότι θα τα κάνω πάνω μου πριν καν μπω στον αγωνιστικό χώρο.

Ξέρετε, είμαι σίγουρος ότι οι άνθρωποι θα βλέπουν αυτό το γκολ του τελικού για 100 χρόνια και φυσικά ήταν πολύ ιδιαίτερο. Αλλά η πρώτη φορά που πάτησα το γρασίδι του Westfalenstadion θα μου είναι αξέχαστη. Πρέπει να ευχαριστήσω τον Κλοπ για αυτή την ευκαιρία. Αυτό ήταν το ξεκίνημα της ιστορίας μου. Και ξέρετε κάτι; Είμαι χαρούμενος που χρόνια αργότερα λέω ότι δεν χρειάζομαι το νούμερο του γιατρού που είχε πάει για τα μαλλιά του. Όχι ακόμα. Κάποια μέρα μπορεί, αλλά πολύ αργότερα.

Τέλος, το πιο σημαντικό πράγμα. Θέλω να ευχαριστήσω τους οπαδούς της Ντόρτμουντ για τη στήριξή τους αυτή τη σεζόν. Ήταν πολύ ιδιαίτερη για μένα. Περάσαμε τόσα πολλά μαζί. Προσωπικά, έχω βρεθεί και στην κορυφή και στον πάτο. Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει αυτό το ταξίδι, αλλά απλά θέλω να πω ότι αυτός ο σύλλογος είναι ένα πολύ ιδιαίτερο κομμάτι της ζωής μου και είμαι χαρούμενος που μπορώ ξανά να απολαμβάνω το ποδόσφαιρο.

Danke,

Μάριο».