Το λάθος ήταν η πρόσληψη, όχι η απόλυση του Κετσπάγια

Εδειξε πρόοδο και εξέλιξη η ΑΕΚ στο χθεσινό παιχνίδι της στη Λάρισα απέναντι στην ΑΕΛ; Ναι, σε μια φάση παιχνιδιού, στη φάση της προσπάθειας να επανακτήσει τον έλεγχο της μπάλας. Για πρώτη φορά επί των ημερών του Τιμούρ Κετσπάγια η ΑΕΚ επιχείρησε επανειλημμένα και στοχευμένα να κάνει επιθετική άμυνα πιέζοντας τους στόπερ και – κυρίως αυτούς – τους χαφ του αντιπάλου της προκειμένου να κλέψει τη μπάλα στο επιθετικό 1/3 του τερέν και να εκδηλώσει επίθεση εναντίον μιας ανοργάνωτης άμυνας. Κάπως έτσι κατάφερε να δημιουργήσει την ευκαιρία από την οποία πέτυχε το πρώτο της γκολ, και να δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στην ΑΕΛ στη διάρκεια του πρώτου 20'λεπτου, δηλαδή μέχρι να αντιδράσει ο Αγγελος Αναστασιάδης σε αυτή την κατάσταση παιχνιδιού και να ζητήσει από τον τερματοφύλακα και τους στόπερ του να παίξουν με γεμίσματα και να μεταφέρουν άμεσα τη μπάλα από την άμυνα στην επίθεση προκειμένου να σταματήσουν να δέχονται κόντρα επιθέσεις σε κενούς χώρους.

Κάπου εκεί εξαντλήθηκαν τα σημάδια προόδου της ΑΕΚ, διότι σε όλες τις υπόλοιπες φάσεις παιχνιδιού έδειξε στάσιμη, αν όχι χειρότερη συγκριτικά με τα προηγούμενα. Δεν έδειξε συντονισμένο αποτελεσματικό τρόπο στο χτίσιμο των επιθέσεών της, δεν έπαψε να είναι στατική, με παίκτες που έδιναν την εντύπωση ότι κινούνται ελεύθερα και όχι βάσει οδηγιών, με κατόχους της μπάλας που δεν είχαν περισσότερους του ενός συμπαίκτες – στηρίγματα για να πασάρουν και να κερδίσουν έδαφος στο τερέν ή να δημιουργήσουν κενό χώρο προκειμένου να τον εκμεταλλευτούν και να επιτεθούν. Ηταν περίπου μια επανάληψη των προηγούμενων, δηλαδή όσων είχε δείξει η ΑΕΚ από την πρώτη ημέρα του Κετσπάγια στη δουλειά. Και το σχέδιο ήταν και πάλι ένα: η μπάλα στον Μάνταλο, για να οργανώσει το παιχνίδι με τις επινοήσεις του ή με το καλούς συνδυασμούς που είναι ικανός να βγάλει στο τερέν επειδή γνωρίζεται και συντονίζεται καλά με τους περισσότερους εκ των συμπαικτών του. Και τέλος. Αν πρέπει να βρεις ένα δεύτερο σημάδι σχεδίου και οργάνωσης, ήταν το πλάτος που έπαιρναν στο τερέν οι δυο μπακ προκειμένου να δημιουργήσουν ελεύθερους χώρους κίνησης για τους πλάγιους επιθετικούς ή/και για να συνδυαστούν μαζί τους είτε για να φτάσουν σε θέση για σέντρα – πάσα είτε για να επιχειρήσουν να μπουν στην περιοχή.

Είναι αρκετά τα παραπάνω για να πείσουν τον παρατηρητή ότι εξελισσόταν καλά και αποτελεσματικά η δουλειά που ξεκίνησε τον περασμένο Ιούνιο ο Κετσπάγια; Η απάντηση εξαρτάται από τη θέση παρατήρησης της εικόνας που παρουσίαζε η δουλειά του. Στα μάτια κάποιου που ήξερε, που είχε μελετήσει τις προηγούμενες δουλειές του Γεωργιανού και ήξερε τι μπορεί να περιμένει, η μέχρι χθες εξέλιξη του έργου του στην ΑΕΚ ήταν φυσιολογική. Με την απόφασή της η ΑΕΚ απέδειξε ότι αφενός δεν ήξερε τι είδους προπονητή προσέλαβε και αφετέρου ότι δεν ξέρει τι θέλει να κάνει τώρα.

Ο Κετσπάγια αυτό ήταν, αυτό είναι και ουδέποτε ισχυρίστηκε το αντίθετο. Η ΑΕΚ προφανώς και όφειλε να το γνωρίζει. Το πιο ανησυχητικό για αυτήν όμως είναι ότι άφησε τον χρόνο να περνά χωρίς να αντιδρά όταν διαπίστωσε ότι είχε κάνει επιλογή μη συμβατή με τη δική της ιδέα για το είδος του ποδοσφαίρου που θέλει να παίζει. Μια διοίκηση που ξέρει τι θέλει, δεν θα είχε προσλάβει έναν προπονητή μη συμβατό με τα “θέλω” της. Αλλά ακόμη και αν για κάποιο λόγο είχε εσφαλμένη εντύπωση για τις ιδέες και τις μεθόδου του Κετσπάγια, κάτι που δεν συμβαίνει πια στο ποδόσφαιρο, δεδομένου ότι οι προπονητές αναλύουν την θεωρία και τη μεθοδολογία τους προτού προσληφθούν, θα έπρεπε να έχει αντιδράσει νωρίτερα, δηλαδή τουλάχιστον την επομένη του ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Οτι έχει ακολουθήσει από εκείνη την ημέρα μέχρι σήμερα είναι πολυεπίπεδη ζημιά για την ΑΕΚ, με μόνη παρηγοριά το ότι νίκησε χθες την ΑΕΛ.

Η ΑΕΚ έχασε τις 15 ημέρες που θα μπορούσε να έχει δώσει στον επόμενο προπονητή για να έχει λίγο χρόνο εξοικείωσης και γνωριμίας με την ομάδα του προτού την κοουτσάρει. Το έκανε επειδή προφανώς δεν είχε αποφασίσει ποιον προπονητή θέλει. Ή, πιο σωστά, επειδή δεν ξέρει τι είδους προπονητή θέλει. Η ΑΕΚ θα 'πρεπε να έχει επιλέξει προπονητική φιλοσοφία και να γυρεύει σήμερα άνεργους οπαδούς αυτής της φιλοσοφίας προκειμένου να κάνει την πιο καλή επιλογή. Αντί αυτής της μεθόδου, η ΑΕΚ κοιτάζει ονόματα και κρίνει αν την πείθει ή όχι το βιογραφικό, αν είναι ή όχι ευπαρουσίαστο το όνομα, αν θα ψήσει και θα εμπνεύσει τον κόσμο ή όχι.

Σώζεται η παρτίδα; Ναι, εφόσον είναι καλή η επιλογή. Αλλά με ποιο κριτήριο να την αντιληφθεί κανείς ως καλή την επιλογή; Το κανονικό κριτήριο θα έπρεπε να είναι το είδος του ποδοσφαίρου που θέλει να παίξει και τα χαρακτηριστικά των ποδοσφαιριστών που σήμερα διαθέτει. Και επειδή, όπως αποδείχθηκε, δεν της έκανε ένας θεωρητικός προπονητής, πρέπει να βρει έναν πρακτικό, έναν οπαδό της ιδέας να διδάσκει και να επιτυγχάνει την εφαρμογή των ιδεών του μέσα από την διαδικασία των επαναλήψεων ασκήσεων που δημιουργούν και βελτιώνουν την ομαδική τεχνική στις προπονήσεις. Τα έχει στο κεφάλι της αυτά η σημερινή ΑΕΚ, δηλαδή η διοίκησή της; Η απάντησή μου σε επόμενο σημείωμα.