Εντυπωσιακός για 70' ο ΠΑΟ, σε καλό δρόμο ο Μπέντο

Ηταν εντυπωσιακό αυτό που έκανε και αυτό που έδειχνε για περίπου 70' λεπτά ο Παναθηναϊκός το βράδυ της Πέμπτης στο “Μπαλαΐδος” απέναντι σε μια, μη γελιέστε από την σημερινή θέση της στον βαθμολογικό πίνακα της LaLiga, πολύ καλή ομάδα. Χάρη σε μια πολύ καλή μελέτη και πολύ καλή προσαρμογή του Παναθηναϊκού στις διαπιστώσεις αυτής της μελέτης του αντιπάλου, ο Αντρέα Στραματσόνι κατάφερε να βάλει στο ισπανικό τερέν μια πολύ καλά στημένη και διαβασμένη έκδοση, η οποία δεν δυσκόλεψε απλώς την Θέλτα αλλά κατάφερε να αποδιοργανώσει το δικό της παιχνίδι και να φτιάξει το δικό του παιχνίδι, το οποίο γέννησε πολύ καλές ευκαιρίες για να πάρει το ματς.

Δεν το δικαιούταν το γκολ ο Παναθηναϊκός μόνο επειδή ο διαιτητής του στέρησε ένα πέναλτι, αλλά κυρίως επειδή έφτιαξε έναν μεγάλο, για εκτός έδρας παιχνίδι, αριθμό καλών ευκαιριών στο διάστημα της καθολικής επικράτησής του επί της Θέλτα. Για “κακή του τύχη” όμως τις φάσεις έτυχε να πρέπει να τις τελειώσει ο Ιμπάρμπο. Και το έβαλα σε εισαγωγική, διότι στην πραγματικότητα δεν επρόκειτο για κακή τύχη αλλά για μια συνηθισμένη ημέρα του Κολομβιανού στη δουλειά. Ο Ιμπάρμπο δεν υπήρξε ποτέ καλός στα τελειώματα. Αν ήταν, δεν θα ανήκε σήμερα σε ελληνικό σύλλογο.

Το ματς όμως δεν τελείωσε στο 70'. Στο τελευταίο κομμάτι του παιχνιδιού ο Παναθηναϊκός πήρε πολύ κακό βαθμό, το οποίο όμως ήταν αναμενόμενο. Το βλέπαμε όλοι προτού συμβεί, ότι ο Παναθηναϊκός θα “πληρώσει” το ατελείωτο τρέξιμο σε υψηλή ένταση που έβγαλε σε όλο το πρώτο ημίχρονο, ότι θα αδειάσει γρήγορα την μπαταρία και θα μείνει από δυνάμεις.

Θέλει να έχεις αδιανόητα καλή υποδομή στη φυσική κατάσταση για να υποστηρίξεις αυτού του είδους το παιχνίδι για 90' λεπτά. Γι' αυτό αλλάζουν ρυθμό οι ομάδες που κάνουν τέτοιο παιχνίδι, γι' αυτό επιλέγουν οι προπονητές την αυξομείωση της έντασης στο επιθετικό μαρκάρισμα, το “forecheck” στη διάλεκτό τους, δηλαδή το επιθετικό μαρκάρισμα των αντιπάλων όταν αυτοί βρίσκονται ακόμη στον δικό τους αμυντικό χώρο, προτού προλάβουν να οργανώσουν μια επίθεση.

Την είχε δείξει πολύ αυτή την αδυναμία της η Θέλτα στα ματς με την Ρεάλ και την Ατλέτικο, την είχε διαβάσει ο Στραματσόνι, είχε σκεφτεί ένα σχέδιο για να την εκμεταλλευτεί, το σχέδιο ήταν αποτελεσματικό και ο Παναθηναϊκός του έγινε κυρίαρχος του παιχνιδιού. Και φαίνεται ότι ο Ιταλός την έκανε συνειδητά αυτή την επιλογή, γνωρίζοντας ότι διατρέχει τον κίνδυνο να μείνει από δυνάμεις. Ηλπιζε ο Στραματσόνι ότι θα “τελειώσει” το ματς, ή ότι τουλάχιστον θα πάρει το προβάδισμα ο Παναθηναϊκός του στο πρώτο ημίχρονο και θα αλλάξει τρόπο παιχνιδιού για την διαχείριση του σκορ. Και έβαλε τις μηχανές στο φουλ, παρ' όλο που ήξερε ότι δεν διέθετε στον πάγκο αρκετή εμπειρία για παιχνίδι τέτοιων συνθηκών και απαιτήσεων. Βεβαια αυτό, το τελευταίο, δεν είναι αρκετή δικαιολογία για την επιλογή του Ιταλού να κάνει την πρώτη αλλαγή στο 88', όταν το ματς είχε στην πραγματικότητα χαθεί και ενώ ο αντίπαλός του είχε αλλάξει τρεις παίκτες από το 60' μέχρι το 80'. Τα περί “μικρών και άπειρων παιδιών” είναι δικαιολογίες μιας άλλης εποχής. Στην σημερινή εποχή η Ντόρτμουντ γυρίζει ματς απέναντι στην κάτοχο του Champions League Ρεάλ με αλλαγές έναν 18χρονο (Πούλισιτς) και έναν 19χρονο (Μορ). Ναι, ο Παναθηναϊκός δεν είχε τον Πούλισιτς και τον Μορ στον πάγκο, αλλά ούτε είχε απέναντί του τη Ρεάλ. Οι λιγότερο έμπειροι παίκτες είναι προτιμότεροι στο τερέν από τους σκασμένους έμπειρους παίκτες. Ο Εντουάρντο Μπερίσο πνιγόταν επί περίπου 70' λεπτά, ο Στραματσόνι του πέταξε σωσίβιο, και ο Αργεντινός προπονητής όχι μόνο κατάφερε να το αρπάξει αλλά το εκμεταλλεύτηκε τόσο που του πήρε στο τέλος του Ιταλού ολόκληρη τη βάρκα.

Ο Στραματσόνι επιστρέφει στην Ελλάδα με έναν πάρα πολύ καλό δείγμα 70' λεπτών. Το στοίχημά του είναι να επαναλάβει τέτοιες εμφανίσεις και να φτάσει να είναι αυτή η ρουτίνα του Παναθηναϊκού που φτιάχνει. Και η ευθύνη του είναι να διαχειρίζεται καλύτερα τις ειδικές καταστάσεις, ειδικά μάλιστα όταν αυτές είναι προσχεδιασμένες από τον ίδιο και όχι γέννημα απρόβλεπτων συνθηκών όπως είναι οι τραυματισμοί. Ο Παναθηναϊκός του Στραματσόνι είναι, για την εποχή, σε καλό δρόμο. Θα συναντά όμως εμπόδια και για να τα ξεπερνά θα πρέπει να έχει πιο καθαρό μυαλό, πιο άμεσες αντιδράσεις και πιο πολύ θάρρος ο προπονητής του. Οι ευκαιρίες γίνεται να χάνονται. Δεν γίνεται όμως να σκάνε οι παίκτες και να μένουν από δυνάμεις στο 70'.

Δεν ήταν εντυπωσιακό αυτό που έκανε, ειδικά στο β' ημίχρονο, ο ΠΑΟΚ απέναντι στην Σλόβαν Λίμπερετς. Για τον προπονητή όμως είναι καλό να παίρνει μάθημα σε παιχνίδι που του δίνει και το αποτέλεσμα. Ο ΠΑΟΚ πήρε περισσότερα από όσα ζήτησε στο β' ημίχρονο, ειδικά μέχρι το τελευταίο δεκαπεντάλεπτο. Δεν είχε πάρει προηγουμένως περισσότερα επειδή ο Σακχόφ δεν είναι καλά, αλλά και επειδή ο Βλάνταν Ιβιτς αδικεί τον Γιάννη Μυστακίδη όσο προτιμά αντ' αυτού αυτόν που είναι τον τελευταίο καιρό ο Τζάλμα Κάμπος.

Το σημαντικό επιπλέον όφελος μιας εκτός έδρας νίκης για τον ΠΑΟΚ ήταν η τόνωση του “εγώ” του Κλάους Αθανασιάδη, ο οποίος στη φάση του δεύτερου γκολ υπενθυμίζει για ποιο λόγο καταφέρνει να κάνει σημαντική καριέρα: επειδή “μυρίζει” το γκολ, ξεφεύγει από αντιπάλους χάρη στην κίνησή του χωρίς τη μπάλα, γίνεται αόρατος για την αντίπαλη άμυνα και την χτυπά στη στιγμή αδυναμίας της. Αν κάτι πρέπει να κάνει ο ΠΑΟΚ είναι να βοηθήσει αυτό το παιδί να διαχειρίζεται νοητικά και ψυχοπνευματικά καλύτερα τις καλές και τις δύσκολες στιγμές του. Οσο τον αφήνει μόνο του, δύσκολα θα τον δει να δίνει μεγαλύτερη διάρκεια σε εμφανίσεις σαν την χθεσινή. Το αποδεικνύει αυτό ο χρόνος που είναι πίσω.

Ο χρόνος είναι η μεγαλύτερη ανάγκη για τον Ολυμπιακό που προσπαθεί να φτιάξει ο Πάουλο Μπέντο. Το χθεσινό παιχνίδι ήταν, μετά από την διακοπή του κακού πειράματος στη Λάρισα, η επιστροφή του Πορτογάλου προπονητή στην κανονικότητα. Απέναντι σε μια αξιόλογη ομάδα ο Ολυμπιακός έβγαλε ένα πολύ καλό παιχνίδι, το οποίο έχει αξία επειδή συνέβη κάτω από αντίξοες ειδικές συνθήκες, δηλαδή με τον ΑΠΟΕΛ να έχει πάρει προβάδισμα στο σκορ και με τον Ολυμπιακό να κουβαλά και τον εκνευρισμό της προηγούμενης ήττας.

Δεν υπάρχει προπονητής χαρούμενος μετά από ήττα, αλλά – υπό κανονικές συνθήκες – ο Μπέντο θα 'πρεπε να είναι ικανοποιημένος από αυτό που είδε από το 10' μέχρι το 80' στο τερέν. Ενας προπονητής 50 ημερών σε έναν σύλλογο δεν μπορεί να απαιτεί από τον εαυτό του πολύ περισσότερα πράγματα από όσα είδε να συμβαίνουν. Η ομάδα του λειτουργούσε συγχρονισμένα και συντονισμένα, με νηφαλιότητα και συγκέντρωση για να παράξει παιχνίδι και να ανοίξει μια άμυνα σε απαρτία, η οποία έκλεινε καλά τους χώρους. Αν είχε και στόπερ με καλύτερη τεχνική κατάρτιση, ο Μπέντο θα μπορούσε να βάλει ακόμη μεγαλύτερη ποικιλία στο ρεπερτόριο ανάπτυξης του Ολυμπιακού και να τον κάνει λιγότερο προβλέψιμο για τον αντίπαλό του. Ο Ολυμπιακός πάντως λειτούργησε πολύ καλά στην δημιουργία, έφτιαξε ευκαιρίες, τάισε πολύ καλά τον σέντερ φορ του, κι ήταν μόνο θέμα βραδιάς του εκτελεστή του και βραδιάς του αντίπαλου τερματοφύλακα το “μηδέν” στην επίθεση.

Σε ένα μεγάλο διάστημα του χθεσινού παιχνιδιού, με την διάταξη και τις επιλογές προσώπων που έκανε ο Μπέντο παρουσίασε ένα δείγμα που λειτουργεί ως απόδειξη ότι χωρούν στο ίδιο σχήμα ο Φορτούνης και ο Μάριν. Σε αυτό το διάστημα ο Ολυμπιακός δοκίμαζε να χτίσει επιθέσεις και από πίσω, και αυτό είναι ένα σημάδι που δημιουργεί την αίσθηση ότι, εφόσον τα καταφέρει, ο Μπέντο θα παρουσιάζει έναν Ολυμπιακό που θα έχει την ικανότητα να ξαφνιάζει τον αντίπαλό του όπου και αν αποφασίζει αυτός να στήσει την γραμμή της άμυνάς του. Είναι σύνθετο όμως το παιχνίδι που επιχειρεί να φτιάξει ο Μπέντο. Και θέλει χρόνο. Μετά από 50 ημέρες είναι αδιανόητο να κάνεις τελικές κρίσεις και να εξάγεις ασφαλή συμπεράσματα για τη δουλειά ενός προπονητή. Αν πάντως κανείς βασιζόταν στο χθεσινό δείγμα, θα εκτιμούσε ότι ο Μπέντο θα φτιάξει μια καλή, επιθετική ομάδα, και ότι δείχνει ικανότητα να βελτιώσει και τον τρόπο που αυτή αμύνεται. Ο Μπέντο πάει να τρελαθεί από την πίεση, όπως φάνηκε στην πρώτη αλλαγή. Αν δεν τον τρελάνουν, ο καιρός θα απαντήσει αν ο Πορτογάλος θα καταφέρει να δώσει διάρκεια στο χθεσινό καλό διάστημα.