Η καριέρα του Γιώργου Κούδα σημαδεύτηκε από τη διετία 1966-’68 και την περιβόητη μεταγραφή, που δεν έγινε ποτέ, στον Ολυμπιακό. Γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά. Ο ίδιος τα έχει κρατημένα στο πίσω μέρος του μυαλού του και θεωρεί την επιστροφή του στη Θεσσαλονίκη, μετά από δύο χρόνια απραξίας στον Πειραιά, ως την πιο δύσκολη στιγμή που βίωσε στα 30 και βάλε χρόνια στα γήπεδα.

Ο ΠΑΟΚ ανακηρύσσεται από τον Τύπο «ο νικητής των μεταγραφών» ρίχνοντας στο μεταγραφικό παζάρι το ασύλληπτο, για εκείνα τα χρόνια, ποσό των 1,2 εκατομμυρίων δραχμών!

Με μπροστάρηδες τους Μυλωνά (αντιπρόεδρος) και Παντελάκη (γενικός γραμματέας) θα φέρει εκείνο το καλοκαίρι στην ομάδα τους: Τερζανίδη, Παρίδη, Ασλανίδη, Πίρτσο και Σιάντζη. Κυρίως επικράτησε της «μάχης» από τον «αιώνιο αντίπαλο», Άρη, στις υποθέσεις Τερζανίδη και Ασλανίδη, τους οποίους ήθελαν επίσης οι «κίτρινοι» της Θεσσαλονίκης. Θα χάσει τον Ονούφριο Χαραλαμπίδη, που στα πλαίσια της μεταγραφής Παρίδη θα πάει στην Καβάλα, αλλά το «κόλπο γκρόσο» ήταν άλλο και πιο ηχηρό απ’ όλες τις καλοκαιρινές μεταγραφές.

Οι παράγοντες του ΠΑΟΚ είναι ανένδοτοι στο ενδεχόμενο παραχώρησης του Γιώργου Κούδα στον Ολυμπιακό. Είχαν περάσει δύο χρόνια από την «αρπαγή της ωραίας Ελένης» του «Δικεφάλου», αλλά η αντίσταση των ανθρώπων της διοίκησης δεν είχε καμφθεί.

Η παρέμβαση της… Επανάστασις έπαιξε καθοριστικό ρόλο, όσο κι αν ο γενικός γραμματέας αθλητισμού, Ασλανίδης, μιλώντας λίγες μέρες αργότερα για το θέμα, υποστήριξε ότι «το θέμα του Κούδα δεν με απασχολεί και θα ήμουν ιδιατέρως ευτυχής, εάν δεν απασχολούσε τον φίλαθλον κόσμο και τον τύπον».

Ο πατέρας του «Μεγαλέξανδρου», Γιάννης, με επιστολή στον Τύπο γνωστοποιεί τις θέσεις της οικογένειας για το φλέγον θέμα, ο γιος του ταξιδεύει στην Καβάλα, όπου ο κυβερνητικός επίτροπος του ΠΑΟΚ, συνταγματάρχης Παρμενίωνα Χαρίστος, του έδωσε συχωροχάρτι και έτσι στις 9 το βράδυ, της 2ας Αυγούστου 1968, ο Γιώργος Κούδας επέστρεψε οριστικά στη Θεσσαλονίκη, με χιλιάδες ΠΑΟΚτσήδες να τον υποδέχονται στη Λέσχη του Συλλόγου.

Οι δυο πλευρές σύμφωνα με «ΤΑ ΝΕΑ» «συμφιλιώθηκαν» και συμφώνησαν στο ποσό των 250.000 δραχμών προκειμένου ο 22χρονος Κούδας να αγωνιζόταν τη σεζόν 1968-’69 στον ΠΑΟΚ.

«Η πιο έντονη στιγμή της ζωής μου»

Ο ίδιος τα έχει κρατημένα στο πίσω μέρος του μυαλού του και θεωρεί την επιστροφή του στη Θεσσαλονίκη, μετά από δύο χρόνια απραξίας στον Πειραιά, ως την πιο δύσκολη στιγμή που βίωσε στα 30 και βάλε χρόνια στα γήπεδα.

«Ήταν η πιο έντονη στιγμή της ζωής μου. Όταν γύρισα μετά την απραξία δύο χρόνων αρκετοί πίστευαν ότι δεν ήμουν αυτός που ήξεραν. Έλεγαν πολλά. Απέδειξα, ότι δεν έχασα τίποτα από την ποδοσφαιρική ποιότητα και ταυτότητα μου. Ήταν κάτι που το χρωστούσα στον κόσμο του ΠΑΟΚ, που με αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή που επέστρεψα στην ομάδα».

Ο Γιώργος Κούδας δεν κρύφτηκε ποτέ πίσω από το δάχτυλο του. Μέσα στο βιβλίο του γράφει τη δική του εκδοχή για την περίφημη υπόθεση της μεταγραφής του από τον ΠΑΟΚ στον Ολυμπιακό. Παραδέχεται πως και ο ίδιος έκανε λάθη.

«Δεν είμαι αφελής. Γνωρίζω ότι ειπώθηκαν και σκληρά λόγια εναντίον μου, όταν έφυγα Πολλά λέγονταν ενώπιον μου. Κατάμουτρα! Η παράταση της εκκρεμότητας δημιούργησε εξαιρετικά αρνητικό κλίμα για μένα. Και οφείλω να πω ότι ούτε εγώ, ούτε ο επίσημος ΠΑΟΚ, ούτε ο πατέρας μου, ούτε οι ποδοσφαιριστές, ούτε καν οι δημοσιογράφοι μπορούσαν να φανταστούν το μέγεθος των αντιδράσεων που ξέσπασαν στη Θεσσαλονίκη».

Και καταλήγει στο δικό του συμπέρασμα:

«Γράφουν και ξαναγράφουν ότι ο Κούδας ήταν η αφορμή για την αντιπαλότητα και το αβυσσαλέο μίσος, που χωρίζουν τον ΠΑΟΚ από τον Ολυμπιακό. Η ιστορία απέδειξε ότι ο Ολυμπιακός είναι η δημοφιλέστερη αλλά και η λαϊκή ομάδα της Νότιας Ελλάδας, όπως και ο ΠΑΟΚ αντίστοιχα της Βόρειας Ελλάδας. Στη Θεσσαλονίκη νοιώθουμε -και νομίζω δικαιολογημένα- πάντα αδικημένοι…

…Σέβομαι τον Ολυμπιακό. Είναι μεγάλο μέγεθος για τον ελληνικό αθλητισμό. Είναι βαριά η φανέλα του. Με αγάπησαν στον Πειραιά, με ήθελαν στην ομάδα, τήρησαν τις υποσχέσεις τους, αλλά πάνω απ’ όλα για αυτούς ήταν ο Ολυμπιακός. Όπως και για μένα πλέον όλη μου η ζωή είναι ο ΠΑΟΚ».