Ένας μπασκετικός στη γιορτή του ποδοσφαίρου

Ένας μπασκετικός στη γιορτή του ποδοσφαίρου

bet365

Ο Κωνσταντίνος Μελάγιες πήγε στο Παρίσι, παρακολούθησε δύο αγώνες για το EURO 2016 και γύρισε γεμάτος ενθουσιασμό και εμπειρίες τις οποίες σας μεταφέρει.

Η αγάπη μου για το μπάσκετ δε μπαίνει σε οποιαδήποτε σύγκριση με το ποδόσφαιρο, όπως (δυστυχώς) δε μπαίνουν σε οποιαδήποτε σύγκριση και οι διοργανώσεις των δύο αθλημάτων.

Σκέφτηκα να απαγκιστρωθώ από την πορτοκαλί μπάλα και να… αγκιστρωθώ στην ασπρόμαυρη (βασικά δεν είναι ασπρόμαυρη, αλλά έτσι τη λένε).

Ξεκαθαρίζω πως δε γνωρίζω ποδόσφαιρο οπότε μην περιμένετε αναλύσεις κλπ, ωστόσο διασκέδασα αφάνταστα την τετραήμερη παρουσία μου στο Παρίσι για το EURO 2016. Τόσο πολύ που διέκοψα την άδειά μου για να γράψω τούτο εδώ το κείμενο.

Η λάμψη του Παρισιού είναι αναμφισβήτητη και δεν περίμενε η γαλλική πρωτεύουσα τη συγκεκριμένη διοργάνωση για να την επιβεβαιώσει, αλλά αλήθεια την υποστήριξε στο ακέραιο. Όπου κι αν γύρναγε το μάτι σου έβλεπες banner για το EURO.

Βέβαια και banner να μην έβλεπες, έβλεπες χιλιάδες ανθρώπους με εμφανίσεις Γαλλίας, Ισπανίας, Ιταλίας, Β. Ιρλανδίας και λοιπών κρατών που συμμετείχαν στη διοργάνωση.

Η πρώτη και σημαντικότερη διαφορά στις διοργανώσεις των δύο αθλημάτων είναι η οργάνωσή τους ώστε να γίνει άνετη για το κοινό.

Μία επίσκεψη στη FanZone κάτω από τον Πύργο του Άιφελ θα έπειθε και τον πιο «μασώνο» μπασκετικό. Απίστευτα μεγάλη έκταση, χωρητικότητας για περισσότερους από 100.000 επισκέπτες ταυτόχρονα και με κάθε είδους άνεση. Από φαγητό και μπύρα μέχρι τουαλέτες και wifi.

Εκτός ότι υπήρχαν δεκάδες επίσημα καταστήματα της διοργάνωσης μπορούσες να βρεις ό,τι κατεβάζει ο νους σου. Και φυσικά σε όλα τα μεγέθη. Μετά από 20 περίπου μέρες έβρισκες τα πάντα σε αντίθεση με το μπάσκετ που αν δεν προμηθευτείς τις δύο πρώτες μπλουζάκι XL, δε θα αγοράσεις ποτέ.

Μικροπράγματα θα μου πείτε, αλλά όσοι ασχολούνται με marketing κλπ, θα έχουν άλλη άποψη.

Ως φίλαθλος παρακολούθησα την πρώτη μέρα το Ουαλία-Β. Ιρλανδία. Σπίτι μου δε θα το έβλεπα καν. Στο Παρίσι όμως είχα χτυποκάρδι 2 ώρες πριν. Απίστευτη προσμονή και χαρά για αυτό που θα έβλεπα. Λογικά συνέβη επειδή ήταν η πρώτη μου ποδοσφαιρική διοργάνωση σε εθνικό επίπεδο.

Λοιπόν. Δε θα ξεχάσω στη ζωή μου την όλη φάση με τον Will Grigg. Ok, φυσικά κι έχω διαβάσει τα κείμενα στο gazzetta.gr για το στόρι του Βορειοιρλανδού επιθετικού και το περίφημο τραγούδι, αλλά πιστέψτε κανένα γραπτό δε μπορεί να αποτυπώσει στο ακέραιο αυτό που αισθάνεσαι όταν το ακούς στα 10 μέτρα από 15.000 ανθρώπους. Αυτό το σιχαμένο κλισέ «δεν υπάρχουν λέξεις», βρήκε έδαφος και φύτρωσε.

Ένα τραγούδι, έγινε σύνθημα στους Βορειοιρλανδούς και από εκεί μεταφέρθηκε σε όλους τους φίλους των άλλων ομάδων. Δεν υπήρχε Γάλλος που να μην τραγούδαγε «Will Grigg’s on fire, na na na na na». Δεν υπήρχε pub η μπαράκι που να μην έπαιζε το τραγούδι.

Δοθείσης της ευκαιρίας τάσσομαι υπέρ του αδερφού του παίκτη που έκραξε τον προπονητή για τη μη χρησιμοποίηση του ούτε ένα δευτερόλεπτο σε τέσσερα 90λεπτα.

Ειλικρινά πιστεύω πως θα «έπεφτε» το γήπεδο αν έμπαινε αλλαγή. Καλά αν σκόραρε δε… δεν το συζητώ.

Ο επίλογος της ημέρας με βρήκε να παρακολουθώ υπό τα φώτα του Πύργου του Άιφελ και το σούρουπο του ουρανού τον Κριστιάνο Ρονάλντο και την Πορτογαλία να προκρίνεται επί της Κροατίας.

Η δεύτερη μέρα με βρήκε με 100.000 Γάλλους ξαπλωμένο σε γκαζόν να παρακολουθώ την ανατροπή της Γαλλίας επί του ΕΙΡΕ πίνοντας μπύρα και τρώγοντας McDonlads και παγωτό (μετά ντε). Μου έκανε τρομερή εντύπωση πόσες γυναίκες βρέθηκαν στη FanZone για να παρακολουθήσουν το ματς. Και δε συζητώ για αυτές που ήταν μαζί με τα αγόρια τους, αλλά μόνες τους. Δυο δυο, τρεις τρεις. Φανελίτσα Γκριεζμάν, βαμμένα μάγουλα σε τρικολόρ χρώματα και «Allez Les Bleus».

Η τρίτη μέρα εξελίχθηκε ακόμη καλύτερα αφού είχα την τύχη να παρακολουθήσω δύο ιστορικές εθνικές ομάδες. Ιταλία-Ισπανία και πήγα στο γήπεδο 6 ώρες νωρίτερα. Τόσο μεγάλη ήταν η λαχτάρα μου.

Ήθελα να ρουφήξω κάθε στιγμή. Ήθελα να πάει παράταση αλλά ο Πικέ έχασε μοναδική ευκαιρία να ισοφαρίσει σε 1-1 στο 89’. Ήθελα να πάει και πέναλτι όπως ένα Ολυμπιακός-ΑΕΚ που είχαν εκτελεστεί καμία 40ριά από δαύτα. Και στο τέλος να έπιανε ένα ο Μπουφόν και να γινόταν πιο ήρωας από όσο είναι ήδη.

Αν και διέκρινα σημάδια τακτικής κλεμμένα από μπάσκετ (σκριν σε στημένες φάσεις, αποστάσεις μεταξύ των συμπαικτών, δυνατή και αδύνατη πλευρά) θα αφήσω τις αναλύσεις στους ειδικούς.

Δεν είχα πάει για να το αναλύσω, ούτε με ενδιάφερε ποιος θα νικούσε.

Είχα πάει να το απολαύσω… και το απόλαυσα όσο δεν πάει.

ΤΙ ΜΕ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ

Απαγορευόταν το κάπνισμα στην εξέδρα και κανείς μα κανείς δεν παράκουσε. Όχι σε γήπεδο μπάσκετ εεε… σε γήπεδο ποδοσφαίρου. Απαγορευόταν το κάπνισμα. Και κανείς δεν κάπνιζε. Το καταλάβατε;

Διαφορετικής εθνικότητας οπαδοί κάθονταν δίπλα δίπλα και τραγουδούσαν χωρίς την παραμικρή υποψία έντασης. Αρκετοί εξ αυτών και με μπύρα στο χέρι. Θα μου πείτε και δικαιολογημένα «αυτό είναι το φυσιολογικό ρε Μελάγιες». Δίκιο θα έχετε. Απλά έχω ξεχάσει πως (θα μπορούσε να) είναι.

Πριν πάω στο Παρίσι διάβαζα καθημερινά για επεισόδια. Όσο ήμουν εκεί ένα «σκηνικό» στο μετρό έζησα και τίποτα άλλο.

Με απογοήτευσε η ασφάλεια. Πολλοί έλεγχοι, αλλά χαλαροί έλεγχοι.

Αποχώρησα γεμάτος. Θεωρώ πως βασική αιτία της χαράς και του ενθουσιασμού μου δεν ήταν το γεγονός ότι ξεκόλλησα από το μπάσκετ με κάτι άλλο. Ήταν η όλη γιορτή του ποδοσφαίρου, ήταν τα χρώματα, τα τραγούδια, οι σημαίες. Ήταν πως το κάθε τι σου θύμιζε EURO σε αντίθεση με τα Eurobasket που αν εξαιρέσουμε τη Λιθουανία που οι άνθρωποί τους λένε πρώτα καλημέρα και μετά μπάσκετ, πρέπει να πλησιάσεις στα πέριξ του γηπέδου για να αντιληφθείς τη διοργάνωση.

Όπως λοιπόν ποτέ η λατρευτή κατ΄ εμέ Euroleague δε θα φτάσει ποτέ των ποτών την αίγλη του Champions League, έτσι και ποτέ τα Eurobasket δε θα φτάσουν τα ποδοσφαιρικά EURO.

ΥΓ: Μία επίσκεψη στο Bataclan σε κάνει να δακρύσεις και το μυαλό επιστρέφει. Δεν το ξεχωρίζω το μέρος σε σχέση με άλλες τοποθεσίες τρομοκρατικών χτυπημάτων. Απλά σε αυτό βρέθηκα.

ΥΓ 2: Κανονίστε 6 μήνες πριν με 2-3 κολλητούς σας να πάτε σε μία ποδοσφαιρική διοργάνωση κι ας λείπει η Εθνική Ελλάδας. Πηγαίνετε να δείτε 2-3 ματς χωρίς να σας νοιάζει η σημασία τους. Ακόμη και ένα «Ουαλία-Β. Ιρλανδία» θα σας φανεί φανταστικό. Αξίζει τον κόπο πραγματικά και αν κανονιστεί σωστά και νωρίς, δεν είναι τόσο ακριβό όσο νομίζετε.

Τρεις μέρες στη Μύκονο, είναι περίπου μια εβδομάδα EURO στο εξωτερικό.

ΥΓ 3: Δε θα άλλαζα με τίποτα το μπάσκετ με το ποδόσφαιρο. Το ωραιότερο άθλημα του κόσμου παραμένει αυτό με την πορτοκαλί μπάλα που αγάπησα λόγω Γκάλη, Τζόρνταν και Κούκοτς.

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Κωνσταντίνος Μελάγιες
Κωνσταντίνος Μελάγιες

Ο Κωνσταντίνος Μελάγιες γεννήθηκε το 1977 και από μικρή ηλικία ερωτεύτηκε το μπάσκετ το οποίο υπηρέτησε ως παίκτης, ως προπονητής (για λίγο) και πλέον ως δημοσιογράφος. Ασχολείται με το ρεπορτάζ του Ολυμπιακού από το 2002 και είναι ερωτευμένος με τη δουλειά του όπως ήταν ακριβώς και την πρώτη μέρα που ασχολήθηκε με αυτή.

Πέραν του μπάσκετ του αρέσει να βλέπει (και να παίζει) τένις, μπιλιάρδο και ποδόσφαιρο. Τα τελευταία χρόνια δεν έχει την άρνηση για το ΝΒΑ που είχε πιο παλιά, αλλά σαν την Euroleague... δεν έχει.