Και στο τέλος χάνει πάντα η Αγγλία!

Να αγιάσει το στόμα αυτουνού που είχε πει πως «οι Αγγλοι έχουν υπέροχα τοπία και ευτυχώς δεν μπορούν να τα μαγειρέψουν». Ισχύει απολύτως αυτό σε ό,τι αφορά τα μαγειρικά ταλέντα και τις γαστριμαργικές ευαισθησίες των υπηκόων της Θάτσερ (και απορώ πως στα κομμάτια τους προέκυψε αυτός ο Τζέιμι Ολιβερ) και χθες επιβεβαιώθηκε με μια απαραίτητη παράφραση, αλλά από την ανάποδη, στα ποδοσφαιρικά δρώμενα....

Οι Αγγλοι έχουν υπέροχο ποδόσφαιρο, αλλά δυστυχώς πάνε και το μαγειρεύουν στα Μουντιάλ και στα Euro!

Προφανώς δεν υπάρχει φίλαθλος στην Ελλάδα ο οποίος να μη μεγάλωσε με το αγγλικό ποδόσφαιρο και να μην το αγάπησε όπως κι αν το γνώρισε: είτε από κοντά, εάν ήταν φοιτητής ή... εφοπλιστής, είτε από τις εμβρυϊκές μεταδόσεις της ελληνικής τηλεόρασης και τις μνημειώδεις ατάκες του Γιάννη Αργυρίου....

Οh, what a goal και δεν συμμαζεύεται!

Τότε, μεσούσης της δεκαετίας του '70, στο «Αθλητικό Απόγευμα» της παλιάς ΥΕΝΕΔ με τον Κώστα Σισμάνη, τον Βασίλη Κοντοβαζαινίτη, τον Βασίλη Γεωργίου και τον Μανώλη Βασιλαρά, που κάποιες στιγμές μάλιστα δεν άκουγαν το παράγγελμα του σκηνοθέτη και έβγαιναν στον αέρα με τα τσιγάρα αναμμένα και έκαναν απελπισμένες προσπάθειες για να διώξουν τα σύννεφα καπνού από πάνω τους...

Τότε που μέναμε με το στόμα ανοιχτό βλέποντας τα στιγμιότυπα του αγγλικού πρωταθλήματος, πολύ προτού μετονομασθεί σε «Premiere League».

Τότε που οι Άγγλοι ποδοσφαιριστές γινόντουσαν τα ινδάλματα της εφηβείας μας και κάποιοι από δαύτους στόλιζαν σε μικρές αφίσες από ιλουστρασιόν χαρτί που μοίραζαν τα περιοδικά, τους τοίχους των δωματίων μας, μαζί με τον ήρωα της δικής μου νιότης, τον Τζούλιους Ερβινγκ, σε ένα από τα «finger roll» του...

Τότε που -για να προσγειώσω τους εραστές του αγγλικού ποδοσφαίρου στη ζοφερή πραγματικότητα- είχαν περάσει μόλις δέκα χρόνια από τον μοναδικό θρίαμβο της Εθνικής Αγγλίας και τα λιοντάρια δεν νιαούριζαν όπως τώρα!

Τότε που οι Αγγλοι ήλπιζαν ακόμη πως εκτός από τη βασίλισσα τους, την Ελισάβετ, ο Θεός θα σώσει και την Εθνική ομάδα τους αλλά πού τέτοια τύχη!

Ο εθνικός ύμνος της Μεγάλης Βρετανίας και των παρελκόμενων χωρών της, εκφράζει μια ευχή («God save the Queen», δηλαδή ο Θεός σώζοι τη βασίλισσα), την οποία εδώ και εξήντα τρία χρόνια η Ελισάβετ την κρατάει για πάρτη της: ανέβηκε στο θρόνο το 1953, το 1966 στην... τρυφερή ηλικία των σαράντα ετών απένειμε με υπερηφάνεια το βαρύτιμο τρόπαιο του Μουντιάλ στον Μπόμπι Μουρ και έκτοτε κάθε δυο χρόνια (από Παγκόσμιο Κύπελλο σε Euro και τούμπαλιν) πηγαίνει στις όχθες του Τάμεση και κάνει λιτανείες, μπας και σκάσει μύτη η γοργόνα που ψάχνει per mare, per terram τον Μέγα Αλέξανδρο για να τον φανερώσει!

Πλάκα πλάκα αυτό είναι που λένε «τι δεν έχει δει ποτέ στη ζωή του ο Ντέηβιντ Κάμερον;», Ε, λοιπόν, η απάντηση είναι ότι ο νυν πρωθυπουργός της Αγγλίας (που γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1966, δηλαδή τρεις μήνες μετά τη νίκη των Αγγλων επί των Γερμανών στο Γουέμπλεϊ, με το γκόλ-φάντασμα του Τζεφ Χαρστ), δεν έχει δει ποτέ την Εθνική ομάδα της χώρας την οποία έμελλε να κυβερνήσει, να παίζει σε έναν τελικό!

Κόντεψε να βρεθεί σε έναν από δαύτους και μάλιστα στο ίδιο γήπεδο (στο Εuro του 1996), αλλά ας όψεται εκείνο το τελευταίο χαμένο και μοιραίο πέναλτι του Σαουθγκέιτ, στον ημιτελικό με τη Γερμανία...

Εντέλει στην μακρά και βρίθουσα από μεγάλες απογοητεύσεις και ηχηρά σοκ ιστορία της Εθνικής Αγγλίας, πάντοτε θα υπάρχει ένας «homme fatal» που λένε και οι Γάλλοι. Κάποιος που θα κληθεί να υποδυθεί αυτό τον ρόλο του «ποταπού ποδοσφαιριστή», όπως τον αναφέρει ο Γουίλιαμ Σαίξπηρ στον «Βασιλιά Λιρ»!

Όντως υπάρχει αυτή η φράση στο έργο του μεγάλου Άγγλου δραματουργού, στη σκηνή στην οποία ο Λιρ και ο δούκας του Κεντ δέρνουν τον Οσβάλδο στον οποίο αφού έχουν ψάλει τα εξ αμάξης («σκύλε», «κάθαρμα», «κοπρίτη», «παλιοτόμαρο», «μουλόσπορε» αποφασίζουν να του δώσουν το τελειωτικό κτύπημα...

Τον σωριάζουν κάτω και του φωνάζει ο δούκας του Κεντ, «Υou, base football player»!!!

Δυστυχώς για τη ματαιοδοξία και την υστεροφημία του ακραιφνώς ποδοσφαιρικού έθνους των Άγγλων, η ιστορική διαδρομή της Εθνικής τους (από τις 30 Νοεμβρίου του 1872, όταν έπαιξε τον πρώτο διεθνή αγώνα της) βρίθει μεγάλων απογοητεύσεων, αλλά θαρρώ πως το χθεσινό σοκ είναι το ηχηρότερο εξ όλων.

Κατά καιρούς αποκλείστηκαν από διαφόρους αντιπάλους, είτε επειδή υπήρξαν κατώτεροι των περιστάσεων, είτε διότι... μαλακίστηκαν, αλλά κάζο σαν αυτό της Ισλανδίας των 333.000 ανθρώπων δεν έχει ξαναματαγίνει!

Είπαμε, μίστερ Χόντγκσον μου, έχει και η χαζομάρα (για να μην ξαναγράψω την ίδια κακιά λέξη) τα όρια της!

Απλώς για την Αγγλία δεν έχουν όρια πότε η πατροπαράδοτη εμμονή στο παιχνίδι με τις βαθιές σέντρες, πότε η ψευδαίσθηση της υπεροχής, πότε η αλαζονεία και πότε η εγκληματική αμέλεια του να επιτρέπεις στον αντίπαλο να ισοφαρίζει πάνω στους πανηγυρισμούς για το δικό σου γκολ ή να σκοράρει κατ' ευθείαν από πλάγιο άουτ!

Από χθες το βράδυ η υπόθεση του ποδοσφαιρικού Brexit έχει γίνει το ανέκδοτο της οικουμένης: φτάνουν μόνο και μόνο τα αυτοσαρκαστικά τιτιβίσματα του Γκάρι Λίνεκερ και τα σκληρά πρωτοσέλιδα των tabloid για να αναδείξουν το μέγεθος της ποδοσφαιρικής συμφοράς που έκανε τους Άγγλους μέσα σε λίγες ώρες να λουστούν δυο εξοβελισμούς...

Τουλάχιστον τον έναν (το «leave») το αποφάσισαν μόνοι τους και το υπερψήφισαν, αλλά ο δεύτερος τους κάθεται βαρύς στο στομάχι...

Μιας και το 'φερε η κουβέντα στον πάντοτε δηκτικό και ενίοτε κυνικό, Λίνεκερ, νομίζω πως χθες το βράδυ θα μπορούσε να αφήσει κατά μέρος τα Brexit και τα ηφαίστεια, μαζί με τα γκέιζερ των Ισλανδών και απλώς να παραφράσει τη δική του αποφθεγματική φράση (για τη Γερμανία)...

Να πει δηλαδή πως «το ποδόσφαιρο είναι ένα απλό παιχνίδι στο οποίο είκοσι δυο άνθρωποι κυνηγούν μια μπάλα και στο τέλος πάντα χάνουν οι Άγγλοι»!

Οι λεγάμενοι δεν έχασαν για πρώτη φορά σε μεγάλη διοργάνωση, ούτε βεβαίως για τελευταία. Δεδομένου ότι οι απροσδόκητες ήττες και οι ηχηροί αποκλεισμοί, σε πείσμα των εκάστοτε μεγάλων προσδοκιών, επιβεβαιώνουν την αρχαιοελληνική ρήση «έξις δευτέρα φύσις», το θέμα είναι πόσο πιο χαμηλά μπορούν να πέσουν!

Μιας και το 'φερε η κουβέντα στα μεγάλα κάζα τους, το πρώτο από αυτά συντελέστηκε πριν από εξήντα έξι χρόνια και ήταν εφάμιλλο με τη χθεσινό και κατ' αντιστοιχίαν (λόγω συγκυρίας) συνιστά το δικό τους «Maracanazo»...

Δέκα οκτώ ημέρες πριν από την ανείπωτη τραγωδία (στην κυριολεξία λόγω τω... ομαδικών αυτοκτονιών), την οποία υπέστη η Βραζιλία με θύτη την Ουρουγουάη στον τελικό του «Μαρακανά», οι Άγγλοι είχαν γνωρίσει τον δικό τους απόλυτο εξευτελισμό απέναντι στους Αμερικανούς που τότε δεν τους είχε ο καν ο ποδοσφαιρικός χάρτης.

Το ημερολόγιο έγραφε 29 Ιουνίου του 1950, όταν στο Μπέλο Οριζόντε, η Εθνική ομάδα των ΗΠΑ, με προπονητή τον Σκωτσέζο Τζέφρι Μπιλ, νίκησε την Αγγλία που είχε ως παίκτες τον Αλφ Ράμσι, τον Μπίλι Ράιτ και τον Στάνλει Μάθιους με 1-0, χάρη στο γκολ που πέτυχε στο 38ο λεπτό ο Αϊτινός Τζόσεφ Εντουαρντ Γκάγιενς. Το αποτέλεσμα αυτό θεωρείται μέχρι σήμερα ως η μεγαλύτερη έκπληξη στα χρονικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, απλώς ο Άγγλος τερματοφύλακας Μπερτ Γουίλιαμς δεν είχε την κακή τύχη του Βραζιλιάνου ομόλογου του, Μοασίρ Μπαρμπόσα ο οποίος θεωρήθηκε ένοχος για το...άγος, όπως έλεγε ο ίδιος, «καταδικάσθηκα σε ισόβια δεσμά για ένα έγκλημα που δεν διέπραξα» και πέθανε στην ψάθα!

Πλάκα πλάκα, όπως το μεταγενέστερο γκολ του Χαρστ, ομοίως και εκείνο του Γκάγενς, ήταν και παραμένει φάντασμα, όχι διότι υπάρχουν αμφιβολίες σχετικά με το εάν η μπάλα πέρασε τη γραμμή της εστίας, αλλά επειδή υπάρχουν ελάχιστες φωτογραφίες από την επίτευξη του.. Ο λόγος; Σχεδόν όλοι οι φωτορεπόρτερς είχαν μαζευτεί πίσω και γύρω από την εστία του Φρανκ Μπόργκι, περιμένοντας να τραβήξουν στιγμιότυπα από τον καταιγισμό των γκολ, που τάχα θα πετύχαιναν οι Άγγλοι!

Εκτός από σοκαριστικό, εκείνο το αποτέλεσμα, υπήρξε και απίστευτο. Στην κυριολεξία απίστευτο, ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού...

Ο αστικός μύθος αναφέρει επ' αυτού ότι ο αρχισυντάκτης των «New York Times» πέταξε στο καλάθι των σκουπιδιών το ρεπορτάζ του ανταποκριτή της εφημερίδας νομίζοντας ότι επρόκειτο για φάρσα!
Την ίδια στιγμή στο Λονδίνο, οι Αγγλοι δημοσιογράφοι θεώρησαν το 0-1 ως τυπογραφικό λάθος από τα τέλεξ των ειδησεογραφικών πρακτορείων και με αυτή τη λογική το μετέτρεψαν και το δημοσίευσαν στις εφημερίδες της επόμενης ημέρας ως 10-1!

ΥΓ: Σε εκείνο το ματς στο Μπέλο Οριζόντε οι Αγγλοι έπαιξαν με μπλε φανέλες, που -ελέω της δεισιδαιμονίας- τις πέταξαν. Θαρρώ πως ότι μετά από τόσα χουνέρια και τέτοια ξεγυμνώματα το πιο σωστό που έχουν να κάνουν είναι να βγάλουν εντελώς τις φανέλες και να παίζουν γυμνοί!