Ο Γουέιν Ρούνεϊ αμυντικό χαφ; Απλά, δεν γίνεται…

Ειλικρινά, ψάχνω και δεν βρίσκω μια εξήγηση για το «φαινόμενο Αγγλία». Από το 1966 έχει να κερδίσει τίτλο σε μεγάλη διοργάνωση, δεν έχει κατακτήσει ποτέ το Euro, κι όμως, είναι εκεί. Μια από τις δυνάμεις του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Έχω ζήσει τρία χρόνια εκεί και γνωρίζω καλά το τι σημαίνει για κάθε Άγγλο η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου: Λατρεία!

Όλο αυτό το κλίμα, όμως, δημιουργεί απαιτήσεις. Γι' αυτό κανένας δεν είναι ικανοποιημένος από τους τέσσερις βαθμούς (υπό κάποιες άλλες συνθήκες σε οδηγούν στην επόμενη φάση) στα πρώτα δύο ματς. Δεν ήταν κακή με τη Ρωσία, άξιζε να κερδίσει, αλλά δεν «καθάρισε» το ματς. Κι αυτό κάτι λέει. Με την Ουαλία ήταν και πάλι καλύτερη, όμως έπρεπε να φτάσει στο 92’ για να πάρει τη νίκη και τους τρεις βαθμούς, που την κρατάνε ζωντανή στη μάχη της πρόκρισης. Κάτι δείχνουν όλα αυτά…

Αλήθεια, που πήγε η ομάδα που έφτασε με κεκτημένη ταχύτητα στα τελικά του Euro; Στα προκριματικά την έβλεπες να έχει ενέργεια, φαντασία, να κάνει πειστικές εμφανίσεις, και τώρα στη Γαλλία μοιάζει λες και… πάτησε φρένο.

Είναι λίγο περίεργο το όλο σκηνικό. Βλέπω ότι οι πάντες επικεντρώνουν την κριτική τους πάνω στον προπονητή. Είτε για τον τρόπο που κατεβάζει την ομάδα, είτε για τις επιλογές που κάνει στο αρχικό σχήμα, ότι αφήνει τον Βάρντι, πρώτο σκόρερ της Πρέμιερ Λιγκ, στον πάγκο, αλλά αυτό είναι καθαρά ένα μέρος του προβλήματος.

Από την άλλη, δεν γίνεται ολόκληρη Αγγλία να παίζει με τον Ρούνεϊ σε ρόλο αμυντικού χαφ. Γιατί, ειδικά στο δεύτερο μέρος με τις εσωτερικές αλλαγές, αυτό έπαιξε. Βλέπεις τον Ρούνεϊ αμυντικό χαφ και λες «δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο», κι όμως να που συμβαίνει… Κι αυτό είναι ευθύνη του Χόνγκτσον. Δεν μπορεί να είναι αυτός ο πιο ακριβοπληρωμένος προπονητής του Euro! Κι όμως, είναι…

Η Αγγλία πήρε τη νίκη γιατί έδειξε ότι ξέρει τον τρόπο για να κερδίσει ένα ματς, που στα μάτια μου ήταν σαν να έβλεπα ένα… λονδρέζικο ντέρμπι, Γουέστ Χαμ – Κρύσταλ Πάλλας. Με τον ίδιο κλασικό βρετανικό ρυθμό, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, με τους Ουαλούς να προηγούνται, στη μια και μοναδική φορά, που ο Μπέιλ ακούμπησε την μπάλα, το ολέθριο λάθος του Χαρτ, αλλά να δείχνουν, μετά το 1-1, ότι τους ενδιαφέρει ο βαθμός της ισοπαλίας και τίποτε άλλο. Αυτό στο τέλος το πλήρωσαν ακριβά.

​

Όλοι λένε ότι τα «λιοντάρια» θα περάσουν στην φάση των νοκ άουτ. Με τέσσερις βαθμούς, όλα εξαρτώνται απ’ αυτούς, αλλά το ματς με την Σλοβακία δεν θα είναι καθόλου εύκολο. Ας περιμένουμε, λοιπόν, την τελευταία αγωνιστική, θυμηθείτε μόνο, τι έγινε στο δικό μας όμιλο το 2004 και στο παιχνίδι με τη Ρωσία.

Ο όμιλος της εξελίσσεται στους πιο αμφίρροπους του Euro. Η Ουαλία είναι μέσα στο παιχνίδι της πρόκρισης. Το ίδιο και η Σλοβακία, που μόνο κακή ομάδα δεν είναι, το αντίθετο από την αρχή λέω ότι θα δυσκολέψει κάθε αντίπαλο. Και τώρα, τελευταία αγωνιστική παίζουν Αγγλία – Σλοβακία και Ουαλία – Ρωσία. Αν με ρωτήσει κάποιος, ειλικρινά, δεν ξέρω τι μπορεί να συμβεί, βάσει όλων όσων είδαμε από τις τέσσερις ομάδες στα ματς των δύο αγωνιστικών.

Αν περάσει πιστεύω και εύχομαι να δούμε μια διαφορετική ομάδα στα νοκ άουτ ματς. Όμως, ακόμη και η πρόκριση στην επόμενη φάση ασφαλώς και δεν καλύπτει τις φιλοδοξίες των «λιονταριών».

Και φυσικά θέλουμε ομάδες, όπως η Αγγλία, στην επόμενη φάση. Δείτε την ατμόσφαιρα στα γήπεδα, όπου αγωνίζεται, και θα καταλάβετε το γιατί…