Η γνωστή Αγγλία και η ακόμη πιο γνωστή Ισπανία...

Η πρώτη αντίδραση των περισσοτέρων ήταν μάλλον αρνητική για την Ισπανία. “Δεν εντυπωσίασε...”, “δεν τρόμαξε...”, “δεν έπαιξε τίποτα σπουδαίο...”, “έφτασε αίμα για να νικήσει τους Τσέχους...” και άλλα παρόμοια σχόλια που δεν με βρίσκουν καθόλου σύμφωνο.

Τα είχα ακούσει άλλωστε και στο Παγκόσμιο Κύπελλο στη Νότια Αφρική. Τότε που οι Ισπανοί το πήραν για πρώτη φορά στην ιστορία τους...

Αν κάποιος με εντυπωσίασε εκτός από τους Γάλλους, σε αυτούς τους πρώτους αγώνες, ήταν οι Ισπανοί. Η κλασική συνταγή εμφανίζεται ξανά. Δεν τους παίρνεις την μπάλα με τίποτα και φυσικά ξεπέρασαν τα επίπεδα του 70% στην κατοχή. Δεν δέχονται φάσεις παρά μόνο από στημένα, δεν τρώνε γκολ, χρησιμοποιούν όλους τους τρόπους ανάπτυξης, είτε από τον άξονα, είτε από τα άκρα.

Αν έχουν ένα πρόβλημα αυτό είναι του σέντερ φορ. Αλλά και αυτό μπορεί να λυθεί από τον Μοράτα, ο οποίος όντως στην πρεμιέρα δεν ήταν καθόλου καλός. Ο επιθετικός της Γιουβέντους δεν είναι χειρότερος φορ από αυτούς που έχουν τα άλλα μεγάλα φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου. Δεν είναι χειρότερος ούτε από τον Ζιρού (άλλου τύπου φορ), είτε από τον Γκέτσε ή τον όποιον άλλο θα σκαρφιστεί να βάζει στην κορυφή ο Λεβ.

Ναι μάλλον είναι χειρότερος του Κέιν, αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα. Η Αγγλία πάντα έχει καλούς παίκτες, αλλά πάντα δεν έχει ομάδα. Στην προκειμένη περίπτωση δεν έχει και προπονητή, αλλά μήπως και όταν είχε άλλαζε κάτι. Είναι στην κουλτούρα τους να θολώνουν, είναι στην κουλτούρα τους να δημιουργούν ζητήματα εκεί που δεν υπάρχουν, ακόμη και να ταλαιπωρούνται χωρίς λόγο. Με έναν Αγγλο προπονητή θα μπορούσαν να παίξουν το περίφημο “4-4 fucking – 2”, αλλά ούτε αυτό επιλέγουν. Θα μπορούσαν να παίξουν κλειστά και να δίνουν χώρο στον αντίπαλο και να εκμεταλλευτούν εκτός των άλλων και την ταχύτητά τους (κάτι σαν την Λέστερ δηλαδή) θα μπορούσαν να στηριχτούν στον κορμό της Τότεναμ, μίας ομάδας που τα πήγε περίφημα βασιζόμενη σε Αγγλους παίκτες, κάτι που επίσης δεν επέλεξαν να κάνουν. Και δεν είναι λύση να επιλέξεις μόνο για το αρχικό σχήμα τους 5 της Τότεναμ (Γουόκερ και Ρόουζ στα άκρα της άμυνας, Ντάιερ και Ντέλε Αλι στον άξονα και Κέιν στην κορυφή) είναι να παίξεις και σαν Τότεναμ.

Η Αγγλία για κάποιον ακαταλαβίστικο λόγο παίζει ρόμβο ή κάτι σαν ρόμβο με τον Ρούνεϊ κάτι σαν Τζέραρντ, τον οποίο όταν είχαν στην ομάδα δεν ήξεραν τι να τον κάνουν και τώρα που τους λείπει ψάχνουν να βρουν ποιός θα τον παραστήσει...

Η Αγγλία ήταν καλύτερη από μία αναιμική και χωρίς ίχνος προσωπικότητας Ρωσία, αλλά πάλι δεν κατάφερε να νικήσει. Δεν είναι φαβορί, δεν έχουν καλύτερη ομάδα από την Γαλλία, την Ισπανία και την Γερμανία, δεν έχουν καν καλύτερους παίκτες από το Βέλγιο, αλλά το πρόβλημά τους δεν είναι αυτό. Το πρόβλημά τους είναι ότι δεν μπορούν να σταματήσουν να βλέπουν... φαντάσματα και τα κυνηγούν σαν άλλος Δον Κιχώτης ανεμόμυλους...

Το μόνο που απομένει είναι να φάει και μία φάβα γκολ ο Χαρτ για να μπει στην κουβέντα και θέμα τερματοφύλακα και θα δέσει το γλυκό... Τέτοιες αυτοκτονικές τάσεις δεν έχουν εμφανιστεί διαχρονικά σε καμία ομάδα στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Ισως ένα μεγάλο αποτέλεσμα, ίσως μία μεγάλη βραδιά, να τους αλλάξει την ψυχολογία. Ισως πάλι και να αποκλειστούν από τον όμιλο κι' ας μπορούν να προκριθούν μέχρι και 3 στους 4 του ομίλου...

Οσο για την Γερμανία δεν με εξέπληξε τίποτα, ούτε δυσάρεστα ούτε ευχάριστα. Τους λείπει πολύ ένα φορ, θα ήταν άλλη ομάδα αν ο Γκιντογκάν δεν ήταν τραυματίας, θα ήθελαν πολύ να έχουν τον Λαμ στην διάθεσή τους, αλλά από την άλλη έχουν τον καλύτερο τερματοφύλακα, τον καλύτερο playmaker και την καλύτερη ψυχολογία και φυσικά η Γερμανία παραμένει η πιο μεθοδική ομάδα του κόσμου....

Τι απομένει να δω; Το Βέλγιο – Ιταλία και την κατάσταση του Κριστιάνο για να καταλάβω μέχρι που μπορεί να φτάσει η Πορτογαλία;