Από την Συρία, χωρίς ρεύμα, στον τελικό του Champions League

Χάρη σε έναν Ιταλό συνάδελφό μου, που βρήκε νόημα να μοιραστεί μαζί μου μια μικρή ιστορία που βίωσε στο παρασκήνιο του πιο γκλαμουράτου τελικού Champions League στο Μιλάνο, έτυχε να ανακαλύψω το “Football for Friendship” πρόγραμμα που τρέχει εδώ και τέσσερα χρόνια. Χάρη σε αυτό το πρόγραμμα ο Ιταλός δημοσιογράφος έζησε την πιο έντονη στιγμή από όσες βίωσε στο τριήμερο των παράπλευρων εκδηλώσεων για το Champions League, συμπεριλαμβανομένου και του τελικού. Ακουσε ένα παιδί 14 ετών από την Συρία, τον αρχηγό της ομάδας Al-Wahda, που συμμετείχε στο τουρνουά street football, στο οποίο συμμετείχαν συνολικά 32 ομάδες από όλο τον κόσμο, να λέει σε μια κάμερα ότι “το όνειρο του πατέρα μου ήταν να δει ζωντανά στην τηλεόραση τον τελικό του Champions League. Δεν θα τον δει, διότι στο σπίτι δεν έχουμε ρεύμα. Τον φαντάζομαι όμως να κλείνει τα μάτια την ώρα του αγώνα και να σκέφτεται ότι ο γιος του είναι στις εξέδρες και τον παρακολουθεί από κοντά”.

Τι είναι το “Football for Friendship”; Ενα πρόγραμμα που βρήκε νόημα η Gazprom, που είναι χορηγός του Champions League, να τρέχει προκειμένου να δείξει ότι έχει συναίσθηση εταιρικής κοινωνικής ευθύνης. Εντάσσεται σε ένα μεγαλύτερο πρόγραμμα της εταιρείας, το οποίο φέρει τον τίτλο “Gazprom for children”. Το προσπέρασα πολύ γρήγορα όλο αυτό, διότι ο σκοπός αυτού του σημειώματος δεν είναι η προβολή της Gazprom. Κυρίως είναι το γεγονός ότι η UEFA βρήκε νόημα να σπρώξει έναν χορηγό της προς αυτή την κατεύθυνση. Τον έπεισε ότι έχει νόημα να κάνει μια σημαντική επένδυση, από τον προϋπολογισμό που έχει για την διαφήμισή του, προκειμένου να δίνει σε εκατοντάδες παιδιά από τον πλανήτη την δυνατότητα να συναντιούνται, να επικοινωνούν, να παίζουν ποδόσφαιρο και να αποκτούν μια τόσο δυνατή εμπειρία, που τρέφει την ψυχή, σαν την παρακολούθηση ενός τελικού Champions League από κοντά.

Η ιστορία της ομάδας από τη Συρία, που συμμετείχε για πρώτη φορά, ήταν η πιο δυνατή. Δεν ήταν όμως η μόνη. Ανάμεσα στις 32 ομάδες που συγκεντρώθηκαν υπήρξαν πολλές διαφορετικές ιστορίες με πολύ δυνατά κοινωνικά μηνύματα. Τέτοια ήταν, για παράδειγμα, η ιστορία της αγγλικής ομάδας, αφού το West Ham United Foundation, το οποίο ασχολείται με αδικημένα παιδιά, έστειλε στο Μιλάνο πιτσιρικάδες 12 έως 14 ετών που αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης στην καθημερινή ζωή τους.
Χάρη σε αυτό το πρόγραμμα εκατοντάδες παιδιά, άλλα με την ιδιότητα του νεαρού εκκολαπτόμενου ποδοσφαιριστή και άλλα με αυτή του εκκολαπτόμενου δημοσιογράφου συναντήθηκαν στο Μιλάνο, έπαιξαν μπάλα την παραμονή του τελικού του Champions League μπροστά σε κοινό και παρακολούθησαν παρέα την επόμενη ημέρα τον αγώνα της Ρεάλ με την Ατλέτικο. Στην πλειονότητά τους αυτά τα παιδιά, από Αλγερία, Αργεντινή, Αρμενία, Αυστρία, Αζερμπαϊτζάν, Λευκορωσία, Βέλγιο, Βραζιλία, Βουλγαρία, Κίνα, Κροατία, Τσεχία, Γαλλία, Γερμανία, Ουγγαρία, Ιταλία, Ιαπωνία, Καζακστάν, Κιργιστάν, Ολλανδία, Πολωνία, Ρωσία, Σερβία, Σλοβακία, Σλοβενία, Ισπανία, Ελβετία, Συρία, Τουρκία, Ουκρανία, Αγγλία, Βιετνάμ δεν είχαν μέχρι την 28η Μαΐου 2016 καμία δυνατότητα να παρακολουθήσουν από κοντά έναν τελικό Champions League. Κάποια από αυτά δεν πρόκειται να έχουν δεύτερη ευκαιρία. Πιθανόν να έζησαν από τις 27 έως τις 29 Μαΐου τις καλύτερες ποδοσφαιρικές ημέρες τους, αν όχι τις καλύτερες της ζωής τους.

Ολα αυτά δεν θα είχαν συμβεί αν η UEFA δεν έδινε στην Gazprom την ιδέα, την τεχνογνωσία και την υποδομή, και κυρίως αν δεν την παρακκινούσε για να την υλοποιήσει και να την εξελίξει τόσο που να τετραπλασιάσει σε διάστημα μιας 4ετίας τις συμμετοχές στο τουρνουά.

Ολα τα παραπάνω με ανάγκασαν να κάνω τις αναγωγές και τις συγκρίσεις με την ελληνική πραγματικότητα του ποδοσφαίρου. Θυμήθηκα την ΕΠΟ, που οδήγησε το ελληνικό ποδόσφαιρο στον τελικό με τις άδειες εξέδρες και δεν μπόρεσε ούτε να τις γεμίσει με μαθητές. Μετά θυμήθηκα την Superleague που είχε μείνει χωρίς βασικό χορηγό στο πρωτάθλημα που μόλις τελείωσε. Κι έπιασα για ακόμη μια φορά τον εαυτό μου να μελαγχολεί και να αναρωτιέται γιατί οι Ελληνες επιμένουμε να ζούμε με το ποδόσφαιρο που έχουμε σήμερα και δεν προσπαθούμε να το αλλάξουμε προκειμένου να το ξανακάνουμε αυτό που ήταν τον καιρό των πατεράδων ή των παππούδων μας, κοινωνικό αγαθό.

Δεν έχω καμιά διάθεση να “τα βάλω” με κανέναν. Επηρεασμένος από τις διηγήσεις του Ιταλού συναδέλφου μου, θέλησα να μοιραστώ την ιστορία μαζί σας και να βάλω δίπλα την σημείωση ότι γνωρίζω πολλές ελληνικές εταιρείες ή ξένες που επιχειρούν εδώ, οι οποίες έχουν αίσθηση κοινωνικής ευθύνης και κυρίως την αντίληψη για την σημασία και την θετική επίδραση που έχουν στο όνομα της εταιρείας τους τα προγράμματα εταιρικής κοινωνικής ευθύνης όταν αυτά στηρίζονται σε οράματα σαν αυτό που είχε το μυαλό που γέννησε το ““Football for Friendship” πρόγραμμα. Απλώς εδώ κανείς δεν τους μιλά για “ σεβασμό για τους άλλους πολιτισμούς και εθνικότητες, ισότητα, για υγιεινό τρόπο ζωής μέσα από την αγάπη για τον αθλητισμό”, δηλαδή για το πώς οι εταιρείες τους θα μιλήσουν για αξίες σαν αυτές που πρεσβεύει το “Football for Friendship” πρόγραμμα μέσα από ελληνικές εκδηλώσεις ποδοσφαίρου.

Δες το βίντεο που ετοίμασε η Guardian από αυτή την εμπειρία, θα νιώσεις καλά και - ελπίζω ότι - θα ζηλέψεις.