Επανάσταση ή μνημόσυνο της Superleague και κηδεία του ποδοσφαίρου

Επανάσταση ή μνημόσυνο της Superleague και κηδεία του ποδοσφαίρου

bet365

Ο Βασίλης Σαμπράκος καταγράφει το σκηνικό που στήνεται στο ελληνικό ποδόσφαιρο και γράφει για την ανάγκη να βρεθεί ένας νέος πρόεδρος για την ΕΠΟ που θα πείθει ότι όλο αυτό που σήμερα συμβαίνει δεν θα αποδειχθεί μια επανάληψη της ίδρυσης της Superleague.

Περίπου 20 μέρες πριν από την γενική συνέλευση της ΕΠΟ (24/6), της οποίας η εξέλιξη και η κατάληξη, με την ψήφιση του διοικητικού και οικονομικού απολογισμού της χρονιάς, αναμένεται ως πρώτο σημάδι για το ποιος θα επικρατήσει στις εκλογές του ερχόμενου Οκτωβρίου, το σκηνικό αρχίζει να συντίθεται. Η συγκέντρωση των Ποδοσφαιρικών Ενώσεων της “αντιπολίτευσης”, δηλαδή αυτών που επιθυμούν αλλαγή στα πρόσωπα της διοίκησης της ΕΠΟ, την περασμένη Δευτέρα στη Θεσσαλονίκη ήταν το τελευταίο επεισόδιο σε ένα σίριαλ που έχει πολλά ακόμη επεισόδια να μας δείξει πριν από τις εκλογές.

Ποια είναι τα δεδομένα μέχρι εδώ; Οτι ο Ιούνιος ξεκινά με τον ΠΑΟΚ, την ΑΕΚ και τον Παναθηναϊκό να έχουν περάσει από την εποχή της μαχητικής στάσης απέναντι στη σημερινή ΕΠΟ στην εποχή των κινητοποιήσεων. Για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία, ή τουλάχιστον στη διάρκεια της τελευταίας 10ετίας, δηλαδή από τότε που ιδρύθηκε η Superleague (Ιούλιος του 2006) οι ηγέτες τριών εκ των τεσσάρων μεγαλύτερων ΠΑΕ συμφωνούν επί της αρχής για αλλαγή καθεστώτος. Τότε ήταν μαζί ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ. Ο ΠΑΟΚ δεν ήταν μαζί επειδή τον καιρό εκείνο, στην εποχή Γούμενου, ήταν βυθισμένος στην εσωστρέφειά του και επηρεασμένος από τα μεγάλα οικονομικά, διοικητικά και αγωνιστικά προβλήματά του. Σήμερα, ή, πιο σωστά, την περασμένη Δευτέρα οι μπροστάρηδες των ΠΑΟΚ και ΑΕΚ και ο βασικός συνεργάτης του μπροστάρη του Παναθηναϊκού βρέθηκαν στην συγκέντρωση των Ενώσεων για λόγους κυρίως συμβολικούς. Για να δείξουν ότι συμφωνούν επί της αρχής ότι το σημερινό καθεστώς πρέπει να ανατραπεί.

Μπορεί κανείς να εκτιμήσει πώς θα καταλήξει το σίριαλ των εκλογών της ΕΠΟ; Φυσικά όχι. Την ώρα που η “αντιπολίτευση” πληροφορούσε ότι ήσαν παρούσες 32 Ενώσεις και ακόμη 5 έστειλαν “ψήφο εμπιστοσύνης”, η διοίκηση της ΕΠΟ πληροφορούσε ότι περί τις 15 Ενώσεις απέστειλαν εκπρόσωπο στην εκδήλωση της Θεσσαλονίκης μόνο για το ... “ξεκάρφωμα” και όχι επειδή σκοπεύουν να ψηφίσουν άλλη από την διοίκηση Γκιρτζίκη. Ο Γκιρτζίκης ισχυρίζεται ότι μάζεψε 37 Ενώσεις στην τελευταία δική του συγκέντρωση. Κι όλα αυτά ενώ για πρώτη φορά σε αυτές τις εκλογές δεν θα είναι μόνο 56 οι ψηφοφόροι, αφού το εκλογικό σώμα έχει διευρυνθεί (κυρίως επειδή θα είναι πλέον τρεις οι ψηφοφόροι από κάθε Ενωση) και θα αριθμεί περί τους 180 ψηφοφόρους.

Οι λόγοι για να αισιοδοξεί όμως κανείς ότι η επόμενη ημέρα θα είναι καλύτερη από την προηγούμενοι είναι πλέον αρκετοί. Συνοπτικά:

Οι τρεις εκ των τεσσάρων μεγάλων συμφωνούν επί της αρχής.

Για πρώτη φορά στη διάρκεια της τελευταίας 4ετίας η αντιπολίτευση στην ΕΠΟ είναι υπαρκτό μέγεθος, δεδομένου ότι τις προηγούμενες φορές όσοι “μετρούσαν τα κουκιά” δυσκολεύονταν να βρουν περισσότερες από 10 ψήφους και δεν ξεπερνούσαν τις 20.

Για πρώτη φορά οι “μικροί” της Superleague έχουν συνασπιστεί, έχουν καταθέσει συγκεκριμένες και ουσιαστικές προτάσεις που αλλάζουν το καθεστώς του “επιχειρείν” στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο και το καθεστώς της διαιτησίας, και μάλιστα εμμένουν σε αυτές και προαναγγέλλουν ότι δεν θα συμμετέχουν στο ερχόμενο πρωτάθλημα αν η ΕΠΟ και η Superleague δεν προχωρήσουν σε αυτές.

Για πρώτη φορά η Superleague αναζητεί νέο και σύγχρονο μάνατζερ, για να του δώσει τον τίτλο του εκτελεστικού διευθυντή και εξουσίες μεγαλύτερες από αυτές που είχε μέχρι σήμερα ο πρόεδρος ώστε τουλάχιστον να έχει τη δυνατότητα να κάνει τα βασικά.

Για πρώτη φορά υπάρχει ένας υφυπουργός Αθλητισμού που έχει καταστήσει την FIFA και την UEFA συνυπεύθυνες για την άρρωστη κατάσταση και την πλήρως διεφθαρμένη εικόνα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Για πρώτη φορά η FIFA ασχολείται με το καταστατικό της ΕΠΟ και έχει δεσμευτεί απέναντι στον υφυπουργό Αθλητισμού ότι θα το καθαρίσει από τις μουτζούρες, θα το εναρμονίσει όπου είναι αναγκαίο με το δικό της και, κυρίως, θα επιτρέψει στην Επιτροπή Δεοντολογίας να λειτουργήσει ανεμπόδιστα και να σκαλίσει το μαύρο παρελθόν προκειμένου να αποδώσει ευθύνες.

Είναι όλα τα παραπάνω όμως αρκετά; Οχι. Και όχι μόνο επειδή μέχρι σήμερα δεν έχει δηλώσει σύμφωνος επί της αρχής για αλλαγή του καθεστώτος στο ελληνικό ποδόσφαιρο ο Ολυμπιακός. Το μεγαλύτερο πρόβλημα στη δεδομένη στιγμή είναι ότι δεν υπάρχει ένας υποψήφιος με “λευκό ποδοσφαιρικό ποινικό μητρώο”, δηλαδή άφθαρτος, του οποίου το βιογραφικό και η προσωπικότητα να εγγυάται ότι μπορεί να είναι ο πρόεδρος της ΕΠΟ σε μια αληθινά νέα εποχή του ποδοσφαίρου χωρίς χαλίφηδες. Αν υπήρχε τέτοιος, με δεδομένη την πίεση που δέχονται πανταχόθεν οι Ενώσεις και οι ψηφοφόροι της ΕΠΟ η αλλαγή θα μπορούσε σήμερα να θεωρηθεί από πολύ πιθανή έως και δεδομένη. Και το όφελος για το ποδόσφαιρο θα ήταν η εγγύηση ότι πλέον στη θέση του προέδρου λειτουργεί μια προσωπικότητα που δεν θα ανεβάσει πυρετό και θα λουστεί από κρύο ιδρώτα στην πρώτη φορά που το κινητό του θα χτυπά και η οθόνη θα αναγράφει το όνομα του τάδε ή του δείνα μεγαλομετόχου που είναι έξαλλος με τον διαιτητή που του βάλανε ή τον διαιτητή που τον “έσφαξε”.

Το δεύτερο μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι ακόμη και σήμερα, που έχει φτάσει τόσο χαμηλά, το επαγγελματικό ποδόσφαιρο επιμένει να μην αντιλαμβάνεται την ανάγκη να αναθέσει την ευθύνη της διοργάνωσης του πρωταθλήματος και της διοίκησης της διαιτησίας σε πιστοποιημένους επαγγελματίες με πειστικό βιογραφικό στη διοίκηση αθλητισμού. Είναι να απορείς τι άλλο πρέπει να δουν, να ζήσουν και να πάθουν οι επιχειρηματίες του ποδοσφαίρου για να αντιληφθούν ότι το συμφέρον τους προστάζει επιτέλους να το επιχειρήσουν και μάλιστα προσφέροντας κλειστά συμβόλαια, δηλαδή εγγυήσεις και σιγουριά στους μάνατζερ που θα πάρουν αυτές τις δουλειές ότι δεν θα γίνουν Χιου Ντάλας.

Το τρίτο μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι ο Σταύρος Κοντονής εξακολουθεί να εκτιμά ότι μπορεί ο ίδιος και μόνος να ελέγχει την κατάσταση ως κυβερνητικός και κρατικός λειτουργός που παρατηρεί το επαγγελματικό ποδόσφαιρο και λαμβάνει αποφάσεις που το επηρεάζουν. Αν είχε ακούσει όσους του το έχουν προτείνει φιλολογικά ή ουσιαστικά και είχε δημιουργήσει μια θέση εντός υπουργείου για έναν λειτουργό επί του ποδοσφαίρου, με αρμοδιότητες και εξουσίες που θα του επέτρεπαν να παρατηρεί, να ερευνά, και να επηρεάζει, στον βαθμό που το καταστατικό της FIFA το επιτρέπει, το ποδόσφαιρο, η δράση του υφυπουργείου δεν θα ήταν απλώς πιο αποτελεσματική. Θα ήταν πιο ουσιαστική από ποτέ. Καταλυτική. Διότι με έναν τέτοιο τοποτηρητή, που θα γινόταν σύμμαχος του προέδρου της ΕΠΟ, του εκτελεστικού διευθυντή της Superleague και του “αρχιδιαιτητή” στα καλά και δημιουργικός “εχθρός” στα κακά, το Υφυπουργείο θα στρίμωχνε αποτελεσματικά το ποδόσφαιρο. Και σκεφθείτε ότι στη θέση αυτή θα μπορούσε να είναι, μετά από την κατάλληλη εκπαίδευση/επιμόρφωση ένα μέλος της Εθνικής του Euro 2004, δηλαδή κάποιος τον οποίο η UEFA και η FIFA θα “υποχρεώνονταν” να αντιμετωπίσουν ως σύμμαχο και όχι ως “εχθρό” ή “άσχετο”.

Τέτοιο καιρό πριν από μια 10ετία πολλοί από εμάς, τους αφελείς ή ρομαντικούς, πανηγυρίζαμε επειδή είχαν προηγηθεί ιστορικές συναντήσεις σαν αυτή της φωτογραφίας, τότε που ο υφυπουργός Αθλητισμού είχε δεχθεί τον πρόεδρο της ΕΠΟ, τους ηγέτες τριών μεγάλων ΠΑΕ και τον πρόεδρο της Λίγκας για να δημιουργήσουν ένα νέο, καθαρό καθεστώς για το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Εκείνο το πάθημα μας έχει γίνει όλων, ακόμη και των πιο ρομαντικών, σκληρό μάθημα. Οι σημερινές προσδοκίες είναι μικρότερες από εκείνες που είχαν δημιουργηθεί από τα τέλη του 2005 μέχρι το καλοκαίρι του 2006, όταν ιδρύθηκε η Superleague.

Υπάρχει όμως μια γενική παραδοχή, αυτή περί της ανάγκης να πέσει το σημερινό διεφθαρμένο καθεστώς και της ανάγκης να μην γίνει άλλος ο χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Αν μας προκύψει και ένας εγγυητής της προκοπής, δηλαδή ένας υποψήφιος πρόεδρος ΕΠΟ που θα εμπνέει, θα έχει γίνει μια αρχή. Δεν έχει καμιά σημασία ο τόπος από τον οποίο θα έλκει την καταγωγή του. Ας είναι από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, από την Περαία, από τον Πειραιά, από την Κρήτη, από τη Φλώρινα, ας έχει γεννηθεί και μακριά από την Ελλάδα. Ας είναι πασίγνωστος, ας είναι και παντελώς άγνωστος. Ας είναι πιο όμορφος ή και πιο άσχημος από τον Γκιρτζίκη. Αρκεί να έχει βιογραφικό, εμπειρία, όραμα και κότσια να το υλοποιήσει και – κυρίως – κότσια να αντισταθεί αύριο σε αυτούς που σήμερα θα τον εκλέξουν. Διαφορετικά η σημερινή “επανάσταση” και οι αρχαιρεσίες του Οκτωβρίου θα λειτουργήσουν περισσότερο ως μνημόσυνο της 10ετίας από την ίδρυση της Superleague. Και όχι μόνο αυτό. Στην πραγματικότητα θα είναι και η κηδεία της τελευταίας ευκαιρίας που έχει το ελληνικό ποδόσφαιρο για να πάψει να είναι ψυχόβγαλμα και να ξαναγίνει επιτέλους αυτό που θα 'πρεπε να είναι, το ομορφότερο άθλημα στη ζωή.

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Βασίλης Σαμπράκος
Βασίλης Σαμπράκος

Έχει συμπληρώσει 3 δεκαετίες στην αθλητική δημοσιογραφία. Μετά από τόσα χρόνια και τόσα διαφορετικά έργα, δεν λειτουργεί στην δημοσιογραφία για να εκφράζει οπαδικά αισθήματα ή συλλογικές προτιμήσεις. Γράφει και μιλάει για όλους, απευθυνόμενος προς όλους. Και τρελαίνεται στην ιδέα ότι υπάρχει κάπου ένας άνθρωπος, μια μέθοδος ή ένα εργαλείο που θα τον βοηθήσει να κατανοήσει καλύτερα και βαθύτερα το ποδόσφαιρο. Πάνω από όλα, ο Βασίλης Σαμπράκος συστήνεται ως ο συγγραφέας του “Εξηγώντας το θαύμα” ή “The Miracle 2004”, ενός βιβλίου που έφτασε να σταθεί ανάμεσα στα καλύτερα ποδοσφαιρικά βιβλία του 2022 στην Αγγλία.