Αν η σύγχρονη ιστορία των «μερέγχες» έχει καταγράψει διάφορες «εκδόσεις» των «galacticos» ως ξεχωριστές συγκριτικά με άλλες ομάδες, στη μακρινή δεκαετία του 1960 οι παίκτες δεν αντλούσαν απαραίτητα τους χαρακτηρισμούς απ’ τα ποσά που ξόδευε ο σύλλογος της Μαδρίτης για να τους αποκτήσει. Τότε ήταν η εποχή των Beattles και η μανία που είχε κυριεύσει την Ευρώπη για τους θρυλικούς μουσικούς από το Λίβερπουλ έφτασε έως και το Σαντιάγο Μπερναμπέου!

Η «Yé-yé team» ήταν η ομάδα της Ρεάλ Μαδρίτης που κυριάρχησε στο ισπανικό και στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο κατά τη δεκαετία των ‘60s. Με αρχηγό τον Φρανσίσκο Χέντο, που ήδη μετρούσε πέντε ευρωπαϊκά τρόπαια απ’ τη «θρυλική» για τη «βασίλισσα» δεκαετία του 1950 και παίκτες όπως τον Χοσέ Αρακιστάιν, Πατσίν, Πέδρο ντε Φελίπε, Μανουέλ Σάντσις, Πίρι, Ιγνάσιο Θόκο, Φερνάντο Σερένα, Αμάνθιο Αμάρο, Ραμόν Γκρόσο και Μανουέλ Βελάθκεθ, η νεανική ομάδα των «μερέγχες» χαρακτηρίστηκαν με το παρατσούκλι «Yé-yé» λόγω του… παρουσιαστικού τους!

«Yeah, yeah... Yé-yé»!

Έχοντας μακριά μαλλιά, ή τουλάχιστον μακρύτερα συγκριτικά με τον μέσο όρο των ποδοσφαιριστών, αλλά και των προκατόχων τους, οι οπαδοί τους θεωρούσαν χίπηδες. Το «Yé-yé» προέρχεται απ’ το τραγούδι «She Loves You» των Beattles, όπου το χαρακτηριστικό «Yeah, yeah, yeah» στους στίχους του το έκανε ένα απ’ τα δημοφιλέστερα τραγούδια εκείνο τον καιρό, πουλώντας 750.000 δίσκους σε λιγότερο από 4 εβδομάδες και σίγουρα απ’ τα διαχρονικότερα όλων των εποχών.

Τέσσερα μέλη της ομάδας μάλιστα είχαν δώσει συνέντευξη στη Marca μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1966 και φωτογραφήθηκαν παριστάνοντας τους Beattles, που με τη μουσική τους είχαν αντίστοιχα είχαν «κατακτήσει» την Ευρώπη. Με το ίδιο παρατσούκλι αποκαλούσαν οι Ισπανοί τους νεαρούς, που ενθουσιασμένοι απ’ τη μουσική του αγγλικού συγκροτήματος προσπαθούσαν να τους μιμηθούν στην εμφάνιση, καθώς τα «σκαθάρια» ήταν ιδιαίτερα δημοφιλή στην Ισπανία.

Οι «Yé-yé» εν δράσει

Η διαμόρφωση της ομάδας ξεκίνησε το 1960, όταν μετά από διαδοχικές αλλαγές στον πάγκο της Ρεάλ, ο Μιγκέλ Μουνιόθ ανέλαβε την τεχνική της ηγεσία. Ο Ισπανός είχε βρεθεί ξανά στον πάγκο της για δυο μήνες το 1959 (Φεβρουάριος - Απρίλιος) και οι «μπλάνκος» έψαχναν τον τρόπο με τον οποίο θα γινόταν η μετάβαση απ’ το σύνολο που κατάκτησε τα πέντε ευρωπαϊκά στα ‘50s στη νέα εποχή που ξεκινούσε. Ο Μουνιόθ υπέγραψε στις 13 Απριλίου 1960 και έμελλε να στιγματίσει την ιστορία μετέπειτα, αφού έφυγε το 1974, όντας ο μακροβιότερος προπονητής στην ιστορία του συλλόγου (14 χρόνια, 604 παιχνίδια) και γεμίζοντας με «χρυσάφι» την τροπαιοθήκη του Μπερναμπέου…

Έχοντας πρωταγωνιστήσει ως παίκτης και μάλιστα αρχηγός στα Ευρωπαϊκά του 1956 και του 1957, ο Ισπανός ήξερε το «μυστικό» της επιτυχίας. Η διαφορά που διαπίστωνε κανείς ανάμεσα στις ομάδες της Ρεάλ κατά τις δυο δεκαετίες αφορούσε την εθνικότητα των παικτών. Δίχως ξένους, όπως στα ‘50s και βασιζόμενος σχεδόν αποκλειστικά σε Ισπανούς, οι Μαδριλένοι θριάμβευσαν εντός κι εκτός συνόρων.

Τι κατέκτησαν οι «μερέγχες» στα χρόνια αυτά; 14 τρόπαια και συγκεκριμένα εννέα πρωταθλήματα, εκ των οποίων πέντε συνεχόμενα (1960-1965) και άλλα τρία στη συνέχεια (1967-1969), τρία Κύπελλα (1962, 1970, 1974) κι δυο Κύπελλα Πρωταθλητριών (1960, 1966). Παρότι το 7-3 απέναντι στην Άιντραχτ Φρανκφούρτης στο Άιμπροξ της Σκωτίας ήταν απ' τα πιο εντυπωσιακά αποτελέσματα στην ιστορία του θεσμού, ακόμα και μετά την καθιέρωση του σύγχρονου Τσάμπιονς Λιγκ, το τελευταίο απέκτησε μόνιμη θέση στο «χρονοντούλαπο» της ιστορίας.

Στον τελικό του Χέιζελ και τον Πούσκας να έχει φύγει απ’ το Μπερναμπέου, η Ρεάλ γινόταν η πρώτη ομάδα που αγωνιζόταν σε τελικό με παίκτες της ίδιας εθνικότητας και το 2-1 επί της Παρτιζάν Βελιγραδίου θα χάριζε το 6ο τρόπαιο στην ιστορία των «μερέγχες».

Οι αριθμοί

Οι περισσότεροι απ’ τα μέλη της ιστορικής ομάδας της Ρεάλ έμειναν για χρόνια στον σύλλογο, πετυχαίνοντας εντυπωσιακά κατορθώματα. Συγκεκριμένα:

Η «Yé-yé team» σήμερα

Οι περισσότεροι απ' τους παίκτες αυτούς ζουν έως και σήμερα, σε προχωρημένη ηλικία. Απ' αυτούς, μόνο ο Μανουέλ Βελάθκεθ Βιγιαβέρδε, το βασικό 10άρι της Ρεάλ το 1966, που υπέστη καρδιακή προσβολή σε ηλικία 77 ετών τον Ιανουάριο του 2016, καθώς και ο Γκρόσο (2002) και ο Θόκο (2015) έχουν φύγει απ' τη ζωή...

Σε κάθε περίπτωση όμως, ακόμα κι όταν τα χρόνια περάσουν και όλοι τους υπάρχουν μόνο στα βιβλία των ρεκόρ και της ποδοσφαιρικής ιστορίας, τα κατορθώματα τους θα υπάρχουν για να θυμίζουν τόσο την ομάδα τους, όσο και την επιρροή τους στον οργανισμό που λέγεται «Ρεάλ Μαδρίτης» και τη συμβολή τους στη γιγάντωση του μύθου της...