Τα φέρνουμε όλα στα μέτρα μας, τα κάνουμε όλα σαν τα μούτρα μας...

Το θαύμα της Λέστερ ολοκληρώθηκε. Συμβαίνει μία φορά. Once in a lifetime που λένε οι Αγγλοι. Κανείς δεν το φαντάζονταν, κανείς δεν το περίμενε, κανείς δεν το είχε πιστέψει, ούτε καν αυτοί που το πέτυχαν, μέχρι ο δρόμος να τους φέρει μπροστά από αυτό.

Είναι ένα παραμύθι που αλλάζει την ιστορία του ποδοσφαίρου. Που δημιουργεί, προσδοκίες, που αφήνει παράθυρο ελπίδας σε όλους. Το “καν' το όπως η Λέστερ” θα το ακούμε πολύ συχνά για τα επόμενα χρόνια, αλλά πολύ αμφιβάλλω αν θα το δούμε να συμβαίνει ξανά...

Είχα την τύχη για επαγγελματικούς λόγους (ΟΤΕ TV) να ζήσω αυτό το παραμύθι πολύ έντονα και θα έχω την ευλογία να ζήσω το φινάλε του, την στέψη της πρωταθλήτριας Λέστερ από κοντά.

Κι εδώ ισχύει το once in a life... Ολες τις τελευταίες εβδομάδες και δη τις τελευταίες ημέρες λόγω και ενός ντοκιμαντέρ που ετοιμάζουμε στον ΟΤΕ TV για την Λέστερ, ψάχνοντας για τις μικρές άγνωστες ιστορίες, πίσω από το θαύμα, έπεσα πάνω σε σπάνια αριστουργήματα, γραμμένα από ξένους συναδέλφους, για αυτό το θαύμα που πέτυχαν ο Ρανιέρι και οι παίκτες του.

Κείμενα γραμμένα μετά από ώρες δουλειάς, ατελείωτα τηλεφωνήματα, ψάξιμο ακόμη και στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και φυσικά ρεπορτάζ, πολύ ρεπορτάζ. Αλλωστε νομίζω ο καθένας κάνοντας μία βόλτα στον ευρωπαϊκό τύπο, μένει άφωνος με τις μικρές ιστορίες, πίσω από τις μεγάλες. Διαβάζει για τις λεπτομέρειες του θαύματος, άγνωστες πτυχές αυτής της υπέροχης ιστορίας, γεμίζει από εικόνες και συναισθήματα για αυτό το κατόρθωμα...

Μετά ο καθένας πάλι μπορεί να κάνει το λάθος, γιατί περί λάθους πρόκειται, να μπει και στα ελληνικά sites ή τα social media όπου σχολιάζουμε οι παντογνώστες Ελληνες, που φέρνουμε τα πάντα στα μέτρα μας και φυσικά τα κάνουμε σαν τα μούτρα μας...

Τι διαβάζεις από την συντριπτική πλειοψηφία των ελληνικών media και των... ελληνικών social media. Πρώτα, μία απίθανη Ρανιεριάδα. Οτι τον... έφαγαν τον άνθρωπο από τον πάγκο της Εθνικής οι... παντογνώστες και τώρα πρέπει να του ζητήσουν συγγνώμη. Λες και τον... έφαγε οποιοσδήποτε άλλος, πλην των αποτελεσμάτων και της ήττας από τα Νησιά Φερόε. Κάθε καρυδιάς καρύδι τοποθετήθηκε επί του θέματος, μέχρι και ο εθνοπατέρας Βουλγαράκης που είχε καταλάβει από τότε ότι ο Ρανιέρι έπρεπε να μείνει!!!

Και όλα αυτά την ώρα που ο ίδιος ο Ρανιέρι έχει πει ότι η Ελλάδα ήταν ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ μεγαλύτερο λάθος. Οτι δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί σε πάγκο Εθνικής ομάδας, ότι του έλειπε η καθημερινότητα του συλλόγου, στην οποία μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα. Και τι δεν έχει πει ο άνθρωπος για το απολύτως αποτυχημένο πέρασμά του από την Ελλάδα. Μόνο το “ευτυχώς που με έδιωξαν οι άνθρωποι και βρήκα την υγειά μου...” δεν έχει πει ακόμη και εμείς επιμένουμε να αναρωτιόμαστε γιατί έφυγε από την Εθνική...

Και αφού ξεθύμαναν όλοι αυτοί που έβλεπαν μπροστά όταν ο Ρανιέρι ήταν στην Εθνική Ελλάδας και το είχαν καταλάβει ότι θα πάει στη Λέστερ και θα πάρει πρωτάθλημα, ενώ μέχρι τώρα σε πάνω από 25 χρόνια καριέρας και 16 διαφορετικές ομάδες δεν το είχε πάρει ποτέ, εμφανίστηκαν οι υπόλοιποι παντογνώστες...

Αυτοί που... πονηρά ρωτούν, αν τους έχουν βάλει τους παίκτες της Λέστερ να κατουρήσουν και μετά οι υπόλοιποι, αυτοί οι εθνοφρουροί που όταν υποστηρίζεις ότι αυτό που πέτυχε η Λέστερ είναι πολύ πιο δύσκολο από αυτό που πέτυχε η Εθνική Ελλάδας το 2004, σε περνούν από πριονοκορδέλα (νομίζουν...) με χαρακτηρισμούς του τύπου, προδότη! Να γελάς και να κλαις μαζί...

Και επειδή παρά τα όσα έχετε διαβάσει από την πλειοψηφία και όχι το σύνολο ασφαλώς, των Ελλήνων δημοσιογράφων, μπορεί να υπάρχουν κάποιοι που δεν το έχουν καταλάβει ακόμη, να σας το κάνω λιανά, σε σχέση με την ομάδα του Ρανιέρι και αυτό που πέτυχε... Η Λέστερ δεν έκανε και τίποτα σπουδαίο. Αν το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα ήταν καθαρό κάθε δεύτερη, άντε τρίτη σεζόν, θα είχαμε και μία Λέστερ. Θα το έπαιρνε την μία η Κέρκυρα, την άλλη η Καλλονή και την τρίτη ο Πανθρακικός, το πρωτάθλημα. Εύκολο θα ήταν αρκεί να είχαμε καθαρό πρωτάθλημα... Δεν βλέπετε για παράδειγμα στην Ισπανία που έχουν καθαρό πρωτάθλημα, κάθε δεύτερη χρονιά το παίρνει η Ράγιο, η Λεβάντε και η Εσπανιόλ. Ε, που και που το δίνουν και στην Μπάρτσα και την Ρεάλ για να σπάει η μονοτονία των εκπλήξεων. Στην Ιταλία δε, από Σασουόλο, σε Βερόνα και από Τζένοα σε Φροζινόνε πάει ο τίτλος. Σε κατάθλιψη κοντεύουν να πέσουν οι οπαδοί της Γιούβε από την έλλειψη των πρωταθλημάτων...

Η πλειοψηφία των Ελλήνων δημοσιογράφων αυτά είχε να σας πει για την Λέστερ, Και φυσικά το έκαναν όλοι αυτοί που αγαπούν το ποδόσφαιρο και που νοιάζονται για αυτό και το πονάνε και έχουν χάσει και τις Κυριακές τους. Ολοι αυτοί, το μοναδικό πράγμα που έχουν να σου πουν για την Λέστερ, είναι ότι έκανε ότι θα έκανε και η Κέρκυρα ή η Καλλονή στην Ελλάδα αν το ποδόσφαιρο ήταν καθαρό...

Κι' αν εσύ από όλα αυτά τα κείμενα που διάβασες από όλους αυτούς, δεν αγάπησες ακόμη περισσότερο το ποδόσφαιρο, δεν αγάπησες την Λέστερ και την μοναδικότητα του κατορθώματος της, ασφαλώς και φταις και δεν καταλαβαίνεις από αληθινή ενημέρωση και αληθινή δημοσιογραφία...