Ο Ζιντάν «παίζει» ακόμη στα ματς...

Ομολογώ ότι του Ζιντάν δεν του το είχα. Οχι να γίνει καλός προπονητής, αυτό δεν το ξέρω ακόμη και δεν νομίζω ότι το ξέρει κανείς. Δεν του το είχα να προσπαθήσει να γίνει τέτοιου τύπου προπονητής και μάλιστα ξεκινώντας από τον δυσκολότερο πάγκο στον κόσμο, αυτόν της Ρεάλ Μαδρίτης. Εκεί που δεν αγαπήθηκαν και επί της ουσίας δεν πέτυχαν προπονητές όπως ο Μουρίνιο, εκεί που ο Αντσελότι εκδιώχθηκε ως αποτυχημένος. Eκεί ο Ζινεντίν Ζιντάν προσπαθεί να επιβληθεί απόλυτα και με όλους τους τρόπους.

Σε μία ομάδα που ο προπονητής παραδοσιακά, όχι μόνο τα τελευταία χρόνια, υπάρχει όχι για να φτιάχνει ομάδα και να κάνει τις κρίσιμες επιλογές, αλλά για να υπάρχει κάποιος που θα φταίει όταν το πράγμα δεν πάει καλά, ο Ζιντάν είναι αποφασισμένος να ζήσει ή να πεθάνει, με τις ιδέες του και τον τρόπο του. Και σε αυτό δεν φαίνεται να κάνει, όχι βήμα πίσω, αλλά ούτε εκατοστό, σε αυτούς τους πρώτους μήνες της παρουσίας του ως πρώτος προπονητής.

Στη Μαδρίτη, οι «ροχιμπλάνκος» στήνουν ενέδρα στους Βαυαρούς! Τοποθετώντας ένα στοίχημα στον αγώνα Ατλέτικο Μαδρίτης - Μπάγερν Μονάχου, η Vistabet πιστώνει έως 100€ στα κέρδη σου.

Ξέρω ότι όλοι θα σταθούν στο πόσο μεγάλη προσωπικότητα είναι ο Ζιντάν. Αυτό εγώ λέω ότι πρέπει να περιμένουμε να το δούμε. Επί της ουσίας αυτό που ξέρουμε από τα χρόνια που έπαιζε μπάλα είναι ότι πρόκειται για μία από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες στο χώρο του ποδοσφαίρου, αλλά προσωπικότητα που να σε κάνει να πιστεύεις ότι θα κάνει μεγάλη καριέρα ως προπονητής δεν μπορούμε να πούμε ότι είχαμε δει. Ενας μάλλον αντι-σταρ για τα κυβικά του, ο οποίος δεν σου έδινε ποτέ την εντύπωση ότι μελετά το ποδόσφαιρο σε βάθος, ίσως και γιατί το ήξερε τόσο καλά. Δεν είχαμε διαπιστώσει στην περίπτωση του Ζιντάν, αυτό που καταλαβαίναμε από τον Κρόιφ για παράδειγμα, απ' όταν ήταν ποδοσφαιριστής.

Οπως και να έχει, ακόμη και μπαμ να έκανε τα χρόνια που έπαιζε ποδόσφαιρο ο Ζιντάν, ότι μπορεί να γίνει και μεγάλος προπονητής, ο τρόπος που μπήκε στον χώρο από τους πρώτους κιόλας μήνες του, είναι εντυπωσιακός. Με δικό του τιμ δίπλα του, το οποίο το λες και άπειρο. Ακόμη έρχονται στα αυτιά μου οι απόψεις πολλών experts του ισπανικού ποδοσφαίρου και της Ρεάλ που έλεγαν και έγραφαν όταν πρωτοανέλαβε ο Ζιντάν την Ρεάλ ότι θα έπρεπε να συνεργαστεί με έναν πολύ έμπειρο βοηθό. Ο Ζιντάν εμπιστεύτηκε τους ανθρώπους που είχε δίπλα του και στην Β' ομάδα της Ρεάλ...

Κι αν αυτό μπορεί να εκτιμηθεί περίπου ως το φυσιολογικό για κάποιον άπειρο στους πάγκους προπονητή, εκείνο που μου κάνει εντύπωση είναι η ορμή με την οποία κάθισε στον πάγκο ο Ζιντάν. Προσοχή, στον πάγκο της Ρεάλ, όχι σε οποιονδήποτε πάγκο. Από την πρώτη ημέρα καθιέρωσε τον Κασεμίρο στην ενδεκάδα της Ρεάλ, επιλογή που ήταν η βασικότερη αιτία για να απολυθεί ο προκάτοχός του Ράφα Μπενίτεθ. Από την πρώτη στιγμή αποφάσισε, τα μεγάλα, τα δύσκολα ματς να τα... παίζει ο ίδιος με την τακτική του και όχι οι σταρ της ομάδας. Απαντες, ναι ακόμη και ο Κριστιάνο Ρονάλντο, πειθαρχούν απόλυτα στο σχέδιο, το οποίο γενικά το λες αντι-τουριστικό και για τα δεδομένα της Ρεάλ ανήκουστο. Να παίζει συνειδητά για το 0-0 και οι παίκτες να πειθαρχούν απολύτως γιατί το ζητάει ο προπονητής είναι πολύ σπάνιο φαινόμενο. Το να έρχεται τελικά αυτό το 0-0 και να μην... ανοίγει μύτη, είναι ακόμη πιο εντυπωσιακό. Καμία γκρίνια, καμία κριτική, κανένα “γιατί” διατυπωμένο από τον Τύπο ή από τους οπαδούς.

Η Ρεάλ του Ζιντάν στο “Ετιχαντ” έκανε σχεδόν το “τέλειο” ματς για έναν Ιταλό προπονητή. Ενα 0-0 σχεδιασμένο από την αρχή ως το τέλος, από την κορυφή ως τα νύχια και ένα 0-0 που ήρθε με βάση το σχέδιο και μόνο αυτό. Δεν έτυχε δηλαδή, πέτυχε αυτό το 0-0 και αυτό για τους μεγάλους Ιταλούς προπονητές είναι σπουδαίο.

Πιθανόν να μην είναι τυχαίο. Ο ιταλοθρεμένος ποδοσφαιρικά Ζιζού είχε προπονητές στην Γιουβέντους τον τεράστιο Μαρτσέλο Λίπι και τον σπουδαίο Κάρλο Αντσελότι. Ευλογία, αν θες να γίνεις προπονητής. Δεν είναι νομίζω τυχαίο ότι θήτευσε και ως βοηθός δίπλα στον Αντσελότι όταν ο τελευταίος ήταν προπονητής στη Μαδρίτη. Ο Ζιζού πήρε πολλά από αυτούς αν κρίνουμε από αυτά τα πρώτα βήματά του ως πρώτος προπονητής. Και ήρθε για να τα εφαρμόσει με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο.

Μην ξεχνώντας ποια ομάδα προπονεί (την ξέρει άλλωστε καλύτερα από τον καθένα την Ρεάλ Μαδρίτης), αλλά και μη υποχωρώντας σε βασικές αρχές, όπως ο ίδιος τις εκτιμά. Δεν έχει κανένα πρόβλημα να αφήνει ελευθερία και μάλιστα μεγάλη στους ποδοσφαιριστές του να παίξουν αλέγκρο ποδόσφαιρο το Σάββατο κόντρα στην Μπέτις ή την Ράγιο και να βάλουν πέντε και έξι γκολ, αλλά δεν ακούει και κουβέντα για το πως θα διαχειριστεί τα μεγάλα κρίσιμα ματς όπως αυτό στο “Καμπ Νόου” με την Μπαρτσελόνα ή τον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ με την Σίτι στο “Ετιχαντ”.

Ξέρει βεβαίως ότι με αυτό θα ζήσει, αλλά και με αυτό μπορεί να πεθάνει. Σήμερα οι πάντες εκτιμούν ως επιτυχία του το 0-0 στο Μάντσεστερ, αλλά αν τυχόν και αποκλειστεί την επόμενη εβδομάδα όλοι θα αναζητούν τα αίτια του αποκλεισμού και στο πρώτο ματς που... δεν τόλμησε περισσότερο.