Η πιο μαύρη εποχή του επαγγελματικού ποδοσφαίρου

Ως ένα εκ των μεγαλύτερων sites στην Ελλάδα, γενικώς και όχι μόνο ανάμεσα στα αθλητικά, το gazzetta έχει εξελιχθεί, εκτός των άλλων, στην πορεία του χρόνου σε ένα πολύτιμο και πολύ ακριβές εργαλείο μέτρησης της απήχησης των αθλημάτων, των πρωταθλημάτων, των διοργανώσεων για το ελληνικό κοινό. Η ανησυχία μας και η ανάγκη μας να μετράμε την απήχηση των διαφορετικών ενοτήτων του gazzetta μας υποχρεώνει να τσεκάρουμε διαρκώς την “αναγνωσιμότητα” του περιεχομένου που δημιουργούμε. Εκμεταλλευόμαστε τα τεχνολογικά εργαλεία, τα οποία έχουν αλλάξει την αντίληψη της δημοσιογραφίας, δεδομένου ότι πλέον δεν φανταζόμαστε, ούτε εικάζουμε, όπως συνέβαινε στον καιρό της χάρτινης δημοσιογραφίας σχετικά με την απήχηση του περιεχομένου, αφού όλα πλέον είναι απολύτως μετρήσιμα.

Στην εξέλιξη των τελευταίων δύο ετών μας έχει απείρως ταλαιπωρήσει και προβληματίσει η σταδιακή πτώση στην απήχηση των αναρτήσεων που καταγράφουν ή σχολιάζουν την επικαιρότητα της Superleague. Σε μια εποχή που το gazzetta βαδίζει από το ένα ρεκόρ επισκεψιμότητας στο άλλο και βελτιώνει διαρκώς τα στατιστικά δεδομένα του, η Superleague κατρακυλά. Θεωρητικώς αυτό θα μπορούσε να είναι ένα ανησυχητικό σημάδι για το gazzetta. Στην πραγματικότητα όμως είναι μόνο ένα από τα πιο ανησυχητικά σημάδια για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Σε ένα site που αποδεδειγμένα, βάσει μετρήσεων, μεγαλώνει χρόνο με το χρόνο και φτάνει να αποτελεί καθημερινό προορισμό της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων που χρησιμοποιούν σταθερό ή κινητό internet, η Superleague γίνεται όλο και πιο “αντιεμπορική”. Οι Ελληνες ποδοσφαιρόφιλοι νοιάζονται πλέον αποδεδειγμένα περισσότερο για το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο από όσο για το ελληνικό. Διαβάζουν, χρόνο με τον χρόνο, περισσότερο περιεχόμενο που αφορά τα μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και λιγότερο “ελληνικό” περιεχόμενο. Και αυτό συμβαίνει, χρόνο με τον χρόνο, όλο και περισσότερο. Και φυσικά όλο αυτό δεν είναι ένα πρόβλημα της προηγούμενης ημέρας, που ξαφνικά θα λυθεί εφόσον υπάρχουν καταστατικές αλλαγές στον τρόπο που διοικείται και διοργανώνεται το ελληνικό ποδόσφαιρο. Αυτό είναι ένα πρόβλημα, του οποίου το κόστος το ελληνικό ποδόσφαιρο θα το πληρώνει για χρόνια, διότι, όπως όλα τα ελληνικά αθλητικά sites μπορούν να αποδείξουν, οι πιτσιρικάδες, οι έφηβοι διαβάζουν και βλέπουν σήμερα περισσότερο ξένο παρά ελληνικό ποδόσφαιρο. Η διάσταση που αφορά το σήμερα και το αύριο, δηλαδή αυτή που καίει περισσότερο τους επιχειρηματίες που – υποτίθεται ότι – επενδύουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο αποτυπώθηκε στα συμπεράσματα του ειδικού που αναλύει και πιστοποιεί τα οικονομικά δεδομένα του πρωταθλήματος, σύμφωνα με τον οποίο η πτώση στα έσοδα από τα εισιτήρια είναι μεγαλύτερη του 40% συγκριτικά με αυτά που είχε η Superleague προ 6ετίας. Η διάσταση που δίνω σε αυτό το σημείωμα αφορά το μεθαύριο, την προοπτική 5ετίας εφόσον δεν συμβούν κοσμογονικές αλλαγές. Κι αυτή η διάσταση λέει ότι ο μέσος Ελληνας ποδοσφαιρόφιλος έχει φτάσει πλέον να μην θέλει ούτε να ακούσει ή να διαβάσει, όχι μόνο να μην επισκεφτεί το ελληνικό πρωτάθλημα. Η πτώση της απήχησης στη σύγκριση ανάμεσα στα δεδομένα του 2014 και του 2016 δείχνει 35%! Οταν φτάνεις να κόβεις και τη συνήθεια της ενημέρωσης για όσα συμβαίνουν στο πρωτάθλημα της χώρας σου, πώς και πότε θα ξαναφτάσεις στην εποχή που όχι απλώς θα σε αφορά αλλά θα θέλεις να είσαι ξανά μέρος του, θεατής στις κερκίδες του;

Με όλα τα παραπάνω στο μυαλό μου, αντιλαμβάνομαι τη σημερινή ως την πιο μαύρη και μίζερη εποχή του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Σημείο του καιρού είναι που δεν έγινε ένας ημιτελικός κυπέλλου επειδή η μία ομάδα αποφάσισε να μην κατέβει προκειμένου να φωνάξει ότι δεν αντέχει άλλο τη διαφθορά στο ποδόσφαιρο. Σημείο του καιρού είναι που έγιναν δύο ημιτελικοί και θα γίνει ένας τελικός με κλειστές πόρτες επειδή είμαστε ανίκανοι να επιτύχουμε το αντίθετο. Με το κύπελλο το τερματίζουμε, ως ελληνική ποδοσφαιρική κοινωνία. Καταφέρνουμε να κάνουμε το ακριβώς αντίθετο από αυτό που κάνει η πλειονότητα της πολιτισμένης ποδοσφαιρικής Ευρώπης. Τον ορισμό της ποδοσφαιρικής γιορτής εμείς τον μετατρέπουμε σε ποδοσφαιρική ντροπή. Και αυτή την εικόνα τη στέλνουμε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σε ολόκληρο τον πλανήτη. Οσοι ξένοι δημοσιογράφοι έχουν επικοινωνήσει μαζί μου στη διάρκεια του τελευταίου μήνα μαζεμένοι δεν με είχαν “ενοχλήσει” ούτε όταν η Ελλάδα κατέκτησε το Euro 2004, ούτε όταν η Ελλάδα αντιμετώπισε τη Γερμανία στο Euro 2012. Το μέγεθος του σοκ που προκαλούν στους Ευρωπαίους τα όσα ακούν και αντιλαμβάνονται αυτό τον καιρό σχετικά με το καθεστώς που επικρατεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι, στην πραγματικότητα, η μεγαλύτερη ελπίδα για την αλλαγή, διότι αυτή η επικαιρότητα πιέζει την UEFA σε μια εποχή που η ίδια, ως οργανισμός, είναι πιο ευάλωτη από όσο υπήρξε ποτέ στη διάρκεια των τελευταίων τουλάχιστον 10 ετών. Κι αυτή η πίεση φέρνει αποτελέσματα σαν αυτό της αναγνώρισης ότι η ΕΠΟ κακώς λειτουργεί με διαφορετικό καταστατικό, και της αναγνώρισης ότι η ελληνική διαιτησία είναι αναξιόπιστη.

Η ιστορία διδάσκει ότι πάντα υπάρχουν “χειρότερα”, ότι πάντα υπάρχει “πιο κάτω”. Πιθανόν λοιπόν να αποδειχθεί ότι δεν είναι το σημερινό σημείο ο πάτος, δηλαδή ότι οι Ελληνες είμαστε ικανοί να ανεχθούμε να μας κατεβάσουν στο υπέδαφος. Επιμένω να μην σκέφτομαι έτσι και να αντιλαμβάνομαι τη στιγμή ως ιστορική ευκαιρία για επανεκκίνηση. Στη διάρκεια της τελευταίας 12ετίας, από το 2004 κι εδώ έχουν χαθεί πολλές τέτοιες. Εύχομαι να μη ζούμε ακόμη μια ιστορική αναφορά αποτυχίας. Εύχομαι να ζούμε το ακριβώς αντίθετο, την αρχή του τέλους.