Και όμως είναι αλήθεια. Οσοι δεν το γνωρίζετε, τη Ρεάλ την ίδρυσαν δύο αδέρφια από τη Βαρκελώνη! Ηταν στις 6 Μαρτίου του 1902, όταν οι Χουάν και Κάρλος Πεδρός έστηναν την (Sociedad) Madrid Foot-ball Club. Σε αυτά τα 114 χρόνια ύπαρξης του λοιπόν, αυτός ο τεράστιος σύλλογος παρουσίασε εκπληκτικές ομάδες. Το gazzetta.gr ξεχώρισε τέσσερις μεγάλες που σε αυτά τα χρόνια άφησαν εποχή και γιγάντωσαν τον μύθο της... Βασίλισσας. Εμείς λοιπόν επιλέξαμε και εσείς μπορείτε να ψηφίσετε την αγαπημένη σας. Εκείνη που θεωρείτε ως την σπουδαιότερη όλων...

Las cinco Copas (1953-'60)
Η ιστορία της πιο φημισμένης ομάδας στην ιστορία του ποδοσφαίρου σε συλλογικό επίπεδο, δεν ξεκίνησε τη σεζόν 1955-'56 με την διεξαγωγή του πρώτου Πρωταθλητριών. Η αρχή της οριοθετείται αναμφίβολα δύο χρόνια νωρίτερα. Τότε δηλαδή που πάτησε το πόδι του στη Μαδρίτη ο Αλφρέδο Ντι Στέφανο. Από εκείνη την ημέρα έως και το 1960, η Ρεάλ θα κέρδιζε το στέμμα της Βασίλισσας, το οποίο της αποδόθηκε μαζί με όλες τις τιμές που συνόδευαν τα πέντε διαδοχικά ευρωπαϊκά τρόπαια. Σε αυτό το διάστημα το ρόστερ θα άλλαζε μερικώς μορφή, πάντα προς το καλύτερο. Στην αρχή, με προπονητή τον Χοσέ Βιγιαλόνγκα, οι ηγέτες ήταν: ο Χουάν Αλόνσο (τερματοφύλακας), ο Μαρκίτος (σέντερ μπακ), το τρεχαντήρι, Χοσέ Μαρία Θάραγκα, ο αρχηγός Μιγκέλ Μουνιόθ (αμυντικός μέσος), ο θρυλικός Πάκο Χέντο που έπαιζε όλη την αριστερή πλευρά και οι Αργεντινοί Ντι Στέφανο, Εκτορ Ριάλ (εξτρέμ).

Σταδιακά λοιπόν η ομάδα θα ενισχυόταν με τον τρομερό Γάλλο μεσοεπιθετικό, Ραϊμόν Κοπά, τον εκπληκτικό Ουρουγουανό σέντερ μπακ, Χοσέ Σανταμαρία και τέλος τον απόλυτο μύθο, Φέρεντς Πούσκας. Παράλληλα θα άλλαζαν και οι μαέστροι στον πάγκο. Τον Βιγιαλόνγκα (έως το 1957) διαδέχτηκε ο Λουίς Καρνίλια (έως το 1959) και μετά ανέλαβε ο πρώτην αρχηγός, Μιγκέλ Μουνιόθ που έμεινε στο τιμόνι της έως το 1974! Οποιος όμως και να ήταν ο προπονητής, εκείνη η Ρεάλ πήγαινε με αυτόματο πιλότο και κουμάντο έκαναν οι παικταράδες που είχε μαζέψει στη Μαδρίτη ο θρυλικός πρόεδρος Σαντιάγο Μπερναμπέου. Αρχικά η Ρεμς (4-3) και εν συνεχεία… Φιορεντίνα (2-0), Μίλαν (3-2), Ρεμς (2-0) αποτέλεσαν τα θύματα της στους διαδοχικούς τελικούς, για να έρθει το 1960, το φινάλε με το αμίμητο 7-3 της Γλασκώβης, κόντρα στην Αϊντραχτ Φρανκφούρτης.

Εκείνο το φανταστικό σύνολο από το 1953 και την άφιξη του Ντι Στέφανο, κατέκτησε επίσης πέντε πρωταθλήματα. Ουσιαστικά όμως η πορεία της δεν ολοκληρώθηκε το 1960. Το τέλος εποχής ήρθε εν μέρει το 1964, όταν δηλαδή αποχώρησε η Ξανθιά Σαΐτα, αλλά στην πραγματικότητα θα ακολουθούσε και το έκτο Πρωταθλητριών το 1966. Ενδιάμεσα, η Ρεάλ είχε χάσει δύο τελικούς (1962, 1964), σημαδεύοντας για πάντα το ξεκίνημα της ιστορίας των ευρωπαϊκών διοργανώσεων και την ιστορία του παιχνιδιού γενικότερα.

La Quinta del Buitre (1984-'90)
Ηταν η κορυφαία πραγματικά ολόδικη της ομάδα. Η Καστίγια κατέκτησε το πρωτάθλημα της Segunda Division το 1984 και ο Αλφρέδο Ντι Στέφανο που ήταν προπονητής της Α' ομάδας, είχε φροντίσει να αξιοποιήσει όλο το ταλέντο από τα σπλάχνα του συλλόγου. Τα πραγματικά διαμάντια εκείνης της φουρνιάς που πήραν προαγωγή, ήταν τέσσερα, αλλά επειδή στην αρχή πίστεψαν και στον Μιγκέλ Περδέθα, την ονόμασαν «Quinta» (σ.σ.: πεντάδα). Για την ακρίβεια ήταν η Πεντάδα του Γύπα, με τον Εμίλιο Μπουτραγκένιο να της χαρίζει το παρατσούκλι που συνόδευε την γαμψή μύτη του. Ο Γύπας λοιπόν υπήρξε ένας από τους καλύτερους Ισπανούς σέντερ φορ όλων των εποχών και μαζί του ο γνωστός μας και από τον Ολυμπιακό, Μίτσελ (δεξιός εξτρέμ), ο Μανουέλ Σαντσίς (αμυντικός μέσος, σέντερ μπακ) και ο Ράφαελ Μαρτίν Βάθκεθ (μεοεπιθετικός), έστησαν την ραχοκοκαλιά της Ρεάλ ουσιαστικά για μία 10ετία (1984-'94).

Σε αυτή την περίοδο στον πάγκο των Μερένγκες κάθισαν αρκετοί προπονητές. Εκείνοι όμως που σημάδεψαν την εποχή τους, ήταν ο Ολλανδός, Λίο Μπεενάκερ (δις) και ο Ουαλός, Τζον Τόσακ. Στο πλευρό των τεσσάρων λοιπόν από την αρχική «πεντάδα» βρέθηκαν τεράστια ονόματα. Σημαντικότερος όλων ήταν ο απίθανος Μεξικανός φορ, Ούγκο Σάντσες με τα ψαλιδάκια του, αλλά και ο Χοαυνίτο (εξτρέμ), ο matador, Κάρλος Σαντιγιάνα, ο Ράφαελ Γκορδίγιο (αριστερός μπακ), ο φοβερός Γερμανός μεσοεπιθετικός, Μπερντ Σούστερ και στο ξεκίνημα του ο σέντερ μπακ, Φερνάντο Ιέρο. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν και στο μυθικό πρωτάθλημα του 1990 (με κόουτς τον Τόσακ), εκείνο με το ρεκόρ των 107 γκολ, που θα κατέρριπτε η ομάδα του Ζοσέ Μουρίνιο το 2012.

Εκείνη η Ρεάλ έπαιξε κατά διαστήματα πολύ όμορφο-επιθετικό ποδόσφαιρο, το οποίο συνδύασε με τα πέντε σερί πρωταθλήματα (1986-'90) και τα δύο επίσης σερί Κύπελλα UEFA (1985, 1986). Δεν μπόρεσε όμως να φτάσει στην κορυφή της Ευρώπης και αυτό ήταν το μοναδικό αρνητικό της. Ωστόσο, ακόμα και έτσι, όσοι την θυμούνται, έχουν να λένε για το παιχνίδι της που δεν είχε καμία σκοπιμότητα. Φουλ επίθεση που είχε ως συνέπεια τεράστιες νίκες με μυθικά σκορ. Για τους οπαδούς της Ρεάλ είναι ίσως η πιο αγαπημένη και αυτό επειδή απαρτιζόταν από δικά τους παιδιά, από τις γειτονιές της Μαδρίτης! Το τέλος της ήρθε συνδυαστικά με το ξεκίνημα της «Dream Team» του Γιόχαν Κρόιφ στη Μπαρτσελόνα.

Los Galácticos (2000-2006)
Τον Ιούλιο του 2000 ο Φλορεντίνο Πέρεθ νίκησε τον Λορένθο Σανθ και έγινε πρόεδρος του συλλόγου. Τα σχέδια του ήταν μεγαλοπρεπή και γι αυτό τον ψήφισαν οι Μαδριλένοι. Το πρότζεκτ είχε ως σκοπό να φέρνει στο «Μπερναμπέου» κάθε χρόνο και από έναν μεγάλο αστέρα του παιχνιδιού, ώστε τόσο η ομάδα να γίνει ακαταμάχητη όσο και τα ταμεία να γεμίσουν από τις πωλήσεις του brand name του καθενός. Αμέσως άρχισε να υλοποιεί τις δεσμεύσεις του. Η αρχή έγινε με τον Λουίς Φίγκο που αποκτήθηκε από τη Μπαρτσελόνα. Θα ακολουθούσαν οι Ζινεντίν Ζιντάν (2001), Ρονάλντο (2002), Ντέιβιντ Μπέκαμ (2003).

Αυτοί οι τέσσερις μόνο κόστισαν κοντά στα 200 εκατ. ευρώ, αλλά σύντομα έφεραν τα διπλάσια κέρδη στο θησαυροφυλάκιο του club. Ο Τύπος εντυπωσιασμένος από τη λάμψη των αστεριών, τους ονόμασε «Galácticos». Επίσης αποκτήθηκαν σε αυτό το διάστημα ο καλύτερος Αγγλος επιθετικός, Μάικλ όουεν (2004) και ο νέος Πελέ, Ρομπίνιο (2005). Ολοι αυτοί όμως πλαισιώνονταν από άλλα τεράστια αστέρια, αλλά και υπερπολύτιμα «εργαλεία» που ήδη βρίσκονταν στη Μαδρίτη. Ηταν ο ασύλληπτος Ρομπέρτο Κάρλος, ο πανταχού παρών, Κλοντ Μακελελέ (αμυντικός χαφ), ο παλιός Φερνάντο Ιέρο και πάνω απ' όλα τα δικά της παιδιά, ο νέος Ικερ Κασίγιας και ο Φερνάντο Μοριέντες και φυσικά το απόλυτο είδωλο, ο ένας και μοναδικός, ίσως ο πιο αγαπημένος παίκτης όλων των εποχών για τους οπαδούς, ο Ραούλ.

Γκούτι, Ιβάν Ελγκέρα, Σαντιάγο Σολάρι, Στιβ ΜακΜάναμαν, Μίτσελ Σαλγάδο συμπλήρωναν τέλεια εκείνο το μοναδικά λαμπρό ρόστερ. Ποιος όμως θα τους έβαζε σε τάξη όλους αυτούς; Ο Βιθέντε ντελ Μπόσκε το έκανε περίφημα και τους οδήγησε στο 9ο Πρωταθλητριών/ Champions League το 2002 (2-1 τη Λεβερκούζεν), δίνοντας συνέχεια στις κατακτήσεις του 1998 και 2000 αν και η δική του ομάδα δεν είχε και μεγάλη σχέση με τις προηγούμενες. Επίσης ήρθαν δύο πρωταθλήματα (2002, 2003), ισάριθμα εγχώρια Σούπερ Καπ, ακόμα ένα ευρωπαϊκό, μαζί και το Διηπειρωτικό.

Εκείνη η μάζωξη τόσων παικταράδων δεν είχε προηγούμενο. Υπήρξαν στιγμές που μάγεψε, αλλά και άλλες που απογοήτευσε. Το προφίλ του Ντελ Μπόσκε όμως που έμοιαζε περισσότερο με «ταβερνιάρη» δεν ταίριαζε σε αυτό που ονειρευόταν ο Πέρεθ. Τον έδιωξε, έκανε και κάμποσα ακόμα λάθη μεγαλομανίας και το 2006 είδε το δικό του «Zidanes y Pavones» (σ.σ.: για κάθε έναν Ζιντάν που θα αγόραζε η Ρεάλ, θα έβγαζε από την ακαδημία της και έναν Παβόν) να αποτυγχάνει. Την ίδια στιγμή σταματούσε την καριέρα του και ο τεράστιος Ζινεντίν Ζιντάν. Ο πρόεδρος παραιτήθηκε και εμφανίστηκε στο Σήμερα, για την δεύτερη version των Galácticos.

Ισως το πιο ακριβό τείχος στην ιστορία του αθλήματος

Από τον Μουρίνιο... στον Αντσελοτι (2010-‘15 )
Τα λόγια είναι μάλλον περιττά σε αυτήν την περίπτωση. Τα καλά και τα άσχημα, οι τίτλοι, τα ρεκόρ, τα επιτεύγματα είναι γνωστά σε όλους. Ως ξεκίνημα της οριοθετούμε την άφιξη του Ζοσέ Μουρίνιο το 2010 (σ.σ.: έναν χρόνο νωρίτερα είχε αποκτηθεί ο Κριστιάνο Ρονάλντο), με τον Κάρλο Αντσελότι να αναμορφώνει την ομάδα, αλλά ουσιαστικά να της δίνει τη φυσική διαδοχή από τον Πορτογάλο. Ο δικός της κύκλος ολοκληρώνεται με την αποχώρηση του Καρλέτο, αλλά η κορύφωση της ομάδας είναι φυσικά το Champions League που σήκωσε ένα χρόνο νωρίτερα στη Λισσαβόνα…

Follow me: @jorgekaraman