Άλλοι σε εποχές του... απόλυτου ρομαντισμού, άλλοι στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο αλλά με το χάρισμα και το ταλέντο τους ν' αφήνουν ανεξίτηλο το σημάδι τους στο άθλημα.

Η Ρεάλ Μαδρίτης ανέδειξε κάποιους, απέκτησε κάποιους άλλους, αλλά ευτύχησε να δει ποδοσφαιριστές να τιμούν τη φανέλα της, να της δίνουν... βάρος και να παίζουν τον δικό τους ρόλο στο στάτους του συλλόγου αυτή τη στιγμή στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο.

Το gazzetta.gr, στο πλαίσιο της παρουσίασης των... Real Madrid Days, έκανε τη δύσκολη επιλογή των 10 καλύτερων παικτών που φόρεσαν τη φανέλα της «βασίλισσας» και εξηγεί γιατί ο καθένας κέρδισε τη θετική «ψήφο».

Αλφρέδο Ντι Στέφανο (1953-1964): Το καλοκαίρι του 2014 έκανε φτωχότερη την οικογένεια της Ρεάλ, όταν, προδομένος από την καρδιά του, άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 88 ετών. Η αλήθεια, όμως, είναι, ότι δεν γίνεται επίτιμος πρόεδρος αυτού του συλλόγου δίχως να έχεις τιμήσει όσο λίγοι αυτή τη φανέλα. Και ο Ντι Στέφανο συνέδεσε τ' όνομά του με αυτό της Ρεάλ Μαδρίτης, γράφοντας τη δική του ιστορία. Από τη στιγμή που ήταν μέλος της ομάδας που κατέκτησε τα πέντε διαδοχικά ευρωπαϊκά τρόπαια, ίσως να μην ... χρειαζόταν να επιδείξει τίποτα περισσότερο για να καταλάβει κανείς την αξία του και την προσφορά του σε αυτή την ομάδα. Θέλετε να προσθέσουμε και τα οχτώ πρωταθλήματα; Ας το κάνουμε κι αυτό... Το «Ξανθό Βέλος», όπως τον χαρακτήριζαν στην ποδοσφαιρική του καριέρα, υπήρξε ένας δυναμικός και προσαρμοστικός επιθετικός που μπορούσε κάθε φορά να κάνει κάτι διαφορετικό για να σκοράρει ή να συνεισφέρει στο παιχνίδι της ομάδας. Στη Ρεάλ, τον θεωρούν τον καλύτερο ποδοσφαιριστή στην ιστορία της «βασίλισσας». Φυσικά υπηρέτησε τους Μαδριλένους και από το πόστο του προπονητή, όπου, μπορεί να πήρε μονάχα ένα Σούπερ Καπ απέναντι στη Μπαρτσελόνα, αλλά παίκτες όπως οι Μπουτραγκένιο, Σάντσις, Μάρτιν Βάθκεθ και Παρδέθα, όφειλαν στον Ντι Στέφανο την ευκαιρία που τους έδωσε...

​

Φέρεντς Πούσκας (1958-1967): Ο «καλπάζων συνταγματάρχης», υπό τις οδηγίες του οποίου ο Παναθηναϊκός συμμετείχε στον μοναδικό τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης που έχει βρεθεί ελληνική ομάδα, το 1971 στο «Γουέμπλεϊ». Η παρουσία του στη Ρεάλ Μαδρίτης, συνοδεύτηκε από τεράστιες επιτυχίες, έχοντας καταφέρει να προκαλεί... τρόμο και πανικό σε κάθε αντίπαλη άμυνα και μόνο στην ανάγνωση του ονόματός του. Από τους καλύτερους επιθετικούς της Ισπανίας αλλά και της Ευρώπης στην εποχή του, τελείωμα... από τα λίγα, «εκτελεστής» μπροστά από την αντίπαλη εστία, αναδείχθηκε κορυφαίος σκόρερ στην Ισπανία επί τέσσερις συναπτές αγωνιστικές περιόδους! Μάλιστα, στην πρώτη του σεζόν με τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης κατάφερε να πετύχει τέσσερα χατ-τρικ! Ήταν κομμάτι της αρμάδας που στα τέλη της δεκαετίας του '50 κατέκτησε τα διαδοχικά ευρωπαϊκά τρόπαια, όμως ο ίδιος ήταν παρών στα τρία από αυτά. Και να φανταστεί κανείς πως όταν αποκτήθηκε από τη Χόνβεντ της Ουγγαρίας, το παρουσιαστικό του (τα είχε τα... κιλάκια του) ήταν τέτοιο που ουδείς πίστευε ότι αυτός ο άνθρωπος μπορούσε να κάνει τη διαφορά. Κι όμως, τα 156 γκολ σε 180 ματς στη La Liga και τα 35 σε 39 ευρωπαϊκές συμμετοχές, απάντησαν από μόνα τους...

Ραούλ (1992-2010): Ο Κριστιάνο Ρονάλντο τον ξεπέρασε στη λίστα των κορυφαίων σκόρερ στην ιστορία του συλλόγου, όμως διόλου τον ενόχλησε... Ήταν και παραμένει πιστός στρατιώτης της Ρεάλ Μαδρίτης. Της αγαπημένης του Ρεάλ. Κι ας θεωρήθηκε ότι ο τρόπος με τον οποίο αποχώρησε, όσον αφορά τις τιμές που απήλαυσε από τον σύλλογο, δεν ανταποκρίνονταν στη δική του προσφορά και το μέγεθός του. Αυτός, δεν βάζει τον εαυτό του πάνω από την ομάδα και κάθε φορά που επιστρέφει στη Μαδρίτη, πάντοτε θα λαμβάνει υποδοχή ήρωα. Μέχρι πρότινος ήταν ο πρώτος σκόρερ με 323 γκολ στα εγχώρια και με τα 71 τέρματα στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Για κάθε του γκολ και για κάθε... στάλα ιδρώτα στη φανέλα, αξίζει να βρίσκεται στο πάνθεον της Ρεάλ Μαδρίτης, έχοντας αναδειχθεί από τα τμήματα υποδομής του συλλόγου. Ο Χόρχε Βαλντάνο ήταν εκείνος που τον είχε προσέξει πολύ και θεώρησε πως μπροστά του είχε ένα ... διαμάντι για την επίθεση και πολύ σωστά το σκέφτηκε, αφού ο Ραούλ με όσα έκανε, τον επιβεβαίωσε και αποτελεί πλέον έναν από τους μεγαλύτερους λίθους στην ιστορία των «μερένχες». Έξι πρωταθλήματα και τρία Τσάμπιονς Λιγκ πανηγύρισε ο Ισπανός επιθετικός, που δεν είχε μόνο το γκολ, αλλά το συνεχές τρέξιμο και την παρουσία σε πολλά σημεία του γηπέδου. Ήταν «εργάτης» και δεν περίμενε απλά τη μπάλα στα πόδια του. Ένα όνομα, μια ομάδα, μια ιστορία...

Εμίλιο Μπουντραγκένιο (1982-1995): Και μόνο που ουδέποτε πήρε κόκκινη κάρτα στην καριέρα του, του αξίζει μέγας φόρος τιμής. Στη Ρεάλ Μαδρίτης, έμειναν απόλυτα ικανοποιημένοι από εκείνον για τα όσα έκανε στο γήπεδο, αλλά πολύ περισσότερο γι' αυτή τη συμπεριφορά με την οποία ήταν κύριος, εντός κι εκτός γηπέδου. Από τα τμήματα υποδομής της ομάδας, επιθετικός κλάσης κι ένα από τα αγαπημένα παιδιά των ακαδημιών που έκαναν το βήμα στο ανδρικό τμήμα της «βασίλισσας» και φόρεσαν τη φανέλα με την οποία έμαθαν το ποδόσφαιρο και φυσικά έμαθαν τι σημαίνει αυτή η λευκή εμφάνιση και το σήμα στο σημείο της καρδιάς. Πρώτος σκόρερ στο ισπανικό πρωτάθλημα, το 1991, αξιοσημείωτο στέλεχος της Ρεάλ στα τέλη της δεκαετίας του '80. Ο «Γύπας», ενθουσίαζε τον κόσμο με τις τεχνικές του ικανότητες, την επαφή της μπάλας και τη δυνατότητά του να μην «τρομάζει» απέναντι σε αμυντικούς με πολύ καλύτερη σωματική διάπλαση από εκείνον. Θα μείνει επίσης στην ιστορία για τη συμβολή του στη Ρεάλ της «Quinta del Buitre», όπου συνυπύρξε με τους Σάντσις, Μαρτίν Βάθκεθ, Μίτσελ και Παρδέθα. Ήταν μια από τις σπουδαιότερες γενιές παικτών στον σύλλογο της Μαδρίτης, με τον Μπουντραγκένιο να κατακτά συνολικά 15 τρόπαια.

Ικέρ Κασίγιας (1999-2015): Το κλάμα του, τη στιγμή της ανακοίνωσης της αποχώρησης από τη Ρεάλ Μαδρίτης, τα φανέρωνε όλα. Έφευγε από το σπίτι του, την οικογένειά του. Είχε φτάσει η στιγμή να δει το καλύτερο για την καριέρα και τον εαυτό του σε αυτό το σημείο της καριέρας του. Η Ρεάλ Μαδρίτης, όμως, δεν θα φύγει από την καρδιά του κι ας έφυγε εκείνος από την ομάδα. Όλα όσα έζησαν μαζί θα τους ενώνουν παντοτινά και θα καθιστούν τον Ικέρ Κασίγιας έναν εκ των σπουδαιότερων και πιο σημαντικών παικτών της Ρεάλ Μαδρίτης, στην εποχή του φυσικά... Στην επίσημη ιστοσελίδα της ομάδας, στ' όνομά του, αναγράφεται πως υπήρξε «ο καλύτερος τερματοφύλακας στα χρονικά του συλλόγου» και δύσκολα θα βρεθεί κάποιος να εναντιωθεί σε αυτό. Ο «άγιος Ίκερ» με τις επεμβάσεις του, τη δυνατότητα να παίρνει το σκαλπ από τους επιθετικούς σε καταστάσεις τετ-α-τετ και με την ηγετική του φυσιογνωμία που του έδωσε το περιβραχιόνιο από τη στιγμή που έφυγε ο Ραούλ από το «Σαντιάγκο Μπερναμπέου», κατέκτησε τα πάντα με τη φανέλα της «βασίλισσας». Τα 19 τρόπαια που πανηγύρισε στη Μαδρίτη, όπου βρισκόταν στα τμήματα υποδομής της Ρεάλ από τα 9 του χρόνια για να συμπληρώσει μια 25ετία στον σύλλογο, έχουν το καθένα τη δική τους ιστορία. Τρία Τσάμπιονς Λιγκ, ένα Παγκόσμιο Συλλόγων, 2 Διηπειρωτικά, 2 Σούπερ Καπ Ευρώπης, πέντε πρωταθλήματα και πάει λέγοντας... Πέντε φορές στην καριέρα του, είχε συμπεριληφθεί στην καλύτερη ενδεκάδα του κόσμου!

Ζινεντίν Ζιντάν (2001-2006): Ο νυν προπονητής της ομάδας, που στο πρώτο του clasico με τη νέα του ιδιότητα, κατάφερε να οδηγήσει τη Ρεάλ Μαδρίτης σε νίκη επί της Μπαρτσελόνα και μάλιστα με παίκτη λιγότερο! Ο Γάλλος ήταν μαέστρος... Ήταν από... άλλη πάστα ποδοσφαιριστών. Από αυτή που θα ήθελαν όλοι να κληρονομηθεί κάπως, κάπου το ταλέντο και η σκέψη του γύρω από το ποδόσφαιρο, αλλά είναι one of a kind. Στη Ρεάλ Μαδρίτης βρέθηκε στην εποχή των ... Galacticos και ήταν πραγματικά ένας τέτοιος, αφού η τεχνική του, το μυαλό του, το χάρισμα αυτού του ανθρώπου με τη μπάλα στα πόδια, τον έκαναν έναν από τους ποδοσφαιριστές που όσα κι αν πεις για εκείνους, ποτέ δεν θα είναι αρκετά. Πολλοί λένε ότι βάζοντας τ' όνομά του δίπλα σε λέξεις όπως «ευφυής», «μάγος», «αποτελεσματικός», «επιδραστικός», είναι απλά ένα... κοπλιμέντο για τις λέξεις και όχι για τον ίδιο. Η πασίγνωστη ντρίμπλα του, η «ρουλέτα» έχει μείνει στα βιβλία της ποδοσφαιρικής ιστορίας ως το σήμα κατατεθέν του και ήταν ίσως ο μοναδικός που την έκανε τόσο τέλεια κι ας τον έχουν αντιγράψει αρκετοί στο πέρασμα των ετών. Αιώνια ευγνώμονες προς εκείνον όλοι οι ποδοσφαιρόφιλοι που είδαν το καλύτερο γκολ στην ιστορία των τελικών του Τσάμπιονς Λιγκ, το 2002 απέναντι στη Μπάγερ Λεβερκούζεν, με το αριστερό βολέ για ... Όσκαρ. Τι να πεις για εκείνον και να μη φαντάζει ανεπαρκές... Παρών και στο 10ο ευρωπαϊκό της Ρεάλ, ως βοηθός του Κάρλο Αντσελότι με το πάθος και τις οδηγίες του στους ποδοσφαιριστές να δίνουν... σύνθημα τίτλου. Το ποδόσφαιρο του χρωστάει ένα μεγάλο «ευχαριστώ» που το τίμησε...

Φρανθίσκο Χέντο (1953-1971): Ο άνθρωπος που έχει κατακτήσει έξι ευρωπαϊκά τρόπαια και εν έτει 2016 δεν έχει δει κανέναν άλλον να το έχει πετύχει στην ιστορία της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης. Ο Χέντο, πριν από λίγους μήνες τιμήθηκε με το αξίωμα του επιτίμου προέδρου του συλλόγου για την προσφορά του στα χρόνια που υπηρέτησε την ομάδα ως ποδοσφαιριστής και ασφαλώς, δεν ήταν καθόλου... λίγα τα όσα έκανε. Με 12 πρωταθλήματα στις 601 εμφανίσεις του με τη λευκή φανέλα στα 18 χρόνια παρουσίας του στη Ρεάλ, ο Πάκο Χέντο έχει αφήσει το δικό του στίγμα στα χρόνια «ζωής» της Ρεάλ Μαδρίτης. Θα μπορούσε με την ταχύτητά του και το τέμπο που μπορούσε να δώσει στο παιχνίδι, παίζοντας από τις πτέρυγες, να ... κοντράρει τον Κριστιάνο Ρονάλντο και να τον προκαλέσει σε μια κούρσα μέχρι τη γραμμή του άουτ! Όταν προσπαθείς να σκεφτείς τον καλύτερο αριστερό εξτρέμ που πέρασε από το ποδόσφαιρο, πραγματικά δυσκολεύεσαι πάρα πολύ να βρεις κάποιον που να μπορούσε πραγματικά να σταθεί απέναντι στον Χέντο. Εκτός από την ταχύτητά του, ήταν αξιοθαύμαστος ο χειρισμός της μπάλας και η δυνατότητά του να ντριμπλάρει, ενώ κάθε του γέμισμα προς την αντίπαλη περιοχή, υπήρχαν στιγμές που θεωρούσε κανείς ότι θα πάει με... μαθηματική ακρίβεια εκεί που πρέπει για να πετύχει γκολ κάποιος από τους συμπαίκτες του. Ίσως είναι υπερβολή, ίσως συμφωνήσουν οι παλιότεροι, αλλά δεν λείπουν και οι σχετικές... συγκρίσεις με το πόδι του Ντέιβιντ Μπέκαμ! Μαζί με τους Πούσκας, Ντι Στέφανο και Κόπα, αποτέλεσαν σημαντικότατα «εργαλεία» της Ρεάλ στην καλύτερη ομάδα του 20ου αιώνα.

​

Κριστιάνο Ρονάλντο (2009 - ...): Ο άνθρωπος... μηχανή. Ο ποδοσφαιριστής του επιπέδου που ονειρεύτηκε και έβαλε στόχο από παιδί. Αυτός που έφτασε στην κορυφή και ως κορυφαίος, θα κάνει ακόμα κι αυτούς που δεν Αυτός που έφτασε στην κορυφή και ως κορυφαίος, θα κάνει ακόμα κι αυτούς που δεν τον συπαθούν ν' ασχολούνται συνεχώς μαζί του. Κριστιάνο Ρονάλντο, ladies and gentlemen... Τι να γράψεις για εκείνον και να προσπαθήσεις σε λίγες γραμμές να περιγράψεις όλα όσα έχει πετύχει με τη φανέλα της «βασίλισσας» και γιατί είναι η ακριβότερη μεταγραφή στην ιστορία του αθλήματος. Κάτι πολύ εύκολο είναι να ρίξεις μια ματιά στη λίστα με τους κορυφαίους σκόρερ της Ρεάλ Μαδρίτης σε πρωτάθλημα και Ευρώπη και θα δεις τ' όνομά του γραμμένο εκεί, με αρκετή απόσταση από τον δεύτερο, Ραούλ. Ευλογημένος από τον ... Θεό του ποδοσφαίρου για το ταλέντο, αλλά και παράδειγμα προς μίμηση και αντιγραφή για τη δουλειά που κάνει και τον τρόπο που πιέζει τον εαυτό του ώστε να είναι καλύτερος απ' όλους τους υπόλοιπους, ο Πορτογάλος, είναι ο σούπερ σταρ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Πάντοτε θα τον συγκρίνουν με τον Λιονέλ Μέσι και θα προσπαθούν όλοι να επιχειρηματολογήσουν για το ποιος είναι ο καλύτερος. Οι δυο τους, όμως, έχουν τη σχέση που τους εκθέτει όλους και η όποια «κόντρα» τους, έχει γνώμονα το καλό του ποδοσφαίρου. Σε εφτά χρόνια παρουσίας στους «μερένχες» τα έχει πετύχει όλα. Έχει πάρει τη «Χρυσή Μπάλα», το Τσάμπιονς Λιγκ, έχει πρωτάθλημα, Τσάμπιονς Λιγκ, Κύπελλο... Έχει όλα όσα επιθυμούσε, όλα για όσα ζήσουσε και όλα για όσα μόχθησε!

Ούγκο Σάντσες (1985-1992): Ένας από τους καλύτερους στράικερ που πέρασαν από τον σύλλογο. Με τρομερή αίσθηση του γκολ και της τοποθέτησης για να στείλει τη μπάλα στο πλεκτό, αναδείχθηκε τρεις διαδοχικές χρονιές πρώτος σκόρερ με τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης και τέσσερις φορές συνολικά στην Ισπανία. Ο Μεξικανός δεν ήταν μονάχα ποδοσφαιριστής που θα βρισκόταν μονάχα σε θέση... βολής μπροστά από τα αντίπαλα καρέ, ενώ, ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του, ήταν οι ιδιαίτεροι πανηγυρισμοί του στα γκολ και φυσικά αυτό που δεν θα ξεχάσει κανείς, ήταν το τρομερό γκολ που έχει πετύχει με ανάποδο ψαλίδι, απέναντι στη Λογρόνες, με τον Λίο Μπενάκερ τότε στον πάγκο των «μερένχες». Ο, τότε, προπονητής της ομάδας, είπε κάτι που αποτελεί την απόλυτη αποθέωση του ποδοσφαίρου, λέγοντας: «Όταν κάποιος πετυχαίνει ένα γκολ όπως κι αυτό, με ανάποδο ψαλίδι, θα έπρεπε να σταματάει το παιχνίδι για λίγο και να προσφέρεται από ένα ποτήρι σαμπάνια στις χιλιάδες του κόσμου που βρίσκονται στις εξέδρες, αφού είναι η απόλυτη ικανοποίηση...». Τα γκολ του Σάντσες, ή αλλιώς... Ου-γκολ (για ευνόητους, φυσικά, λόγους), βοήθησαν τη Ρεάλ Μαδρίτης να κατακτήσει πέντε σερί πρωταθλήματα από το 1986 έως το 1990.

Ρονάλντο (2002-2007): Ο... άλλος Ρονάλντο, ο Βραζιλιάνος. Το «φαινόμενο». Γιατί τέτοιο ήταν, τόσο πριν, όσο και μετά τους σοβαρούς τραυματισμούς τους κι ας ήταν εκείνοι η αιτία που έχασε τη σπίθα του μέσα στο γήπεδο. Ακόμα και χωρίς αυτή, ήταν ένας εξαιρετικός επιθετικός. Δεν έχασε σε κλάση και μάλιστα, παρά τα όποια προβλήματα αντιμετώπισε αλλά και το θέμα των παραπανίσιων κιλών του, όταν κατάφερνε να δείξει έτοιμος από άποψη αγωνιστικής και φυσικής κατάστασης, ήταν ένας «killer» στην επίθεση! Ο τρόπος με τον οποίο έκανε το σπριντ κι έβγαινε μπροστά για να πάρει τη μπάλα και να μπει στην περιοχή για να σκοράρει, είναι μια εικόνα που δεν βγαίνει από το μυαλό, με το χαρακτηριστικό τρέξιμο του Ρονάλντο και τη ντρίμπλα που «ζάλιζε» προτού δώσει νέα κατεύθυνση στη μπάλα και ελιχθεί για ν' αποφύγει το μαρκάρισμα. Πανηγύρισε δύο πρωταθλήματα στη θητεία του στη «βασίλισσα», ενώ, οι πρώτοι μήνες της παρουσίας του στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου», το 2002, τον βοήθησαν και στην κατάκτηση της Χρυσής Μπάλας εκείνης της χρονιάς. Σε εποχές που κάθε καλοκαίρι η Ρεάλ αποκτούσε κι από έναν μεγάλο αστέρα του ποδοσφαίρου για να σχηματίσει τους Galacticos, ο Ρονάλντο ήταν από εκείνους που θυμούνται οι φίλοι της ομάδας της ισπανικής πρωτεύουσας.