Το 1995, τα ντέρμπι στο Γεώργιος Καραϊσκάκης είχαν την υπογραφή ενός παίκτη που έπαιζε στην άμυνα του Παναθηναϊκού: Του Γιώργου Καπουράνη. Ο 29χρονος αριστερός μπακ άνοιξε το σκορ στην ρεβάνς του Κυπέλλου όπου οι «πράσινοι» ανέτρεψαν το εις βάρος τους 2-1 και πήραν την επική πρόκριση επικρατώντας 3-2, ενώ λίγο πριν αλλάξει η χρόνος πέτυχε ένα buzzer beater που έχει μείνει στην ιστορία, καθώς στο 89ο λεπτό χάρισε τη νίκη στο «τριφύλλι» (2-1) και έγινε σύνθημα στα χείλη των οπαδών της ομάδας.

21 χρόνια μετά, ο Γιώργος Καπουράνης κάνει flash back στην θητεία του στον Παναθηναϊκό, θυμάται την μαγική συνεργασία του με τον Χουάν Χοσέ Μπορέλι, υμνεί τον Χουάν Ραμόν Ρότσα, ενώ αναφέρεται και σε παίκτες που ήταν γεννημένοι για ντέρμπι όπως ο Γιάννης Καλιτζάκης...

Για αμυντικός είχες καταφέρει να σκοράρεις πολλά γκολ στην θητεία σου στον Παναθηναϊκό, αλλά και γενικότερα. Δύο από αυτά ήταν το 1995 κόντρα στον Ολυμπιακό στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης»...
Η χρονιά εκείνη ήταν η καλύτερη μου στον Παναθηναϊκό, καθώς κατάφερα να πετύχω δύο γκολ κόντρα στον Ολυμπιακό. Ένα για το πρωτάθλημα (2/12/1995) και ένα για το Κύπελλο (1/3/1995). Ειδικά όμως αυτό για την τότε Α' Εθνική ήταν μία μοναδική στιγμή γιατί με τη νίκη εκείνη καταφέραμε να ξεφύγουμε στην βαθμολογία και ουσιαστικά να εξασφαλίσουμε το πρωτάθλημα από τον Δεκέμβριο.

Πόσο σημαντικό είναι να πετυχαίνεις ένα γκολ που ουσιαστικά κρίνει τον νικητή σε ένα ντέρμπι;
Πολύ. Ήταν ένα γκολ που έκρινε το ντέρμπι και μην ξεχνάμε οτι τότε υπήρχαν οπαδοί και των δύο ομάδων στο γήπεδο. Είναι στιγμές που θέλει να τις ζήσει οποιοσδήποτε Έλληνας ποδοσφαιριστής.

Μπορείς να ξεχωρίσεις κάποιο;
Όχι. Και τα δύο έχουν την δική τους σημασία. Το ένα σήμαινε ουσιαστικά την κατάκτηση του πρωταθλήματος και το άλλο ήταν η αρχή της ανατροπής για να περάσουμε στο Κύπελλο. Είχαμε χάσει 2-1 στο ΟΑΚΑ και κερδίσαμε 3-2 στο Καραϊσκάκη. Εγώ τότε είχα ανοίξει το σκορ.

Την εξέλιξη της φάσης που είχε ως αποτέλεσμα εκείνο το γκολ στο 89ο λεπτό, την θυμάσαι ακόμα;
Φυσικά την θυμάμαι. Γίνεται να μην την θυμάμαι; Κερδίζω την μπάλα από μία λάθος απόκρουση του Καλατζή και την δίνω στον Μπορέλι. Κινούμαι στον κενό χώρο, μου την πετάει με την μία, αλλά παρά το γεγονός οτι με ευνόησε το κοντρόλ που έκανα, μου στρώθηκε στο δεξί. Αν και αριστεροπόδαρος έβαλα το σημαντικότερο γκολ στην καριέρα μου απέναντι στον Ολυμπιακό. Είναι από τις στιγμές που θα θυμάσαι πάντα και θα σε «κυνηγάνε» για μία ζωή.

Όταν είδες την μπάλα στα δίχτυα πως ένιωσες;
Μερικά πράγματα δεν περιγράφονται με λόγια. Όπως σου είπα, υπήρχαν φίλαθλοι του Παναθηναϊκού στο γήπεδο στο κάτω «πέταλο» και ήξερα οτι τους έδωσα μεγάλη χαρά. Στην κούρσα που έκανα διάνυσα περίπου 50 μέτρα μέχρι να βάλω το γκολ και επειδή ήταν στο τέλος του παιχνιδιού μου βγήκε όλη η κούραση. Για να περάσω την σέντρα μετά, ένιωθα οτι είχα τρέξει σε Μαραθώνιο.


Στα αποδυτήρια τι έγινε;
Το γλέντι τότε κρατούσε 5-10-15 λεπτά. Όχι παραπάνω. Ξέραμε πως θα παίξουμε. Μπαίναμε μέσα για να το ευχαριστηθούμε. Μην ξεχνάμε άλλωστε οτι τότε δεν είχαμε και πολλές ήττες με τον Χουάν Ραμόν Ρότσα στον πάγκο.

Αφού η κουβέντα πήγε στον Χουάν Ραμόν Ρότσα, τι ρόλο παίζει η ψυχολογία που θα μεταφέρει ο προπονητής στους παίκτες;
Θα σου πω... Πριν τον Χουάν ήταν ένας άλλος πολύ καλός προπονητής, ο Ίβιτσα Όσιμ. Εξαιρετικός. Μάθαμε πολλά πράγματα, αλλά δεν μπόρεσε να κάνει το κάτι παραπάνω. Πολλοί λένε οτι ο Χουάν βρήκε έτοιμη ομάδα από τον Όσιμ, αλλά εγώ λέω οτι ο κατάφερε να παντρέψει την ψυχολογία των παικτών. Η ψυχολογία δεν είναι κάτι που πας και το αγοράζεις από το σούπερ μάρκετ. Ο Χουάν μας απογείωνε... Όταν ερχόταν πριν από τα ντέρμπι ή πριν από ματς με αντιπάλους όπως ο Άγιαξ και μας έλεγε «Εσείς είστε καλύτεροι από οτι ήμουν εγώ όταν έπαιζα μπάλα», έφτανε. Όλοι βέβαια ξέραμε οτι αυτό δεν ίσχυε ούτε μία στο εκατομμύριο, αλλά μας έφτιαχνε. Μας έκανε να το πιστεύουμε. Μας έκανε να αφήνουμε στην άκρη το εγώ και να βάζουμε πάνω απ' όλα την ομάδα. Δεν ήμασταν μεγάλοι παίκτες, ήμασταν μέτριοι προς καλοί, αλλά μέσα στον αγωνιστικό χώρο παίζαμε ο ένας για τον άλλον. Και αυτό οφειλόταν στον Χουάν που το πέρναγε στην ομάδα.

Πάμε και στο ντέρμπι της Κυριακής... Προβλέψεις μπορούμε να κάνουμε;
Προβλέψεις δεν μπορείς να κάνεις ποτέ. Άλλωστε το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει χάσει την αίγλη του, με αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό. Πρέπει να φτιάξουμε το πρωτάθλημα από την αρχή για να αποκτήσει και πάλι ενδιαφέρον...

Ισχύει οτι στα ντέρμπι τον σημαντικότερο ρόλο παίζει το πάθος;
Τον πρώτο λόγο έχει ο ποδοσφαιριστής και μετά σαν ομάδα πρέπει να ξέρεις τί θέλεις από ένα ντέρμπι. Σε αυτό που είπες, όλοι γνωρίζουν οτι κάποιοι παίκτες είναι για τα ντέρμπι και κάποιοι δεν είναι... Στην εποχή την δική μου, ο Γιάννης Καλλιτζάκης ήταν γεννημένος για αυτά τα παιχνίδα και αυτό το μετέφερε στους συμπαίκτες του. Το ίδιο ισχύει για τον Κριστόφ Βαζέχα, τον Χουάν Χοσέ Μπορέλι... Υπήρχαν πολλοί παίκτες τότε που μπορούσαν να παρασύρουν τους υπόλοιπους. Εμείς γαλουχηθήκαμε με αυτό το πράγμα. Άρα, δεν είναι θέμα ενός παίκτη, αλλά της φιλοσοφίας που έχει η ομάδα.

Τι θα λέγετε στους σημερινούς παίκτες του Παναθηναϊκού, στα αποδυτήρια, λίγο πριν ξεκινήσει το ντέρμπι;
Επειδή έχω παίξει μπάλα, δεν σημαίνει οτι μπορώ να πω στον σημερινό προπονητή του Παναθηναϊκού τι θα κάνει και τι θα πει στους παίκτες του. Ξέρουν καλύτερα από εμάς.