Και γιατί να τελειώσει το κύπελλο;

H οριστική διακοπή του κυπέλλου Ελλάδας, είναι απλοϊκή και πρόχειρη επιλογή, δεν λύνει το πρόβλημα και δεν αντιμετωπίζει τα αίτια που το γεννούν. Είναι σα να “τελειώνεις” τα τροχαία, με την απαγόρευση κυκλοφορίας όλων των οχημάτων στους δρόμους, ενώ θα έπρεπε να αλλάξεις την κατάσταση με την κυκλοφοριακή αγωγή, τον έλεγχο των τροχοφόρων, και την καλύτερη οδοποιία. Την θέσπιση και εφαρμογή κανόνων λειτουργίας της κυκλοφορίας στους δρόμους. Αλλά και τι έπρεπε να γίνει πρόσκαιρα, δηλαδή; Αν στην άσφαλτο κάθε διαδρομή σήμαινε πια κι έναν βέβαιο θάνατο, τι θα έπρεπε να γίνει; Με το κύπελλο δηλαδή, τι έπρεπε να συμβεί τώρα;

Να ολοκληρωθεί ο... θεσμός; Γιατί; Για να προσφερθεί στο φιλοθεάμον κοινό, ένας τελικός με νεκρούς ανάμεσα σε Ολυμπιακό και ΑΕΚ; Ή αν περνούσε ο Ατρόμητος, να ξανασφαγεί και να.. κλαψουρίζει (πάλι) ο πρόεδρός του ότι δεν τον σεβάστηκαν οι φίλοι του; Τι θα θέλατε να ξαναδούμε από όσα έχει μπουχτίσει ο οργανισμός μας, σε βαθμό να βγαίνει η αηδία από τους πόρους του δέρματός μας; Τι θα σας λείψει ακριβώς επειδή διεκόπη οριστικά το κύπελλο;

Εδώ που τα λέμε, τι θα σας λείψει αν σταματήσει εντελώς ΑΥΤΟ το ποδόσφαιρο; Η αγωνία για την τελική έκβαση του ματς ή την κατάκτηση του πρωταθήματος μήπως; Η λαχτάρα από την... μάχη της αποφυγής του υποβιβασμού; Το τρομακτικής βαρύτητας ζήτημα του πέμπτου που θα συμπληρώσει την τετράδα των play off; Οι μουσικοχορευτικές παραστάσεις κατηγορουμένων ή “λερωμένων” διαιτητών στο χορτάρι; Η ένταση της αναμονής για το σφύριγμα της λήξης, που θα σημάνει την πληρωμή του στοιχήματος που παίξατε στην... Μαλαισία;

Εάν χανόταν (μέχρι να γίνει... ποδόσφαιρο) αυτό το τσίρκο από την ζωή μας, ποια... μούτρα ακριβώς θα νοσταλγούσατε; Του Γιώργου Γκιρτζίκη; Του Γιώργο Μποροβήλου; Του Σάββα Θεοδωρίδη; Του Αρετόπουλου, του Καλογερόπουλου, του Δημητρόπουλου, του Παππά; Τα δικά μου;

Τα επεισόδια, η διακινδύνευση ζωών και αριμέλειας πολιτών και αστυνομικών, οι συλλήψεις και ο στιγματισμός νέων παιδιών διά βίου, οι καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, ο παράνομος πλουτισμός των παραγόντων, ο χειραγωγημένος Τύπος και τα πρόστυχα οπαδικά ΜΜΕ;

Αν δεν επιστρέψει ποτέ, ναι θα μου λείψει. Πολύ. Και θα μου λείψουν πολλά. Η μυρωδιά απ' το χορτάρι, η βοή στις κερκίδες, οι ήρωες των γηπέδων, οι Κυριακές μου, ο Μπερμπάτοφ, ο Τσόρι, ο Μπεργκ, οι μεταδόσεις του Σπυρόπουλου, το κουβεντολόι, η καβλάντα, η καρέκλα μου στα δημοσιογραφικά της Τούμπας, η κριτική του μανάβη μου του Αποστόλη για τον Άρνεσεν, η ανάλυση του Γιάννη Βλάχου για το 3-5-2 σε σχέση με το 3-4-3. Μόνο που όλα αυτά σήμερα, πάψαμε να τα απολαμβάνουμε. Έπαψαν να αρκούν.

Σήμερα τα κουκούλωσε όλα η βρόμα και η δυσοδία. Η αιθαλομίχλη όσων λεχριτών κάνουν την δουλειά τους, τσαλαπατώντας τους πάντες και τα πάντα. Και “έκρυψε” τις εικόνες, τις γεύσεις, τους ήχους και τις μυρωδιές που αγαπούμε.

Να παίξουμε ποδόσφαιρο ή να σταματήσουμε τουλάχιστον να παίζουμε και τις κουμπάρες. Να συνεννοηθούμε, αλλιώς να κόψουμε και τις συζητήσεις. Να παίζεται το παιχνίδι στο γήπεδο, ειδάλλως ας μην παίζεται καθόλου. Η Τούμπα τις προάλλες, αν και με απαράδεκτο, καταδικαστέο και θλιβερό τρόπο, έγινε εντούτοις η φωνή της συνείδησης ενός ποδοσφαίρου που γοργοπεθαίνει, ουρλιάζοντας:

Φτιάξτε το ή “κάψτε” το.