• Διαβάστε το γράμμα:

Διαβάστε το γράμμα:

«Αγαπητέ Ζοσέ

Αυτό είναι ένα γράμμα που γράφω με πολύ μεγάλη δυσκολία. Δεν με έχεις συναντήσει ποτέ, αλλά κάθε εβδομάδα κάθομαι με την κόρη μου ακριβώς πίσω σου, πίσω από τον πάγκο σου στο Stamford Bridge.

Το όνομά της είναι Μάρτα και σήμερα είναι έντεκα χρόνων. Την πρώτη φορά που την πήρα σε ματς της Τσέλσι ήταν τεσσάρων ετών και ήσουν εσύ προπονητής. Της φάνηκε αστείο πως οι εκδρομείς οπαδοί της Μπλάκμπερν τραγουδούσαν "Θα απολυθείς το επόμενο πρωί", κάτι που όντως συνέβη (σ.σ. η Τσέλσι ήρθε ισόπαλη 0-0 με τη Μπλάκμπερν στις 15 Σεπτεμβρίου 2007 και ο Μουρίνιο απολύθηκε μετά το 1-1 με τη Ρόζενμποργκ στις 18 Σεπτεμβρίου 2007).

Αυτό ήταν το πρώτο σου άσχημο συναπάντημα με εμάς. Της είπα να μην ανησυχεί - θα έβρισκες άλλη δουλειά και η Τσέλσι θα έβρισκε άλλον τεχνικό. Στην πραγματικότητα βρήκαμε αρκετούς για να γεμίσουμε ένα λεωφορείο: Γκραντ, Σκολάρι, Γουίλκινς, Χίντινκ, Αντσελότι, Βίλας-Μπόας, Ντι Ματέο, Μπενίτεθ.

Καθώς η κόρη μου μεγάλωνε, οι μισές από τις λέξεις που έμαθε ήταν τα ονόματα των προπονητών της Τσέλσι. Αλλά δεν θα ήταν ποτέ το ίδιο χωρίς εσένα. Ο Αμπράμοβιτς, ο πρώην εργοδότης σου, έγινε τόσο ανυπόμονος με τους προπονητές που σε διαδέχτηκαν ώστε να φτάσει να απολύσει τον Ντι Ματέο μετά την κατάκτηση του Champions League.

Ήταν σαν να ξέραμε όλοι πως αργά ή γρήγορα ο Special One θα επέστρεφε. Επέστρεψες όταν η Μάρτα ήταν εννέα. Ήταν το ίδιο ενθουσιασμένη όσο και ο μπαμπάς της. Της είπα ό,τι χρειαζόταν να ξέρει: "Ο Μουρίνιο έχει το μυαλό του έξω από το κεφάλι αλλά έτσι είναι όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες". Ανέφερα τον Σαλβαδόρ Νταλί και τον Βαν Μόρισον για να εξηγήσω γιατί μερικές φορές η βασανισμένη ψυχή κάνει την καλύτερη τέχνη.

Είπα στη Μάρθα πως θα ήξερες πώς να συμπεριφερθείς και πως η τρέλα σου θα ήταν τέλεια για την Τσέλσι. Και έτσι ακριβώς έγινε. Η ένταση που βγάζεις είναι εκπληκτική και λατρεύω την αίσθηση του κινδύνου που φέρνεις σε κάθε στιγμή. Πάντα μου θύμιζεις το πιο δημοφιλές αγόρι του σχολείου: όλοι θα έκαναν τα πάντα για να γίνουν φίλοι του, και οι παίκτες σου θα έκαναν τα πάντα για να σε εντυπωσιάσουν.

ια ένα σύντομο χρονικό διάστημα, η μεσαία γραμμή της Τσέλσι ήταν τόσο ενωμένη όσο οι Led Zeppelin. Παρά το γεγονός ότι ο Ντιέγκο Κόστα εξελίχτηκε ως μία περιγραφή συναισθηματικής διάθεσης και όχι το όνομα ενός παίκτη, για λίγους υπέροχους μήνες ήταν ασταμάτητος.

Τα πόδια του Τέρι κινούνταν ακόμα, ο Ιβάνοβιτς πετύχαινε γκολ από την άμυνά μας και θυμάμαι πως έφτασες να τουιτάρεις πως "Ο Αζάρ είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριτής του κόσμου" προκαλώντας αρκετές βρισιές από την πλευρά των φαν του Μέσι.

Το θέμα είναι πως εσύ το έκανες αυτό Ζοζέ, εσύ μας έκανες και πάλι νικητές. Είσαι ένας απίστευτα πετυχημένος προπονητής και μας ξαναέφερες στην κορυφή. Η Μάρτα και εγώ σε αγαπήσαμε για αυτό, παρά την τρέλα σου.

Ώσπου κάτι εντελώς ανισόρροπο συνέβη. Έπρεπε να εξηγήσω στην κόρη μου γιατί εξερράγης απέναντι στην δημοφιλή γιατρίνα της ομάδας (μία απ΄τις πιο προεξέχουσες γυναίκες στην Premier League) και δεν μπορούσα να της δώσω μία πειστική δικαιολογία.

Όχι απλά την υποβίβασες και την ανάγκασες να φύγει, την ταπείνωσες. Δεν έπρεπε να το κάνεις και πιστεύω πως ούτε και οι παίκτες κατάφεραν να εξηγήσουν αυτό που συνέβη στις δικές τους κόρες.

Εκείνη η γυναίκα ήταν δημοφιλής και οι παίκτες πήγαν με το μέρος και εναντίον σου: έχασες τα αποδυτήρια. Έδιωξες τη γιατρίνα και οι ποδοσφαιριστές έδιωξαν εσένα. Το καταλαβαίνεις αυτό, Ζοζέ; Απολύθηκες από τους ίδιους σου τους παίκτες.

Όταν επιτέλους το συνειδητοποιήσεις, είμαι σίγουρος πως θα βρεις ανυπόφορη αυτή τη σκέψη. Τώρα θα πάρουμε άλλον προπονητή, πιο νορμάλ και πιο νηφάλιο σε σχέση με εσένα και δεν θα είναι το ίδιο. Νομίζω πως ήταν ένα τεράστιο λάθος του συλλόγου να μην θεωρήσει αυτή τη σεζόν μεταβατική για να ξεκινήσει την ανοικοδόμηση της ομάδας γύρω από εσένα.

Κάποτε μου είπε κάποιος "Το πρόβλημα είναι πως αυτή η Τσέλσι δεν έχει έναν Μπέκαμ", με άλλα λόγια μία φιγούρα που συμβολίζει την ομάδα. Όμως εμείς είχαμε και αυτή ήταν εσύ. Όπως η Λινέτ λέει στον πρώην σύζυγό της, Τομ, σε μία συγκινητική σκηνή στη σειρά Desperate Housewives, ήσουν πάντα εσύ.

Ως απελπισμένος οπαδός, ξέρω ότι δεν θα έρθεις για τρίτη φορά. Πάρκαρες το λεωφορείο και έκαψες τα πάντα γύρω σου. Έδωσες στην Τσέλσι περισσότερα τρόπαια από όσα ονειρευτήκαμε και μετά ξυπνήσαμε στη μέση ενός εφιάλτη: στην 16η θέση της βαθμολογίας με τον προπονητή μας να κατηγορεί τα ball-boys της Λέστερ.

Οπότε πάρε το χρόνο σου, Ζοζέ. Απόλαυσε την οικογένειά σου και βάλε σε σειρά τις προτεραιότητές σου. Και αν μία ημέρα μετανιώσεις για αυτό που έγινε, να είσαι σίγουρος ότι υπάρχει ένας πατέρας στο δυτικό Λονδίνο που έχει ξοδέψει πολλά ανεκτίμητα απογεύματα με την κόρη του επειδή εκείνη ήθελε να πηγαίνει στο Stamford Bridge, για να βλέπει την μαγεία και την τρέλα σου να ξεδιπλώνονται στο χορτάρι μπροστά της.

Δικός σου ειλικρινά

Τζέρεμι Βάιν»