Ποιος δεν ξέρει τελικά τι θέλει;

Γίνεται πολύς λόγος για την τακτική του Μάρκο Σίλβα να χρησιμοποιεί συνήθως τους ίδιους παίκτες και να μην ανοίγει το ροτέϊσον.

Ας κάνουμε κάποιες παρατηρήσεις…

Κι ο Ερνέστο Βαλβέρδε την ίδια στρατηγική ακολουθούσε. Είχε μία «ομάδα» παικτών κι από εκεί αντλούσε τις μονάδες τις οποίες εμπιστεύονταν. Και κατηγορούνταν γιατί δεν έβαζε τον Μήτρογλου, τον Φετφατζίδη κ.α. Νομίζω ότι σε γενικές γραμμές τα αποτελέσματα του Ολυμπιακού ήταν από καλά έως πολύ καλά.

Ειδικά δε για το Τσάμπιονς Λιγκ κι ο Μίτσελ με 13-14 παίκτες έπαιζε. Και τη μία σεζόν και την άλλη. Είχε ένα γκρουπ παικτών και με αυτό άρχισε και με αυτό τελείωσε. Με πολύ καλά αποτελέσματα μάλιστα.

Ακόμη και στο πρωτάθλημα, εκτεταμένο ροτέϊσον ο Μίτσελ μία φορά έκανε, με τον ΠΑΣ πέρσι τέτοιο καιρό στο Καραϊσκάκη, παραμονές του αγώνα με τη Μάλμε. Θυμόμαστε πως το αποτέλεσμα ήταν 2-2 σε ένα παιχνίδι που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην απομάκρυνσή του από τον πάγκο.

Τον δε Βίτορ Περέϊρα, όταν αποφάσισε να κάνει εκτεταμένο ροτέϊσον στο πρώτο ματς Κυπέλλου με την ΑΕΚ στο Καραϊσκάκη, έπεσαν όλοι να τον φάνε.

Κάνω λάθος; Είναι όπως τα λέω η, δεν είναι; Μήπως κατά βάθος εμείς δεν ξέρουμε τι θέλουμε; Γιατί όταν θέλεις…και να κερδίζεις, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, και να παίζεις ωραία μπάλα και να δίνεις ευκαιρίες σε όλους τους παίκτες, τότε συγνώμη, αλλά δεν ξέρεις τι θέλεις! Ιδιαίτερα όταν…

Ο Μάρκο Σίλβα είναι στην ομάδα τέσσερις μήνες, σε αγωνιστικές υποχρεώσεις…

Ο Περέϊρα ήρθε τον περασμένο Γενάρη κι έμεινε ως τον Απρίλη!...

Ο Μίτσελ είχε ομάδα που άλλαξε ριζικά και το πρώτο του καλοκαίρι και το δεύτερο, με τόσες αλλαγές παικτών και δη βασικών…

Κι όλοι τους τα πήγαν μια χαρά.

Ο Μίτσελ μας χάρισε την τελευταία, εδώ και έξι χρόνια, πρόκριση στους 16 του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά κι ιστορικές νίκες επί Ατλέτικο Μαδρίτης, Γιουβέντους και Γιουνάϊτεντ. Συν τη συμβολή του σε τρία πρωταθλήματα.

Ο Μάρκο Σίλβα έχει ήδη σχεδόν σίγουρο πρωταθλητή τον Ολυμπιακό και με την ιστορική πρώτη νίκη στην Αγγλία επί της Άρσεναλ.

Ακόμη κι ο Περέϊρα είχε πάρει την ομάδα πρώτη και την έβγαλε πρωταθλήτρια.

Με τον δε Ερνέστο, για να φτάσουμε πάλι εκεί απ΄ όπου ξεκινήσαμε, πήραμε τρία πρωταθλήματα και είχαμε και αξιοπρεπείς παρουσίες στην Ευρώπη, το 5-1 με την Μπενφίκα, το 1-0 στη Μαρσέϊγ, το 3-1 επί της Ντόρτμουντ…

Όλοι τους έδωσαν πράγματα στον Ολυμπιακό, άλλοι περισσότερα κι άλλοι λιγότερα, ανάλογα και με το πόσο έμειναν στην ομάδα. Είχαν και κακές στιγμές, εντός κι εκτός Ελλάδας, αλλά έτσι είναι το ποδόσφαιρο.

Μήπως κάποια στιγμή πρέπει να δούμε αν το πρόβλημα είμαστε εμείς, ο κόσμος κι ο Τύπος, εννοώ τα μυαλά μας κι η νοοτροπία μας, κι όχι ο εκάστοτε προπονητής του Ολυμπιακού, από τον οποίο συνήθως ζητάμε να κάνει αμέσως η, «αμέσως» πράγματα για τα οποία χρειάζεται κι αυτή η…κακή λέξη που λέγεται χρόνος.

Κι ενίοτε χωρίς και τις ιδανικές προϋποθέσεις…