Τα 23 εκατομμύρια, οι «ήρωες» και το μέλλον...

Να ξεκαθαρίσουμε δύο πράγματα. Παναθηναϊκόμετρο δεν υπάρχει. Λιγότερο ή περισσότερο Παναθηναϊκός, άνθρωποι που χαίρονται πιο λίγο ή πιο πολύ για την αγαπημένη τους ομάδα, λυπούνται βαθιά ή επιδερμικά στις δύσκολες στιγμές, μετά από ήττες. Από την άλλη, όμως, υπάρχουν άνθρωποι που βρίσκονται πάντα κοντά στον Παναθηναϊκό ανεξάρτητα από το οικονομικό και το προσωπικό κόστος, υπάρχουν άνθρωποι που την αγάπη τους δεν την εκφράζουν μέσω facebook και σχολίων κάτω από τα άρθρα των ιστοσελίδων αλλά με την φυσική τους παρουσία, όπου αγωνίζεται το «τριφύλλι», σε οποιοδήποτε άθλημα.

Η άποψη εκείνων που με χιόνια και βροχές είναι στο γήπεδο, η άποψη εκείνων που συνεισφέρουν από το υστέρημα τους στην «Συμμαχία», τον Ερασιτέχνη, τον σύνδεσμο, εκείνων που αγοράζουν κάθε χρόνο διαρκείας και ας χάσουν δέκα καφεδάκια, εκείνων που βάζουν πάνω απ' όλα το καλό του συλλόγου και όχι την προσωπική λεζάντα, την δικαίωση του στυλ «τα έλεγα εγώ» και το κράξιμο κατά δικαίων και αδίκων για λίγα likes, προσωπικά την σέβομαι απεριόριστα και θεωρώ πως έχουν ένα λόγο παραπάνω για τα όσα συμβαίνουν στον σύλλογο. Αυτοί δεν είναι περισσότεροι από 9.000, όσα περίπου τα διαρκείας μαζί με τα μέλη στο σωματείο. Ένας αριθμός λυπηρός, ένας αριθμός ντροπή για το μέγεθος του συλλόγου.

Η δικαιολογία της κρίσης, προφανώς, και είναι για λαϊκή κατανάλωση. Γεμάτες είναι οι καφετέριες κάθε μέρα, σε όλες τις πόλεις της χώρας. Δηλαδή δεν υπάρχουν 40.000 Παναθηναϊκοί να βάλουν από 50 ευρώ; Να βάλουν από 5 ευρώ για 10 μήνες; Ένας καφές είναι ή δύο πακέτα τσιγάρα. Απλά στην Ελλάδα η αγάπη για την ομάδα εξαρτάται από τους τίτλους, τις μεγάλες μεταγραφές, τις τεράστιες επενδύσεις. Είναι καθαρά «δώσε μου για να πάρεις».

Με τα όσα γίνονται στο ελληνικό ποδόσφαιρο τα τελευταία είκοσι χρόνια, με την μπόχα που αναβλύζει και έχει σκεπάσει τα πάντα, με τον πόλεμο που δέχεται οτιδήποτε δεν έχει προσκυνήσει το σύστημα, ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε να έχει 100.000 μέλη και 16.000 διαρκείας. Θα έπρεπε να είναι ΣΥΣΠΕΙΡΩΜΕΝΟΣ όσο ποτέ άλλοτε, θα έπρεπε να είναι ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ. Όχι γύρω από τον Αλαφούζο και τον κάθε Αλαφούζο, όχι γύρω από την ΠΑΕ και τα όποια στελέχη της, γύρω από τον σύλλογο, γύρω από το τριφύλλι, γύρω από την ιδέα. Ο εχθρός δεν είναι εντός όπως θέλουν να περάσουν κάποιοι άσχετοι.

Ο εχθρός είναι ΕΚΤΟΣ και δεν είναι εχθρός μόνο του Παναθηναϊκού αλλά και όποιου αγαπά πραγματικά το ποδόσφαιρο. Τα είκοσι χρόνια ανομβρίας είναι πάρα πολλά. Άπειρα. Για τον ψυχοσύνθεση του οπαδού του Παναθηναϊκού αποτελεί στοιχείο δυαλυτικό σε οποιαδήποτε προσπάθεια συσπείρωσης. Πολύ λίγοι, ελάχιστοι αντέχουν να κάνουν υπομονή, να περιμένουν την δικαιοσύνη να «καθαρίσει» την βρώμα και να παίζεται το πρωτάθλημα κάθε χρόνο στα ίσια. Ελάχιστοι μπορούν να καταλάβουν τι ακριβώς αντιμετωπίζει ο Αλαφούζος στο ποδόσφαιρο, ο Μιχαλαριάς στον Ερασιτέχνη. «Δικαιολογίες» θα σου πουν. Γιατί δεν γνωρίζουν, γιατί δεν έχουν εικόνα της κατάστασης. Βλέπουν μόνο το δέντρο και χάνουν το δάσος.

Την περασμένη Κυριακή, μόλις 150 άτομα βρέθηκαν στο «Παύλος Γιαννακόπουλος» για την ετήσια Γ.Σ της «Συμμαχίας». Άνθρωποι που άφησαν το σπίτι τους κυριακάτικα, πήγαν στην Λεωφόρο, γιατί ήθελαν να ενημερωθούν και να ρωτήσουν τον πρόεδρο της ΠΑΕ για την πορεία του συλλόγου.

Φυσικά η συνέλευση ήταν ανοιχτή για τον καθένα. Υπάρχει κόσμος που «βράζει» με τον Αλαφούζο, υπάρχουν τύποι στο facebook που το γήπεδο το βλέπουν μόνο από φωτογραφία κι αυτό όχι εξαιτίας της απόστασης και ζητούν την απομάκρυνση του από τα ηνία της ΠΑΕ(προφανώς για να φέρουν τον... Άραβα του Τσάκα), φίλαθλοι του συλλόγου που θέλουν άμεσα αποτελέσματα ανεξάρτητα από τις συνθήκες που επικρατούν στο ελληνικό ποδόσφαιρο. ΚΑΝΕΙΣ από αυτούς δεν σηκώθηκε από την καφετέρια να πάει στον «Τάφο» και να θέσει τα παράπονα του υπ' όψιν του Γιάννη Αλαφούζου. Του μοναδικού προέδρου στην Ελλάδα που είναι έξω από την γυάλα και τέσσερα χρόνια σερί βάζει τον εαυτό του σε αυτή την διαδικασία συζήτησης με τον απλό κόσμο.

Εκτός από την απογοητευτική συμμετοχή των 150 που είναι άξιοι συγχαρητηρίων, υπάρχει ακόμη ένα πράγμα στο οποίο αξίζει να σταθούμε. Το δίκαιο ξέσπασμα του Γιάννη Αλαφούζου. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που ΠΟΤΕ δεν βγήκε μπροστά για να «τρέξει» μόνος του τον Παναθηναϊκό. Έβαλε μπροστά το εγχείρημα της «Συμμαχίας» και έσωσε τον σύλλογο από το πρωτοδικείο και τους Τσάκες(πόσο αστείο άραγε να μιλούν για το μέλλον του Παναθηναϊκού άνθρωποι που πρωτοστάτησαν σε αυτό το μεγάλο παραμύθι). Όταν η λαϊκή βάση απέτυχε, θα μπορούσε να πει «σας ευχαριστώ, δεν προχωράει το πλάνο, παραδίδω τις μετοχές στον Ερασιτέχνη και... καληνύχτα».

Αντί για αυτό, όμως, έμεινε μπροστάρης, έβαλε 23 εκατομμύρια και δεν το διαφήμισε ούτε στιγμή, μέχρι το ξέσπασμα της Κυριακής. Αυτή ήταν η απάντηση σε όσους πιστεύουν ότι από το καλοκαίρι του 2012 μέχρι τον χειμώνα του 2015, ο Παναθηναϊκός λειτουργεί με τα «ψίχουλα» των συνδρομών και τα ελάχιστα έσοδα από την Ευρώπη(2 στους 4 αποκλεισμούς), ήταν η απάντηση στο «Αφραγκούζος» για τον Παναθηναϊκό που μόνο αυτό το καλοκαίρι έχει έσοδα από την ΟΥΕΦΑ περίπου 600.000 ευρώ και μπάτζετ στα 12.000.000, για τον Παναθηναϊκό που με τα λεφτά του Αλαφούζου απέκτησε ιδιόκτητο προπονητικό κέντρο, για τον Παναθηναϊκό που δεν πούλησε κανέναν πρωτοκλασάτο εδώ και δύο χρόνια.

Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, ο Αλαφούζος είναι ο μοναδικός που πολεμά το σύστημα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο ΣΚΑΪ και αποκλειστικά ο ΣΚΑΪ προβάλλει τα μεγάλα σκάνδαλα, ο πρόεδρος της ΠΑΕ με προσωπικό και επιχειρηματικό κόστος κάνει ότι περνάει από το χέρι του, κίνησε τα νήματα και πλέον περιμένει την δικαιοσύνη. Δεν θέλει να βουτήξει στα σκατά, δεν θέλει να γίνει ίδιος ή χειρότερος από αυτούς που έχει απέναντί του και ο τρόπος που διαχειρίζεται την όλη ιστορία θα κριθεί απο το αποτέλεσμα. Αποτέλεσμα για το οποίο είναι αισιόδοξος, έστω και αν ξεχνά ότι βρισκόμαστε στην Ελλάδα. Εκτός και αν ξέρει κάτι παραπάνω για το τελικό αποτέλεσμα. Αποτέλεσμα που το περιμένει την ώρα που ο Παναθηναϊκός πάνω στο χορτάρι έχει αντιμετωπίση ομάδας που παλεύει για την σωτηρία της και αυτό είναι λογικό να του γυρίζει... μπούμερανγκ στην λογική «μέχρι την κάθαρση, κάνε κάτι να προστατεύσεις την ομάδα σου».

Μετά τα επεισόδια που έγιναν στην Λεωφόρο, ο Αλαφούζος ήταν... φευγάτος. Στο μυαλό του βρισκόταν η αποχώρηση από το προσκήνιο του Παναθηναϊκού το ερχόμενο καλοκαίρι χωρίς αυτό να σημαίνει το τέλος της χρηματοδότησης της εταιρίας και των παλαιών χρεών που όπως αποκάλυψε είναι λιγότερα από 10 εκατομμύρια. Η εξοντωτική ποινή τον τρέλανε, τον τσίτωσε και μέσα από την στεναχώρια ξαναβρήκε την δύναμη να γουστάρει αυτό που κάνει, να θέλει να το φτάσει μέχρι το τέλος. Έστω και αν χρειαστεί να συνεχίζει να «ματώνει» οικονομικά, όντας απολύτως ΜΟΝΟΣ, χωρίς την στήριξη κανενός επιφανή Παναθηναϊκού, με εξαίρεση το 1.5 εκατομμύριο του «mr. Chipita».

Ο Αλαφούζος θα συνεχίσει να είναι στο τιμόνι του Παναθηναϊκού μέχρι να βρεθεί κάποιος άλλος. Θα βάζει όσα μπορεί να βάζει και στην τελική το έχει ξεκαθαρίσει αρκετές φορές, ότι αυτές είναι οι δυνατότητές του. Όπως πολύ αντρικά στην πρόσφατη Γ.Σ μίλησε ξεκάθαρα για τα πολλά λάθη που έχει κάνει ως ισχυρός άνδρας του Παναθηναϊκού ενώ δεν δίστασε να ζητήσει συγγνώμη για τις selfie στο πέταλο της 13.

Κλείνοντας και για να τα λέμε όλα. Αυτή την στιγμή και όσο η δικαιοσύνη παραμένει ΤΥΦΛΗ, ο σύλλογος για να κάνει άμεσα την διαφορά και να πολεμήσει με το χρήμα τις «Παράγκες» και τις «εγκληματικές οργανώσεις» χρειάζεται κάποιον ΤΡΕΛΟ, με ΤΡΕΛΑ ΛΕΦΤΑ που θα έρθει στην ΠΑΕ, θα βάλει ρευστό και θα είναι έτοιμος να πετάξει από το παράθυρο δεκάδες εκατομμύρια! Υπάρχει; Τον ξέρετε; Μπορείτε να τον βρείτε; Μακάρι να υπήρχε, μακάρι να εμφανιζόταν ένα πρωί και να έλεγε «γεια σας, ήρθα. Βάζω 30, 40, 50 όσα χρειαστεί και πάμε να τους πάρουμε φαλάγγι». Το ότι δεν υπάρχει ένας τέτοιος τύπος, προφανώς και δεν ευθύνεται ο Αλαφούζος που κρατάει ζωντανό τον σύλλογο αλλά με τις παρούσες συνθήκες-οικονομικές και ποδοσφαιρικές- δεν μπορεί να τον οδηγήσει εκεί που πρέπει.

Δεν ευθύνεται ο Αλαφούζος που ΚΑΝΕΝΑΣ δεν βάζει το χέρι στην τσέπη, που ουδείς πέρα από συμβουλές δεν βοηθά οικονομικά την κατάσταση για να ανέβει επίπεδο ο Παναθηναϊκός. Δεν φταίει ο Αλαφούζος που δεν υπάρχουν ΤΡΕΛΟΙ να... επενδύσουν σε αυτό το ελληνικό ποδόσφαιρο. Έτσι έχουν τα πράγματα, αυτή είναι η πραγματικότητα που ζει ο Παναθηναϊκός. Εκτός και αν τα δεδομένα αλλάξουν το καλοκαίρι, εκτός και αν ενεργοποιηθεί μετά από μια πενταετία ο Νικόλας Πατέρας...