Πώς γίνεται να μην επεμβαίνει Εισαγγελέας;

Για τον αθλητικό δημοσιογράφο, το θέμα είναι τόσο κουραστικό και βαρετό όσο αποκρουστικό είναι για τον μέσο Ελληνα ποδοσφαιρόφιλο. Αυτό όμως που συμβαίνει στην Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία στη διάρκεια του τελευταίου έτους, δηλαδή από τον περασμένο Ιανουάριο έχει ήδη ξεπεράσει αυτό που συνέβαινε στη διάρκεια των προηγούμενων περίπου 2.5 ετών, δηλαδή επί των ημερών που η σημερινή διοικητική σύνθεση της ΕΠΟ είχε τη μόνη διαφορά της παρουσίας του Γιώργου Σαρρή στη θέση του προέδρου.

Κακόφημη η ΕΠΟ ήταν πάντα, προτού ακόμη γίνει επαγγελματικό το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Αυτό όμως που συμβαίνει στη διάρκεια των τελευταίων περίπου 3,5 ετών έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο διότι έχει ξεπεράσει και την επιστημονική φαντασία. Ζούμε πλέον στην εποχή που πολύ ανοικτά οι ΠΑΕ μιλούν για τον έλεγχο της διοίκησης της ΕΠΟ. Μοιάζει να έχουν περάσει αιώνες από την εποχή που η διαφθορά στις εκλογές λάμβανε χώρα πίσω από τις κλειστές πόρτες των δωματίων του ξενοδοχείου – έδρας της εκλογικής διαδικασίας. Σήμερα ο ένας πίσω από τον άλλο οι πρόεδροι των ΠΑΕ δηλώνουν ανοιχτά τον ισχυρισμό ότι η ΕΠΟ ελέγχεται από “την εγκληματική οργάνωση” και προαναγγέλλουν μέχρι και γραπτώς, σε ανακοινώσεις, την προσπάθειά τους να κερδίσουν τις εκλογές του ερχόμενου Οκτωβρίου προκειμένου να βάλουν τη δική τους διοίκηση στην Ομοσπονδία.

Τι περιμένεις βεβαίως στην εποχή που η ΕΠΟ διοικείται από κατηγορούμενους για κακουργηματικές πράξεις, που βαρύνονται με βαρύτατες κατηγορίες όπως της σύστασης και διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης; Τι να περιμένεις από μια Ομοσπονδία που δεν έχει τολμήσει να αρθρώσει καθαρό και προσωποποιημένο δημόσιο λόγο στη διάρκεια των τελευταίων τριών ετών για να δώσει εξηγήσεις και απαντήσεις για όλες αυτές τις κατηγορίες που βαραίνουν τη διοίκησή της;

Κι ύστερα ποιος να της ζητήσει της σημερινής ΕΠΟ εξηγήσεις; Η UEFA, που τρέχει να βρει πώς θα σώσει τον Μισέλ Πλατινί από τον αφανισμό του από την διοίκηση του παγκοσμίου ποδοσφαίρου; Η κυβέρνηση, της οποίας το όραμα για την κάθαρση στο ποδόσφαιρο έμεινε στα λόγια από την ημέρα που η UEFA την απείλησε με διεθνή αποκλεισμό;

Οσοι ελπίζουν στην εξυγίανση του ελληνικού ποδοσφαίρου έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στους δικαστές και τους εισαγγελείς που χειρίζονται τις σχετικές υποθέσεις. Το ποδόσφαιρο και η κοινωνία των ποδοσφαιρόφιλων ζουν στη φάση της πλήρους συνειδητοποίησης της πραγματικότητας ότι αυτός ο χώρος δεν θέλει να καθαρίσει, δεν νοιάζεται να καθαρίσει. Ζούμε στην εποχή που το δεύτερο μεγαλύτερο πρωτάθλημα, εκείνο που υποτίθεται ότι θα καθάριζε μετά την υπόθεση του 2011, το “Κοριόπολις”, έχει φτάσει να διανύει την πιο “2 ημίχρονο, 1 τελικό” φάση της σύγχρονης ιστορίας του. Πρόεδροι ομάδων δηλώνουν δημόσια ότι κυκλοφορούν σε αυτό το πρωτάθλημα σύλλογοι με μόνο στόχο την εκπλήρωση των “2 ημίχρονο, 1 τελικό” οραμάτων τους για να πλουτίζουν και δεν ασχολείται κανείς με τις καταγγελίες τους.

Μια σειρά από ενδείξεις του τελευταίου καιρού οδηγούν στην εκτίμηση ότι επιχειρηματίες των ΠΑΕ ετοιμάζονται να συνασπιστούν με τους Μελισσανίδη – Σαββίδη σε αυτή την εκστρατεία να “αλώσουν” την ΕΠΟ. Μια αυθεντική πράξη αυτοδικίας. Αφού εσύ ΕΠΟ δεν καθαρίζεις και αφού εσύ κράτος δεν υπάρχεις, θα επιβάλουμε εμείς τον νόμο και την τάξη, για να αποκαταστήσουμε το περί δικαίου αίσθημα, λένε φωναχτά. Εκεί φτάνει η ποδοσφαιρική Ελλάδα του 2016. Θα ζήσει εκλογές, στις οποίες υποτίθεται ότι συμμετέχουν εραστές του αθλήματος, δηλαδή ερασιτέχνες παράγοντες, οι οποίοι θα πάνε στις εκλογές για να δηλώσουν ανοιχτά ότι υποστηρίζουν τα επαγγελματικά ποδοσφαιρικά συμφέροντα, του ενός ή του άλλου μπλοκ. Κι όλο αυτό όχι απλώς δεν μας σοκάρει αλλά μας φαίνεται απολύτως φυσιολογικό.

Και αναρωτιέσαι, δηλαδή ρωτάς τα αυτονόητα: για ποιο λόγο δεν έχει επέμβει εισαγγελέας; Γιατί η ίδια η ΕΠΟ, των ερασιτεχνών παραγόντων (ερασιτέχνης, ουσιαστικό, αρσενικό: αυτός που ασχολείται με κάτι από ευχαρίστηση, όχι επαγγελματικά ή με σκοπό το οικονομικό κέρδος) δεν αλλάζει καταστατικό προκειμένου να δώσει τη δυνατότητα σε περισσότερους να ψηφίζουν για την εκλογή διοίκησης; Για ποιο λόγο να μην παραιτείται μια διοίκηση ερασιτεχνών παραγόντων (ερασιτέχνης, ουσιαστικό, αρσενικό: αυτός που ασχολείται με κάτι από ευχαρίστηση, όχι επαγγελματικά ή με σκοπό το οικονομικό κέρδος) προκειμένου να πείσει ότι νοιάζεται για την επιστροφή της διαφάνειας, δηλαδή για το εθνικό καλό του αθλήματος και όχι για την εξυπηρέτηση οποιουδήποτε συμφέροντος; Για ποιο λόγο δεν συλλέγει ο υφυπουργός Αθλητισμού όλες αυτές τις δηλώσεις και τις ανακοινώσεις για να τις μεταφράσει και να τις θέσει υπόψη της UEFA απαιτώντας από την Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία να επιβάλλει στην ελληνική Ομοσπονδία την αυτοκάθαρσή της; Για ποιο λόγο δεν έχει γίνει επαγγελματική η διαιτησία των επαγγελματικών πρωταθλημάτων με την εν λευκώ και δια συμβολαίου παράδοση του μάνατζμεντ σε έναν ξένο μάνατζερ με προηγούμενη εμπειρία και επαρκές βιογραφικό;

Σε μια κουβέντα που είχαμε με έναν παράγοντα με αρκετά μεγάλο και σημαντικό κύκλο ζωής και δράσης στην ΕΠΟ, μου μετέφερε τη βασική συμβουλή που κυκλοφορεί σε μορφή σλόγκαν αυτή την εποχή ενόψει των επόμενων εκλογών: προσοχή στα κινητά, μη πάθουμε καμιά ζημιά, και τέλος η κρίση, ξαναμπαίνουμε στην ανάπτυξη, ο πλειστηριασμός θα εκτινάξει σε ιστορικά ύψη τις τιμές της αγοράς, χαλάλι η υπομονή που κάναμε τα τελευταία χρόνια, που βολευόμασταν μόνο με τα “εκτός έδρας” για τη στελέχωση των επιτροπών και με τα οδοιπορικά, με τα οποία ίσα ίσα που καλύπταμε μια καλή βίζιτα.