Ο “συνδεσμίτης” οπαδός, όπως θα 'θελες να είναι

Τον παρακολουθούσα σταθερά, άλλοτε από πολύ μικρή και άλλοτε από μεγάλη απόσταση, για περισσότερο από τρεις δεκαετίες. Χάρη στην τύχη που είχα να ζούμε στην ίδια γειτονιά, άρχισα να αντιλαμβάνομαι και σιγά σιγά να επεξεργάζομαι τη στάση του απέναντι στην αγαπημένη του ομάδα, την ΑΕΚ, από την παιδική μου ηλικία. Ο Κώστας Φουρνάρος, που έφυγε τα ξημερώματα από τη ζωή, ήταν αυτό που θα ήθελες να εννοείς κάθε φορά που λες “τρελός με την ομάδα του” για έναν “οργανωμένο” οπαδό. Ο οπαδός, όπως θα ήθελες να είναι. Κι αυτό ακριβώς είναι το νόημα αυτού εδώ του σημειώματος. Δεν γράφω τον επικήδειο ενός ανθρώπου που είχε κερδίσει την αγάπη και τον σεβασμό μου από την παιδική μου ηλικία για λόγους άσχετους με το ποδόσφαιρο. Γράφω για να φωτίσω, μ' όση ένταση μπορεί να φωτίσει το σημείωμα ενός δημοσιογράφου, τη στάση και τον τρόπο ενός “συνδεσμίτη” μιας μεγάλης ομάδας. Για να υπογραμμίσω και κυρίως να πω στους νεότερους από εμένα το ότι στον κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου κατοικούσαν κάποτε πάρα πολλοί “συνδεσμίτες”, για τον οποίων τη στάση καμάρωνες, δεν ντρεπόσουν. Τους έβλεπες για να σε εμπνέουν και για να καμαρώνεις που ζεις και λειτουργείς στον ίδιο χώρο. Κέρδιζες μέσα από την επικοινωνία και την συναναστροφή μαζί τους. Ηταν μέρος του κόσμου που ομόρφαινε τα κυριακάτικα απογεύματά σου στο γήπεδο. Και τους αντιμετώπιζες όπως τους έπρεπε, δηλαδή σαν προσωπικότητες αυτής της κοινωνίας, των οπαδών. Προσωπικότητες που εισέπρατταν τον σεβασμό και την αναγνώριση όχι μόνο εντός των ορίων της μικροκοινωνίας των οπαδών της “δικής τους” ομάδας αλλά στην ευρύτερη κοινωνία των οπαδών. Προσωπικότητες άξιες των ίδιων τιμών με αυτές που αποδίδεις όταν χάνεται ένας πρώην μεγάλος αθλητής ενός συλλόγου.

“Τρελός με την ΑΕΚ” ο κυρ Κώστας, “άρρωστος”. Και αναγνωρίσιμος συνδεσμίτης, δηλαδή “οργανωμένος” οπαδός του οποίου η φωνή αποκτούσε καιρό με τον καιρό όλο και μεγαλύτερη ένταση χάρη στην δημοφιλία του. Γιατί γινόταν τόσο αγαπητός; Επειδή ανέβαινε στο τσιμέντο, ή στο κάθισμα, ή στην εξέδρα, ή στο τηλεπαράθυρο για να υποστηρίξει την ΑΕΚ. Οχι την δική του ΑΕΚ. Την ΑΕΚ. Πέρα και πάνω από πρόσωπα. Πολύ μακριά από συμφέροντα. Χρόνο με τον χρόνο, όσο αποκτούσε μεγαλύτερη ένταση η φωνή του, ο κυρ Κώστας δεν έκανε χρήση της έντασης για να “ανεβάζει” ή να “κατεβάζει” προπονητές και διοικήσεις. Υποστήριζε με ένταση τις απόψεις του, που ήταν τεκμηριωμένες, αλλά δεν φώναζε για να τις επιβάλει. Δεν χειραγωγούσε. Δεν ήταν “παράγοντας”. Και δεν σ' άφηνε ούτε να διανοηθείς ότι ήταν ή θα μπορούσε να γίνει “του πεντοχίλιαρου” ή του “κατοστάευρου”. Ηταν το ακριβώς αντίθετο του “χρηματοδοτούμενου” ή του “σας έχει βάλει σε δουλειά”. Δεν γύρεψε και δεν πήρε ποτέ τίποτα από την αγαπημένη του ομάδα. Μόνο έδινε. Γι' αυτό και ένωνε. Σε έναν σύλλογο, του οποίου οι - κυρίως αυτοί - οργανωμένοι οπαδοί γύρευαν διαχρονικά μια αφορμή ή αιτία για να διασπαστούν, να συγκρουστούν και να χωριστούν σε “καλούς” και “κακούς”, στους “πιο ΑΕΚ” και “λιγότερο ΑΕΚ”, στους “γνήσιους” και τους “αντιγραφείς”, στους “πιστούς” και τους μη, ο κυρ Κώστας, όπως και κάποιοι ακόμη της δικής του γενιάς, που μπήκαν στα γήπεδα στις δεκαετίες του '50 και του '60, ήταν κοινά αποδεκτός και λειτουργούσε διαχρονικά, ακόμη και στις στιγμές των μεγαλύτερων εντάσεων, ενωτικά. Σαν να υπενθύμιζε στον οργανωμένο οπαδό ποιος θα 'πρεπε να είναι ο ρόλος και η στάση του απέναντι στην αγαπημένη του ομάδα.

Είναι δύσκολες οι μέρες σαν αυτή για έναν σύλλογο που χάνει έναν “συνδεσμίτη”, έναν φανατικό οπαδό αυτής της ποιότητας. Διότι δυστυχώς είναι μετρημένοι στα δάχτυλα οι “αναγνωρίσιμοι”, οι “επιφανείς” συνδεσμίτες αυτής της φύσης. Οι ρομαντικοί. Οι ανιδιοτελείς. Και οι σύλλογοι θα έπρεπε να κάνουν το ελάχιστο, δηλαδή ακριβώς αυτό που κάνει τούτο το σημείωμα: να τους φωτίζουν, με την ελπίδα ότι θα λειτουργήσουν ως παράδειγμα, ότι θα εμπνεύσουν και θα παρακινήσουν, ότι θα πείσουν ότι μπορούν και οι κανονικοί και ποιοτικοί άνθρωποι να είναι “συνδεσμίτες”, όπως ήταν μέχρι και πριν από μερικές δεκαετίες. Οπως είναι σήμερα οι “συνδεσμίτες” στις περισσότερες πολιτισμένες χώρες.

Αν ένας σύλλογος νιώθει την ανάγκη να τιμήσει τη μνήμη ενός ανθρώπου που χάνεται από τη ζωή επειδή αυτός είχε φορέσει μερικές δεκάδες φορές τη φανέλα του, θα έπρεπε να τα βάφει μαύρα για λίγο κάθε φορά που χάνει έναν τέτοιας ποιότητας και τόσο μεγάλης σε διάρκεια χρόνου προσφοράς “συνδεσμίτη” οπαδού του, που υπηρέτησε και το ερασιτεχνικό σωματείο του. Οχι μόνο επειδή η κάθε ΑΕΚ είναι ο κόσμος της, αλλά επειδή τέτοιοι οπαδοί είναι ο κόσμος μιας ομάδας όπως αυτή θα ήθελε να είναι. Και επειδή αυτής της ράτσας οι οπαδοί είναι είδος προς εξαφάνιση.