Οταν έμαθα για τη μάχη του Νίκου Κυζερίδη με τον καρκίνο, ομολογώ ότι στενοχωρήθηκα. Οι αναμνήσεις που είχα, κυρίως από τη δεκαετία 1995 - 2005 που διέπρεπε στα γήπεδα με τον Πανηλειακό, τον Αρη και τη Βέροια, είναι ακόμα ιδιαίτερα ζωντανές. Ενας πολύ καλός ποδοσφαιριστής, αγαπητός από συμπαίκτες και αντιπάλους που πάντα έδινε το μέγιστο των δυνάμεων του στον αγώνα! Τώρα ο ίδιος άνθρωπος, γεννημένος μαχητής, δίνει τον πιο δύσκολο του αγώνα στο Ντίσελντορφ της Γερμανίας. Με τη βοήθεια του συναδέρφου στο MEGA Bασίλη Παπαδόπουλου βρήκα το τηλέφωνο του και τον κάλεσα για μία συνέντευξη. Ευγενικός όπως πάντα, μου απάντησε αμέσως θετικά. Μετά από 15 λεπτά συνομιλίας κι αφού έκλεισα το τηλέφωνο, χρειάστηκε αρκετή ώρα κοιτώντας το ταβάνι για να συνειδητοποιήσω με τι άνθρωπο μίλησα. Η δύναμη ψυχής και η αγάπη που αναβλύζουν από μέσα του, ακόμα και τώρα στη δύσκολη αυτή φάση, με συγκλόνισαν. Παρότι έφυγε με καημό από την Ελλάδα, παρότι αρκετοί ήταν αυτοί που τον εγκατέλειψαν, ο Νίκος δεν έβγαλε κακία για κανέναν. Μόνον αγάπη... Διαβάστε τι μου είπε, τα οποία μετέφερα αυτούσια και θα καταλάβετε!

«Ενα ταπεινό ευχαριστώ μέσα από την ψυχή μου»

Νίκο τις τελευταίες ημέρες που έγινε γνωστό το πρόβλημα της υγείας σου, είναι πολλοί αυτοί που σου συμπαραστάθηκαν. Εισέπραξες αυτή την αγάπη στην Γερμανία όπου βρίσκεσαι;

«Κάθε μέρα αυτό που ζω είναι κάτι ανεπανάληπτο, είναι κάτι το φανταστικό. Η αγάπη του κόσμου με μηνύματα, με τηλεφωνήματα, με αλληλεγγύη, με βοήθεια, με στήριξη, τι να πω... Είναι δύσκολο να ευχαριστήσω όλο αυτό τον κόσμο και στην Ελλάδα και εδώ στη Γερμανία. Τι μπορώ να πω τώρα, τίποτα... Είμαι τόσο συγκινημένος και τόσο χαρούμενος που δεν μπορώ να πω κάτι, ένα μεγάλο ευχαριστώ είναι πάρα πολύ λίγο, είναι τρομερό. Νιώθω φοβερά ευτυχισμένος, τέτοια αγάπη δεν περίμενα να συναντήσω, δεν έχω λόγια να πω κάτι, παρά μόνο ένα ταπεινό ευχαριστώ μέσα από την ψυχή μου. Είμαι πολύ ευτυχισμένος και τυχερός που μου συμπαραστέκεται τόσο πολύς κόσμος...»

Αυτή η αγάπη σου δίνει μεγαλύτερη δύναμη να συνεχίσεις τον αγώνα σου και να βγεις νικητής;

«Από τότε που ξεκίνησε όλο αυτό και το μοιράστηκα με τον κόσμο - γιατί δεν γινόταν διαφορετικά αν και προσπάθησα στην αρχή να το κρύψω - θεωρώ ότι ο θεός το έφερε έτσι. Ετσι έπρεπε να γίνει μάλλον για κάποιο λόγο που κι εμένα θα με βοηθούσε και θα μου έδινε δύναμη να σταθώ στα πόδια μου. Ζω ένα όνειρο, ο κόσμος με έχει ανεβάσει στα ύψη μου έχει δώσει τόση ενέργεια, οι προσευχές τους και όχι μόνο, μου δίνουν φοβερή δύναμη για τη συνέχεια.»

Πότε έμαθες για πρώτη φορά για την αρρώστια σου;

«Πάνε στα 2,5 χρόνια. Ημουν τότε στη Γερμανία, αλλά Ελληνας γιατρός το κατάλαβε. Είχα έρθει στην Ελλάδα για το γάμου του κουνιάδου μου, πήγα κι με εξέτασε ένας γιατρός γιατί πονούσα και στη Γερμανία δεν μου έλεγαν τίποτα. Πήγα λοιπόν σε έναν γιατρό που ήταν από παλιά φίλος του πατέρα μου, μου έκανε κάποιες εξετάσεις με κάμερες, βρήκε τι έχω και την άλλη μέρα επέστρεψα στη Γερμανία γιατί βρήκε κάτι που δεν του άρεσε και τελικά βγήκε αληθινός. Από τότε ξεκίνησε ο Γολγοθάς...»

Κάπου εκεί για πρώτη φορά στην επικοινωνία μας, κάνει παύση. Παίρνει μία ανάσα και συνεχίζει: «Να μην το νιώσει ποτέ, μα ποτέ, ούτε ο χειρότερος σου εχθρός. Δεν έχω εχθρούς αλλά να μην το νιώσει ποτέ κανείς στη ζωή. Αυτή η αρρώστια, αυτό το πράγμα δεν μπορείς να το περιγράψεις με λόγια, δεν, δεν, δεν... Πραγματικά σας μιλάω μέσα από την ψυχή μου, δεν υπάρχει,δεν υπάρχει. Σε κάνει άλλο άνθρωπο μέσα σε ένα μήνα, σε 20 μέρες, δεν μπορείτε να καταλάβετε. Δεν έβλεπα τον εαυτό μου στον καθρέπτη, δεν ήθελα να με δούνε τα παιδιά μου, είναι κάτι τρομερό. Αλλά προσπάθησα μέσα από την οικογένεια μου, τη στήριξη της γυναίκας μου, του γιατρού μου, του κουνιάδου μου που είναι εδώ στη Γερμανία. Με στήριξαν στην αρχή αρκετοί άνθρωποι, με την αγάπη τους, όσο μπορούσανε, για να τα καταφέρω αλλά τα προβλήματα είναι πολλά, είναι πάρα πολλά!»

«Αν ήμουν μόνος δεν θα ήμουν τώρα στη ζωή»

Η οικογένεια σου είναι συνεχώς μαζί σου;

«Μόνο η μεγάλη μου κόρη είναι στην Ελλάδα, γιατί σπουδάζει νοσηλευτική. Η μεσαία που είναι 20 και η μικρή η δωδεκάχρονη είναι εδώ, μικρός παντρεύτηκα. Αν ήμουν μόνος δεν θα ήμουν τώρα στη ζωή, δεν θα υπήρχα. Δεν το λέω έτσι, πραγματικά το εννοώ. Αν δεν είχα τη στήριξη της γυναίκας μου... Αυτή η γυναίκα που παντρεύτηκα, είναι γυναίκα για τα δύσκολα, είναι το στήριγμα μου 24 χρόνια που είμαστε παντρεμένοι. Και μετά τα παιδιά μου, αλλά και οι γονείς μου...»

Είμαι σίγουρος ότι όλοι μαζί ενωμένοι, θα το ξεπεράσετε το πρόβλημα. Πρέπει να είσαι αισιόδοξος...

«Δεν μπορώ να πω κάτι διαφορετικό ή να μην το νιώθω. Αυτή τη στιγμή με όλη αυτή τη δύναμη που μου δώσανε, πετάω στα σύννεφα, μου δώσανε ψυχολογία. Με την αγάπη τους, τη στήριξη τους και την οικονομική τους βοήθεια, αυτό πρέπει να λέγεται. Είναι πολλοί οι άνθρωποι που με στήριξαν και με στηρίζουν, είτε είναι μικροί, είτε είναι μεγάλοι, είτε επώνυμοι, είτε ανώνυμοι, δεν βρίσκω λόγια αλλά και τον τρόπο να τους ευχαριστήσω. Μακάρι να μπορούσα έναν -έναν, να τον δω, να τον κοιτάξω στα μάτια και να τον ευχαριστήσω. Αλλά κάποια στιγμή θα το κάνω, επειδή θα τους δω, θα με δούνε, θα πάω και Ελλάδα. Το μόνο που μπορώ να κάνω τώρα είναι να ευχαριστήσω μέσα από τις εκπομπές και τις συνεντεύξεις, τον κόσμο που δεν μπορώ να δω.»

«Ποτέ ξανά στην Ελλάδα, μόνο νεκρός»

Η συζήτηση μας πάει και στην Ελλάδα και στο ενδεχόμενο να επέστρεφε σε μόνιμη βάση, όταν με το καλό τελειώσει η περιπέτεια του. Εκεί ο Νίκος Κυζερίδης λίγο «μαγκώθηκε», ενδεικτικό του πόσο απογοητευμένος έφυγε από την πατρίδα του αναζητώντας κάτι καλύτερο στη Γερμανία.

«Αν με ρώταγες πριν από λίγο καιρό θα σου έλεγα όχι, ποτέ ξανά στην Ελλάδα, μόνο νεκρός! Ξέρω είναι πολύ μεγάλη κουβέντα αλλά πικράθηκα πολύ. Βέβαια την παίρνω τώρα την αγάπη, ίσως έπρεπε να μεσολαβήσει η αρρώστια για μερικούς - όχι για όλους - που μου έδωσαν τώρα την αγάπη, αλλά δεν πειράζει. Ολοι κάνουμε λάθη κι εγώ έχω κάνει λάθη στη ζωή μου και προσπαθώ να κάνω τα λιγότερα και να μην πειράξω κάποιον άνθρωπο ή να επιβιώσω εγώ πατώντας κάποιον άλλο, δεν το θέλω αυτό. Αλλά τώρα εάν μου λέγατε, εάν ξεπεραστούν όλα, σίγουρα θα γυρνούσα αλλά από πίσω έχω τα παιδιά μου και πρέπει να σκεφτώ αυτά. Είμαι από τους ανθρώπους που σκέφτομαι το μέλλον τους, να έχουν ο,τι καλύτερο τα παιδιά μου...»

Νιώθεις μεγάλη πίκρα για την Ελλάδα;

«Σίγουρα θα ήθελα να ήμουν εκεί. Η ζωή μου όλη ήταν στην Ελλάδα, έπαιξα 25 χρόνια μπάλα, πολλές γνωριμίες, αλλά δεν με βοήθησαν να μείνω στην Ελλάδα τότε που έπρεπε. Αυτός είναι ο μεγάλος μου καημός...»

Και για τη συμπεριφορά των ανθρώπων του Αρη, είσαι πικραμένος; Μετά την υπαγωγή στο άρθρο 44 το 2004, σου χρωστάνε ακόμα χρήματα; Ξέρω ότι από το 2012 έχεις καταθέσει αγωγή κατά του Ελληνικού Δημοσίου, λόγω των χρημάτων που έχασε από την υπαγωγή του Άρη στο άρθρο 44.

«Ο Αρης τελείωσε, ήταν μία υπόθεση που πέρασε, πήγε στο κράτος, αναγνώρισαν το λάθος τους, το κάνανε αλλά έχουν περάσει 11 χρόνια και ακόμα βασανιζόμαστε. Δεν θέλω να πω κακά πράγματα για τους πολιτικούς, γιατί μπορεί να το μετανιώσω, αλλά κοιτάνε μόνο την καρέκλα. Υπάρχουν καλοί άνθρωποι πολιτικοί, αλλά όταν μπαίνουν μέσα στους υπόλοιπους, χαλάνε και αυτοί, δυστυχώς...»

Αυτός ήταν ο μοναδικός λόγος που σε οδήγησε στην απόφαση να εγκαταλείψεις την Ελλάδα;

«Οχι μόνο... Εγινε αυτό που έγινε με τα χρήματα, μετά κάποιοι άνθρωποι που πίστευα ότι ήταν δίπλα μου γιατί τους είχα βοηθήσει και εγώ επαγγελματικά όταν έπαιζα μπάλα, είτε ήταν πρόεδροι, είτε κάποιοι άλλοι, με εγκατέλειψαν, έγινε και αυτό με την προπονητική και έτσι πήρα την απόφαση.»

«Σε εμένα ο Θεός μου έδωσε δύο πόδια»

Τι έγινε με την προπονητική;

«Πήγα στη σχολή να πάρω δίπλωμα, πέρασα στα πρακτικά, πέρασα στη θεωρία αλλά έμεινα σε ένα μάθημα στα γραπτά. Αυτό με έκανε να νιώσω μεγάλη πίκρα, γιατί εκείνα τα χρόνια όπως και να το κάνουμε δεν πηγαίναμε σχολείο, εγώ προσωπικά δεν πήγα σχολείο. Δεν είναι ντροπή που το λέω... Σε εμένα ο Θεός μου έδωσε δύο πόδια, τι να κάνω; Σε άλλους δίνει μυαλό, σε άλλους τα χέρια, εμένα μου έδωσε δύο πόδια, εκεί ήταν το μυαλό μου. Από τα τέσσερα αδέρφια μου εγώ μόνο τη μπάλα κοιτούσα... Το αποτέλεσμα λοιπόν ήταν ότι κόπηκα και με πείραξε πολύ, ντράπηκα βασικά, επειδή ένιωθα ότι είχα ένα όνομα στην κοινωνία και ήταν αυτό μία σφαλιάρα δυνατή μετά και τα υπόλοιπα. Εντάξει, οι άνθρωποι πρέπει να κάνουν τη δουλειά τους, να μην έχουν ευαισθησίες, ούτε τίποτα, αλλά όταν ένας άνθρωπος έχει φάει με το κουτάλι 25 χρόνια τα γήπεδα κι έχει δώσει τη ψυχή του, το να του πεις για ένα μάθημα στο πιο απλό δίπλωμα ότι κόβεται, το θεωρώ λίγο χαζό. Ισως να κάνω λάθος, αλλά έτσι ένιωσα, αυτό λέω...»

«Μέσα στα γήπεδα θέλω να πεθάνω»

Πλέον ο Νίκος Κυζερίδης, δεν είχε άλλο άλλο περιθώριο παρά να φύγει από την Ελλάδα και να αναζητήσει καλύτερη τύχη στη Γερμανία. Οπως μας είπε, δεν είχε άλλη επιλογή...

«Βέβαια, τι να κάνω; Χρήματα δεν έπαιρνα, η οικογένεια είχε προβλήματα, δεν σε στήριζε κάποιος, δεν σε βοήθησε κάποιος, τι να κάνω. Ηθελα λοιπόν κι εγώ να βρεθώ σε μία ομάδα, να βάλω ένα λιθαράκι, να βοηθήσω, αυτό έχω μάθει στη ζωή μου, τη μπάλα, τι να κάνω; Μέσα στα γήπεδα γεννήθηκε, μέσα στα γήπεδα θέλω να πεθάνω. Αυτή ήταν η επιθυμία και αυτή είναι ακόμα. Ζω και αναπνέω για το ποδόσφαιρο!»

Με το που έφυγες, συνέχισες να παρακολουθείς το ελληνικό ποδόσφαιρο;

«Εριξα μαύρη πέτρα. Απογοητεύτηκα τόσο πολύ, πληγώθηκα τόσο πολύ και δεν κοιτούσα τίποτα. Μετά μου ήρθε και αυτό, η στενοχώρια και όλα αυτά και καταλαβαίνετε...»