Βρίσκεται συχνά στο επίκεντρο, χωρίς ο ίδιος να το θέλει και τόσο και χωρίς να κατανοεί το γιατί. Δεν φοβάται να εκφράσει την άποψή του και να βγει μπροστά, χωρίς να υπολογίζει της συνέπειες. Ο Χοσέ Χολέμπας είναι απλά... ο εαυτός του!

Το συναντήσαμε στο προπονητικό κέντρο της Γουότφορντ, λίγο έξω από το Λονδίνο. Σε μια υπέροχη περιοχή, γεμάτη πράσινο και ησυχία, σε ένα περιβάλλον ιδανικό για να επικεντρωθείς στο ποδόσφαιρο. Λίγο πριν την πρώτη συνάντηση με τον νέο προπονητή στην επόμενη μέρα της «γαλανόλευκης», ο Χοσέ Χολέμπας μιλάει στο gazzetta.gr για όλα!

Δίνει απαντήσεις για την κακή νοοτροπία της Ελλάδας, αναρωτιέται «why always me?», αναφέρεται στη σχέση του με τον Καραγκούνη, στον Ολυμπιακό και στο δύσκολο παρελθόν, ενώ αποκαλύπτει το μέλλον του... μακριά από το ποδόσφαιρο!

Χοσέ, αρχικά να πούμε κάποια πράγματα για την Εθνική. Βγήκε προς τα έξω ότι με τη Βόρειο Ιρλανδία πέταξες τη φανέλα σου, εσύ το διέψευσες, ενώ δεν υπήρξε κάποια καταγεγραμμένη εικόνα που να σε δείχνει να το κάνεις. Τι συνέβη;

«Κανείς δεν το είδε γιατί πολύ απλά δεν το έκανα ποτέ. Δεν ξέρω γιατί πάντα πρέπει να φταίω εγώ. Όποτε συμβαίνει κάτι, πρέπει να είμαι μέσα κι εγώ. Δεν ξέρω γιατί... Ίσως επειδή είμαι από το εξωτερικό; Ίσως με βλέπουν διαφορετικά. Ο πατέρας μου είναι Έλληνας, αλλά δεν έχω ελληνική νοοτροπία. Δεν θα μπορούσα να την έχω γιατί δεν ήμουν μαζί του, οπότε νομίζω ότι αυτός είναι ο βασικός λόγος που επιλέγουν πάντα εμένα για να ρίξουν την ευθύνη όταν κάτι συμβαίνει».

Ποιος σε επιλέγει; Οι δημοσιογράφοι; Η Ομοσπονδία;

«Δεν ξέρω, ίσως οι δημοσιογράφοι. Είναι πραγματικά παράξενο πρέπει να πω, πραγματικά παράξενο. Γιατί όποιος με ξέρει, γνωρίζει ότι εγώ δεν είμαι έτσι. Δεν είμαι άνθρωπος που θα πετάξει τη φανέλα. Το έκανα μόνο μια φορά επειδή χάσαμε ένα ματς με τον Ολυμπιακό και ήμουν τρελαμένος με αυτό, πολύ αναστατωμένος».

Με την Εθνική τώρα τι γίνεται;

Στην Εθνική παραμένω. Έχουμε καινούργιο προπονητή, δεν του έχω μιλήσει ακόμα. Θα συναντηθούμε την Τρίτη οπότε θα δω τι θα αλλάξει».

Τι πρέπει να αλλάξει; Εννοώ, παίζατε στο Μουντιάλ με τον Σάντος και φτάσατε να αποκλειστείτε από τους «16» στα πέναλτι και δύο μήνες μετά ήταν σαν να βλέπεις άλλη ομάδα. Είναι μόνο θέμα προπονητή;

«Ο προπονητής νομίζω παίζει πολύ μεγάλο ρόλο, αλλά κάποιοι παίκτες πρέπει να δουλέψουν με τους εαυτούς τους. Πρέπει να σκεφτούν που πηγαίνουν να παίξουν όταν καλούνται από την Εθνική. Δεν είναι σαν να παίζουν με τους συλλόγους τους. Καλούνται επειδή θεωρούνται ότι εκείνη τη μέρα, εκείνο το μήνα ίσως, είναι οι καλύτεροι της χώρας και αξίζουν να παίξουν στην εθνική ομάδα. Όταν βλέπω τα παιχνίδια μας, καταλαβαίνω ότι ήταν εντελώς διαφορετικό το πως παίζαμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο και μετά στα προκριματικά του Euro. Τώρα αποκλειστήκαμε από τα τελικά της Γαλλίας. Τρελάθηκα πραγματικά, όταν έβλεπα πως αντιδρούσαν κάποιοι παίκτες, όταν χάσαμε είπα "τι γίνεται εδώ;" Γέλια, αστεία και τέτοια πράγματα.. Αντιδρούν κάποιοι έτσι, δεν ξέρω αν είναι πραγματικά έτσι, αλλά εγώ δεν είμαι. Είμαι πολύ συναισθηματικός. Όταν χάνουμε ένα ματς για μια βδομάδα είμαι αναστατωμένος, οργισμένος. Ίσως γι' αυτό οι περισσότεροι δεν με καταλαβαίνουν. Νομίζω ότι αυτό είναι το βασικό πρόβλημα. Να υπάρχει σεβασμός».

Και ο Σάντος είχε τον τρόπο για να επιβάλει αυτόν το σεβασμό;

«Ναι. Σε έκανε να καταλάβεις ότι στην Εθνική ομάδα πρέπει να τα δίνεις όλα. Να μην έρχεσαι με... περίεργο στιλ».

Οπότε βασικά, είναι θέμα νοοτροπίας...

«Ακριβώς. Αυτό ήταν το βασικό πρόβλημα με εμάς στα προκριματικά».

Μπορεί να αλλάξει αυτό;

«Έχω δει πολλά και θέλω να δω τι θα γίνει από τώρα με τον Σκίμπε, επειδή έχει περάσει από πολλά κλαμπ, αλλά δεν ξέρω αν γνωρίζει τις διαφορές που θα βρει στην Ελλάδα. Θα δούμε τι θα συμβεί, γιατί πρέπει να αλλάξει πολλά. Αυτή είναι η άποψη μου, τι θα κάνει στο τέλος είναι δική του δουλειά αλλά για μένα πρέπει να αλλάξει πάρα πολλά. Από την προπόνηση,. τη συμπεριφορά, όλα».

Είναι και θέμα προσώπων στην Ομοσπονδία αυτή η νοοτροπία;

«Ο αθλητικός διευθυντής, που οργανώνει τα πάντα, είναι επίσης σημαντικός. Για μένα όταν ο Φύσσας ήταν εκεί έκανε σπουδαία δουλειά, δεν ξέρω για ποιο λόγο δεν τον κράτησαν. Δεν το καταλαβαίνω. Όλοι ξέρουν ότι ο Καραγκούνης είχε πρόβλημα μαζί μου. Δεν ξέρω γιατί. Είχε, ας πούμε, αμφιβολίες για μένα επειδή δεν μπορούσα να αγωνιστώ σε ένα ματς και όλοι έλεγαν ότι μετά από δύο μέρες προπονούμουν. Δεν έκανα προπόνηση, έκανα ελαφρύ πρόγραμμα μόνος μου για να είμαι, ας πούμε, έτοιμος για το επόμενο ματς. Επειδή η επόμενη αναμέτρηση ήταν μετά από 8-10 μέρες. Ήταν ok για μένα. Είπα ότι είναι δείγμα έλλειψης σεβασμού για τους άλλους παίκτες. Εγώ να μην προπονούμαι και να παίζω και οι άλλοι να προπονούνται και να μην παίζουν; Ίσως συμβεί μια φορά, ήταν όμως διεθνές παιχνίδι, όχι κάποιο του συλλόγου. Μετά από εκείνο το περιστατικό ξεκίνησαν να μην με καλούν, νομίζω το επόμενο παιχνίδι ήταν η Φινλανδία. Ακόμα δεν ξέρω το λόγο που δεν με κάλεσαν, αλλά νομίζω ότι έγινε γι' αυτό το λόγο. Αλλά αυτό ανήκει στο παρελθόν. Όσοι με ξέρουν και από την Εθνική ξέρουν ότι δεν είμαι έτσι. Όλοι εξεπλάγησαν».

Επόμενος στόχος τώρα; Το Μουντιάλ;

«Ναι είναι στόχος μου. Ίσως και ο τελευταίος. Το Μουντιάλ και μετά θα είμαι 33-34. Είμαι ακόμα σε καλή κατάσταση, μέχρι τότε θα δούμε. Μετά από αυτό όμως πιστεύω πως θα έρθει και το τέλος για την καριέρα μου».

Το καλοκαίρι, όταν ολοκληρώθηκε η μεταγραφή σου από τη Ρόμα στην Γουότφορντ, είχες δηλώσει στο gazzetta.gr δυσαρεστημένος. Πλέον, αφού έχεις περάσει κάποιους μήνες εδώ, στην Αγγλία, πώς βλέπεις τα πράγματα;

«Βασικά πρέπει να πω ότι είμαι σε καλή κατάσταση, αλλά υπήρξε μια μεγάλη ιστορία με εμένα σχετικά με τη Ρόμα, τη Γουότφορντ. Υπήρξαν πολλές συζητήσεις για μένα και για το να έρθω εδώ. Ειπώθηκαν πολλά για το ότι δεν ήθελα να έρθω, αυτό που θέλω να πω εγώ είναι ότι απλά δεν είχα σχέση με τη μεταγραφή. Οι σύλλογοι συμφώνησαν μεταξύ τους και εγώ έμεινα απ' έξω. Αποφάσισαν να έρθω εδώ. Στο τέλος το αποδέχθηκα, γιατί νομίζω ότι η Ρόμα δεν υπολόγιζε σε εμένα. Ο προπονητής με τον Σαμπατίνι με παρακαλούσαν να φύγω για να βοηθήσω τη Ρόμα. Είπα εντάξει. Ήμουν 31 ετών, είναι η Premier League, οπότε δέχθηκα την πρόκληση τελικά. Μετά εδώ έγιναν τρελά πράγματα. Στην αρχή έπαιζα καλά, αλλά στη συνέχεια είχα κάποια θέματα με τον προπονητή. Έβλεπε ότι δεν είμαι fit, είπε ότι δεν έπαιξα καλά με την Έβερτον. Δεν ήξερα τι έκανα λάθος με την Έβερτον ή σε άλλα ματς. Στο τέλος όμως είναι επιλογή του προπονητή και εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι. Πρέπει να πω ότι είμαι fit, είμαι σωματικά δυνατός και αισθάνομαι πανέτοιμος, περιμένοντας την επόμενη ευκαιρία».

Είναι τελικά η Premier League το καλύτερο Πρωτάθλημα;

«Νομίζω ναι, είναι το καλύτερο Πρωτάθλημα μαζί με το γερμανικό. Η Bundesliga είναι πολύ δυνατή επίσης και θα γίνει ακόμα περισσότερα τα επόμενα χρόνια. Η Premier είναι απλά top. Τα πάντα, από την οργάνωση, τις ομάδες, είναι σε κορυφαίο επίπεδο».

Κάποιοι ποδοσφαιριστές, κυρίως ξένοι, όταν αφήνουν την Ελλάδα δεν έχουν και τόσο καλά λόγια να πουν για το πρωτάθλημα. Είσαι ένας από αυτούς;

«Το ελληνικό πρωτάθλημα, όσο σκληρό κι αν ακούγεται, γίνεται όλο και χειρότερο. Δεν υπάρχει πια υψηλό επίπεδο. Είναι ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ τώρα, η οποία φτιάχνει μια νέα ομάδα που προσπαθεί να ξαναγίνει κορυφαία, ο ΠΑΟΚ και οι άλλες ομάδες περνούν δύσκολες εποχές. Η κρίση παίζει και αυτή ρόλο. Δεν υπάρχουν χρήματα. Είχε ξεκινήσει να φαίνεται αυτό από όταν ήμουν ακόμα στην Ελλάδα».

Τι ευθύνεται περισσότερο γι' αυτή την πτώση; Είναι η έλλειψη αξιοπιστίας στο πρωτάθλημα; Η διαφθορά; Η έλλειψη οργάνωσης;

«Νομίζω η έλλειψη οργάνωσης είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Ήμουν στην Ελλάδα και έβλεπα, έχω φίλους που παίζουν ακόμα. Νομίζω ότι δεν υπάρχει οργάνωση στις ομάδες. Είναι το βασικό ζήτημα».

Θα επέστρεφες;

«Δεν το ξέρω. Τα πάντα μπορούν να συμβούν στο ποδόσφαιρο. Ίσως το πρωτάθλημα να γίνει καλύτερο, ίσως χειρότερο, κανείς δεν ξέρει».

Τι σου λείπει περισσότερο από την Ελλάδα;

«Ο καιρός, οι καλοί άνθρωποι που ήταν πιο ανοιχτοί και πιο φιλικοί από εδώ. Και ο καφές!»

Περίμενες τον Ολυμπιακό να κάνει τέτοια πορεία στους ομίλους του Champions Leagυe;

«Πρέπει να πω ότι ήταν πολύ καλοί. Ήμουν στο γήπεδο στην αναμέτρηση με την Άρσεναλ. Η Άρσεναλ όμως δεν ξέρω που ήταν. Ίσως κάπου αλλού, όχι πάντως στο γήπεδο! Και μετά στο επόμενο ματς νίκησε την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Αναρωτιόμουν τι συμβαίνει. Το πρόβλημα είναι ότι έχει σκαμπανεβάσματα, δεν έχει σταθερότητα. Μπορεί να κάνει μεγάλες νίκες και μετά να χάνει. Ο Ολυμπιακός τα πήγε πολύ καλά πάντως και άξιζε τη νίκη».

Και η συνέχεια;

«Είδα και τα τελευταία λεπτά με την Ντιναμό στο Ζάγκρεμπ, έδειχνε ότι θα λήξει ισόπαλο το ματς αλλά με αυτό το γκολ του Ιντέγε από την γωνία πήρε τη νίκη. Έχει εννιά βαθμούς, αλλά είναι Champions League και δεν μπορείς να επαναπαύεσαι. Θυμάμαι όταν είχαμε νικήσει την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 2-0 στην έδρα μας και μετά αποκλειστήκαμε. Όλα μπορούν να συμβούν, όπως τότε με την Μαρσέιγ. Κάθε φορά ήμασταν άτυχοι. Και η τύχη είναι ένας παράγοντας. Αν πάρουν τώρα έναν βαθμό με την Άρσεναλ περνούν. Αλλά αν χάσει ο Ολυμπιακός θα είναι δύσκολο, γιατί θα έχει την Μπάγερν που είναι... on fire. Και μετά μπορεί να γυρίσει το πράγμα, η Άρσεναλ να πάρει τα δύο τελευταία ματς της και να περάσει».

Είναι ακόμα νωρίς λοιπόν για να πανηγυρίζουν οι οπαδοί του...

«Ακριβώς, ακριβώς. Μπορεί να μένουν μόνο δύο παιχνίδια, αλλά είναι πολύ δύσκολα. Πρέπει να πάρουν μίνιμουμ έναν βαθμό από την Άρσεναλ».

Ποιος αγώνας Champions League σε έχει σημαδέψει και τον θυμάσαι περισσότερο;

«Ήταν το ματς με την Ντόρτμουντ στην έδρα μας, όταν έπαιζα στον Ολυμπιακό. Ήταν η μεγάλη ομάδα της Ντόρτμουντ με Καγκάβα, Γκέτσε, Λεβαντόφσκι και ήταν σίγουροι ότι θα μας νικήσουν. Αλλά επικρατήσαμε 3-1. Ήταν η καλύτερη μέρα στο Champions League για εμένα, που είχα πετύχει και γκολ. Είχαμε και εκπληκτικό προπονητή τότε. Τον Βαλβέρδε. Τον εκτιμώ πάρα πολύ...»

Ο καλύτερος προπονητής που είχες στην καριέρα σου;

«Ναι, ήταν ο Βαλβέρδε. Επειδή ήξερε ακριβώς πως να με χρησιμοποιήσει και έπαιζα πολύ καλά. Πέρασα πολύ ωραίες στιγμές στον Ολυμπιακό, πρέπει να πω».

Έχεις κρατήσει επαφές;

«Όχι κάτι το ιδιαίτερο. Λίγο με τον Ρομπέρτο. Όταν ο Μήτρογλου ήταν εδώ είχαμε επαφές, αλλά τώρα είναι στην Μπενφίκα. Από εκεί και πέρα τίποτα, δεν τους ξέρω πλέον και όλους τους παίκτες στον Ολυμπιακό, έχουν αλλάξει εντελώς. Μερικές φορές μόνο με τον Κασάμι επίσης».

Θεωρείς ότι με τα δεδομένα του Πρωταθλήματος ο Ολυμπιακός θα συνεχίσει να κυριαρχεί στη χώρα;

«Το θέμα είναι το Champions League. Γιατί με το ελληνικό πρωτάθλημα να υποβαθμίζεται συνεχώς, τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα. Είναι πολύ δύσκολο από εκεί που παίζεις στο χαμηλότερο επίπεδο να πρέπει να ανταποκριθείς στο υψηλότερο. Το είδα και με εμένα, μερικές φορές ήταν πολύ δύσκολο. Πολύ γρηγορότερο ποδόσφαιρο. Όταν στην Ελλάδα νικάς για παράδειγμα 3-0 μπορείς να χαλαρώσεις. Στην Ευρώπη αυτό δεν μπορείς να το κάνεις. Πρέπει να είσαι συγκεντρωμένος για 90 λεπτά. Αν δεν το κάνεις μπορείς να βρεθείς σε δύσκολο σημείο».

Ας περάσουμε στην Ιταλία. Πώς είναι να είσαι συμπαίκτης με τον Τότι; Είναι αυτό που λέμε ο... ορισμός του αρχηγού;

«Ναι, είναι. Είναι πολύ καλός τύπος. Έχει πλάκα, είναι εξαιρετικός στα αποδυτήρια και τους βοηθάει όλους».

Ποιος είναι ο καλύτερος συμπαίκτης που είχες ποτέ;

«Ο Άσλει Κόουλ και ο Ναϊνγκολάν».

Έχεις φανταστεί τον εαυτό σου μακριά από το ποδόσφαιρο;

«Ναι γιατί έχω ζήσει στο παρελθόν χωρίς ποδόσφαιρο. Όταν ήμουν νεότερος. Αυτό θα με βοηθήσει σίγουρα. Ξέρω πως είναι χωρίς να το έχεις, οπότε δεν θα έχω πρόβλημα. Δεν θα σταματήσω να δουλεύω μετά την καριέρα μου. Ίσως πάω στην Γερμανία. Δεν θέλω να συνεχίσω να ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο. Θα ανοίξω μια εταιρεία με ρούχα, μου αρέσουν πολύ και θα ασχοληθώ με αυτό».

Ήταν δύσκολα στην αρχή;

«Ήταν μεγάλη η διαφορά για μένα όταν έκανα τη μετάβαση από δουλειά και ποδόσφαιρο σε full time ποδοσφαιριστής. Κάθε μέρα προπόνηση, άλλαξα τελείως το πρόγραμμα του οργανισμού μου. Μετά από 2-3 μήνες όμως ήμουν πολύ καλά. Μετά τα 18 είχα σταματήσει για ενάμιση χρόνο. Ήταν δύσκολα. Ξεκίνησα μετά πάλι σε μικρές κατηγορίες και στη συνέχεια όλα έγιναν πολύ γρήγορα».

Η σκληρή δουλειά λοιπόν είναι το μυστικό;

«Πρέπει να δουλεύεις πολύ. Αυτό είναι βασικό. Χωρίς δουλειά δεν γίνεται τίποτα. Μερικοί ποδοσφαιριστές δεν κάνουν τίποτα για τους εαυτούς τους. Γι' αυτό και στο τέλος δεν καταφέρνουν τίποτα...»