Ο Καραγκούνης ξανακάνει ομάδα την Εθνική

Το αποτέλεσμα στο ματς της Βουδαπέστης ήταν το λιγότερο σημαντικό, κι ας “αποφάσισε” σε μεγάλο βαθμό την μοίρα της Εθνικής στην προκριματική φάση του Euro 2016, βγάζοντας οριστικά την Ελλάδα από την “κρατάμε την τύχη στα χέρια μας για την 3η θέση” κατάσταση και βάζοντάς την στην “να κάνουμε μόνο νίκες, με την ελπίδα να στραβοπατήσει η Ουγγαρία” εποχή. Το κύριο ζητούμενο σε αυτή την αποστολή ήταν να ξαναεμφανιστεί στο τερέν ομάδα. Είχε να εμφανιστεί ομάδα από τον καιρό της Βραζιλίας. Ξέχασε να είναι ομάδα και έφτασε να είναι μια σκόρπια διαδήλωση, η οποία θύμιζε Ελλάδα μόνο στη φανέλα, και τυράννησε τη σημαία της τόσο όσο δηλώνει η ιστορικά εξευτελιστική ήττα από τις νήσους Φερόε. Η ζωτικής σημασίας προτεραιότητα όμως ήταν να μπουν τα θεμέλια προκειμένου να ξαναχτιστεί ομάδα και να μπορεί να ζει και να λειτουργεί σαν ομάδα η Εθνική. Κι αυτό ακριβώς είναι το μεγαλύτερο όφελος της Ελλάδας από αυτό το ταξίδι σε Αυστρία και Ουγγαρία.

Η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στην “Εθνική του Ρανιέρι” και την “Εθνική του Μαρκαριάν” δεν ήταν η τακτική προσέγγιση, τα συστήματα και το κοουτσάρισμα του παιχνιδιού. Ηταν όλα όσα έγιναν από την πρώτη ημέρα συγκέντρωσης μέχρι τούτη την ώρα, που οι διεθνείς ζουν και λειτουργούν ξανά σαν μέλη μιας ομάδας και επικοινωνούν με τους τρεις συμπαίκτες που είχαν το τροχαίο για να δείξουν το ενδιαφέρον και να ευχηθούν περαστικά.

Η μεγαλύτερη υπηρεσία που προσέφερε και συνεχίζει να προσφέρει στην Εθνική ο Γιώργος Καραγκούνης, με την ευθύνη που πήρε να επιλέξει προπονητή και συνεργάτες και να στελεχώσει εκ νέου τον οργανισμό της Εθνικής είναι η επιστροφή των κανόνων στην ζωή του συνόλου: ένστικτο, εμπειρία και λογική οδήγησαν τον Καραγκούνη στην επιλογή να βάλει την εθνική σε safe mode, δηλαδή σε καθεστώς ασφαλούς λειτουργίας. Την απομόνωσε από μανατζαρέους και κάθε λογής παρατρεχάμενους, την έβαλε να προετοιμαστεί μακριά από παράγοντες, media και ίντριγκες στην Αυστρία, έδωσε όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο στον προπονητή να συναναστραφεί με τους ποδοσφαιριστές αφού προηγουμένως ο ίδιος και οι συνεργάτες τον είχαν προετοιμάσει. Κάπως έτσι πέτυχε να βάλει σωστά τον Ουρουγουανό προπονητή στο νόημα και στο κλίμα της Εθνικής, την ίδια ώρα που επανέφερε τους κανόνες, τις αρχές της ομάδας της χρυσής 12ετίας.

Η σύγχρονη παρουσία των Καραγκούνη, Κατσουράνη, η επιστροφή παλαιών συνεργατών, η επιλογή του Νίκου Κωστένογλου για τη θέση του βοηθού, η απουσία των παρωχημένων υπαλλήλων – υπολειμμάτων της εποχής της Παράγκας, η απουσία του Σαρρή και των παρατρεχάμενών του, η εξαφάνιση του ατζέντη που το έπαιζε τεχνικός διευθυντής της Εθνικής, και μια σειρά από “μικρά πράγματα”, τα οποία στην αντίληψη των “απ' έξω” μοιάζουν με ασήμαντες λεπτομέρειες αλλά η επιρροή στην ζωή των “μέσα” φέρνουν επιστροφή στην αρμόζουσα ρουτίνα δημιούργησαν κλίμα εύκρατο και έδαφος γόνιμο για να ριζώσει το νέο καθεστώς.

Χωρίς κανόνες η Εθνική διαχρονικά δεν κατάφερνε τίποτα παραπάνω από το να δημιουργήσει κακομαθημένα παιδιά ή να χαλάει περισσότερο τα κακομαθημένα παιδιά που συγκεντρώνονταν για να φορέσουν την φανέλα της. Στην εποχή των κανόνων ανέθρεψε ποδοσφαιριστές που έγιναν Πρωταθλητές Ευρώπης και έφτασαν στους 16 του Μουντιάλ και τους 8 του Euro. Από την στιγμή που ξαναμπήκαν κανόνες, η Εθνική άρχισε να λειτουργεί και πάλι σαν ομάδα, σαν σύνολο, κι ας είχε σε αυτή την αποστολή ένα σωρό νέα και “άψητα” παιδιά. Ο Καραγκούνης, ο Κατσουράνης, ο Τοροσίδης φρόντισαν πολύ από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή αυτής της συνεύρεσης να δημιουργήσουν ξανά ομαδικό πνεύμα. Και κάπως έτσι, όλοι μαζί, κατάφεραν να φτάσει η Εθνική στην “είμαστε ξανά ομάδα” εμφάνιση της Βουδαπέστης.

Στην σύντομη εποχή του Ρανιέρι δεν υπήρξε λεπτό λειτουργίας με τους κανόνες του εγχειριδίου που διαμορφώθηκε από το 2001 και εφαρμοζόταν μέχρι το τέλος του περασμένου Ιουνίου, διότι ο Σαρρής είχε φροντίσει να τους ακυρώσει με την επιλογή του να ξεπατώσει την προηγούμενη Εθνική όταν μαζί με τον Φερνάντο Σάντος άλλαξε ολόκληρη την ανθρωπογεωγραφία της προτού προσλάβει τον εντελώς άπειρο σε εθνικό πάγκο και παντελώς άσχετο με την Ελλάδα Ιταλό προπονητή.

Αν η Εθνική είχε κάνει το ελάχιστο από τα αυτονόητα προτού αποχωριστεί τον Ρανιέρι, δηλαδή είχε νικήσει τα Φερόε, η σημερινή κουβέντα σχετικά με την προοπτική της στην προκριματική φάση θα ήταν διαφορετική. Η ζωή της Εθνικής όμως δεν τελειώνει στο Euro 2016. Το κυριότερο, το ζωτικό είναι να λειτουργεί, να είναι ομάδα, διότι αυτή είναι η μόνη εγγύηση προοπτικής να πρωταγωνιστεί στη διεθνή σκηνή και να στέκεται στο δυσθεώρητο ύψος που την έφτασαν οι συντελεστές της 2001-2014 περιόδου.

ΥΓ. Κάποιος θα έλεγε “μπράβο” στους Νικοπολίδη, Μπασινά, Νταμπίζα που βρήκαν νόημα να ταξιδέψουν στη Βουδαπέστη για να βρεθούν κοντά στην Εθνική. Εγώ λέω ότι χαίρομαι, αλλά και ότι το περίμενα και το περιμένω από αυτά τα παιδιά, της “Euro 2004” εποχής να νοιάζονται και να “είναι εκεί” για να εμπνέουν, να παρακινούν, να συμβουλεύουν, να λειτουργούν ως ζωντανά παραδείγματα και να βοηθούν για να ξαναμπεί ή να παραμένει το τρένο στις ράγες. Διότι αυτά τα παιδιά ήταν μέρος του καλύτερου συνόλου στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού και είναι οι μεγαλύτεροι υποστηρικτές και πρέσβεις στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Την νιώθουν δική τους την Εθνική, κι είναι σπουδαίο να της δείχνουν με την συμπεριφορά τους ότι την “πονάνε” και τώρα, που δεν περιμένουν να κερδίσουν κάτι από αυτή.