Η Μαδρίτη – τουλάχιστον ένα μέρος της – γιορτάζει σήμερα!

Η Ρεάλ κλείνει 113 χρόνια ζωής και ένδοξης ιστορίας.

Μόλις το περασμένο καλοκαίρι κατάφερε να φτάσει στα 10 Τσάμπιονς Λιγκ στο ντέρμπι με την Ατλέτικο και όπως έχει γίνει με τη φανέλα της ομάδας, έτσι και από τον πάγκο της έχουν περάσει σπουδαίοι άνθρωποι που πρόσφεραν ό,τι και όσα μπορούσαν.

Το gazzetta.gr με αφορμή τα γενέθλια της Ρεάλ, παρουσιάζει το Top-10 των προπονητών του συλλόγου.

Ξεκινάει η... αντίστροφη μέτρηση!

10.Μπενίτο Φλόρο Σανθ (1992-1994): Είναι από τους ανθρώπους που έχουν αλλάξει την ιστορία του ποδοσφαίρου όσον αφορά τομείς όπως η στρατηγική του παιχνιδιού, τα στημένα και διάφορες τεχνικές και αναλύσεις των παιχνιδιών. Έχει εισαγάγει στο άθλημα αρκετές ιδέες του. Θα μπορούσε βέβαια να χαρακτηριστεί... γυρολόγος λόγω του αριθμού των ομάδων που έχει αλλάξει στην προπονητική του καριέρα, ενώ στη θητεία του στη Ρεάλ Μαδρίτης κατέκτησε το Κύπελλο Ισπανίας το 1992 και το Σούπερ Καπ της χώρας, έναν χρόνο αργότερα.

9.Λουίς Μολόουνι (1977-1979, 1985-1986): Η θητεία του στη Ρεάλ Μαδρίτης με την ιδιότητα του ποδοσφαιριστή, κράτησε 11 χρόνια. Κατέκτησε δύο πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο κι ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο, προτού τα... πάρει ξανά όλα σαν προπονητής της ομάδας. Ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της ομάδας ουσιαστικά σε δύο διαφορετικές περιόδους, αν και πέρα από τα χρόνια που προαναφέραμε, ο Μολόουνι κράτησε το «τιμόνι» επίσης το 1974 και το 1982. Στα χέρια του, σήκωσε τα τρόπαια από τρία πρωταθλήματα, δύο Κύπελλα Ισπανίας και δύο συνεχόμενα Κύπελλα UEFA! Έπειτα από 170 ματς στον πάγκο των «μερένχες» είχε φτάσει τις 100 νίκες και το πέτυχε στη ρεβάνς με την Ίντερ (5-1) για τα ημιτελικά του UEFA, τη σεζόν 1985-1986.

8.Βουγιαντίν Μπόσκοφ (1979-1982): Ο μυθικός, Μπόσκοφ, που άφησε την τελευταία του πνοή πριν από περίπου έναν χρόνο, έμεινε στην ιστορία ως ο αρχιτέκτονας της φανταστικής Σαμπντόρια της περιόδου 1986-1992. Στη Ρεάλ Μαδρίτης βρέθηκε για μια τριετία και στην πρώτη του χρονιά πανηγύρισε την κατάκτηση του νταμπλ στην Ισπανία, ενώ μαζί του, ο σύλλογος επέστρεψε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών έπειτα από 15 χρόνια, όμως έμεινε με το μετάλλιο του φιναλίστ, το 1981. H πρόσληψή του από τη «βασίλισσα» αποτελεί αξιοσημείωτη εξέλιξη στην ιστορία της Ρεάλ, λόγω και των επιτευγμάτων που τον συνόδευαν, ενώ πέτυχε κάτι και σε αυτό τον πάγκο. Η Ουντινέζε μαζί του βίωσε τις πιο σπουδαίες μέρες της ιστορίας της, έφτασε μέχρι και τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1992, ενώ ο Μπόσκοφ, ήταν ο άνθρωπος που χάρισε στον Φρανσέσκο Τότι την πρώτη του συμμετοχή στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο.

7.Φάμπιο Καπέλο (1996-1997, 2006-2007): Ό,τι εμπειρία είχε αποκομίσει στην προπονητική του καριέρα πριν από το ταξίδι στην Ιβηρική χερσόνησο, την είχε από την Ιταλία και τη Μίλαν. Ο Φάμπιο Καπέλο μετακόμισε στη Μαδρίτη έπειτα από μια αρκετά καλή πενταετία στους «ροσονέρι» και στον ένα χρόνο που διήρκησε η πρώτη του θητεία στον πάγκο της Ρεάλ, κατέκτησε το πρωτάθλημα, αλλά δεν είχε συνέχεια. Δέκα χρόνια αργότερα, επέστρεψε στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου», κατέκτησε ξανά την κορυφή και η FA τον «ενόχλησε» αμέσως για να τον πάρει στην εθνική ομάδα της Αγγλίας.

6.Γιουπ Χάινκες (1997-1998): Η πορεία με την Τενερίφη μέχρι τα ημιτελικά του Κυπέλλου UEFA, τη σεζόν 1996-1997, οδήγησε τον Γιουπ Χάινκες στη Ρεάλ Μαδρίτης για μια και μοναδική σεζόν. Μπορεί στα εγχώρια να μην κατέκτησε τίποτα, όμως, ουδείς μπορεί να χαρακτηρίσει αποτυχημένη την παρουσία του στον πάγκο της ομάδας, αφού την οδήγησε στην κατάκτηση ενός ακόμα Τσάμπιονς Λιγκ, το 1998, με το 1-0 επί της Γιουβέντους στον τελικό που διεξήχθη στο Άμστερνταμ. Αναμφίβολα, πάντως, τα καλύτερα χρόνια της προπονητικής του καριέρας τα πέρασε στις τρεις θητείες του στη Μπάγερν Μονάχου, με τον Ούλι Χένες, που το 1991 ήταν γενικός διευθυντής, να χαρακτηρίζει το φινάλε της πρώτης θητείας του Χάινκες στον πάγκο, ως το «μεγαλύτερο λάθος» του.

5.Λουίς Καρνίλια (1957-1959): Γνωστός για την επιμονή και τη δουλειά του, ο Λουίς Καρνίλια κατάφερε να πάρει το... 110% από τους Αλφρέδο Ντι Στέφανο, Έκτορ Ριάλ και Φρανσίσκο Χεντο. Δεν θα μπορούσε να έχει διαφορετική κατάληξη η παρουσία του στον πάγκο της ομάδας, κατακτώντας δύο ευρωπαϊκά στις δύο χρονιές που παρέμεινε στο «τιμόνι»! Μάλιστα, ο τελικός με τη Μίλαν στις Βρυξέλλες και το τελικό 3-2 υπέρ των «μερένχες», το 1958, είναι από τους αξιοσημείωτους τελικούς στην ιστορία των 10 τροπαίων που μετράει η Ρεάλ Μαδρίτης. «Έχω ισχυρό χαρακτήρα. Λέω αυτό που θέλω, αυτό που νιώθω και αυτό που είναι η αλήθεια. Απαιτώ σκληρή δουλειά και πειθαρχία. Αν δω ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά, θα το πω και θα το φτιάξω» είχε τονίσει ο Καρνίλια, που όταν είχε δει τον Φέρεντς Πούσκας στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» λίγο μετά τον θρίαμβο του 1958 είχε πει: «Δεν ξέρω τι να κάνω με αυτόν... Είναι υπέρβαρος»! Ο «καλπάζων συνταγματάρχης», έχασε 12 κιλά στη συνέχεια...

4.Λίο Μπενάκερ (1986-1989): Μετά την αποτυχία με την εθνική ομάδα της Ολλανδίας στο Μουντιάλ του Μεξικού, το 1986 και παρά το γεγονός πως του προτάθηκε να παραμείνει στο πόστο του, ο Λίο Μπενάκερ επέλεξε τη Ρεάλ Μαδρίτης για να συνεχίσει την προπονητική του καριέρα. Στους «μερένχες», είχε τη μεγάλη τύχη να έχει στο ρόστερ της ομάδας παίκτες όπως οι Ούγκο Σάντσες, Εμίλιο Μπουντραγκένιο, Μίτσελ, Γκοντίγιο και Σαντσίς. Η κορυφής του ισπανικού πρωταθλήματος έγινε... μόνιμη κατοικία της Ρεάλ, ενώ στο Κύπελλο Πρωταθλητριών και τις τρεις χρονιές, η πορεία του συλλόγου σταμάτησε στα ημιτελικά. Πιο οδυνηρή ήταν αυτή του 1988, αφού στη θεωρία, το εμπόδιο της Αϊντχόφεν έμοιαζε εύκολο... Στην πράξη αποδείχθηκε κάτι πολύ διαφορετικό και μάλιστα οι Ολλανδοί του Γκους Χίντινκ, τότε, έφτασαν μέχρι την κατάκτηση του τροπαίου.

3.Βιθέντε ντελ Μπόσκε (1999-2003): Έχοντας φορέσει και τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης στην ποδοσφαιρική του καριέρα, ο Βιθέντε ντελ Μπόσκε πέρασε αρκετά χρόνια στο τεχνικό επιτελείο της ομάδας στα τμήματα υποδομής, προτού κάνει το μεγάλο βήμα. Από το 1984 ήταν μέλος των προπονητών των ακαδημιών του συλλόγου, ενώ, τόσο το 1994 όσο και το 1996 υπηρέτησε τη Ρεάλ από το πόστο του υπηρεσιακού προπονητή! Στην πρώτη ομάδα, τελικά, βρέθηκε με την ιδιότητα του μόνιμου κόουτς, τον Νοέμβριο του 1999. Στην θητεία του που διήρκησε τέσσερα χρόνια, ο Ντελ Μπόσκε πήρε συνολικά εφτά τίτλους, συμπεριλαμβανομένων δύο Τσάμπιονς Λιγκ που βοήθησαν και αυτά στην πορεία του συλλόγου μέχρι και το 10ο, το 2014. Το πρωτάθλημα Ισπανίας το κατέκτησε δις, προτού αποχωρήσει για να συνεχίσει στην Τουρκία.

2.Χοσέ Βιγιαλόνγκα Γιορέντε (1954-1957): Η πρώτη του δουλειά στην προπονητική ήταν στη Ρεάλ Μαδρίτης και κατάφερε να γράψει ιστορία. Μαζί του, το 1956, η «βασίλισσα» έφτασε στην κατάκτηση του πρώτου ευρωπαϊκού της τροπαίου, ενώ, η επιτυχία εκείνη έκανε τον Χοσέ Βιγιαλόνγκα Γιορέντε τον νεότερο προπονητή στην ιστορία που κατέκτησε το ευρωπαϊκό σε συλλογικό επίπεδο, σε ηλικία 36 ετών και 184 ημερών! Η ηλικία αυτή αποτελεί ρεκόρ μέχρι και σήμερα! Έναν χρόνο αργότερα, πρόσθεσε στο βιογραφικό του και την κατάκτηση του τρεμπλ με το Πρωτάθλημα, το Κύπελλο Πρωταθλητριών και τότε το Copa Latina, στο οποίο συμμετείχαν ομάδες από Γαλλία, Ιταλία, Πορτογαλία και Ισπανία. Μετά τη Ρεάλ, μετακόμισε... λίγα χιλιόμετρα στη Μαδρίτη ώστε να αναλάβει τη συμπολίτισσα της Ρεάλ, Ατλέτικο.

1.Μιγκέλ Μουνιόθ (1960-1974): Αν και είχε χαρακτηρίσει την πιο ευτυχισμένη μέρα της προπονητικής του καριέρας, εκείνη κατά την οποία οδήγησε την εθνική ομάδα της Ισπανίας στην φανταστική νίκη επί της Μάλτας με σκορ 12-1, το 1983, η θητεία του στον πάγκο της Ρεάλ Μαδρίτης είναι η πιο επιτυχημένη. Κρεμώντας τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια το 1958 και έχοντας αρχικά αναλάβει τη δεύτερη ομάδα των «μερένχες», κατάφερε έπειτα από μόλις έναν χρόνο να πάρει... προαγωγή και να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Έγινε ο πρώτος που κατέκτησε το ευρωπαϊκό τόσο σαν ποδοσφαιριστής, όσο και σαν προπονητής, πήρε επίσης εννέα πρωταθλήματα, δύο Κύπελλα, δύο ευρωπαϊκά κι ένα Διηπειρωτικό. Στον πάγκο της Ρεάλ έμεινε για 13 χρόνια και έξι μήνες, επίδοση που αποτελεί ρεκόρ για ισπανικό σύλλογο.