Καλή ώρα όπως τώρα, 17 χρόνια πίσω. Ανήμερα Χριστουγέννων, στην άδεια απολύσεως από τον στρατό, έτρεξα στο σπίτι του Γιαγκ. Όχι αυτός ο κολλητός δεν ήταν Κινέζος, ούτε ο ο Κάμα που έμενε στην διπλανή πόρτα του, Ινδός. Απλά τα μεγάλα επίθετα τους ολόκληρα, ξέρετε, απλά δεν γινόταν να τα προφέρεις. Οι δυο τους με είχαν ενημερώσει πως είχε φτάσει η ώρα να χωρίσω. Αιτία και αφορμή μαζί θα ήταν η παρουσία στο σπίτι του Γιαγκ της πρώτης παιχνιδομηχανής της νέας εποχής. Και κάπως έτσι ήρθε η γνωριμία μου με το Play Station και ο αποχαιρετισμός με το κορίτσι που τσάμπα περίμενε ότι μετά το στρατό, θα με απολάμβανε. Πλέον οι ημέρες και οι νύκτες εκείνης της αλέγκρας εποχής της νιότης μου, θα ήταν απόλυτα ταγμένες στο ποδόσφαιρο.

Κατεβαίναμε απόγευμα στο ημιυπόγειο από ένα μικρό παράθυρο, ώστε να μην ξυπνάει η μητέρα του και βγαίναμε από εκεί μέσα το επόμενο πρωί, μιας και αρχικά δεν είχαμε βρει δουλειά. Ακόμα και όταν ξεκίνησε η εργασία βέβαια, δεν άλλαξαν και πολλά παρά μονάχα το ωράριο αφοσίωσης στο game. Αλήθεια, είναι αμέτρητες οι φορές που το πηγαίναμε σερί και κουτουλάγαμε στον εργασιακό χώρο. Μάτια πρησμένα, κόκκινα να ονειρεύονται στο ξυπνητό την κούπα και το μυαλό να σκέφτεται ακατάπαυστα το πώς θα έπρεπε να στηθεί η ομάδα, τι κινήσεις θα μπορούσαν να κάνουν οι παίκτες κτλ.

Τα χρόνια κύλησαν, το stage άλλαζε διαρκώς. Το ίδιο και οι τηλεοράσεις, το μέγεθος των οποίων μεγάλωνε, όπως και γενικότερα τα κομφόρ που συνόδευαν την λατρεμένη συνήθεια. Μπινελίκια, ευφάνταστοι πανηγυρισμοί, φαγητό απ’ έξω, μαλώματα και ξανά μανά αγαπημένοι φίλοι. Τα καλύτερα πάντοτε ήταν τα ταξίδια. Θυμάμαι, κάναμε τρία, τέσσερα βαρβάτα με guest star το ξάδερφο Νίκο, ο οποίος δεν ήταν από Νέα Ιωνία και ερχόταν από Γκάζι, για να διεκδικήσει τον τίτλο. Προμήθειες, αυτοκίνητο, ψυχολογία στα ουράνια και ραντεβού στη Βόρεια Εύβοια. Τζάκι, ψήσιμο και άγιος ο Θεός. Το κορυφαίο ήταν που το πηγαίναμε ασταμάτητα 24ωρο. Ξυπνούσαμε εναλλάξ όποιος ήταν η σειρά του να παίξει και στο ξενύχτι έπεφτε στη φωτιά το παϊδάκι και κάποια πιτούλα, ντόπα δηλαδή που σε κρατούσε σε… αγωνιστική εγρήγορση.

Όλα αυτά και ακόμα ένα εκατομμύριο πράγματα μου λείπουν αφάνταστα. Μεγαλώνοντας, μεγάλωσαν και οι απαιτήσεις της ζωής, ενώ αντιστρόφως ανάλογα μειώθηκε ο ελεύθερος χρόνος. Κάποιοι φίλοι-αντίπαλοι απομακρύνθηκαν από το παρεάκι, άλλοι έκαναν οικογένεια και σταδιακά όλοι μας μετατραπήκαμε σε ερασιτέχνες στο άθλημα. Οι πιτσιρικάδες σήμερα μας βάζουν κάτω εύκολα. Εάν μας πετύχαιναν τότε όμως, θα ήταν αλλιώς τα πράγματα. Ετσι συμβαίνει όμως, κάθε πράγμα έχει τον καιρό του. Εμείς που πλησιάζουμε τα 40, θεωρούμαστε βετεράνοι και η αλήθεια που μας πονάει, είναι πως δεν έχουμε πια την ίδια εποχή με το χειριστήριο.

Το καινούργιο Pro που βρίσκεται ήδη στα χέρια μου, ακόμα δεν το έχω τρέξει. Δεν βρήκα τον χρόνο. Εχω διαβάσει όμως εξαιρετικά σχόλια για το game play του. Φαντάζομαι βέβαια πως θα με δυσκολέψει αρκετά. Όπως συνέβαινε δηλαδή ανέκαθεν με κάθε καινούργια έκδοση. Μέχρι να τη συνηθίσω δηλαδή και να αρχίσω να τρελαίνω κόσμο (παλιά όμως αυτά είπαμε). Είμαι σίγουρος πως δεν θα αργήσει η ώρα που θα κολλήσω για κάποια περίοδο και με το νέο παιχνίδι. Σύντομα αναμένονται επισκέψεις στο σπίτι. Ο Γιαγκ που για κάποιον λόγο που δεν κατάλαβα ποτέ, όταν παίζουμε, αυτοαποκαλείται «πρόεδρος» και ο Νίκος ο Ξα με τη σειρά του που έχει ονομαστεί γεμάτος ψευδαισθήσεις: «πρωταθλητής». Εγώ απλά θα ανοίξω τη 47άρα 3D θα τους βάλω να καθίσουν σε γωνιακή καναπεδάρα, θα ανάψω και τη σόμπα και θα τους θυμίσω ποιος είναι το αφεντικό.

Ακόμα και με όλες αυτές τις ανέσεις όμως, εμένα πάντα θα μου λείπει εκείνο το ημιυπόγειο και το δωμάτιο στο ταρατσάκι μου. Εκεί που στριμωχνόμασταν πέντε και έξι άτομα πάνω στο κρεβάτι και μαλώναμε για το ποιανού ήταν η σειρά. Τότε που έπαιρνα πάντοτε τη Σέλτικ με Χένρικ Λάρσον, Κρις Σάτον και δεν είχα κανένα πρόβλημα να κοντράρω καμία μεγάλη αντίπαλο στην μικρή 14άρα οθόνη που βγάζαμε τα μάτια μας. Και από Εθνικές το αγαπημένο Μαρόκο των Χατζί, Ναϊμπέτ, αλλά και του Ελ Καρκουρί και του killer Μπασίρ (τους οποίος έπαθα πλάκα όταν τους είδα λίγα χρόνια αργότερα να φορούν τη φανέλα του Αρη). Όλα αυτά ακούγονται… παπουδίστικα στους τωρινούς master του Pro. Και είναι λογικό. Αλλωστε, όταν εγώ μικρός έπιασα στο χέρι μου για πρώτη φορά χειριστήριο για να παίξω ποδοσφαιράκι στο σπίτι, κυκλοφορούσε στην πιάτσα η πρώτη και παντοτινή αγάπη, το Kick off, όπου τα παικτάκια έμοιαζαν με απλά σκίτσα και, όλα γίνονταν σε ένα μηχάνημα που έπαιρνε κασέτα…