Σαράντα γκολ το βράδυ της Τρίτης στον πόλεμο των Άστρων. Και βέβαια το πρωί της Τετάρτης θα βρει την Ευρώπη να συζητά για τη Μπάγερν, τον Μουρίνιο και τον Λουίς Αντριάνο της Σαχτάρ. Αυτό σημαίνει Τσάμπιονς Λιγκ. Αυτή την επιρροή έχει στον... πλανήτη του ποδοσφαίρου. Και για αυτό πασχίζουν όλοι να βρεθούν στην «ιεροτελεστία» του.

Τριάντα-πέντε μέρες πριν, θέμα συζήτησης ήταν και ο Ολυμπιακός. Η ομάδα της πρεμιέρας όπως «βαπτίσθηκε» από την ίδια την UEFA έπειτα από την μεγάλη επικράτηση του, κόντρα στην Ατλέτικο Μαδρίτης. Ένα αποτέλεσμα που προκάλεσε αίσθηση, όχι μόνο για τον νικητή αλλά και για τον ίδιο τον τρόπο της νίκης. Για τα τρία γκολ των Ερυθρόλευκων κόντρα στην καλοκουρδισμένη μπάντα του Ντιέγκο Σιμεόνε.

Τον Σεπτέμβρη και αμέσως μετά από αυτό το αποτέλεσμα ανάμεσα στα όσα φοβερά γράφτηκαν εντός και εκτός συνόρων έγινε γνωστό ότι ο Ολυμπιακός βρέθηκε για πρώτη φορά στην 27η θέση της ευρωπαϊκής κατάταξης των κλαμπ. Δεκαπέντε χρόνια πριν, όταν συνέβη το σημαντικότερο «διπλό» αντάμωμα των Ερυθρόλευκων με τη Γιουβέντους στους προημιτελικούς του Τσάμπιονς Λιγκ, ο Ολυμπιακός είχε μπει στη διοργάνωση (1999) ως 57ος. Σε αυτό το διάστημα λοιπόν οι Πειραιώτες με σταθερά βήματα ανέβηκαν τριάντα ολόκληρες θέσεις στην «ιεραρχία». Μεγάλωσαν τον «χώρο» τους, έφτιαξαν το όνομα τους, έγιναν «μόνιμοι» στο κορυφαίο αυτό τουρνουά που ακούει στο όνομα Τσάμπιονς Λιγκ.

Παράλληλα πέτυχαν και άλλα. Έφτιαξαν το δικό τους γήπεδο (2004) που τόσο μνημονεύουν τις τελευταίες ώρες οι Ιταλοί, ένα αθλητικό κέντρο υψηλού επιπέδου, έδωσαν τη φανέλα τους σε ποδοσφαιριστές όπως ο Τζιοβάνι, ο Ριβάλντο, ο Καρεμπέ, ο Ιμπαγάσα κλπ, τον πάγκο τους σε προπονητές όπως ο Βαλβέρδε, ο Ζαρντίμ (συμμετέχουν και οι δύο φέτος στο Τσάμπιονς Λιγκ εξ ου και η αναφορά), ο Μίτσελ. Έγιναν η αφετηρία στην περίφημη καριέρα του Γιάγια Τουρέ, έφτασαν σε σημείο να προσφέρουν έλληνες παίκτες των 10 και 15 εκατ ευρώ στο επόμενο «σκαλοπάτι» του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Άλλαξαν με ασφάλεια και επιτυχία την διοίκηση τους. Σήμερα έχουν μια ιδιαίτερη οικονομική αυτονομία, είναι εναρμονισμένοι στο μοντέλο του FFP που αποτελεί το μέλλον του ποδοσφαίρου. Και όλα αυτά; Ενώ ήταν σχεδόν πάντα εκεί.

Δεν έκαναν ποτέ μια ανεπανάληπτη επιτυχία συνολικά σε μια σεζόν, στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Έκαναν όμως πολλές μεγάλες νίκες. Και κυρίως: Κατάφεραν να αυξήσουν σε πολύ καθοριστικό βαθμό την ανταγωνιστικότητα τους. Ειδικά από το 2007 και έπειτα, όταν έμαθαν να κερδίζουν και μακριά από το Φάληρο. Και από τότε, από το 2007 όταν για τελευταία φορά συγκατοίκησαν σε ένα γκρουπ με εκπρόσωπο του Καμπιονάτο (Λάτσιο) συνολικά έχουν βρεθεί τρεις φορές στις «16» καλύτερες ομάδες του θεσμού.

Σε αυτό το διάστημα στο Φάληρο, υποκλίθηκαν ομάδες όπως η Άρσεναλ, η Ντόρτμουντ, η Γιουνάιτεντ. Γιατί όχι λοιπόν και η Γιουβέντους με το όνομα βαρύ σαν ιστορία για το ίδιο το ποδόσφαιρο. Δεν είναι εύκολο, δεν είναι καν το πιθανότερο με τη λογική ότι σε ένα ματς ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τη Γιουβέντους δεν μπορεί το φαβορί παρά να είναι οι... άλλοι. Και τι σημαίνει όμως αυτό στα αλήθεια; Ή πρώτη ή μήπως η τελευταία φορά θα είναι που οι Ερυθρόλευκοι κάνουν «σέντρα» από αυτή τη θέση;

Δεν είναι η ομάδα του Μίτσελ στα καλύτερα της. Και αυτό φάνηκε καθαρά και το Σάββατο στο Παγκρήτειο, όταν δέχτηκε 17 τελικές επιθέσεις, δύο γκολ και ένα μεγάλο σοκ από τον Εργοτέλη ως την λύτρωση του 90΄ από τον Μήτρογλου. Είναι ένα νέο σύνολο που αναζητά ακόμη την ταυτότητα του, την ισορροπία του, τον προσανατολισμό του. Έτσι και... χειρότερα ήταν τα πράγματα και στην πρεμιέρα όμως. Με την ομάδα να έχει όλα και όλα δύο-τρία ματς στα «πόδια» της, και 17 νέους στο ρόστερ της. Και το αποτέλεσμα με την Ατλέτικο Μαδρίτης ήδη το μνημονεύσαμε. Με τον Μποτία (που ακούει τα... χίλια μύρια αυτόν τον καιρό) στόπερ, και συνολικά με μια 11άδα που πιθανότατα θα ξεκινήσει και απόψε ίδια ακριβώς, όπως στις 16 του Σεπτέμβρη. Το έκανε μια φορά. Γιατί όχι και μια δεύτερη;

Δεν έχει σχέση το Τσάμπιονς Λιγκ με την αγωνιστική φόρμα του Ολυμπιακού. Πόσο μάλλον όταν αντιμετωπίζεις ομάδες σαν την «Κυρία». Έχει να κάνει με... «τα χρώματα μας» όπως πολύ εύστοχα εξήγησε χθες το απόγευμα ο Τσόρι στη συνέντευξη Τύπου. Πολεμιστές είναι πρωτίστως οι Ερυθρόλευκοι στα δικά τους βράδια, στο Τσάμπιονς Λιγκ. Στα δικά τους βράδια σαν αυτό που έρχεται απόψε στο Φάληρο. Θέλει ένα καλό σχέδιο, θέλει τύχη, θέλει σίγουρα ένα μεγάλο λάθος λιγότερο από τον αντίπαλο. Θέλει όμως πρωτίστως πάθος και επιθυμία για μια «υπέρβαση» 90 λεπτών. Γίνεται.

Επί του προκειμένου; Αν συμβεί, ο Ολυμπιακός μετά από τρεις αγωνιστικές σε αυτό το πρώτο γκρουπ θα είναι στην πρώτη θέση της βαθμολογίας (έστω με την πιθανή συγκατοίκηση με την Ατλέτικο). Θα έχει φτάσει στα μισά του δρόμου, έχοντας ουσιαστικά εξασφαλίσει με έξι βαθμούς την τρίτη θέση και έχοντας το δικαίωμα να... παίξει την πρόκριση στους «16» κρατώντας καλές πιθανότητες για λογαριασμό του. Δεν θα είναι το «φαβορί». Δεδομένα όμως θα είναι εκεί ως το τέλος, όπως το συνηθίζει τα τελευταία χρόνια. Θα έχει πετύχει τον πρώτο μεγάλο στόχο, του να είναι ανταγωνιστικός σε ένα τόσο απαιτητικό όμιλο. Είναι σπουδαία η πρόκληση. Είναι το ματς της χρονιάς για τη φετινή ευρωπαϊκή προσπάθεια. Και αυτό τα λέει όλα.