Η επανεφεύρεση του γερμανικού ποδοσφαίρου

Το gazzetta.gr συνεχίζει τη συνεργασία του για το Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας με έναν εκ των σημαντικότερων αθλητικών δημοσιογράφων παγκοσμίως! Διαβάστε το πέμπτο του blog!

Ρίο ντε Ζανέιρο, Βραζιλία

Στο Μετρό, κατά τη διάρκεια της επιστροφής από το Μαρακανά μετά τον τελικό της Κυριακής, ένα πολύ νεαρό ζευγάρι Γερμανών μπήκε μέσα στο βαγόνι μου. Τα πρόσωπά τους ήταν βαμμένα και φορούσαν ψεύτικες μύτες στα χρώματα της Γερμανίας. Αμέσως, δύο Βραζιλιάνες ξεκίνησαν να σκούζουν: "Parabéns, Alemanha", "συγχαρητήρια Γερμανία".

Ο περισσότερος κόσμος εγκρίνει τον νέο παγκόσμιο Πρωταθλητή. Ο προπονητής της Γερμανίας, Γιοακίμ Λεβ, είπε ότι ίσως το highlight της καριέρας του ήταν η διαδρομή με το λεωφορείο της εθνικής του στο αεροδρόμιο του Μπέλο Οριζόντε, μετά τη συντριβή με 7-1 επί της Βραζιλίας. Χιλιάδες Βραζιλιάνοι παραταγμένοι στους δρόμους χειροκροτούσαν τους θριαμβευτές.

Η Γερμανία δεν είναι η τέλεια ομάδα, αλλά είναι αυτή τη στιγμή η καλύτερη στη γη. Είναι το μέτρο σύγκρισης για τον καθένα στο ποδόσφαιρο. Ο κόσμος μελετά την ομάδα του Λεβ, ελπίζοντας να καταφέρει να την αντιγράψει. Το πρόβλημα είναι ότι πιθανόν μόνο μία δυτική Ευρωπαϊκή χώρα μπορεί να κάνει αυτά που έκανε η Γερμανία.

Το πρότζεκτ της επανεφεύρεσης του γερμανικού ποδοσφαίρου ξεκίνησε επιφυλακτικά μετά το Euro 2000, όταν η Γερμανία δεν κατάφερε να νικήσει ούτε ένα ματς. Οι Γερμανοί είδαν ότι οι παραδοσιακές "αρετές" τους, η σκληρή δουλειά, το τρέξιμο, το μαχητικό πνεύμα κτλπ κατάφεραν να μαθευτούν και σε άλλες χώρες. Και οι άλλες χώρες τις εκμεταλλεύτηκαν καλύτερα. Το πρότζεκτ της ομάδας επιταχύνθηκε το 2004, όταν ο Γιούργκεν Κλίνσμαν έγινε προπονητής της Γερμανίας. Έθεσε ένα νέο στόχο. Την παραγωγή επιθετικογενών ποδοσφαιριστών με γρήγορη πάσα. Δεν ήταν απλά μια ευχή. Η DFB, η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδίας της χώρας, με 6.85 εκατομμύρια μέλη, είναι η μεγαλύτερη στη γη. Σύντομα, παιδιά σε όλα τα χωριά μάθαιναν ποδόσφαιρο σε στιλ Κλίνσμαν από πτυχιούχους προπονητές.

Με άλλα λόγια, χρειάζεται μια ολόκληρη χώρα για να δημιουργήσεις μια τέτοια ομάδα. Και δεν θα μπορούσαν πολλές χώρες να διαχειριστούν ένα τέτοιο πρότζεκτ. Ο προπονητής της Αργεντινής, Αλεχάντρο Σαμπέγια, σημείωσε πριν τον τελικό: "Ξεκάθαρα, αυτή είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο που ξέρει πως να δουλεύει με μεσομακροπρόθεσμους στόχους". Η Βραζιλία, που χρειάζεται τώρα να επανεφεύρει το ποδόσφαιρο της, δεν έχει αυτή την υπομονετική δύναμη οργάνωσης.

Αλλά η γερμανική ομάδα, χρειάστηκε και ένα σύλλογο. Δεν είναι μόνο ότι οι μισοί παίκτες της Γερμανίας παίζουν στη Μπάγερν Μονάχου. Ο Φίλιπ Λαμ, ο Μπάστιαν Σβαϊνστάιγκερ, ο Τόμας Μίλερ, ο Τόνι Κροος, στην πραγματικότητα προέρχονται από τις μικρές ομάδες της Μπάγερν. Η Παγκόσμια Πρωταθλήτρια δημιουργήθηκε στο Μόναχο. Και κυρίως από ξένους. Ο Λουίς Φαν Χάαλ, ο Ολλανδός που ήταν στον πάγκο της Μπάγερν στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2010, έβγαλε τον Μίλερ από τις ρεζέρβες. Είπε στον Σβαϊνστάιγκερ, για τον οποίο οι Γερμανοί θεωρούσαν ότι είναι επιθετικός, πως στην πραγματικότητα είναι αμυντικό χαφ.

Ο Φαν Χάαλ και ο νυν προπονητής της Μπάγερν, ο Καταλανός Ζόσεπ Γκουαρδιόλα, έφεραν την τεχνογνωσία από τις χώρες που πρωτοστατούσαν στο ποδόσφαιρο με τις γρήγορες πάσες. Την Ολλανδία και την Ισπανία. Η Γερμανία συμπλήρωσε 3754 πάσες στη Βραζιλία, αριθμός που αποτελεί ρεκόρ από το 1966, όταν και ξεκίνησαν οι μετρήσεις, σύμφωνα με την Opta. Οι Ισπανοί Πρωταθλητές του 2010 συμπλήρωσαν 3753. Ο Γκουαρδιόλα, που στη Μπαρτσελόνα βοήθησε την ανάπτυξη του "τίκι-τάκα", το οποίο έκανε την Ισπανία σπουδαία, έχει συνεισφέρει σε δύο συνεχόμενους παγκόσμιους τίτλους.

Στην πραγματικότητα, η δημιουργία αυτής της ομάδας χρειάστηκε μια ήπειρο. Οι Γερμανοί ξόδεψαν μια δεκαετία μαθαίνοντας από τους καλύτερους της Ευρώπης. Πήραν την ταχύτητα στις πάσες από την αγγλική Πρέμιερ Λιγκ. Αντέγραψαν την ένταξη των μειονοτήτων από τους Γάλλους και θριάμβευσαν σε αυτόν τον τομέα με τον Τουρκο-Γερμανό Μεσούτ Οζίλ και τον Γκανεζο-Γερμανό Ζερόμ Μπόατενγκ. Ο τερματοφύλακα της Γερμανίας, Μανουέλ Νόιερ, ενσάρκωσε τον τερματοφύλακα-όνειρο της Ολλανδίας τη δεκαετία του '70. Στο Ρίο, μια μέρα πριν τον τελικό, ένας πρώην διεθνής Γερμανός τερματοφύλακας μου είπε ότι στις μέρες μας ο καθένας μπορεί να αποκρούσει σουτ. Πλέον αυτό δεν ήταν αρκετό. Ο Νόιερ έκανε 244 πάσες στο Παγκόσμιο Κύπελλο, δύο περισσότερες από τον Λιονέλ Μέσι. Μπορεί ακόμα και να ντριμπλάρει. Ο Γιόχαν Κρόιφ, πατέρας του ολλανδικού ποδοσφαίρου, τον λατρεύει.

Αλλά οι Γερμανοί ανακάλυψαν εκ νέου τις παραδοσιακές αρετές τους. Το μαχητικό πνεύμα και τα γκολ από τα φάουλ και τις στημένες φάσεις, που οι ομάδες του Λεβ μέχρι σήμερα περιφρονούσαν. Ο προπονητής είπε στους παίκτες του πριν τον τελικό: "Πρέπει να θυσιάσετε τους εαυτούς σας όπως ποτέ πριν στην καριέρα σας". Και το έκαναν, με έναν παλιομοδίτικο γερμανικό τρόπο.

Η καλύτερη στιγμή τους, το 7-1 επί της Βραζιλίας, ήταν μια μίξη γερμανικού, ολλανδικού και ισπανικού ποδοσφαίρου,διατηρώντας παράλληλα έναν ανεστραμμένο φόρο τιμής στο βραζιλιάνικο "Jogo bonitο", το όμορφο παιχνίδι. Αυτό δεν ήταν γερμανικό ποδόσφαιρο. Ήταν το δυτικοευρωπαϊκό ποδόσφαιρο του 2014. Μόνο το 6% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει στη δυτική Ευρώπη. Αλλά κυρίως, επειδή οι διασυνδεδεμένοι δυτικοευρωπαίοι μαθαίνουν ο ένας από τον άλλον, έχουν κατακτήσει τρία σερί Μουντιάλ. Καμία άλλη ήπειρος δεν το έχει καταφέρει. Από τις εννιά θέσεις στο πόντιουμ σε αυτές τις διοργανώσεις, οι δυτικοευρωπαίοι πήραν τις οκτώ.

Μετά την κατάρρευση του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου, το υπόλοιπο 94% της ανθρωπότητας είχε μόλις μια ομάδα ικανή να κοντράρει αυτή της δυτικής Ευρώπης. Την Αργεντινή. Με το επόμενο Μουντιάλ να διεξάγεται στην Ευρώπη (αν μετράει η Ρωσία), στοιχηματίστε στους Ευρωπαίους να φτάσουν τα τέσσερα συνεχόμενα...