Μιλώντας με συναδέλφους που έκαναν το ταξίδι για τη μακρινή Βραζιλία, για λογαριασμό της εθνικής μας ομάδας, όλοι μου είπαν ακριβώς το ίδιο πράγμα: «Οι Βραζιλιάνοι ζουν και αναπνέουν για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο στο μυαλό τους εκτός από την κατάκτηση του τροπαίου. Σε αντίθετη περίπτωση, μια ολόκληρη χώρα θα καταρρεύσει...» Η χώρα, οι παίκτες, ο προπονητής είχαν όμως ήδη καταρρεύσει νωρίτερα. Από τον τραυματισμό του Νεϊμάρ.

Σε – επίσης - «καφενειακού» τύπου συζητήσεις στα δημοσιογραφικά γραφεία, άπαντες συμφωνούσαμε στο εξής, αναφορικά με το χθεσινό παιχνίδι. «Αν η Βραζιλία δεχθεί πρώτη γκολ, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να το γυρίσει. Πιο πολλές πιθανότητες θα έχει για να δεχθεί κι άλλο τέρμα, παρά να ισοφαρίσει». Σίγουρα όμως δεν εννοούσαμε ό,τι επακολούθησε στο Μπέλο Οριζόντε.

Στη θέα των Βραζιλιάνων ποδοσφαιριστών σχεδόν να κλαίνε από την πίεση, κατά τη διάρκεια της ανάκρουσης των εθνικών ύμνων, το φινάλε ήταν μάλλον προδιαγεγραμμένο. Όχι 1-7, για να μην παρεξηγηθώ. Νταβίντ Λουίζ και Ζούλιο Σέζαρ κρατούσαν τη φανέλα του Νεϊμάρ, τραγουδώντας με όλη τη δύναμη της ψυχής τους το ύμνο της χώρας τους. Και αυτό ήταν το λάθος.

ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗ ΓΡΑΦΟΥΝ ΠΑΝΤΟΤΕ ΟΙ ΠΑΡΟΝΤΕΣ. Οι Βραζιλιάνοι, αντίθετα, τα περίμεναν όλα από έναν... απόντα. Ο Νεϊμάρ ήταν στο σπίτι του και όση θετική ενέργεια κι αν τους έστελνε από το κρεβάτι του, η φανέλα στα χέρια των συμπαικτών του, μάλλον κακό τους έκανε, παρά καλό. Ήταν κυριολεκτικά ένα βαρίδιο στα χέρια και κατ’ επέκταση στα πόδια τους. Το βάρος της απουσίας του ήταν τεράστιο. Κι εκείνοι, αντί να το πετάξουν από πάνω τους, επέλεξαν να ζήσουν με αυτό. Να πορευθούν μαζί του.

Ήθελαν να δείξουν ότι του συμπαραστέκονται; Μπορεί, το πιο πιθανό. Κάποιοι όμως ενδεχομένως να πουν ότι είχαν ήδη βρει τη δικαιολογία για την πιθανή ήττα, πριν καν ξεκινήσει ο αγώνας. Στην απουσία του Νεϊμάρ. Εκεί όμως που δεν υπάρχει δικαιολογία, είναι στην κατάθεση των όπλων, μετά το δεύτερο γκολ. Βραζιλία είσαι, δεν επιτρέπεται να συμπεριφέρεσαι σαν ομάδα σχολικού πρωταθλήματος, που όταν βλέπει την ήττα να έρχεται, αφήνει το παιχνίδι στο έλεός του και τρώει 7 γκολ.

Υ.Γ. Όσο κι αν αποθεώνεται η περίφημη γερμανική «μηχανή», νομίζω πως ήταν τουλάχιστον ασέβεια να ασελγήσει η Γερμανία πάνω στο... πτώμα της Βραζιλίας. Και με 3-4 γκολ πάλι θριαμβεύτρια θα ήταν. Καθαρά προσωπική γνώμη...