Βραζιλία, Ημέρα 1η: Τα πρώτα συναισθήματα!

Κάπως έτσι ξεκίνησε η όμορφη ιστορία που αποκαλείται Παγκόσμιο Κύπελλο. Με απόβαση των ξένων στα πιο εξωτικά μέρη του Νέου Κόσμου, στη Νότια Αμερική. Εχουν περάσει 84 χρόνια από τότε που δύο πλοία, το Conte Verde και το Florida, μετέφεραν τις τέσσερις ευρωπαϊκές αποστολές στην Ουρουγουάη για το πρώτο Μουντιάλ της ιστορίας.

Τώρα ο ουρανός της Βραζιλίας μοιάζει με τρίλιζα από τις γραμμές που αφήνουν τα καύσιμα των αεροπλάνων. Οι αφίξεις είναι απανωτές, από κάθε μέρος του κόσμου. Ομάδες, οπαδοί, δημοσιογράφοι, τηλεοπτικά συνεργεία, τουρίστες... Και όλοι, με τρία κυρίαρχα συναισθήματα: ανυπομονησία για τη διοργάνωση, περιέργεια για την οργανωτική ετοιμότητα των Βραζιλιάνων και ανησυχία για τα όσα έχουν ακούσει πριν καταφθάσουν εδώ. Ετοιμοι να κρίνουν, να κράξουν, να στρέψουν το δάχτυλο στα στραβά της υπόθεσης με το «καλημέρα».

Δεν υπολογίζουν όμως ότι θα αφοπλιστούν τόσο άμεσα. Ειδικά αυτοί (σαν εμάς) που επέλεξαν το Ρίο ντε Ζανέιρο ως το πρώτο σκαλί της επίσκεψής τους στο φετινό Μουντιάλ. Η ζωντάνια αυτής της πόλης ξεχειλίζει σε κάθε γωνιά της. Ακόμα και βλέποντάς την από ψηλά, από τον λόφο του Κορκοβάντο, στη σκιά του αγάλματος του Χριστού, ανυπομονείς να βρεθείς στους δρόμους της. Να πας στις παραλίες της Κοπακαμπάνα και της Ιπανέμα, όπου χιλιάδες άνθρωποι απολαμβάνουν τη θάλασσα, την άμμο, το παιχνίδι, τους φρέσκους χυμούς, την παρέα, τη μουσική, τη ζωή...

Τίποτε από όλα αυτά δεν αναιρεί τα προβλήματα που βρίσκονται μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά, όπως τις φαβέλες με το χαμηλό βιοτικό επίπεδο. Δεν αναιρούνται τα απανωτά οικονομικά σκάνδαλα που ταλανίζουν τη βραζιλιάνικη πολιτική σκηνή ή τις οργανωτικές τσαπατσουλιές που απλώς έσπρωξαν κάτω από το χαλί τα... στραβά ώστε τίποτε να μην σκιάσει το Παγκόσμιο Κύπελλο.

Διαβάστε ξανά την τελευταία παράγραφο και αντικαταστήστε τις «φαβέλες» με τη λέξη «επαρχία», το «βραζιλιάνικη» με το «ελληνική» και το «Παγκόσμιο Κύπελλο» με τους «Ολυμπιακούς Αγώνες». Το μοτίβο ήταν, είναι και θα είναι παντού το ίδιο. Αλλάζει μόνο η γλώσσα και αυτοί που θα πληρώσουν στο τέλος τη λυπητερή...

Η γιορτή όμως θα γίνει. Και θα’ναι κρίμα να μην την απολαύσουμε...