Έγραψε ιστορία με Γιούβε

Ο Μάρκο Ταρντέλι γεννήθηκε στην Τοσκάνη το Σεπτέμβριο του 1954 και ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα σε ηλικία 18 ετών στην Πίζα. Μετά από δύο χρόνια παραμονής μετακομίζει στην Κόμο στην δεύτερη κατηγορία. Εκεί εντυπωσιάζει τους πάντες και αναγκάζει την Γιουβέντους να τον κάνει δικό της τον Οκτώβριο του 1975. Στους «μπιανκονέρι» δείχνει την πραγματική του αξία αποτελώντας βασικό και αναντικατάστατο μέλος τόσο της Γιουβέντους όσο και της εθνικής Ιταλίας.

Σττο Τορίνο ο Ταρντέλι μένει δέκα ολόκληρα χρόνια κατακτώντας σχεδόν τα πάντα (μόνο το Κύπελλο Πρωταθλητριών του ξέφυγε), ενώ ήταν αυτός που με δικό του γκολ κόντρα στην Αθλέτικ Μπιλμπάο έβαλε τις βάσεις για την κατάκτηση του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Με την ασπρόμαυρη φανέλα αγωνίστηκε συνολικά 376 φορές πετυχαίνοντας 51 γκολ. Τα καλύτερα χρόνια της ποδοσφαιρικής του καριέρας είχαν περάσει και στα 31 του μετακόμισε στην Ίντερ στην οποία έμεινε για δύο χρόνια πριν κλείσει την καριέρα του στην ελβετική Σεντ Γκάλεν.

Κεφάλαιο Εθνική και ο ιστορικός πανηγυρισμός

Ο Μάρκο Ταρντέλι έχει γράψει την δική του ιστορία με την φανέλα της εθνικής Ιταλίας. Σαν αμυντικό χαφ ήταν από τους κορυφαίους όχι μόνο στην Ιταλία, αλλά και σε όλο το κόσμο. Ο ίδιος έκανε ντεμπούτο με την «Σκουάντρα Ατζούρα» τον Απρίλιο του 1976 και συμμετείχε τόσο στο Μουντιάλ του 1978, όσο και στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1980.

Εκεί όμως που πραγματικά ξεχώρισε ήταν στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982 στην Ισπανία όπου συνέβαλε τα μέγιστα ώστε η Ιταλία να πάρει το τρόπαιο σπίτι της. Μάλιστα, ο 59χρονος πλέον Ταρντέλι είναι διάσημος για έναν από χαρακτηριστικούς πανηγυρισμούς στην ιστορία του ποδοσφαίρου για το γκολ στον τελικό κόντρα στην Δυτική Γερμανίας.

Με δάκρυα στα μάτια έτρεξε όλο τον πάγκο της Ιταλίας και με σφιγγμένες τις γροθιές κουνώντας παράλληλα το κεφάλι του φώναζε Γκολ Γκολ! Ο πανηγυρισμός αυτός έμεινε στην ιστορία ως το κλάμα του Ταρντέλι.

Η προπονητική του καριέρα

Όπως κάθε Ιταλός που σέβεται τον εαυτό του μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας αποφάσισε να ασχοληθεί με την προπονητική. Πρώτη του δουλειά ήταν η Εθνική Ιταλίας κάτω των 16 ετών, για να μετακομίσει δύο χρόνια αργότερα στην εθνική ελπίδων της χώρας ως βοηθός στο πλευρό του Τσέζαρε Μαλντίνι.

Το 1993 ήρθε η πρώτη του δουλειά ως πρώτος προπονητής στην Κόμο την οποία ανέβασε στην δεύτερη κατηγορία, αλλά δεν κατάφερε να την διατηρήσει στην Serie B. Το 1995 ανέλαβε την Τσεζένα στην οποία έμεινε για τρία χρόνια πριν δεχτεί το κάλεσμα της ιταλικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας και να αναλάβει πρώτος προπονητής στην ομάδα Under 21 την οποία οδήγησε στην κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος.

Η επιτυχία αυτή του άνοιξε την πόρτα της Ίντερ και το 2000 αλλά η παρουσία του στο Μιλάνο εξελίχθηκε σε Βατερλώ και είδε την πόρτα της εξόδου μετά από σερί αρνητικών αποτελεσμάτων-ειδικότερα η βαριά ήττα με 6-0 από την Μίλαν ακόμα μνημονεύεται.

Στη συνέχεια ακολούθησαν οι Μπάρι, Αίγυπτος και Αρέτσο χωρίς κάποια ιδιαίτερη επιτυχία. Έτσι, το Φεβρουάριο του 2008 αποφάσισε να δεχτεί το κάλεσμα του Τζιοβάνι Τραπατόνι και να γίνει ο βοηθός του στην εθνική Ιρλανδίας.

Στο Δουβλίνο έμεινε για 5,5 χρόνια πριν λύσει την συνεργασία του το Σεπτέμβριο του 2013 μετά από την ήττα από την Αυστρία. Πλέον ο Ιταλός ψάχνει τον επόμενο σταθμό στην καριέρα του που δεν αποκλείεται να είναι η Εθνική Ελλάδος.