Ο Σπυρόπουλος για το Αρσεναλ - Τσέλσι

Έσπασε, λοιπόν, το παιγνιδάκι-Αρσεναλ; Ακούγεται, πιθανόν, υπερβολή. Για μια ομάδα, τρεις μήνες επίμονα πρώτη. Πλέον, ισόβαθμη με την πρώτη. Οπωσδήποτε όμως, αν δεν έσπασε, το παιγνιδάκι ράγισε. Τα ραγίσματα δεν κρύβονται. Φαίνονται, ένα προς ένα. Είναι σερί. Η ισοφάριση της Εβερτον, το δεύτερο γκολ της Νάπολι (που τους έστειλε, αμέσως μετά, κατευθείαν «επάνω» στη Μπάγερν), τα έξι της Σίτι, το τακτικό μάθημα Μουρίνιο. Το σερί δεν έβγαλε εικόνα «πρωταθλήτριας εν αναμονή», κάθε άλλο.

Η Αρσεναλ ήταν λίγη στο Ολντ Τράφορντ, λίγη στο Σίτι οφ Μάντσεστερ, λίγη τώρα με την Τσέλσι, λίγη με την Εβερτον. Μόνο με τη Λίβερπουλ ήταν καλή. Πραγματικά καλή. Ενδεχομένως συσχετίζεται με το ότι ακόμη δεν έχουν, ακόμη παίζουν σαν να μη έχουν, τον αληθινό Οζίλ. Πενήντα εκατομμύρια αγορά, κάνουν μπαμ. Το μάτι, θέλοντας και μη, θα πάει αμέσως στο εάν η δαπάνη φέρνει την αντίστοιχη «διαφορά» στους αγώνες. Στους μεγάλους αγώνες, ιδίως.

Ο Οζίλ, εννοείται, είναι παικτάρα. Για τους δε μεγάλους αγώνες, το ισπανικό πειστήριο είναι αμάχητο. Τα κλάσικο στο Καμπ Νου ήταν το φαί του. Εδώ; Δεν έχει μάθει τον αγγλικό τρόπο; Δεν του ταιριάζει ο αγγλικός τρόπος; Δεν έχει μάθει (ώστε να μοιάζει «ένα» με) τον τρόπο της Αρσεναλ; Παίζει, σαν να μη φοβάται ότι υπάρχει εκείνη η μία περίπτωση να χάσει τη θέση του στην ενδεκάδα; Ο,τι κι αν συμβαίνει, στην Ισπανία τέτοια απόδοση είναι…λευκά μαντήλια στην κερκίδα.

Ο Βενγκέρ μπορεί, επί του παρόντος, να κάνει ένα πράγμα. Υπομονή. Να δώσει, στον Γερμανό, τον χρόνο. Και να ελπίζει. Μπορεί να κάνει κι ένα δεύτερο. Να του δώσει, με τακτ, μία ανάσα ή δύο. Γενικώς σ’ αυτό εφέτος, στο να μοιράζει τις ανάσες, ο Αρσέν μάλλον δεν έχει σκίσει. Η διαχείριση, από ματς σε ματς αλλά και μέσα στο εκάστοτε ένα ματς, φτάνει σιγά-σιγά στο σημείο όπου αρχίζει ν’ αποκαλύπτεται. Εχει ενδιαφέρον, για παράδειγμα, πώς το φαντάστηκε ο Αλσατός ότι θα μπορούσε, εδώ και τώρα, να βγει κοτζάμ ματς εναντίον της Τσέλσι…δίχως αλλαγές!

Η Τσέλσι είναι άλλο. Στα μεγάλα ραντεβού, σε όλα τα μεγάλα, μεγάλη. Συνεπής. Τον Αύγουστο όταν την είδα στο Ολντ Τράφορντ, στην πρεμιέρα του Μόις στο Θέατρο, πίστεψα ότι Χριστούγεννα θα ‘ταν ξεκούραστα πρώτη. Δεν της λείπει τίποτα, ενώ σε όλους τους άλλους κάτι θα βρεις, διαφορετικό στον καθένα, να λείπει. Στο Emirates ήταν σαν να έβλεπε ξανά ο θεατής, όχι το ματς που εξελισσόταν, αλλά το dvd του Ολντ Τράφορντ. Η Τσέλσι αποφάσισε συνοπτικά πως δεν υπήρχε περίπτωση να ηττηθεί, πήγε συνειδητά να φέρει το αποτέλεσμα που ήθελε, το ‘κανε.

Σε ζητήματα υψηλής τακτικής, ο Μουρίνιο παίζει χωρίς αντίπαλο. Δεν είχε αντίπαλο σ’ αυτά, ούτε επί Σερ Αλεξ. Πολύ περισσότερο, μετά Σερ Αλεξ. Ο Βενγκέρ, δέκα φορές, δεν τον έχει φέρει βόλτα ποτέ! Ο Πορτογάλος δεν έχει αντίπαλο, επειδή δεν έχει αναστολές. Το ‘δειξε στο Μάντσεστερ, το ‘δειξε πάλι στο Emirates.

Ήθελε ένα τρίγωνο «ειδικής αποστολής» στους χαφ, ένα τρίγωνο που αποδείχθηκε υποδειγματικό σε οργάνωση/τοποθετήσεις/ισορροπία/τρανζίσιον/κινήσεις, κανένα πρόβλημα, θυσίασε τον Οσκαρ. Ηθελε πιο αγκρέσιβ δουλειά στο πλάι, θυσίασε τον Αζάρ. Ηθελε να μη έχει φάει ούτε εκείνη τη μία και μοναδική φάση του Ζιρού, αμέσως θυσίασε τον σέντερ-φορ.

Δεν υπάρχει άλλος στον κόσμο να πηγαίνει τα ματς που θέλει, στο μηδέν-έως-ένα γκολ. Και εκεί που παίζει για το μηδέν, να ‘ναι πάλι αυτός, όχι ο αντίπαλος, που θα φτάνει πιο κοντά στο ένα. Μπορεί να το κάνει. Ενας πολύ σημαντικός λόγος είναι ότι διαθέτει αυτόν που αναδείχθηκε κοινός παρονομαστής των επισκέψεων σε Γιουνάιτεντ και Αρσεναλ. Τζον Τέρι. Σούπερ-ντούπερ. Αναζωογονημένος, πλέον δίχως την επιβάρυνση της Εθνικής. Πυλώνας, ακλόνητος. Μακράν, ο κορυφαίος κεντρικός οπισθοφύλακας της Πρέμιερσιπ.

Η Τσέλσι ωστόσο, αντί να ‘ναι ξεκούραστα πρώτη, κάνει Χριστούγεννα στο -2 απ’ την πρώτη. Γιατί όσο μεγάλη είναι στα μεγάλα, άλλο τόσο μικρή είναι στα μικρά. Για ό,τι (δεν) έχει συνολικά παίξει, σε σχέση με το τι έχει τη δυνατότητα να παίξει, και κοπλιμάν φαντάζει το -2. Το credit του Μουρίνιο στα μεγάλα είναι ίσο με την ευθύνη του Μουρίνιο στα μικρά. Τη μπερδεύει την ομάδα, δεν την εξυπηρετεί, δεν τη διευκολύνει, την ανακατεύει δίχως σοβαρό λόγο. Κάθε φορά, απ’ τον Μάτα ως τον Νταβίντ Λούιζ κι απ’ τον Κόουλ ως τον Φερνάντο Τόρες, με μια κατά βάσιν γελοία αφορμή. Νιώθει πως ο ανταγωνισμός του αφήνει το περιθώριο, την πολυτέλεια, να το κάνει; Το βέβαιον είναι πως, εάν δεν επρόκειτο για τον Μουρίνιο, ο όποιος άλλος ήδη θα είχε τεράστιο πρόβλημα πίεσης. Ακόμη και ο Μουρίνιο αυτοπροσώπως θα είχε ένα κάποιο πρόβλημα, με Χριστούγεννα στο -5. Το ήξερε. Ακριβώς γι’ αυτό, πήγε και κλείδωσε την Αρσεναλ.

Ο άμεσος ανταγωνισμός του Μουρίνιο, μη γελιόμαστε και μη μπερδευόμαστε απ’ την πολυκοσμία στα ψηλά της βαθμολογίας, είναι η Μάντσεστερ Σίτι. Για άλλη μία φορά στη ζωή του, πρακτικά ο Μουρίνιο έχει ν’ αναμετρηθεί με το «πνεύμα» της Μπαρτσελόνα. Η Σίτι, κάτι τέτοιο είναι. Μια μετεμψύχωση Μπαρτσελόνα. Την οποία Μπαρτσελόνα μάλιστα, έτσι όπως ήλθαν τα πράγματα στο Τσάμπιονς Λιγκ, η Σίτι θα κληθεί να τη σκοτώσει τον Φεβρουάριο. Μια ομάδα, η τρέχουσα Σίτι, που
χτίστηκε απ’ τους επιφανείς άνδρες της Μπαρτσελόνα του (προηγούμενου προέδρου) Λαπόρτα. Απ’ τον CEO Φεράν Σοριάνο, αντιπρόεδρο της Μπάρτσα τότε. Κι απ’ τον Τσίκι Μπεγιριστάιν, αθλητικό διευθυντή της Μπάρτσα τότε. Διόλου παράξενα, ένα και το αυτό με Μπάρτσα, τους διακατέχει η πεποίθηση πως είναι χάσιμο χρόνου και χρήματος οι αμυντικοί εξοπλισμοί, εφόσον έχεις μεριμνήσει ν’ αγοράσεις ό,τι πιο εξελιγμένο σε (μεσο)επιθετικό οπλοστάσιο. Αυτή η ανισορροπία, στη Σίτι όσο και στη Μπαρτσελόνα, είναι καταφανής.

Ο Μουρίνιο, αν είναι να υπερνικήσει τον ανταγωνισμό και να κόψει τον Μάιο το νήμα, θα χρειαστεί να δώσει άλλο ένα τακτικό μάθημα, α λα Ολντ Τράφορντ και Emirates, σε μη φίλιο έδαφος. Νύχτα Δευτέρας, κι αυτό. Στο Σίτι οφ Μάντσεστερ, 3 Φεβρουαρίου. Η ημερομηνία-ορόσημο είναι, κιόλας, στον κόκκινο κύκλο.