Ο ανταποκριτής του gazzetta.gr στη Βαρκελώνη Μιχάλης Στεφάνου ρίχνει μια ...διαφορετική ματιά στις εξέδρες του Καμπ Νου που σε κάθε αγώνα μετατρέπεται σε πύργο της Βαβέλ.

“Μes que un club”, λέει το μότο της και δεν έχει καθόλου άδικο. Η Μπαρτσελόνα βλέπετε ξεπερνάει όντως τα όρια ενός μεγάλου ποδοσφαιρικού κλαμπ. Για τον λαό της Καταλονίας είναι ιδέα και σύμβολο υπερηφάνειας. Ταυτόχρονα, όμως, αποτελεί και μία γιγαντιαία επιχείρηση, έναν τεράστιο πόλο έλξης και μια ανεξάντλητη πηγή εσόδων. Όχι μόνο για την διοίκησή της, αλλά και για τη πόλη ολόκληρη.

Ως μια από τις μεγαλύτερες ομάδες παγκοσμίως, λοιπόν, με θαυμαστές στα πέρατα του πλανήτη, η Μπάρτσα συνδυάζει (ή προσπαθεί τουλάχιστον) την παράδοση με το μάρκετινγκ. Από την μία χτυπάει στο συναίσθημα -κυρίως των ντόπιων- ξεπουλώντας εμφανίσεις με την Senyera, κι από την άλλη βάζει πλέον διαφημίσεις ακόμη και στο εσωτερικό της φανέλας της. Και μπορεί πολύς κόσμος να “χαλιέται” και να μουρμουρίζει χαμηλόφωνα, αλλά τελικά πείθεται ότι αυτοί είναι οι κανόνες του ανταγωνισμού και πως χωρίς χορηγούς και σπόνσορες θα ήταν αδύνατον να διατηρηθεί ο σύλλογος σε τόσο υψηλό επίπεδο.

Η... σύγχυση που διακρίνει την Μπαρτσελόνα, αποτυπώνεται με τον πιο εμφατικό τρόπο στο Καμπ Νου. Σε κάθε αγώνα, το ιστορικό γήπεδο των μπλαουγκράνα μετατρέπεται σ' έναν άλλο... πύργο της Βαβέλ, αφού το ποσοστό τουριστών στις εξέδρες ολοένα και αυξάνεται (σε κάποιες περιπτώσεις είναι σχεδόν μοιρασμένοι με τους ντόπιους). Γεγονός που από την μία προσφέρει ικανοποιητικό βαθμό πληρότητας ακόμη και στα λιγότερο σημαντικά παιχνίδια, από την άλλη όμως αφαιρεί τον ρυθμό, το πάθος και την “ταυτότητα” από την εξέδρα.

Ουσιαστικά στο Καμπ Νου συναντώνται δύο διαφορετικοί κόσμοι. Οι φίλαθλοι μιας ζωής που έχουν μεγαλώσει και γεράσει θεωρώντας ιερό καθήκον την παρουσία τους σε κάθε αγώνα της Μπάρτσα και οι φίλαθλοι μιας... χρήσης, που επισκέπτονται ακόμη ένα από τα πολλά αξιοθέατα της Βαρκελώνης για να βγάλουν φωτογραφίες, να αγοράσουν αναμνηστικά και να κάνουν check in στο Facebook.

Και μόνο όταν το χρονόμετρο δείχνει 17:14 σε κάθε ημίχρονο (ο αριθμός παραπέμπει στη χρονολογία που η Καταλονία έχασε την ανεξαρτησία της), καταλαβαίνεις ότι βρίσκεσαι σε έναν τόπο που έχει τους δικούς του κώδικες. Οι πραγματικοί φίλαθλοι της Μπάρτσα κάθε ηλικίας σηκώνονται για να φωνάξουν “Ανεξαρτησία”, την ώρα που οι guiris (έτσι λένε τους κλασικούς... χαζοτουρίστες εδώ) κοιτούν απορημένοι.

Η επίσημη Μπαρτσελόνα, πάντως, είναι ηλίου φαεινότερο ότι θέλει τους “ξένους” στο γήπεδο, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μιας και η προσέλευση βρίσκεται σε φθίνουσα πορεία. Τη σεζόν 2010-11 το Καμπ Νου μάζευε κατά μ.ο. 79.000 κόσμο και μέσα σε δυο χρόνια ο αριθμός έπεσε στις 71.000. Επίσημες μπουτίκ της ομάδας που πουλούν εισιτήρια και διαφημίζουν με πινακίδες τους επερχόμενους αγώνες, υπάρχουν σε κάθε καίριο σημείο της Βαρκελώνης και σίγουρα κοντά σε κάθε διάσημο αξιοθέατο, όπως η Sagrada Familia, το Park Guell, ο καθεδρικός ναός και πολλά άλλα. Η Βαρκελώνη άλλωστε έχει τον περισσότερο τουρισμό στην Ευρώπη “πουλώντας” ουσιαστικά τον Γκαουντί και την Βarca!

Οι τιμές των εισιτηρίων ξεκινούν από τα 45-50 ευρώ και φυσικά πρόκειται για θέσεις στα πολύ υψηλά πατώματα του Καμπ Νου, όποτε χρειάζεσαι άλλα τόσα για... κυάλια. Για να δεις παιχνίδι από νορμάλ απόσταση πρέπει να ξεκινήσεις από τα 70, εκτός αν πέσεις σε αγώνα κυπέλλου με μικρή ομάδα όπως ο χθεσινός, οπότε και οι τιμές θα είναι χαμηλές. Αντίθετα, σε περιπτώσεις σπουδαίων παιχνιδιών, είτε για το πρωτάθλημα, είτε για το τσάμπιονς λίγκ οι τιμές εκτοξεύονται.

Και ματς να μην υπάρχει, πάντως, κανένα πρόβλημα. Το τουρ του γηπέδου που συνδυάζει επίσκεψη στο μουσείο και βόλτα στο αγωνιστικό χώρο και τα αποδυτήρια, αποτελεί μια επιχείρηση που φέρνει τεράστια έσοδα. Η τιμή του ανέρχεται στα 23 ευρώ (χωρίς τις virtual φωτογραφίες με τον Μέσι) και σε περιόδους υψηλής τουριστικής κίνησης οι επισκέψεις φτάνουν τις 12.000 ημερησίως! Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το μουσείο της Μπάρτσα είναι το δεύτερο μουσείο σε επισκεψιμότητα σε όλη την Ισπανία μετά το Prado της Μαδρίτης.

Παρά τα όσα έχει φέρει η παγκοσμιοποίηση και οι ανάγκες για ακόμη πιο γεμάτα ταμεία, η Μπαρτσελόνα εξακολουθεί να έχει πολύ αγνούς και...φανατικούς οπαδούς. Φανατικούς ως προς τα αισθήματα και όχι ως προς την ...όψη όπως συμβαίνει στα μέρη μας. Εδώ “χούλιγκαν” χαρακτηρίζει ο σπιτονοικοκύρης μου την μνηστή του, που μαζί με την μητέρα της και τη θεία της έχουν διαρκείας σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ και δεν χάνουν παιχνίδι. Εδώ, φανατικοί είναι οι μπαμπάδες με τα πιτσιρίκια που κυκλοφορούν ντυμένα από την κορφή ως τα νύχια με τη στολή της Μπάρτσα και ονειρεύονται ότι μια μέρα θα πάρουν τη θέση του Μέσι. Φανατικοί, είναι ο παππούς με την γιαγιά από το απέναντι διαμέρισμα που κάθε σαββατοκύριακο φοράνε τα μπλαουγκράνα μαντίλια και κασκόλ τους και κατηφορίζουν αγκαζέ προς το μετρό για να πάνε να δούνε την ομάδα τους.

Όπως έκαναν όταν ήταν παιδιά και η Μπάρτσα ήταν απλώς η ομάδα της γειτονιάς τους. Κι αν στις διπλανές θέσεις κάθονται πλέον Άγγλοι, Γάλλοι, Αμερικάνοι, Κινέζοι ή Άραβες, κι αν πολλά απ' αυτά που συμβαίνουν γύρω τους δεν τα καταλαβαίνουν, εκείνοι συνεχίζουν να αισθάνονται το ίδιο και να πιστεύουν σε αυτό που έμαθαν να αγαπούν. Να σηκώνονται στον ύμνο, να πετάγονται στα γκολ, να φωνάζουν “Independencia” στο 17:14. Για όσο αντέξουν...

Δείτε το βίντεο