Ρομπέρτο Μαρτίνεθ, ο καινούργιος ήρωας!

Δώσε μου τον επαγγελματία που το κάθε μέτρο της διαδρομής του το διάνυσε, και το κατοχύρωσε, με πολύ κόπο, πολύν ιδρώτα, πολλή προσπάθεια. Υστερα, πάρε μου ό,τι θέλεις.

Την Τετάρτη το βράδι, Γιουνάιτεντ-Εβερτον, νομίζω πως είδα ένα τέτοιον. Που τίποτα δεν βρήκε έτοιμο, και τίποτα δεν κατάφερε με φαστ-τρακ. Ρομπέρτο Μαρτίνεθ. Ο καινούργιος ήρωάς μου. Μάλλον, ο καινούργιος ήρωας που έχω να προτείνω.

Δεκάξι χρονών, άφησε το πατρικό στην Καταλούνια για να παίξει ποδόσφαιρο. Είκοσι δύο χρονών, τα μάζεψε κι έφυγε στη Βρετανία. Αλλά δεν προσγειώθηκε στις βρετανικές ακτές σαν Φερνάντο Τόρες, Ντε Χέα, Μάτα, Καθόρλα, Σίλβα. Ηταν ο 25^ος παίκτης της Σαραγόσα, και πήγαινε στην αγγλική τέταρτη κατηγορία. Μαζί με άλλους δύο Ισπανούς. Οι τρεις, ενάμισι χρόνο μετά, έμειναν δύο. Οι δύο, άλλον ενάμισι χρόνο μετά, έμειναν…ο εξής ένας.

Ενας τύπος που, φεύγοντας απ’ την Ισπανία, ήδη ήταν (και) διπλωματούχος φυσικοθεραπευτής. Φτάνοντας στην Αγγλία δε, στη Ουίγκαν, το Μάντσεστερ έπεφτε δίπλα. Γράφτηκε στο πανεπιστήμιο. Σπούδασε μπίζνες μάνατζμεντ. Αρχισε να βγαίνει στην τηλεόραση, ως ειδικός του ισπανικού ποδοσφαίρου. Ενας ανήσυχος τύπος.

Μετά, στη Σκωτία. Σε κλαμπ που, εκείνη τη χρονιά, βάρεσε φαλιμέντο. Πίκρα. Αλλά και το μέρος, η Σκωτία, όπου βρήκε το άλλο μισό του, τη μητέρα του παιδιού του(ς). Ευτυχία. Τον συνόδευσε γαμπρό, αρκετά αργότερα, ο Τζόρντι Κρόιφ. Επειτα, πάλι κάτω, στα Μίντλαντς. Ουόλσολ. Κοντά στο Μπίρμινγκαμ. Κι ύστερα, Ουαλία. Σουόνσι.

Με μια κουβέντα, έφαγε όλη τη σκοτεινιά της άγονης γραμμής. Τη λάσπη, την κλωτσιά, το κρύο, μακρυά απ’ τα δυνατά φώτα, αυτός, ένας δημιουργικός χαφ. Ακριβώς εκεί και τότε, έμαθε πώς να είναι δημιουργικός κόντρα στη λάσπη, την κλωτσιά, το κρύο. Εκεί όπου, υποτίθεται, δεν γίνεται να είσαι αποτελεσματικός με το ποδόσφαιρό σου. Μόνο με τα μούσκουλα.

Στη Σουόνσι, όταν πρωτοπήγε να παίξει, τα πράγματα ήταν για υποβιβασμό στην Κόνφερανς. Σώθηκαν, τερματίζοντας 89^οι στις 92 επαγγελματικές ομάδες των τεσσάρων κατηγοριών. Στην Ουαλία, όμως, ήταν που βρήκε…σπίτι. Ετσι ένιωσε. Στους Ουαλούς, είδε Καταλανούς. Στο τοπίο, ό,τι πιο κοντινό σε Μεσόγειο. Διόλου παράξενο, στην Ουαλία ξεκίνησε ν’ αναπτύσσεται ως προπονητής.

Προπονητής, έβγαλε και μετέδωσε όλη την κεκτημένη γνώση. Πώς δεν προδίδεις τις ισπανικές αρχές ποδοσφαίρου, κι όμως φέρνεις αποτέλεσμα εκεί που το ξύλο πέφτει αλύπητα. Άλλο να ‘σαι ο Γουαρδιόλα, να διδάσκεις τίκι-τάκα στο προστατευόμενο περιβάλλον της Μπαρτσελόνα, εν συνεχεία να το μεταφέρεις στα γήπεδα της Πριμέρα ή του Τσάμπιονς Λιγκ. Και άλλο αυτό.

Ο άγνωστος στην πολυκατοικία του Ρομπέρτο Μαρτίνεθ έχτισε φήμη. Με τον συνδυασμό, στιλ και αποτέλεσμα. Κέρδισε το πιο δύσκολο, απ’ τους τίτλους και τα βραβεία. Τον σεβασμό. Κλαμπ, απ’ τα μέρη με τους δυνατούς προβολείς, κάθε λίγο ζητούσαν την άδεια να μιλήσουν μαζί του. Να τον περάσουν από συνέντευξη. Η Ουίγκαν, ο πρώτος σταθμός στα είκοσι δύο, ήταν το πεπρωμένο. Όχι ένα εύκολο πεπρωμένο. Εννιά έφαγε, μια φορά, απ’ την Τότεναμ. Οκτώ, απ’ την Τσέλσι. Τα δυνατά φώτα θέλουν και δυνατό στομάχι.

Η Αστον Βίλα ζήτησε την άδεια της Ουίγκαν. Ο Σερ Αλεξ, κάποτε, τον ήθελε στη Γιουνάιτεντ για νούμερο-δύο. Η Λίβερπουλ, πριν καταλήξει στον Ρότζερς, ζήτησε την άδεια της Ουίγκαν. Δεν έγινε, τίποτα απ’ όλ’ αυτά. Το γραμμένο ήταν να κατακτήσει το κύπελλο με τη Ουίγκαν. Και τρεις μέρες μετά, τον Μάιο, να υποβιβαστεί.

Ο κεκτημένος σεβασμός, ωστόσο, ήταν υπεράνω του αποτελέσματος. Εφερε λεφτά στη Σουόνσι, αποζημίωση, όταν έφυγε στη Ουίγκαν. Εφερε λεφτά στην Ουίγκαν, αποζημίωση, όταν έφυγε στην Εβερτον. Στην Εβερτον ξεκίνησε με τρεις ισοπαλίες, και μετά του πήραν τον Φελαϊνί. Το σημειώσαμε ήδη, κανένα φαστ-τρακ. Μονάχα, βήμα-βήμα. Οσο βήμα-βήμα μεταβαίνει η μετά-Μόις Εβερτον, η δική του Εβερτον, στο επιθετικό passing. Οσο βήμα-βήμα ξεμπλοκάρει, νοητικά. Η Τετάρτη ήταν ένα σταυροδρόμι. Στα 11+ χρόνια Μόις, εκτός έδρας ποτέ δεν είχαν νικήσει ένα μεγάλο. Μπλοκ-ξεμπλοκ. Αυτό που λέει στους παίκτες του είναι να εκφράζονται, στο γρασίδι, άφοβα. Be yourselves. Να είστε ο εαυτός σας.

Δεν θέλω να υποψιάσω κανένα. Αλλωστε, όσοι διαβάζουν εδώ, αυτό κιόλας σημαίνει ότι μάλλον είναι υποψιασμένοι…πριν από εμένα. Απλώς, τη νύχτα της Τετάρτης αισθάνθηκα. Και μ’ αυτή την αίσθηση γύρισα σπίτι. Ότι ξαναείδα ένα Μουρίνιο, δέκα (και πλέον) χρόνια μετά την πρώτη φορά που είδα τον Μουρίνιο.